Ze raakte kort na aankomst op Schiphol even in paniek toen bleek dat het kantoortje waar zij een auto wilde huren net dicht was: Rachel Baiman uit Nashville (Madison), Tennessee. Voor het eerst in Nederland en dan voor een gesloten meer…
Ze raakte kort na aankomst op Schiphol even in paniek toen bleek dat het kantoortje waar zij een auto wilde huren net dicht was: Rachel Baiman uit Nashville (Madison), Tennessee. Voor het eerst in Nederland en dan voor een gesloten meer…
In 2021 verscheen Long Time Coming van Sierra Ferrell. Ik vond het maar matig. Nog steeds trouwens. Veel te oldtimey en vooral te jazzy naar mijn smaak. Dan luister(de) ik in hetzelfde genre liever naar het werk van Melissa Carper, die met een heel bijzondere stem gezegend is. Dat gezegd hebbende: het nieuwe album van Sierra Ferrell, Trail Of Flowers (Rounder), bevalt me daarentegen zeer goed. Zeker, het jazzy element is niet verdwenen en oldtimey klinkt het ook wel, maar dit nieuwe album is wat breder opgezet en daarmee een americana-album voor alle meer…
Het Joshua Tree National Park in Californië heeft een mythische status in de rockmuziek. Voor de massa door het album The Joshua Tree van U2, voor liefhebbers van americana door de mysterieuze omstandigheden rond de dood van Gram Parsons. Het Oostenrijkse echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder woont er al een tijdje en blijkt als geen ander in staat het decor van de woestijn te vertalen naar passende klanken. Als Son Of The Velvet Rat doen ze dat op Ghost Ranch (Fluff and Gravy Records) niet voor het eerst. Ze slagen erin om een atmosferisch geluidsbeeld neer te zetten dat tegelijk ook zeer krachtig is. Direct vanaf meer…
Nefesh Mountain (ofwel het echtpaar Doni Zasloff en Eric Lindberg) onderscheidde zich tot nu toe vooral met een combinatie van progressieve bluegrass en traditionele joodse muziek, vermengd met jazz- en folkinvloeden, vaak met een prominente rol voor iconen als Jerry Douglas en Sam Bush. Met The Cabin Sessions (Eden Sky Records) slaan ze een paar nieuwe wegen in. Zo begint de EP (want zeven nummers, allemaal covers, hoewel in totaal gemakkelijk de lengte van een volwaardig album) met de optimistische Allman Brothers Band-hit Revival (hopelijk heeft Dicky Betts meer…
Heeft het nog zin om albumrecensies te schrijven? Die vraag komt op nadat ik een streamer heb gekocht. Het heeft even geduurd voordat ik zover was. Enkele maanden geleden schreef ik in het intro bij mijn jaarlijst over 2023 nog dat ik echt niet ging streamen. Maar nu is het meer…
Al ruim een jaar uit, maar dat geeft niks. De muziek op The Rookie (Nine Mile Records) van The Push & Shove is namelijk tijdloos. The Push & Shove is de band van zanger en songschrijver Sean O’Connor (ook ondernemer en kok) en de broers Rob Bernard (gitaar, ex-The Damnations) en Claude Bernard (toetsen, ex-The Gourds), uit Austin. Ook de eigenaar van de plaatselijke club Hole In The Wall, bassist Will Tanner, en drummer Bill Coresano maken deel uit van het collectief. Op dit debuut staan 12 verrekt aanstekelijke nummers die evengoed in 1976, 2001 of in 2022 opgenomen meer…
Vanmiddag maakten ze een rondje langs de tulpenvelden. Zijn Alice Howe en Freebo soms toeristen? Nee, natuurlijk niet, maar genoten hebben ze wel. En zo staan ze vanavond met een glimlach op het podium van dorpshuis De Schalm in Westwoud. Een optreden van een duo dat meer…
Zeker, er komen op deze plek nogal eens ouden van dagen voorbij – die nochtans hun leeftijd aan hun laars lappen en net doen alsof er niks aan de hand is. Deze keer slaan we door naar de andere kant en presenteren we het behoorlijk briljante, veertienjarige mandolinetalent Wyatt Ellis. Ook dit piepkuiken, opgegroeid in de buurt van de Great Smoky Mountains, heeft maling aan zijn leeftijd en komt met een prachtig volwassen debuutalbum voor de dag. Happy Valley (Knee High) telt twaalf door Ellis zelf geschreven bluegrass-instrumentals, waarop hij begeleid wordt door grootheden als Marty Stuart, Sierra meer…
