‘De meeste steden hebben één sound, maar Memphis heeft er vele.’ Dat zegt John Paul Keith in de liner notes van The Rhythm Of The City (Wild Honey Records). En hij beheerst ze tot in de puntjes. De plaat opent met How Can You Walk Away, een soulnummer met bluesgitaar. En de manier van zingen van Keith op het nummer heeft beslist wat van Alex Chilton. Op The Sun’s Gonna Shine Again en het van donkere gitaarakkoorden voorziene Ain’t Done Loving You Yet valt dat ook op. Het Memphis-geluid op het album is echter wel wat netter. Niet doods, dat kan ook bijna niet bij dit soort muziek, maar toch meer…

De Britse steelgitarist Spencer Cullum is een veelgevraagde sessiemuzikant in Nashville. Hij speelt met uiteenlopende artiesten als Andrew Combs, John Paul White en Deer Tick tot Miranda Lambert en Little Big Town. Daarnaast vormt hij met Jeremy Fetzer het duo Steelism, gespecialiseerd in instrumentale space-country. Coin Collection (Full Time Hobby/Konkurrent) is zijn eerste soloplaat. Dat moest een Britse folkplaat worden, gemaakt door Amerikaanse countrymusici. Het is nog veel meer, want het avontuurlijke eindresultaat raakt ook ambient, psychedelica en progrock. De meer…

Toevalligerwijze kwam Welcome Home (eigen beheer) van Doc Oliver uit tijdens de terugtrekking van de Amerikaanse troepen en de daaropvolgende evacuatie van alle westerlingen en daaraan gelieerde Afghanen. Het was passend. Je zou het misschien zelfs wel kunnen opvatten als de soundtrack van die hele toestand. Maar het doet er niet toe: de plaat is ook zonder die duiding gewoon geweldig. Doc Oliver is een voormalige hospik (vandaar ‘Doc’) bij de mariniers die twee jaar in Afghanistan diende. Om medische redenen werd hij uit dienst ontslagen (PTSS). Als vorm van meer…

Misschien is John Hiatt wel de populairste artiest in Nederland als het gaat om americana. In kranten kan hij altijd op aandacht rekenen. Dus is de vraag: moet je als gespecialiseerde site nog aandacht besteden aan hem? Immers, zo’n nieuw album als Leftover Feelings (New West Records/PIAS) zal toch aan niemand voorbij zijn gegaan? En er zijn zoveel andere namen die de aandacht veel beter kunnen gebruiken. Dus kan het zomaar gebeuren dat zo’n nieuw werkstuk langer blijft liggen. Althans, om te recenseren. Ondertussen verdween deze collectie met The Jerry Douglas Band wel regelmatig in meer…

Met All Alone (eigen beheer) is Steven Graves toe aan zijn negende cd. Behoorlijk productief dus, want zijn eerste album dateert van 2010. Graves is een rootsrocker uit Californië. De bekendste naam op zijn nieuwste worp is gitarist Doug Pettibone, die op bijna de helft van de nummers te horen is. De bijdragen van gitarist Travis Cruse doen daar nauwelijks voor onder. Zijn fluitende gitaarnoten trekken Fire naar southern rock, waarbij namen als Outlaws en Marshall Tucker Band te binnen schieten. Op het sterke I Can Be Free valt door het gitaarspel van Cruse te denken aan Mason Ruffner, wie meer…

Op zijn twaalfde zong Allan Thomas uit Brooklyn in doowop-groepen en op zijn achttiende tekende hij een contract bij producer Huey P. Meaux. Dat leverde een single op. In 1971 verscheen zijn eerste album. Daarna liep zijn muzikale reis via Cannonball Adderley Quintet langs jazz, rock en blues. Hij verhuisde van New York naar Californië waar hij aansluiting vond bij de scene aldaar. Zo speelden David Crosby en Graham Nash mee op een van zijn platen. The Journey (Black Bamboo Records) maakt duidelijk dat zijn reis nog niet voorbij is. Zijn begeleiders komen uit kringen van Steely Dan, James Taylor, meer…

De hele kliek uit Laurel Canyon in de jaren 70 was natuurlijk uitermate bedreven in grootse verbanden leggen door eindeloos naar de eigen navel te staren. Jackson Browne was er een meester in. Zijn introspectieve liedjes behandelden evengoed thema’s die een hele generatie aangingen. Ook op Downhill From Everywhere (Inside Recordings) zijn veel liedjes in de ik-vorm. Maar niet al die liedjes gaan over hemzelf. Hij kruipt net zo makkelijk in de huid van anderen. Dan kan hij aan de slag met ongemakkelijke waarheden en ander onrecht. Daardoor zijn zijn politiek geladen composities meer meer…

Als je heel erg je best moet doen om een album binnen te laten komen en dan na een zoveelste draaibeurt op drie sterren uitkomt, moet je misschien toch gewoon eerlijk zijn en niet meer dan de twee sterren uitdelen die je vanaf het begin in gedachten had. Is The Digital Age Of Rome (Normaltown Records/PIAS) van T. Hardy Morris een beroerd album? Dat valt eigenlijk nog wel mee. De artiest reflecteert op de bijzondere omstandigheden waarin de wereld zich bevindt. En hij geeft commentaar op het politiek verscheurde Amerika. Verder is de boodschap dat voortschrijdende techniek niet altijd ook progressie meer…

Ze begonnen als Just Another Band From East LA en groeiden uit tot een wereldformatie. Ze zijn al bijna vijf decennia samen en nog altijd actief in dezelfde samenstelling. Zelfs met een collectie covers bewijst Los Lobos op Native Sons (New West Records/PIAS) dat ze veel meer zijn dan zomaar een bandje uit het oosten van Los Angeles. Ze kunnen namelijk alles en wat ze ook doen, de roots blijven altijd blootliggen. Op dit album beginnen ze met een nummer van Thee Midniters, een van de eerste bands met leden van Mexicaanse komaf die een grote hit scoorde in Amerika. Love Special Delivery is meer…

Voor ongecompliceerde rock ’n roll en country bent u bij The Burner Band aan het goede adres. Het debuut van de Engelse band, getiteld Signs And Wonders (Shed Load Records), staat er namelijk vol mee. Het begrip ‘band’  is overigens een beetje dik aangezet want in feite is het een duo, bestaande uit Lewis Burner (zang, diverse snaarinstrumenten) en Ian Blackburn (bas, drums en zang), dat met hand- en spandiensten (pedal steel) van twee bevriende musici dit album heeft opgenomen. In elk geval lijkt het spelplezier hier uit de groeven te spatten. Door de staande bas van meer…