Wereldberoemd zijn de World Famous Blue Jays nooit geworden, zelfs binnen de alt-country niet. En toch is deze band uit New York van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van het genre. Jeremy Tepper en Jay Godfrey waren namelijk niet alleen de oprichters van deze vriendenclub, ze begonnen ook Diesel Only Records. Met Rig Rock Juke Box, Rig Rock Truck Stop en Rig Rock Deluxe: A Musical Salute To The American Truck Driver verschenen op dat label in de jaren 90 drie invloedrijke compilaties. Vorig jaar overleed Tepper op 61-jarige leeftijd. The Singles: 1987-1991 (Diesel Only Records) is een meer…

Nooit opgeven, altijd doorgaan: dat is wel van toepassing op Grey DeLisle. Belangrijke stem in americanaland 20-25 jaar geleden. Daarna een jarenlang writer’s block waardoor er geen nieuw werk uitkwam (ook het privéleven – 3 kinderen – zal daarin wel hebben meegespeeld), Maar sinds 2022 is het weer ieder jaar raak qua nieuw plaatwerk. Na het uitstekende Driftless Girl van vorig jaar, dat er zelfs voor zorgde dat ze ook weer in Nederland kon optreden, is er nu The Grey Album. Qua vormgeving en naam natuurlijk een knipoog naar The White Album van de Beatles. En met meer…

Na Staggered duurde het zeven jaar voordat Lynn Taylor weer eens van zich liet horen. Op zijn vorige album stond hij stil bij de dood van zijn vrouw die kanker had. Sindsdien was hij druk als alleenstaande vader. Maar met Where The Heart Is (eigen beheer) keren Lynn Taylor and The Barflies terug bij hun passie om de ongepolijste liedjes van de songschrijver een slinger te geven. Dat rauwe zit hem vooral in de voordracht van Taylor, die ik eerder al enkele malen vergeleek met Johnny Dowd. Wie opgepoetste tralala wil horen, heeft niets te zoeken bij deze Amerikaan. Dat wil niet zeggen dat meer…

Van lanterfanten kun je Billy Strings niet beschuldigen. Een half jaar na het wat tegenvallende titelloze album Billy Strings revancheert hij zich samen met Bryan Sutton met een fenomenaal eresaluut aan de in 2012 overleden godheid Doc Watson: Live At The Legion Post 82. Strings (1992) is inmiddels niet meer het verbazingwekkende piepkuiken van Dust In A Baggie. Zijn stem is voller, zijn gitaarspel nóg veelzijdiger en virtuozer. Bryan Sutton is van een generatie eerder en heeft zijn sporen verdiend als sessiemuzikant en als bandlid in de gelederen van coryfeeën als Dixie meer…

Het vorige album van Silver Synthetic bespraken we hier nog in de de rubriek Wow & Flutter. Bij Rosalie wachten we minder lang en recenseren we dit tweede album van de band uit New Orleans gewoon met sterren. Er zijn een paar dingen veranderd ten opzichte van de titelloze voorganger. Bassist Pete Campanelli werd vervangen door Ben Jones. En Third Records werd ingeruild voor Curation Records, het label van Brent Rademaker van Beachwood Sparks. Dat is helemaal geen gekke stap omdat de muziek op dit Rosalie sterk doet denken aan de band van Rademaker. Wat meer…

Uit de Orchard Studio van Daniel Young komt meer mooie muziek dan alleen maar die albums van de artiest uit Salt Lake City zelf. Neem dit Falling From The Floor (eigen beheer) van MJ Lake; een lichtelijk fantastisch werkstuk met Young als drummer en producer. Lake is een collega uit de stad in Utah en dit is niet zijn eerste werkstuk. Het is wel het eerste dat we oppikken en wat is het een fijne ontdekking. De eerste tonen van opener Need A Lie zetten je wel even op het verkeerde been. Dat toetsenwerk zou zomaar naar symfonische rock kunnen leiden, maar na nog geen halve minuut wordt duidelijk dat het meer…

Over Kristina Murray hebben we het al eens gehad in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Daarin vergeleken we de hoes van haar vorige album Southern Ambrosia met onder meer Elite Hotel van Emmylou Harris. Qua muzikale aanpak viel de vergelijking tussen Murray en haar beroemde collega door te trekken. Op Little Blue (Normaltown Records) is dat nog steeds zo, maar toch wel een stuk minder. Zo begint ze op You Got Me met countrysoul met blazers waarin ook wat blues zit verpakt. Vier van de negen nummers werden vastgelegd in Muscle Shoals, Alabama, met Rachael Moore als meer…