Op de website van Elliott Brood staat een biografie van slechts één regel. ‘Doing it the hard way for 20 years’, is alles wat de drie Canadezen kwijt willen. We volgen ze al sinds het begin, maar de laatste jaren schreven we niet meer zo dikwijls over het trio. In 2017 recenseerden we Ghost Gardens en vorig jaar kwamen ze aan bod in een verslag van het Blue Heart Festival in Alkmaar. Town And Country (Six Shooter Records) is een goede reden voor weer eens een recensie. Want wat een geweldig album is dit. Momenteel doet de band weer een rondje Nederland (zie agenda) en op basis van dit nieuwe werk meer…
De hoes van Sinseerly Yours (Colemine Records/Konkurrent) van Thee Sinseers is een duidelijke verwijzing naar het titelloze album van Thee Midniters, die zestig jaar geleden ook gegroepeerd stonden onder een theaterluifel met daarop de bandnaam. Net als toen gaat het hier om chicano soul. Dat is weliswaar niet de meest bekende vorm van soul, maar wel een ongelooflijk lekkere. De latino’s uit East L.A. kunnen niet alleen geweldig zingen, ze slepen je ook muzikaal mee door de straten van hun stad. Op een schitterende voorjaarsdag is er geen betere muziek denkbaar om onderuitgezakt in meer…
Jaren hebben we het niet gehad over Grey DeLisle en nu, vanaf september 2022, is het om de haverklap raak. Alweer een nieuw album: Driftless Girl (Hummingbird). En deze keer is het een schot in de roos. Het album werd geproduceerd door Jolie Holland – zelf ook weer nadrukkelijk aan het releasefront– en dat hoor je. Het geluid is ietsje ruwer, mede door de bijdragen van Holland op elektrische gitaar. Delisle heeft natuurlijk die soepele stem waarmee ze haar country- en folknummers een eigen twist geeft. Elf nummers staan er op dit Driftless Girl, die zo’n beetje de meer…
Rieany Plus is een van de vele projecten rond de persoon van Rieany Janssen. Al ruim veertig jaar is ze professioneel zangeres in vele genres. Op Songs For Rieany Plus (Continental Record Services) staan liedjes die worden gebracht tijdens de theatervoorstelling Tickets For Rieany Plus. Het betreft hier een samenwerking met BJ Baartmans (gitaren, dobro, mandoline, bas, percussie, zang) en Jan Hendriks (gitaren, bas, zang). Het trio doet liedjes van Wouter Planteijdt, JP den Tex, Jan van der Meij, BJ Baartmans, Jan van Bijnen, Gé Reinders, Philip Kroonenberg, Boudewijn de Groot, Jack Poels, Jan meer…
In het begeleidend schrijven voor de muziekpers bij de release van The Alders & The Ashes (Continental Song City) van de Canadese band The Hello Darlins gaat het over ‘unaniem lovende albumrecensies’ voor het debuut, maar dat is toch ietwat bezijden de waarheid. Hier kreeg Go By Feel slechts twee sterren. Deze nieuwe krijgt er drie. Het is overigens een dubbelalbum, ook al hadden de liedjes met een gezamenlijke speelduur van 62 minuten ook op één cd gepast. De meeste nummers zijn geschreven door zangeres Candace Lacina en toetsenist Mike Little. Op de zang van Lacina meer…
Degenen die afhaakten bij de laatste twee albums van John Moreland, LP5 en Birds In The Ceiling, vanwege een teveel aan elektronische toevoegingen (ik hoorde daar zelf aanvankelijk ook bij), kunnen weer gerust ademhalen. En The Visitor (Old Omens) beluisteren en/of aanschaffen. Op dit nieuwe album keert de Amerikaanse singer-songwriter weer terug naar de sound van zijn eerdere soloalbums. Albums op grond waarvan hij tot een van de frontmannen van de progressieve americana werd gebombardeerd. Overigens was dat voor hem meer…
Deze dagen toert de Amerikaanse singer-songwriter Ted Russell Kamp door Nederland (zie Agenda). Dat doet hij graag vanwege zijn Nederlandse roots. In zijn Instagram-pagina toont hij een foto waarop hij voor het geboortehuis van zijn opa staat in Hoorn. Zelf woont de in New York geboren Kamp alweer lang in Californië. Hij is een California Son (KZZ Records/Blue Elan) geworden en zo heet ook zijn nieuwe, inmiddels 14de, plaat. In het titelnummer vertelt hij zo’n beetje hoe dat gegaan is en hoe dat nu is. Dat het niet altijd makkelijk meer…
Blue Heart – Heartland – Down By The River
Komende dagen breekt de lente aan, in elk geval qua festivals.
