Het uit de oostelijke staat Virginia afkomstige Sons Of Bill maakt het soort door en door Amerikaanse rock waarbij kennelijk de cruise control leidend is. De Santa Ana Winds waarmee Sirens (Blue Rose/Sonic Rendezvour) begint, kunnen de zonen wel wat in beweging krijgen, maar wat gaat dat met een logge beat. Heel in de verte zou je iets van de invloed van Springsteen kunnen ontwaren, maar dan toch echt zonder diens enthousiasme. Op dit door David Lowery (Cracker) geproduceede album gaat meer…

Het Maastrichtse duo Jodymoon is wars van trends. Misschien is deze bewering niet helemaal juist, want Digna Janssen en Johan Smeets vlogen voor het vierde album The Life You Planned On (Rough Trade) naar New York om er te werken met producer Bryce Goggin, bekend van hippe acts als Antony and the Johnsons en Joan As Police Woman. Dat er een klik is, bleek al op de formidabele voorganger Who Are You Now. De folk met pop en snufjes klassieke muziek komt wederom helemaal tot zijn recht in zijn ruimtelijke productie. De Amerikaan meer…

Mississippi Moon (eigen beheer) is eindelijk weer eens een nieuwe cd van Cary Hudson. En dat is niet alles, want ook met zijn band Blue Mountain werkt hij aan een nieuwe plaat. Iets om naar uit te zien, want Blue Mountain hielp in de begintijd van de altcountry mee het genre te definiëren. Maar eerst aandacht voor Mississippi Moon, dat tot stand kwam met de onvolprezen Jimbo Mathus als producer. Diens losse stijl is niet zo ver verwijderd van de aanpak van Hudson. Dat levert muziek op die de highways verlaat en voert over de backroads. Geen glans meer…

Als jochie zat Steve Azar op een leeg omgekeerd krat achter de slijterij van zijn vader te luisteren naar oude bluesmannen die er liedjes kwamen zingen. Ze maakten een onuitwisbare indruk op hem. Het was dan ook niet zo raar dat de artiest Azar na een succesvolle periode in Nashville, Tennessee, terugkeerde naar Greenville, Mississippi. Terug naar zijn roots. Op Delta Soul Volume One (Ride Records/Sonic Rendezvous) staan negen nummers die het goed zouden doen in een toeristische meer…

De nummers op Lungs, Dirt & Dreams (Adair Park Recordings) lopen bijna ongemerkt in elkaar over. Van de instrumentale opener June, 22nd, Ar die nog geen halve minuut duurt, gaat het naar de ruim 7 minuten lange afsluiter We Make Our Own Traditions, Homesick Blues. Psychedelisch en soms bijna industrieel is deze combinatie van schrapend metaal en een huilende lap steel. Bezwerend ook. En sfeervol als Bonnie ‘Prince’ Billy of Gun Club. Damon Moon and the Whispering Pines komen uit Atlanta, Georgia, en namen meer…

Een prachtige hoes toch, JP Harris die aan een ouderwetse telefoon hangt. De eenzaamheid druipt van het beeld. Dat gebogen hoofd; er wordt niet opgenomen aan de andere kant van de lijn, zoveel is wel duidelijk. I’ll Keep Calling (Cow Island Music) van JP Harris and the Tough Choices bevat muziek uit de tijd dat de mobiele telefoon nog niet bestond. Het gaat op dit album om lange ritten over highways die voeren van truck stop naar honky tonk. De 29-jarige Harris gaat als een Gear Jammin’ Daddy van oost naar west door meer…

Low Down van The Mallett Brothers Band is een plaatje dat al uit 2011 stamt. Maar om hem dan hier om die reden niet meer te bespreken zou zonde zijn. Doodzonde zelfs. Want The Mallet Brothers Band is the real stuff voor liefhebbers van de ruigere americana (denk bv aan O’Death). Deze zes mannen uit Portland (niet in Oregon, maar Portland, Maine) maken muziek die een stuk dichter tegen ruwe folkrock aanligt dan tegen country. De nadruk ligt op de overdaad aan snaarinstrumenten (gitaren, dobro, mandoline, banjo etc), voortgestuwd door meer…

Voor zijn tiende album Wrong Way Home (Sojourn Records) schreef Matt Keating 16 liedjes die weer allemaal voldoen aan zijn hoge standaard. Aan zijn softe benadering van rootsy powerpop voegt hij op zijn nieuwste werkstuk af en toe wat strijkers en blazers toe. Waardoor de altijd aanwezige melancholische ondertoon nog eens extra belicht wordt. Maybe he’ll meet you when the time is wrong, dat soort tragiek komt altijd weer naar boven in de liedjes van de New Yorker. Happy sad met een meer…

Oh whiskey, my friend, it’s good to see you again. Kijk, met zo’n opmerking kun je een cd beginnen. Want dan kan het al bijna niet meer fout gaan. Dan weet je gewoon dat er een vorm van complete overgave aan rock-’n-roll aan vooraf moet zijn gegaan. En zo is het dus maar net. Dead Leaves (eigen beheer) is een fantastisch debuut vol slepende melodieën waarin hard gitaarwerk wordt afgewisseld met een slaggitaartje dat waarschuwt voor een tempowisseling. Dead Leaves is de band van Travis Egnor die opgroeide in West Virginia. Daar probeerde meer…

De naam Screen Door Porch doet al zo typisch Amerikaans aan.  Een hordeur, een veranda. Stel je daarbij nog een schommelbank, een ronkende ijskast, een versterkertje en wat wuivende velden voor en je hebt de film waar de muziek van Screen Door Porch uitstekend bij past. Dit duo uit Wyoming maakt goed in het gehoor liggende americana. De stem van Seadar Rose heeft het lekker slepende dat bij voorbeeld ook Lucinda Williams heeft.  Aaron Davis zingt ook en beide spelen op The Fate & The Fruit (eigen beheer) gitaar en meer…