Best gedurfd van Cameron Knowler om zijn instrumentale soloalbum CRK (Worried Songs) te openen met het door hem spaarzaam op gitaar begeleide gedicht Christmas in Yuma, voorgedragen door zijn vriend Jack Kilmer. Want laten we eerlijk zijn: spoken word, daar zit de gemiddelde muziekliefhebber niet op te wachten (net zo min als op eindeloos gelul op live-albums). Maar de luisteraar die daarom meteen afhaakt, ontzegt zich de kennismaking met een begenadigd gitarist, die complete landschappen uit zijn snaren weet te toveren. Het gaat dan over de zonovergoten, meer…

Wederom verwijzen we bij de naam van Noah Harris naar zijn pagina op Bandcamp, want een website heeft de singer-songwriter uit San Antonio niet. Dat zou een gebrek aan ambitie kunnen betekenen, maar ondertussen heeft hij met Life’s Work (eigen beheer) wel weer een fraai album afgeleverd. Garrett T. Capps produceerde het tweede werkstuk van zijn plaatsgenoot. Op Dust Bowl en Bad Debts valt in de melodie de invloed van Townes Van Zandt te ontwaren. Harris is geen man van grote gebaren, zijn ambachtelijke liedjes moeten het hebben van kleine finesses. In dat opzicht valt hij te meer…

Na een conceptalbum over buitenaardse wezens (The Light Saw Me uit 2021) biedt The Last Kings Of Babylon (Proud Souls Entertainment/Thirty Tigers) weer vertrouwde red dirt country uit Oklahoma. Met het elfde studioalbum zijn Jason Boland and The Stragglers terug bij producer Lloyd Maines die ze in 1999 hielp bij de eerste schreden op het stoffige pad. ‘Good intentions, they pave the road to hell’, klinkt het op Ain’t No Justice. Met een harde slidegitaar gaat het richting George Thorogood, maar het is de viool die tegen het einde alle aandacht opeist. Er zit trouwens ook nog een stukje orgelspel in meer…

Zes man (2 gitaristen, een toetsenist, en pedalsteelspeler, een bassist en een drummer), afkomstig uit Seattle maar vaak ‘on the road’. Dat is Smoker Dad. Begin dit jaar kwam hun tweede album, Hotdog Highway (eigen beheer) uit. Strakke southern rock, met dubbele gitaren, waar de geest van Duane Allman doorheen waait. Beetje hippie-achtig ook, zie daarvoor ook naar de hoes, ontworpen door Californiër Matt Adams. Die tegenstelling, tussen dat strakke en zweverige, zorgt ervoor dat de muziek van Smoker Dad echt iets toevoegt aan het genre. Veel nummers hebben het meer…

Er zijn artiesten die op hun 92e nog met een prachtig album voor de dag komen. Maar het kan nog gekker. De vorig jaar overleden Kinky Friedman verrast ons met Poet Of Motel 6 (Hardcharger Records): een overtuigend finaal hoogtepunt in zijn indrukwekkende oeuvre. Het zijn de laatste opnames van de legendarische Texas Jewboy en het is een waardig afscheid geworden. Friedmans muzikale verhalen laveren als vanouds tussen milde ironie, bijtend sarcasme, liefdevolle romantiek en meeslepende melancholie. Dat laatste bijvoorbeeld meteen in het titelnummer, een warme ode aan meer…

Jade Turner, een trots lid van de Misipawistik Cree Nation in de Canadese provincie Manitoba, moest het allemaal zelf uitvinden als singer-songwriter. Voorbeelden binnen de inheemse bevolking had ze nauwelijks. Maar gelukkig toch één iemand, de in blues en country actieve Crystal Shawanda. Met haar schreef ze Deadweight, het laatste nummer op Breathe (eigen beheer). Op die afsluiter rekent ze af met een verleden waarin ze vaak gepest werd. En dat doet ze met heel veel power, vocaal kan ze wedijveren met Sass Jordan. Het is een krachtige afsluiter van een album waarop ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Daardoor meer…

“zo’n album dat niemand tegen de haren instrijkt, menigeen als plezierig zal ervaren en net niet bijzonder genoeg is om veel jaarlijstjes te halen”. Zo eindigde hieronder de recensie van het album van Julien Baker & Torres. Diezelfde conclusie kan getrokken worden bij Western Pleasure (Mom+Pop), het debuut van het Texaanse trio Chaparelle. Zella Day en Jesse Woods gingen samenzitten om songs te schrijven, werden ook in het dagelijks leven een stel en betrokken producer/musicus Beau Bedford bij het proces (van het songschrijven welteverstaan). Het leverde 10 fijne nummers op die tezamen met een meer…