Vrijdag 12 april begint het in het Alkmaarse Victorie. Op het daar te houden Blue Heart-festival spelen David Eugene Edwards (zie foto, ook bekend van 16 Horsepower), The Hackensaw Boys, BLUAI (check dat album! hier), Bertolf, Woody & Paul, Mooneye en meer…
Eerst waren Eric Brace en Peter Cooper een duo, later met Thomm Jutz erbij een trio, en na het overlijden van Cooper in 2022 zijn Brace en Jutz weer een duo. Ze maakten de nog met Cooper geplande tour af, en dat beviel zo goed dat de twee meteen ook maar een album hebben uitgebracht. Verwacht geen haken en ogen, hoge uithalen, gewaagde wendingen of snerpende gitaarsolo’s. Brace en Jutz gaan op Simple Motion (Red Beet) voor de kalme middenweg: mooie liedjes met een eenvoudige boodschap. De titel en de hoesfoto (twee mannen samen rustig aan het werk met een pomplorrie) zeggen eigenlijk alles over het karakter en de thematiek van dit album: maak je niet meer…
Weet u nog? Oliver Anthony die vorig jaar ineens zo’n sensatie was met zijn Rich Men North Of Richmond? Dat en enkele andere nummers die via YouTube uitbracht leidde zelfs tot een Europese toernee die hem ook naar TivoliVredenburg in Utrecht voerde. Die Oliver Anthony heeft nu een debuutalbum uitgebracht: Hymnal Of A Troubled Man’s Mind (eigen beheer). Wat direct opvalt is dat Anthony tussen de tien nummers stukjes uit de bijbel reciteert. Dat is bij de eerste beluistering nog niet zo hinderlijk, maar na een paar meer…
Ook in 2023 kwamen er in Zweden een paar mooie americana-abums uit. Na de hier besproken albums van The Satchel Kid en Songs Of Bodo hebben we er nog eentje op de plank liggen die de moeite meer dan waard is. Het gaat om Indifference & Absence (Ella Ruth Institutet) van Daniel Hollow. Die hoes alleen al, met die foto van Hollow met een haan, is intrigerend. Maar de songs trekken je helemaal over de streep. Het zijn liedjes op het snijvlak van country en folk, met een flinke scheut pop. Zo klinkt Daniel Djurfelter, zoals zijn werkelijke naam luidt, op Too Old als meer…
In de aantekeningen voor een recensie die ik nooit afmaakte van een vorig album van de Zweedse formatie West Of Eden vond ik de omschrijving ‘ze zingt als een fee die door een kasteel zweeft’ voor de zang van Jenny Schaub. Die woorden zijn nog steeds van toepassing, maar passen vanwege het onderwerp van Whitechapel (eigen beheer) echt niet bij de liedjes op dit nieuwe album. Of misschien juist ook wel, als ze daarmee de onschuld van de personages waarover ze zingt wil benadrukken. Het conceptalbum handelt namelijk over de slachtoffers van de seriemoordenaar Jack the Ripper die in het Londen van meer…
Hank Williams poetste schoenen en verkocht kranten op straat in Georgiana, Alabama. Hij was diep onder de indruk van de Afro-Amerikaanse bluesgitarist Rufus ‘Tee Tot’ Payne, die hij als het maar even kon op de voet volgde. De straatmuzikant leerde hem gitaarspelen in ruil voor 15 cent of meer…
Sarah Shook heeft niet alleen haar/zijn naam veranderd (in River Shook), maar ook de samenstelling (maar niet de naam) van zijn/haar band Sarah Shook & The Disarmers. De nieuwe line-up is wat minder stormachtig dan de vorige, maar er wordt gelukkig nog steeds stevig van leer getrokken. De band laveert soepel tussen twang, klassieke country en aanstekelijke rootspop, met steeds een prominente rol voor de pedal steel. Op Revelations (Abeyance Records/Thirty Tigers) laat Shook opnieuw horen dat je geen groot zanger hoeft te zijn om toch overtuigend over te meer…
Het in 2022 verschenen Uncle Sem van Sem Jansen was eigenlijk ook gewoon een album van de Leif de Leeuw Band. Maar wel een bijzondere, want daarop stond de transitie van Britt Jansen naar Sem Jansen centraal. Op dat album horen we Sem ook nog zingen als Britt. Mighty Fine (eigen beheer) is ‘gewoon’ weer een album van de Leif de Leeuw Band. Dat betekent dus weer een portie onversneden southern rock met zang van Sem. Met van dat voor het genre zo specifieke dubbelloopse gitaarwerk van Leif en Sem. Toetsenspel is net zo belangrijk in deze tak van sport. Sven Figee (van Sven Hammond) zorgt er meer…
