Gelukkig zijn er woestijnen. Want zonder woestijnen geen woestijnrock. En allemachtig, wat kan woestijnrock de boel even lekker opruimen in het hoofd. Met gitaarsolo’s die nooit weer stoppen. Gitaren met de kracht van zandstralers. Gitaren als kronkelende slangen die een spoor trekken door het zand. Buried Treasures (Blue Rose/Sonic Rendezvouw) is het zoveelste album van Rich Hopkins and Luminarios. De man is een instituut. Al sinds eind jaren tachtig biedt hij meer…

‘To me, travel is the biggest influence’, is de vanzelfsprekende beginselverklaring van de archetypische troubadour. Dit zijn dan ook de woorden van John Statz, een singer-songwriter op drift, zwervend over de continenten. Hij debuteerde al in 2007, al merkte niemand dat, en Old Fashioned (Yer Bird) is nu zijn vijfde cd. Voor dit prachtige, bitterzoete singer-songwritersalbum bleef de nog jong ogende Statz relatief dicht bij zijn roots. In het hart van het Midwesten, in Iowa City, Iowa, nam hij met producer Bo Ramsey dit verbluffend mooie, maar vooral meer…

Na de jazzy grotestadsmuziek van Film Noir is The Stone (Deadbeet Records) van David Olney een thematische ep. De zes verhalende nummers (30 minuten) gaan over de glorie en de horror, de liefde en de haat, de schoonheid en het geweld, eigenlijk over alles wat het leven zoal te bieden heeft. Olney kijkt terug op de ruim 2000 jaar sinds de geboorte van Jezus. Met Jerusalem Tomorrow, Brays en Barabbas biedt The Stone nieuwe intepretaties van oude nummers. Het gaat over religieuze zaken, maar Olney is geen dominee. De Amerikaan meer…

Voor New Wild Everywhere (Nettwerk/Munich) trok de Canadese band Great Lake Swimmers voor het eerst naar een echte studio. De voorgaande vier albums kwamen tot stand op nogal ongebruikelijke plekken. Op deze nieuwe cd staat nog een nummer waarvoor dat geldt. The Great Exhale, overigens een van de hoogtepunten, werd opgenomen op het perron van een verlaten metrostation in Toronto. De band moest midden in de nacht wachten tot de treinen er niet meer reden. Maar voor de andere opnamen hoefde meer…

De fraaie harmoniezang van Winterpills verdient een groot publiek. En dat moet ook kunnen, gezien de populariteit van een enigszins vergelijkbare act als Fleet Foxes. All My Lovely Goners (Signature Sounds/Munich) is het vijfde album van de band uit de Amerikaanse staat Massachusetts. Met het liedje Fleur-De-Luce brengt Winterpills de lente middels een lap steel die steeltjes van bloemetjes laat groeien. Pure flower power. Dit soort softe psychedelica horen we niet zo vaak meer sinds de jaren zestig. We Turned Away is meer…

De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw (Lucky Dice). Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en meer…

De liedjes van Lost, Stolen & Strayed (Saint Rose Records) werden door de Amerikaan B.C. Fitzpatrick op een dag opgenomen. Daarna werd aan de tracks met alleen zang en gitaar allerlei fijns toegevoegd. Geen overdaad, want de liedjes van Fitzpatrick blijven tamelijk kaal. De vijf musici kleedden de liedjes aan met bas, trombone, trompet, piano, accordeon, cello en wat percussie. De opnamen hebben soms de sfeer van een voorstelling in een vooroorlogs theatertje. Denk aan een Sufjan Stevens, maar dan zonder de meer…

The Coloradas benaderen bluegrass op dezelfde manier als Chatham County Line. Mooie liedjes met wat melancholie, waarbij het akoestische snarenspul lusjes toevoegt aan de melodie. Geen technisch gepiel en ook geen wilde uitbarstingen die tot een foutenfestival leiden. The Coloradas (Hometown Caravan/Sonic Rendezvous) is een nieuw project van Roy Davis en Bernie Nye. De twee mannen uit Portland, Maine, werken al langer samen. Voor het eerst houden ze het akoestisch. Met in totaal zeven leden werden de nummers in meer…

Zul je net zien; klaagde ik een maand geleden nog dat er tegenwoordig zo weinig alternatieve country uit Scandinavië komt, krijg ik gelijk een heerlijke plaat uit Noorwegen voorgeschoteld. Doghouse Rose (eiegen beheer) van de Noorse zangeres Benedicte Brænden, want daar gaat dit over, is een heel toegankelijke plaat met 12 lekker vet aangezette americananummers. Je zou het ook stevige countrypop met veel twangende gitaren (van Olav Torgeir Kopsland) kunnen noemen. De plaat is zo toegankelijk dat ik soms dacht met covers van meer…

I’m wanting you so bad / And I’m trying to be so good / I’m wanting you so bad / And you’re treating me so good. Ruim zes minuten tikken weg. Hadden ze hier in de Roxy vol dansende mensen maar ergens een rustig plekje met een fluwelen sofa, dan zouden we ons daar even kunnen terugtrekken, zingt Walter Parks. Het erotisch geladen So Bad So Good wordt schitterend gezongen. Deze musicus uit Savannah, Georgia, doet hier niet onder voor Marvin Gaye. Walter Parks (eigen beheer) is het titelloze solodebuut van Parks, die met meer…