Bijna in alle liedjes wil Angela Perley lekker los gaan. ‘Plug me in, turn me loose’, zoals ze op het titelnummer verkondigt. Ze wil op rollerskates door Hollywood, of beter nog, op een Honda-motor, een exemplaar uit 1985 of daaromtrent. Turn Me Loose (eigen beheer) is een volledige overgave aan voluit leven. Dus ook aan de liefde: ‘Aww you fill me up / You fill me up / Sha la la la la la la la sha la la’ (Star Dreamer). Het is muziek voor een kroegentocht door heel Amerika. Het is rootsrock met flinke inbreng van steelgitaar, bespeeld door producer Brandon Banks. Met lekker gitaarwerk van Perley zelf en meer…

Bij het verschijnen van de uitstekende compilatie Here Again: A Retrospective (zie recensie) werd al aangekondigd dat er ook een nieuw album zou verschijnen van Say Zuzu. Dat is er nu met dit No Time To Lose (Strolling Bones Records/V2 BeNeLux). De Amerikanen zijn het nog niet verleerd; ze maken nog steeds pure altcountry. De band rond de songschrijvers Jon Nolan (zang, gitaren, bas, lap steel, piano, orgel) en Cliff Murphy (zang, gitaren, banjo, mondharmonica) klinkt nog altijd gedreven. Het titelnummer is energiek als iets uit de beginperiode van The Long Ryders, die overigens ook een nieuw meer…

“Wat een plaat!”, dacht ik bij eerste beluistering van Paint Horse (Good People Record Co) van Benjamin Dakota Rogers. Dat denk ik nu, bij de zoveelste keer dat ik ‘m draai, nog steeds. Countryfolk op zijn best. Rogers is een Canadees die op een afgelegen boerderij in Ontario woont en daar ook de meeste van de liedjes van deze plaat heeft opgenomen. Van oorsprong is de fiddle Rogers’ instrument; hij kreeg ooit de viool van zijn overgrootvader en leerde daar als kind op spelen. Maar op deze plaat worden de fiddlepartijen ingespeeld door Sam Clark. De andere muzikant die op deze plaat meer…

Bang om te leven. Bang om te sterven. Donkere streken van een cello in combinatie met de voordracht van de eerste strofen van The Great Hunger van de Ierse dichter Patrick Kavanagh brengen ons bij die eerste woorden van deze recensie. Lisa O’Neill zingt ze op het titelnummer All Of This Is Chance (Rough Trade/Konkurrent) waarmee het album begint. Door het duister vallen kleine flarden licht. Het is mysterieus als mistige bergstreken in Ierland. De stem van O’Neill trekt je mee naar een andere tijd, waarin mensen zich verborgen hielden voor elkaar. Een treurige viool en een kind dat praat, het draagt meer…

Van Michael Johnathon verscheen enkele jaren geleden The Painter, niet alleen een ode aan Vincent van Gogh, maar opgedragen aan kunstenaars in het algemeen. Op het titelnummer van Garden Of Silence (PoetMan Records) gaat het over de sterfdag van de schilder. De Amerikaan eindigt met FolkSinger, niet alleen een liedje over zijn eigen ambacht, maar dat van vele collega’s. Front Porch Symphony gaat over ‘Pickin’ and a grinnin’ mother earth livin’ / On a front porch hideaway’. Op die veranda zijn voor dit nummer trouwens ook blazers uitgenodigd, want meer…

Kijk, dat is nu het leuke van deze hobby. Dat je vanuit het niets ineens tegen een bandje aanloopt dat zo lekker fris is dat het een recensie op deze site rechtvaardigt. In dit geval Completely Pedestrian van Uncle Uncle, een band uit het Zuid-Californische Santa Barbara. In 2017 begonnen ze een beetje te jammen in de garage en na 3 ep’s ligt er nu een volwasen debuut. Het is of je naar vier mannen luistert die graag indierock maken maar die de country die ze in hun jeugd door hun ouders erin gegoten hebben gekregen, maar niet kunnen kwijtraken. En er zit ook meer…

Brad Apple en Pam Setser zijn al actief sinds de jaren zeventig. Vooral in het Ozark Folk Center in Mountain View, Arkansas. Setser stond al eens op het podium met de legendarische Grandpa Jones. Ze speelden allebei bluegrass in een band die voornamelijk bestond uit familieleden. Pas sinds 2017 vormen ze het duo Apple & Setser. Het merendeel van het materiaal op Apple & Setser (Bell Buckle Records) bestaat uit bewerkte liedjes uit het publieke domein. Maar toch weet zo’n traditional als Hand Me Down My Walking Cane je toch mee te slepen. Mooie samenzang, niet te lief, gewoon puur. En fraaie meer…

Settler (Need To Know Music) van de Schotse singer-songwriter Malcolm MacWatt is al anderhalf jaar uit, maar nu toch weer even actueel omdat de man op dit moment bezig is aan een korte tournee door Nederland. Het is countryfolk met de kracht van een Avalanche And Landslide. Met Jaimee Harris die met hem meezingt op die opener. MacWatt combineert de traditie van Schotse balladen met het geluid van de oude country en bluegrass uit de Appalachen. Met op Letter From San Francisco een prominente rol voor dobro. En natuurlijk heeft Banjo Lullaby veel banjo. Maar ook dobro, viool en gitaar. Op Ghosts Of Caledonia en meer…

Het drie jaar geleden verschenen album Brothers was al een puike plaat vol southern rock, maar Homebound (Continental Record Services) is zelfs nog beter. En je zou werkelijk niet verwachten dat Copperhead County een Nederlandse band is. Alles op Homebound klopt namelijk. En niet op een manier dat het perfect nagedaan lijkt. Nee, hier wordt vrijuit gemusiceerd. Met passie. Want met kennis van de Amerikaanse voorbeelden kun je gewoon je eigen ding doen. En dat doen Corvin Silvester, Robert van Voorden, Jordy Deutscher, Alex Stolwijk, Johan van Dijk en Marja Boender dus. Opener Sunny heeft meer…

De titel Anarchist Gospel (New West Records/V2 BeNeLux) zegt alles. Het nieuwste album van Sunny War is een vat vol tegenstrijdigheden. Dat is ze zelf ook. En eigenlijk begint dat al bij haar artiestennaam. Ze ligt niet alleen overhoop met zichzelf, ze ziet het ook bij anderen. ‘I am out of remedies / At least I’m not a liar / Somewhere in my memories / I held my head much higher’, zingt ze op Higher. ‘I was a human test dummy / I was an ape in a lab’, klinkt het op Test Dummy. En: ‘On bad days I remember / On good days I forget.’ Op Sweet Nothing gaat ze op zoek naar een vorm van geluk: ‘Let’s make a dream of meer…