Door die blik van Adam Yount op de coverfoto van Butcher Songs (Mount Freedom Records) verwacht je een psychedelisch werkstuk van een in zichzelf gekeerde artiest, maar de liedjes van de singer-songwriter uit Festus, Missouri, blijken zo down to earth als het maar kan. Zo klinkt het eerste nummer River Raft als akoestische countryrock uit de beginperiode van het genre. Dus met wat bluegrass, hier vooral middels fiddle. Op het volgende nummer, getiteld Ordinary, is het een mandoline die voor die verwijzing zorgt. Adam Yount schrijft liedjes over meer…

Vijftien jaar na het veelgeprezen debuut The Mysterious Tale Of How I Shouted Wrong-Eyed Jesus! koestert Jim White nog altijd het mysterieuze. Het is de belangrijkste aantrekkingskracht van zijn muziek. Vervreemdend is ook Where It Hits You (Loose/Munich), het nieuwste album van de Amerikaan. De musicus die daarvoor bokser, dominee, pro-surfer, fotomodel en taxichauffeur was, schrijft liedjes over honden die moeten worden weggejaagd en over lieden die slapen in poison ivy, een zeer giftige struik. De taferelen meer…

Als je de eerste tonen  van Turn into the ground van The Longest Day Of The Year hoort denk je niet gelijk  met iets bijzonders te maken te hebben. Change our ways is immers een wat traditioneel aandoend countryliedje waarin alleen de ruwe stem van zanger t. Mule opvalt. Vanaf track 2, Took All Winter, is het echter prijs: lekker gemene gitaarlicks en T. Mule rekent af met zijn vader. Heerlijk, RAWK noemen ze het zelf: Rowdy Americana With Knuckles. Die omschrijving past uitstekend bij de muziek van dit kwartet uit meer…

Met een stem als John Doe in overdrive scheurt Matt Masters over the streets of Texas in Highways. Na dat knallende begin neemt hij flink gas terug met Two Girls, waarbij John Ellis op steelgitaar flink aan het poetsen gaat voor de dames. Maar vrouwen houden toch helemaal niet van steelgitaar? Dat weet John Ellis ook wel. Alle reden om indruk te maken op elektrische gitaar. Vrees nu niet dat Matt Masters en zijn band op All-Western Winners (Sloth Records) alleen maar bravoure tonen. Geen sprake van. Masters is een Canadees en net als landgenoot meer…

De in Zwitserland neergestreken Amerikaanse Beth Wimmer heeft een schitterende plaat afgeleverd met Ghosts & Men (eigen beheer) waarop haar knappe composities een geweldige meerwaarde krijgen door het uitmuntende spel van de Italiaanse multi-instrumentalist Damiano Della Torre. Wimmer serveert haar liedjes met sloten vol soul. Een prachtige stem heeft ze. Op Sweet Tragedy doet ze vooral denken aan een sexy Carly Simon in topvorm. Bring You Back is al even fraai, maar dan iets meer als Rory Block. Beth Wimmer verdient meer…

Midnight Sky (Amberstar Records) van Marty Rivers is een album om je behoorlijk over te verbazen. Eerste gedachte: dit zal wel een Texaan zijn met wat Mexicaanse roots. Best bijzonder dat dit in Nashville gemaakt is, want blijkbaar kunnen ze daar dus toch nog steeds van die lekkere authentieke country produceren. Gewoon een band met alles erop en eraan: gitaren, fiddle, mandoline, steelgitaar, dobro, accordeon, piano, orgel, bas en drums. Geen strijkers. En hoera, ook geen country in de vermomming van laffe pop. Nou ja, het nummer meer…

De Canadees Peter Katz is gezegend met een hese stem en je bent dan ook geneigd om hem te geloven als hij zingt: One day I will win your heart / One day I will win your heart / One day I will win your heart. Daar valt een lieve vrouw vast voor. En in het volgende liedje blijkt dat te kloppen: Had my dreams, all come true / Had my life, it was you. Dat nummer zal dan wel voor zijn vrouw geschreven zijn, want Still Mind Still (Dying Giraffe Recordings/Munich) werd aan haar opgedragen. Voor de niet direct betrokkenen meer…

De hoesfoto op de achterkant van vier in jeans en zwarte shirts gestoken jongemannen zegt meer over ‘Til I Am Dust (Hot Tramp Records) dan de coverfoto, die in dit geval dus helemaal niets zegt. Want Mick Rhodes is geen slappe met het hoofd in de wolken lopende singer-songwriter. Nee, met zijn band slaat hij liever stevig aan het rocken. Hoewel, de flauwe binnenkomer Back To The 909 past wel bij de hoes. Net zoals Harder Now, ondanks de songtitel een slap werkje. Het tweede nummer op het album is It’s Too Late en dat is een meer…

De rootsrock van het Australische Rattlehand gaat net zo makkelijk langs de bluesroute als via countrypaden. Songschrijver Josh Shelton (zang, gitaar) valt door het gemak waarin hij deze twee stromen volgt nergens in herhaling. De rootsrock op Rattlehand (Plus One Records) is niet vernieuwend, maar altijd welkom. Zes kerels die lekker losjes steeds in de juiste cadans geraken. The Ballad Of Frederick Ward heeft een over alles heen scheurende mondharmonica en een hobbelend countryritme. Het mondharmonicaspel meer…

Jeff Plankenhorn veegt op dobro het liedje Double Barrel Soul naar het einde. Daarin hebben we kunnen vernemen dat de Texaanse songsmid Larry Hooper de dokter en de wet argwaant, maar het meest nog wel de dominee, want die werkt met iedereen. Between Here & The Stars (eigen beheer) is na Rust uit 2006 de tweede cd van Hooper. Het titelnummer is een langzaam outlawliedje met prominente rol voor fiddle. Time To Go is zo’n doorduwend liedje zoals ook James McMurtry ze schrijft. Ook Heaven Or Hell is een meer…