De favoriete albums uit de periode van 2000 tot en met 2020 van de inzenders 34 tot en met 45 vind je hieronder. Het is weer al parelvissen!

Jeffrey Foucault – Stripping Cane
Wat was het ongelofelijk moeilijk kiezen. Er is zo ontzettend veel moois uitgebracht dat het vrijwel niet te doen is. Maar over mijn nummer 1 heb ik geen seconde getwijfeld. Dit album is al jaren mijn favoriet. Prachtige zang, ingetogen meer…

We zijn alweer toe aan het derde deel van de favorieten 2000-2020. Lees hieronder waarom  diverse inzenders hun favoriete plaat uit dit tijdperk zo goed vinden. Het wordt zo ook een heerlijke muziekzomer.

Ryan Adams – Love is Hell
Alhoewel een beetje donker album, vind ik de kracht van de composities ontzettend sterk, met name de aaneenschakeling van de eerste helft van het album. Dit album heeft meer…

Vele inzenders van de lijstjes met favoriete albums van 2000 tot en met 2020 gaven een toelichting op hun nummer 1. Hieronder volgen, wederom in willekeurige volgorde, weer 11 inzendingen. Doe er je voordeel mee!

Slobberbone – Everything you thought was right was wrong today
De band die mij de AltCountry swamps heeft ingetrokken en waar ik niet meer ben uitgekomen. Na het magistrale Barrel Chested uit 1997 kwamen Brent Best & Co in 2000 met meer…

Bij het samenstellen van de top 20 van favoriete albums uit de periode 2000-2020 vroegen we de lezers ook om een toelichting op hun aller- aller- allerfavorietste plaat. Ruim 50 respondenten gaven daaraan gehoor, soms heel uitgebreid, soms kort maar krachtig. De komende tijd gaan we, in 5 afleveringen, deze toelichtingen met jullie delen. Zodat we een mooie soundtrack krijgen voor de zomer, die nu dan toch eindelijk aangebroken lijkt te zijn.

Daar gaan we (in willekeurige volgorde):

meer…

Ladies and gentlemen, we got him! Hier is de top 20 van favoriete americana-albums van 2000 tot en met 2020.
Er hebben 74 liefhebbers hun lijstjes met albums ingestuurd en we hebben onze eigen lijsten zoals deze hier al eerder gepubliceerd zijn, ook meegerekend om tot een schitterende lijst te komen. Met een afgetekende winnaar en ook nummer 2 heeft meer dan een neuslengte voorsprong op de rest. Daarna ligt het allemaal best dicht bij elkaar. Een aantal albums meer…

Een lijstje maken, altijd lastig. De gekozen albums staan uiteraard fysiek in de ‘kast’ (lp’s of cd’s; dus, downloads en Spotify e.d.; geen kans!). Ook een criterium: de betreffende artiest(en)/band minimaal één keer live gezien hebben. Geeft vaak nog meer inzicht in én gewicht aan een album. Althans: voor mij.
De top 10 over de periode 2000 tot 2021 levert voor dit moment de navolgende ‘score’:

1. Justin Townes Earle – The Saint Of Lost Causes
De betreurde zoon van Steve Earle: Justin Townes. Leverde na zijn debuut e.p. (Yuma; 2007) een vrij constante rits aan albums af; constant ook als het om kwaliteit gaat. Zag hem ooit in Den Haag optreden samen met Jubal Lee Young (zoon van Steve Young) als “The Sons Of The Guns”. Zijn laatste The Saint Of Lost Causes is zijn beste, wellicht ook omdat het zijn laatste is… (2019) meer…

1. Ryan Adams – Heartbreaker

meer…

Een erg verrassend lijstje is het niet geworden. Maar dit zijn wel artiesten die iets teweeg wisten te brengen. Zes van deze namen kenden we nog niet in de twintigste eeuw. Van die nieuwe artiesten mochten de nummers 1, 3, 5, 6 en 9 in Nederland op veel bijval rekenen. De muziek van 10 is wellicht te rauw voor velen. Dan de oudjes die ook in het vorige millennium al actief waren: 2 is al vijftig jaar top; 4 maakte haar beste werk de afgelopen tien jaar; 7 is een oude rot die de hele historie van rock-’n-roll meebracht naar deze tijd; 8 kwam het dichtst bij de definitie van het genre altcountry.

Zelf ook nog een lijst insturen? Dat kan, tot en met 15 mei, hier: Favorieten van 2000-2020

1. Sam Baker – Pretty World
Drie briljante cd’s op rij leverde de Texaan Sam Baker af in het eerste decennium van dit millennium. De albums Mercy (2005) en Cotton (2009) zijn eigenlijk net zo goed als Pretty World. Zijn verhalende nummers gaan ten diepste over vergeving. Een man met een blauwe cowboyhoed van suède bevindt zich in een bordeel in Juarez. Op zijn knie zit een dame. Zonder dat iemand het hoort zingt de man een liedje in zichzelf. Hij zingt Waiting Around To Die. Met slechts enkele woorden meer…

Altijd leuk die lijstjes, maar deze is toch ook wel moeilijk. In 20 jaar werd zoveel moois gemaakt dat het eigenlijk ondoenlijk was om te kiezen. De meest gedraaide? Mijn platenspeler en cd speler zijn geen Spotify die alles bijhoudt. (gelukkig maar!). De beste? De beste om een feestje bij te vieren, de beste om je verdriet bij weg te drinken, lastig. De favorieten? Ja, die zijn er natuurlijk wel. Hierbij mijn 10 favorieten, ze willen nog wel eens wisselen, maar dit is zoals het er nu voor staat.

1. Steve Earle – The Revolution Starts Now
Geweldige albums en prachtoptredens maken Steve Earle voor mij nummer één. Ik kies The Revolution Starts Now omdat op dit album alles samenkomt, de stevige rockers en fraaie ballads en zoals altijd met kritische teksten. Bovendien formeerde Steve ten tijde van dit album zijn streetteam. Ik werd lid en ging de straat op om flyers van zijn komende optreden op te hangen, de revolutie was begonnen 😉 (2004) meer…

Mijn favoriete albums uit 21 jaar? Ik had het mezelf makkelijk kunnen maken en de albums die de laatste 10 jaar in mijn lijstjes op 1 eindigden, kunnen samenvoegen. Maar zo werkt het niet. Het verglijden van de tijd heeft invloed. Dat is ook zo in sommige huwelijken. De partner die in het leuke begin het einde leek, is op het einde niet zo leuk meer (ik ben nog gelukkig getrouwd trouwens, dank voor het vragen). Zo is het mij in elk geval wel vergaan bij al die albums waarmee ik ook getrouwd leek. Misschien wel omdat ik ze allemaal erg vaak gedraaid heb bij het uitkomen. Kapot gedraaid. En dan blijkt dat er bij het samenstellen van mijn lijst hele andere albums uit die twee decennia komen boven drijven. Albums die ik misschien niet zo vaak, maar wel regelmatig nog opzet. En die me in al die jaren nimmer zijn gaan tegenstaan. De uitkomst verraste me zelf ook wel een beetje. Maar wel fijn om ze eens op een rijtje te zetten. De precieze volgorde is niet zo belangrijk, eerlijk gezegd. Het is meer: ‘zo ongeveer’. Maar dat zal wel een herkenbaar gevoel zijn.

1. Grand Theft – Lucky
Alles aan dit album vind ik sympathiek. Een prachtige mix van uptempo en trage songs; vrolijkheid en melancholie, in elkaar gestoken door Michel van Montfort en vormgegeven met behulp van ervaren krachten uit de Vlaamse muziekscene. En met ook een klein beetje dwarsigheid die vaak kenmerkend is voor de Belgische popmuziek, maar niet zoveel dat het in de weg staat aan de toegankelijkheid. Single Mother en It Happens All The Time (die trompetsolo!) zijn meesterwerken in mijn muziekwereld.(2006) meer…