De Canadees van Friese afkomst Fred Eaglesmith sloeg op zijn laatste albums wat zijwegen in, maar op 6 Volts (Sonic Rendezvous) is hij terug op vertrouwde paden. The Cemetery Road is a gravel road / The Sun comes up and / your blood runs cold. Bloedstollend zijn de verhalen die zich afspelen tussen Cemetery Road en Trucker Speed, waarin de vrachtwagenchauffeur met pepmiddelen op de been tracht te blijven (Sometimes I feel like my wheels ain’t touching the ground). Onverharde wegen en roekeloos meer…

Zonnebrillen op! Tijd voor de zomerse aanval van Cheers Elephant. De leden van deze band uit Philadelphia, Pennsylvania, kennen elkaar al sinds de kleuterschool. Het kwartet maakt klassieke popdeunen, catchy, lichtvoetig en met veel nadruk op samenzang, het soort liedjes dat een extra lusje verdient met een gitaarsolo. Like Wind Blows Fire (eigen beheer) is het derde album van de Amerikanen. De vier zijn flink beïnvloed door Britse pop. Zelf noemen ze The Kinks als voorbeeld. Er valt ook te denken aan Teenage Fanclub en meer…

Van rootsmuziek mag je verwachten dat die stevig in de aarde geworteld is. Maar wat moet je dan zeggen van The Pines? Want het schitterende Dark So Gold (Red House Records/Music & Words) is verre van aards. De klanken laten zich meevoeren door de wind en trekken aan het shirt van de vogelverschrikker op de treffend gekozen hoesfoto. Het is de wind die over de woestijn van Arizona blaast tot aan de prairie van het noordwesten van Amerika aan toe. The Pines maken geen rootsmuziek van de grond, maar van het ruim daarboven. Dat meer…

The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 (Blue Rose/Sonic Rendezvous) maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder meer…

Na het onlangs knap debuterende New Country Rehab is hier de volgende Canadese band die de toekomst van bluegrass garandeert. Crooked Brothers is een trio dat op Lawrence, Where Is Your Knife? (Transistor 66/Sonic Rendezvous) een wilde galop (Up The Mountain) laat volgen door een lichte groove (Another Sun). En met de trage melodie van het plonkende liedje Your Love Is A Ghost Town kruipen ze aan tegen het werk van Tom Waits of Leonard Cohen. De akoestische aanpak met meer…

Met Tomorrow Won’t Be The Future heeft Nearly Beloved een doordruk gemaakt van Streets Of Baltimore. Dat is toch echt iets anders dan een door Gram Parsons geïnspireerd liedje, zoals ze het zelf omschrijven. Daarvoor blijft Nearly Beloved te dicht bij het vierde nummer van kant 1 van een van de mooiste albums ooit gemaakt, namelijk GP van Gram Parsons. Is Where’s Bob (Attaboy Records) daarmee een overbodige of weinig originele cd geworden? Dat valt reuze mee, deze band rond Matt Lax (Lacques) brengt meer…

“I’ve seen the future of alt.country and it’s name is Caleb Groh” , bedacht ik me heel vaak bij het beluisteren van de heerlijke, ja echt heerlijke, cd Bottomless Coffee van genoemde Caleb Groh. Nee, het is niet origineel en het is ook niet eerlijk om deze singer-songwriter uit Boston met zo’n erfenis op te schepen, maar het geeft wel aan hoe hoog ik de man heb zitten. Twintig jaar is hij pas en dan is het een fantastische prestatie om met  ’n dergelijk volwassen album op de proppen te komen. De 14 nummers gaan vaak over meer…

I could have been somebody if I was someone else, zingt Ernest Troost op Resurrection Blues. Op dat eerste nummer van Live At McCabe’s (Travelin’ Shoes Records) weet je onmiddellijk wie dat zou kunnen zijn: Loudon Wainwright III. Want die hoge, ietwat schorre, zangerige en tegelijk krachtige stem meen je toch echt te herkennen. Maar dat klopt dus niet. De gelijkenis met Wainwright is geen enkel bezwaar op deze ruim een uur lange live-cd die werd opgenomen in de fameuze muziekwinkel McCabe’s in Los Angeles. Troost schrijft meer…

Temple Beautiful was de rockclub in San Francisco waar Chuck Prophet zijn eerste concerten zag. Op het titelnummer van zijn nieuwe cd haalt hij herinneringen op aan die tijd. Als album is Temple Beautiful (Yep Roc/Munich) een liefdesverklaring aan de stad waar zoveel rockgeschiedenis werd geschreven. Prophet onderstreept dat met rinkelend gitaarwerk op Play That Song Again. De gitarist die op zijn platen allerlei stijlen heeft verkend, blijft deze keer dicht bij de Paisley Underground waarmee hij in de jaren tachtig met Green On Red meer…

The Long Winter (House Of Mercy Recordings) is het derde album van Erik Brandt, in het dagelijks leven leraar en tevens leider van Urban Hillbilly Quartet. Brandt komt uit de Twin Cites in het noorden van Amerika waar de winters inderdaad lang en koud zijn. Geen wonder dat er uit de steden Minneapolis en St. Paul zoveel stevige rockmuziek komt waar je lekker op kunt stampen. Ook altcountry heeft er een goede voedingsbodem met The Jayhawks als bekendste voorbeeld. Brandt begint The Long Winter zoals je mag meer…