Old Friend van Louis Johnson is een cd die al enkele maanden door het huis zwerft en op verschillende plaatsen draaibeurten heeft gehad. Ik heb er lang over gedaan om er iets over te schrijven. Het genre, rustige bluesy Americana, doet me meestal niet zoveel. Maar in dit geval ben ik om. Ik geeft het gewoon toe: Old Friend is echt een heerlijke luisterplaat. De al op enige leeftijd zijnde Louis kijkt in zijn liedjes terug op z’n bewogen leven. Op jonge leeftijd van huis weggelopen, mijnwerker geweest, gevangenistijd, relaties stukgelopen. Belangrijkste meer…

Als de cd-titel klopt dan ziet het er niet goed uit voor Michael and the Lonesome Playboys. Want waar kunnen ze dan nog terecht met deze countrymuziek? Last Of The Honky Tonks (Blackwater Records) biedt alles wat je je maar kunt wensen als je ergens aan een bar hangt of leunend de inhoud van een jukebox bestudeert. Dit is honky tonk die past bij ruwhouten vloeren waarover veel bier is gemorst. En ja, de liedjes kunnen ook die jukebox in. Het betreft hier Michael Ubaldini, die onder eigen naam al meerdere albums heeft afgeleverd. De uit Californië meer…

Uit Savannah, Georgia, komen The Train Wrecks, een band die harde honky tonk combineert met schurende rootsrock. Het in een fraai vormgegeven klaphoesje gestoken Saddle Up (Junkyard Rodeo Records) begint in flinke galop met Tennessee Mare. Met zo’n titel kan het niet anders dan dat het beïnvloed is door Johnny Cash. Het heeft vooral veel van The Hollisters. De titel van dit album is een strofe uit Hang Me High, ook al zo’n twangend nummer. Op Show Me Your Silence worden de teugels wat meer…

Misschien is vijf sterren voor The Spade (Lojinx/Sonic Rendezvous) van Butch Walker and the Black Widows ietwat overdreven. Maar misschien ook wel niet. Want waar gaat het eigenlijk om in popmuziek? Juist, ongecompliceerd enthousiasme! Dat knalt met grote kracht uit de luidsprekers via deze heerlijke plaat. Op The Spade krijsen koortjes woohoo en scheuren de gitaren alsof er nog hitlijsten zijn die je daarmee kunt veroveren. Veertig jaar geleden was dat misschien gelukt. Everysinglebodyelse had zomaar Mud of meer…

Dave Provost woont op het eiland Nantucket voor de kust van de Amerikaanse staat Massachusetts. Hij beschikt over een warme, heldere stem die verkwikkend is als een zeebries. My Favorite Ghost (Green Barn Records) brengt ambachtelijke liedjes. Altcountry met een hele lichte ondertoon van powerpop op opener Hall Of Bones. Little Red Guitar is rustiger, met fijne klanken van pedal steel. Hula Girl klinkt enigszins bluesy met slidegitaar en orgel. Up In The Air is behaaglijk als een meer…

Chris Smith is veel te eigenzinnig voor een stad als Nashville. Dus keerde hij zijn woonplaats de rug toe om elders een loopbaan in de muziek te beginnen. Smith maakt platen als Sunshone Still en ThewaytheworldDies (Potato Eater Records) is na Dead Letters (2005) en Ten Cent American Novels (2007) zijn derde werkstuk. Een nummer als I Would Kill is licht zweverige alternatieve rock die nauw aansluit bij hetgeen al sinds de dagen van Let’s Active uit het zuiden van de Verenigde Staten komt. Smith is neergestreken meer…

The South is gonna rise again, zo bezweert Kenneth Brian ons in het spetterende openingsnummer Something Better. De toon is aldus gezet op Welcome To Alabama (Southern Shift Records/Sonic Rendezvous), het weergaloze southern rock-album van The Kenneth Brian Band. Overduidelijk schatplichtig aan Lynyrd Skynyrd loodst Brian – afkomstig uit South Carolina en opgegroeid in Florida – de luisteraar langs geoliede rocksongs en tranentrekkende ballads – een residu van zijn verblijf in Nashville. Niemand minder dan meer…

De in een dikke kartonnen hoes verpakte elpee Appeasing The Sick (Secret Candy Rock Records) heeft lichtblauw/groen/wit gewolkt vinyl en is alleen om die reden al een verzamelaarsobject. Of zijn platenverzamelaars niet geïnteresseerd in onbekende nieuwe muziek? Wellicht is er dan een andere reden om toch tot aanschaf over te gaan: de muziek. The Grand Undoing heeft de platenkast behoorlijk overhoop gehaald en overal inspiratie gevonden. Ook om die reden een fijne plaat voor serieuze muziekfreaks dus. The meer…

Elegant en warm is de heldere sound op As Is (eigen beheer), het vijfde album van Dustin Overbeek. De ingezetene van Nashville verzamelde namen om zich heen die we wel vaker aantreffen op deze site, zoals Paul Griffith (percussie), Dave Jacques (bas), Casey Driessen (fiddle) en David Henry (cello). Verder stonden minder bekenden als Eric Fritsch (piano, gitaar, accordeon, percussie, bas, Hammond B-3 en tevens producer) en Don Conoscenti (resonatorgitaar) hem bij. Die laatste zorgde samen met Tyler Flowers en meer…

Met zijn diepe bariton kleurt Eric Ingersoll de liedjes die hij schrijft voor zijn band Night Genes in donkere tinten. Bandleden David MacFadden-Elliott en Amy Foote zetten daar op Like The Blood (eigen beheer) contrastrijke lichte accenten tegenover. Night Genes is een band uit San Francisco die het experiment niet schuwt. Direct al op de eerste twee nummers van dit album speelt elektronica een grote rol. De eigentijdse americana blijft ondertussen ook leunen op meer traditionele structuren. Ingersoll (gitaar, zang) is danig meer…