In januari 2016 traden Julien Baker en MacKenzie Scott (artiestennaam Torres) voor het eerst samen op, in de fameuze Lincoln Hall in Chicago. Na afloop zeiden ze tegen elkaar: ‘Eigenlijk zouden we een countryalbum moeten maken.’ Door allerlei solo- en andere activiteiten duurde het nog bijna tien jaar tot eindelijk Send A Prayer My Way (Matador Records) het levenslicht zag. Pure country is het zeker niet geworden – denk meer aan americana met countrysmaak, dankzij de inbreng van banjo, fiddle en pedalsteel. Om de beurt nemen Baker en Torres het vocale voortouw. En ook al is het hun eerste meer…

Producer David Beck vraagt zich af of Cameron Allbright nou een betere zanger is of een betere songschrijver. En als hij het dan even weet, dan verrast de pas 23-jarige Texaan hem weer en weet hij het dus opnieuw even niet. Daar kun je je wat bij voorstellen tijdens het beluisteren van Any Part Of Life (eigen beheer), een debuut dat getuigt van grote klasse. De melodieuze liedjes zijn niets anders dan meeslepend. In de arrangementen van de jonge artiest uit New Braunfels dringt zich een vergelijking op met John Fullbright, zo volslagen gaat hij te werk. Het album begint met het zeer overtuigende titelnummer. De zang meer…

Dit is weer eens zo’n album waarvoor je het allemaal doet. Al die tijd die je stopt in het zoeken naar onbekend talent wordt de moeite waard als je zo’n album als dit ontdekt. Vooral als het na enkele keren beluisteren alleen maar beter wordt. Riot Of The Red (eigen beheer) is een prachtig werkstuk van de thans nog onbekende Lou Hazel. Hij woont in North Carolina en dit is zijn tweede proeve van bekwaamheid. Het eerste vijf jaar geleden verschenen album Carolina (Out Of My Mind) kwam trouwens uit onder de naam Chris Frisina. Hoe dan ook, deze singer-songwriter heeft iets speciaals, maar meer…

Tussen de tournees door is Sunny War thuis hard aan het werk. Dat moet ze van zichzelf, anders zet ze het op een drinken. Dus jaagt de singer-songwriter als een bezetene op de ideeën die ze heeft om die om te zetten in liedjes. Op de demo’s die ze dan maakt, speelt ze alle instrumenten zelf en daarna schrijft ze de teksten. Pas later betrok ze Andrija Tokic bij Armageddon In A Summer Dress (New West Records), die ook de producer was van Anarchist Gospel. Zware kost die lichtjes wordt verpakt van een vat vol tegenstrijdigheden, dat is de korte samenvatting van de recensie van dat vorige album. Met One Way Train begint meer…

Wie na het vorige meesterwerk van Turnpike Troubadours nog twijfelde aan de bestendigheid van de heropleving van de band, kan opgelucht ademhalen. The Price Of Admission (Bossier City Records) is misschien nog wel beter dan A Cat In The Rain. Wat een dynamiek, wat een drive, wat een fantastische muziek! Evan Felker is (nog) beter bij stem dan ooit – maakt niet uit of hij country (Forgiving You), bluegrass (Ruby Ann), Ierse folk (Be Here), pop (Heaven Passing Trough), rock (Leaving Town) of countryrock (Searching For A Light) ten beste geeft. Meer nog dan vroeger kiezen de mannen uit meer…

Naast het logo van deze website staat een quote uit een liedje van Green On Red. ‘Time ain’t nothing / When you’re young at heart / And your soul still burns’, zegt iets over de levenslust die we uit muziek halen. Iets dat we niet kwijt willen raken. We geloven in de energie van rock-’n-roll. De veel jongere Garrett T. Capps is ook een fan van het liedje. Hij trakteert ons op een geweldige versie op zijn nieuwe album Life Is Strange (eigen beheer). Het verscheen onaangekondigd en zonder enige vorm van promotie. Wat een verrassing! Capps nam het enkele jaren geleden op met David Beck (bas, accordeon, zang) als meer…

Op Sweetheart Of The BQE (Short Stack Records) zingt Olivia Lurrie op meerdere nummers over haar bestaan in New York. ‘Yes I was born in the city, but I’m ready for the country’, klinkt het op City Girl, Country Dog. BQE staat voor Brooklyn Queens Expressway, de snelweg die de stadsdelen Brooklyn en Queens verbindt. Lurrie liep er vaak onderdoor op weg naar de studio. Ze groeide op in beide stadsdelen, maar met man en kind verhuisde ze recent naar Burlington in de noordelijker gelegen staat Vermont. Ze was er klaar voor, ook al zal ze ‘take out after midnight’ moeten missen. Maar ze zal vast en meer…