“Is het niet te duur?” Jolie Holland vraagt het maar even aan de bezoeker die net voor €15,- een cd kocht. “Nee hoor, prima prijs”, is de reactie, “wil je hem nog wel signeren?” “Natuurlijk meer…
In 1920 ging Carrie Chapman Catt, een voorvechtster van het vrouwenkiesrecht in de VS, naar Tennessee om daar voor elkaar te krijgen dat de plaatselijke wetgevers voor ratificatie van het 19de Amendement zouden stemmen. Als dat gebeurde zou het de 36ste staat van de VS zijn en daarmee zou een ¾ meerderheid van alle staten een feit zijn waardoor dit amendement, dat het vrouwenkiesrecht mogelijk maakte, in werking zou treden. Een opdracht om de 100-jarige verjaardag van deze gebeurtenis te herdenken leidde Aoife O’Donovan naar de meer…
Guy Clark is er sinds 2016 niet meer bij. Townes heeft ons al veel eerder verlaten. Ze worden gemist. Nog altijd. Maar er zijn artiesten die het stokje hebben overgenomen. Neem Dalton Mills, een singer-songwriter uit Kentucky. Met Good Place To Hide (eigen beheer) levert hij na het titelloze debuut (recensie) een tweede prachtalbum af. Met een ode aan Guy Clark, die hij omschrijft als Shakespeare In Boots. ‘You can tell a lot from a man’s handshake’, aldus Mills. ‘It’s the holes you leave, what you don’t say / Every word a chisel, every song handmade.’ Townes komt ook nog voor in het nummer. De meer…
Zelfs uit de kleinste gehuchten in een uithoek van Canada komt tegenwoordig muziek die de moeite waard is. Uit Emyvale op het Prince Edward Island komt Wood Andrews die in januari zijn debuut The Sound Of Wood uitbracht. Uit de titel van het album valt al op te maken dat Andrews gevoel voor humor heeft. Dat blijkt ook uit de teksten van de 10 nummers. “Als ik geen hekel aan auto’s had reed ik in een Mustang direct de stad uit, weg van jou. Als ik geen hekel aan drank had dronk ik pure whiskey om jou maar te vergeten. Als ik geen hekel aan geld had kocht ik rozen voor je die zouden ruiken meer…
Op de hoesfoto van It’ll Be Alright (Cheersquad Records & Tapes) ziet de Australiër Patrick Wilson er een beetje uit als een broer van Jerry Leger. De overeenkomst blijkt verder te gaan dan alleen het uiterlijk. De stem van Wilson komt namelijk ook dicht in de buurt van de zang van zijn Canadese collega. De lichte trilling van zijn stembanden aan het eind van de zinnen die hij zingt, daar hoor je waarom die vergelijking gemaakt kan worden. Luister maar eens naar Coffee Song. Dat hoge van zijn stem, daar zit het hem vooral in. Op Don’t Hurry kun je zelfs aan Marlon Williams denken. Een nummer met meer…
The Dust-Ups is een band uit New Jersey die alt-country brengt zoals het in de beginjaren uitgevonden is. Leadzanger Ryan Chatelain heeft een platgeslagen stem. Hij zingt alsof hij net op tijd het oefenhok is binnengestoven, nog achter adem. Dat komt goed uit, want de band houdt er graag de vaart in op The Dust-Ups (eigen beheer). Chatelain kwam via een oproep op Craigslist in contact met multi-instrumentalist Joe Palmisano, die het wel zag zitten om een band te beginnen in het spoor van Old 97’s en Uncle Tupelo, voorbeelden die Chatelain in de advertentie had genoemd. Niet veel later voegden bassist meer…
De organisatie van het TakeRoot-festival, dat op zaterdag 2 november 2024 in de Groningse Oosterpoort zal plaatsvinden, heeft net de eerste namen van optredende artiesten bekend gemaakt. Van de partij zijn: Iron & Wine, John Paul White, Wild Rivers, Aaron Lee Tasjan, Abe Partridge, Country Westerns, Early James, Jesper Lindell, Louien, Muireann Bradley, Tyler Ramsey en Uncle Lucius. Vanaf aanstaande donderdag om 19.00 uur gaat de kassa voor de voorverkoop open.
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL