Hier is hij dan: de Altcountry Top-15 van 2019.
En wat is hij mooi geworden! Maar liefst 135 mensen zonden hun lijst met favoriete albums in, wat dit bericht gelijk ook het langste ooit op deze site maakt. Al deze lijsten worden namelijk onder de Top-15 weergegeven. Zo valt er weer voor dagen en dagen te grasduinen.
Maar dan nu: de lijst der lijsten. We hebben toch nog een duidelijke winnaar, al zag het er lang niet naar uit. Het zijn The Delines die zich tenslotte uit een kopgroep van vijf weten los te maken en als eerste over de streep gaan. Hun album The Imperial komt in 36 lijsten voor, waarvan 5x op de eerste plaats. Het is meer…

Het jaar 2019 is nog niet afgelopen. Althans niet op deze site. Er liggen nog albums die besproken dienen te worden. De nieuwe van Joe Henry bijvoorbeeld. En Carrying On van Kacy & Clayton, die in februari enkele concerten geven in Nederland. En nog wel wat meer. Soms blijven er platen liggen. Dat gebeurde in 2018 met It’s All Good van Levi Parham. Twee jaar eerder besprak ik wel diens These American Blues, waarvan de onberispelijke stijl me niet echt wist te overtuigen. Het in Muscle Shoals opgenomen album van de man uit Oklahoma deed dat wel. Dus bij deze alsnog een excuus dat er geen recensie volgde. Of in de woorden van Parham zelf: ,,Things don’t always go like they could, but it’s all good.’’ Er liggen trouwens ook al weer cd’s uit 2020 op het bureau. Eentje van Terry Allen & The Panhandle Mystery Band om maar eens wat te noemen. En een lekkere dwarse countryplaat van de garagerockers Black Lips uit Atlanta, Georgia. Kortom, blijf ons volgen. Altcountry is here to stay!

1. Paul Cauthen – Room 41
Nadat zijn vrouw hem verliet woonde Cauthen twee jaar in kamer 41 van het Belmont Hotel in Dallas. Om niet ten onder te gaan aan zelfbeklag schreef hij liedjes. Die zingt hij met een in fluweel verpakte stem. Er wordt gestoeid met computers, maar het mengsel van country, gospel en meer…

Of het een fantastisch muziekjaar was? Misschien. Of toch een matig jaar? Kan ook. Kortom, eenieder heeft zo z’n mening over 2019, en dat is prima. Je kunt ook zeggen: 2019 heeft voldoende gebracht om van te genieten. Voor mij zeker. Wat dan zoal? Nou:

1. 1. Dallas Burrow – Southern Wind
   Dit album nog niet zolang in mijn bezit. Dus veel draaibeurten? Niet echt. En toch gekozen als de nummer een. Waarom? Deze Texaan heeft simpelweg een ijzersterk debuut de wereld ingeslingerd. Niks meer, niks minder. Volgend jaar op de Nederlandse podia graag!

meer…

Vanaf de eerste dag van het jaar houd ik in een Spotify-map bij welke albums aan het eind van het jaar in aanmerking komen voor mijn eigen top-15. Twee weken geleden zette ik daar precies het vijftiende album in. Dit jaar hoefde ik daarom niet te schiften. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben de afgelopen jaren heel goed geworden in het uitvoeren van dit proces of het was voor mij gewoon niet zo’n bijster meer…

Waarom nog een album maken in deze tijd van Spotify-playlists en YouTube-kanalen? Durand Jones & the Indications wisten het antwoord wel: ,,Een album voelt voor ons als een volledig statement. Wij houden van alle nummers op ons album evenveel. Maar in het publiek houdt de een van het ene nummer en de ander van het andere. Met een album bereik je meer mensen in één keer.”
Maar waarom nog naar een album luisteren? Voor mij om dat volledige statement in een keer tot me te nemen. En ik heb nog steeds gewoon lol in het draaien van platen en cd’s.
Een volgorde vaststellen van mijn favoriete vijftien albums was nog lastig, maar dit is het geworden.

1. 1. Jenny Lewis – On the Line

Die prachtige stem van Jenny Lewis betovert me elke keer als ik naar haar luister. Met een gastoptreden van Beatle Ringo Star, die Lewis op zijn 77e verjaardag toezong. Lewis zei daarover dat je meer…

Bedenk een lijst, Johnny!

Song van het jaar 2019, Top 2000, Snob 2000, overal kan je je mening over populaire muziek kwijt.
Maar waar blijft de stem van de americana-liefhebber? Hier! Ook dit jaar vragen we je naar je favoriete 10 americana-albums van 2019.
Uit alle inzendingen bepalen we dan uiteindelijk de definitieve americana top-15. Maar dat kan dus alleen met jullie steun! Op een speciale pagina op deze site (zie ook rechts bij “Top 2019”) kun je je lijst invullen van minimaal 5 en maximaal 10 albums. We gebruiken, als altijd, de volgende puntentelling: P1 – 25 pnt, P2 – 18 pnt, P3 – 15 pnt, P4 – 12 pnt, P5 – 10 pnt, P6 – 8 pnt, meer…

Hier zijn ze! De lijst en de lijstjes. Dit jaar waren er 121 inzenders. En daaruit zijn onderstaande 15 albums naar voren gekomen. Opvallend is dat de winnaar dit jaar veel minder punten voorsprong had dan in 2017 en 2016 het geval was. Het lag allemaal wat dichter bij elkaar, zonder enorme uitschieters, maar toch hebben we een duidelijke nummer 1. Een bijzondere prestatie, want deze Texaan brak pas dit jaar door in onze contreien. Twee artiesten eindigden allebei op 206 punten: zij delen de 9de en 10de plaats. Verder valt op: slechts twee echte bands in de top-15 en bijna iedereen komt uit de VS. Ook slechts vier vrouwelijke artiesten, die allemaal in de middenmoot eindigden. Dat is overigens meer dan vorig jaar, toen er 3 vrouwelijke artiesten de lijst haalden. Mary meer…

Wat mij betreft was 2018 het jaar van Garrett T. Capps. Een dag nadat de dubbelrecensie van In The Shadows (Again) en het in 2016 verschenen Y Los Lonely Hipsters op 21 juni op deze site stond, ontving ik een enthousiast mailtje van de Texaan. Hij had een uitnodiging gekregen voor TakeRoot. Sindsdien heb ik regelmatig contact met de spacecowboy uit San Antonio, die in die stad zijn eigen honky tonk heeft. Hij brengt me in contact met andere interessante artiesten. Zo staat dankzij Capps James Steinle op de derde plaats. Van Capps zullen we ook in 2019 horen. Hij komt terug voor optredens. Hij werkt aan twee nieuwe albums. En hij houdt de scene in Texas voor ons in de gaten. Muchos gracias, Garrett!

1. Garrett T. Capps – In The Shadows (Again)
Doug Sahm kwam uit San Antonio. Oude held. Garrett T. Capps komt ook uit San Antonio. Nieuwe held. Deze buitenaardse countryplaat is behoorlijk far out. Een eerste vereiste voor rock-’n-roll. Dit is spacecountry. Dit is Texas rock for country rollers. Dit is een groovers paradise. meer…

2018, je viel me uiteindelijk nog best mee. Lang zag het er niet naar uit. Voor de zomer had ik nog maar handvol albums verzameld die echt boven de middenmaat uitstaken. Een middelmaat van degelijke albums die me wel een week of twee zodanig konden bekoren dat ik ze regelmatig afspeelde. Maar na die veertien dagen verdwenen ze in de spreekwoordelijke la om er de rest van het jaar niet meer uit te komen. Maar de zomer was mooi en duurde lang. Steeds meer prachtige albums kwamen bovendrijven, zodat ik uiteindelijk nog moest snoeien om tot een top-15 te komen. Toch vond ik het geen uitzonderlijk goed muziekjaar. Een trits aan echte killer-albums heb ik niet ontdekt. Of komt het door een soort van “americana-moeheid”? Die americana-markt breidt steeds verder uit. Dat is natuurlijk goed, maar het maakt het wel steeds lastiger om het overzicht te behouden. Veel releases, en helaas veel eenvormigheid. Ik ben eerlijk gezegd wel toe aan wat nieuw elan in het genre. Lastig misschien, want het is natuurlijk gebouwd op die decennia oude bouwstenen van country, folk, soul en blues. Maar wie weet wat volgend jaar gaat brengen?

Hieronder mijn lijst van favoriete albums van dit jaar. Albums die meegaan naar 2019 en dan hopelijk ook nog steeds hun weg vinden naar mijn oren.

1. Bennett Wilson Poole – Bennet Wilson Poole
Uiteindelijk positie 1 dit jaar voor het ongetitelde debuut van Bennett Wilson Poole. Omdat dit het album is dat ik afgelopen jaar het meest draaide. Omdat ik na de zoveelste plaat van Danny & TCOTW een beetje op hen uitgekeken raakte en Danny Wilson in de samenwerking met Tony Poole en Robin Bennett nieuwe bezieling vond. Omdat alles hier in dienst van Het Liedje stond. Omdat Hate Won’t Win het nummer voor deze tijd is en me ook elke weer tot tranen toe beroert. meer…

Prima jaar! Ook een jaar waar wederom teveel is aangeschaft…..en gelet op het forse aanbod is er dan ook uiteraard veel meer (heel veel…) niet, dan wel aan de ‘platenkast’ toegevoegd…..

• 1. The Teskey Brothers – Half Mile Harvest

Vanaf de 1^e beluistering was Half Mile Harvest direct al een kandidaat voor het jaarlijstje; dat het de eerste stek is geworden komt door Velvet in Rotterdam: vrijwel elke keer als ik deze winkel betreed ‘schalt’ de stem van John Teskey door de speakers. Om die reden weer gaan ‘draaien’ met deze topnotering als resultaat. Tip: 5 februari te zien in het Zonnehuis, Amsterdam. meer…