Robert Ellis treedt de laatste tijd op in een wit pak. De uit Jackson, Tennessee, afkomstige The Kernal doet dat in een rood pak, eentje die hij na de dood van zijn vader op diens zolder vond. Zijn vader, Charlie Garner, trad 28 jaar op als sideman van Del Reeves, maar een solocarrière als klassiek countryartiest zat er nooit in. Dat is mogelijk wel het geval voor de zoon Joe Garner alias The Kernal. Listen To The Blood (Single Lock Records/Konkurrent)is het   album van The Kernal en de songs hebben klassieke country als uitgangspunt, maar het ontspoort meer dan regelmatig. En daar houden we hier wel van. Misschien beter meer…

In de bespreking van het in 2015 uitgekomen Less Is More constateerden we dat Gordie Tentrees stilistisch een beetje is opgeschoven van blues naar country. De Canadees heeft die lijn vastgehouden op Mean Old World (eigen beheer). In 2018 kwam trouwens nog Grit uit, een samenwerking met zijn landgenoot Jaxon Haldane, maar dat album is in Nederland nauwelijks opgemerkt. Best bijzonder, want die plaat begon met een liedje over onze eigen Armand. Afijn, op zijn nieuwste vormt zijn eigen leven de leidraad voor tien liedjes. Wind Walker is losjes als een Todd Snider in vorm. Op meer…

De acht nummers met iets minder dan een half uur speeltijd op Wide World (Revanche Records) verdeelde Sophie Janna in twee delen. De eerste vier nummers wordt ze begeleid door Hannah Jacobs (synthesizers, piano en tweede stem) en Nicholas O’Brien (drums, gitaar, samples en klarinet), terwijl op Nightfall Joseph O’Keefe treurige klanken haalt uit zijn viool. Daarna volgen drie van die vier nummers in nog net wat kalere versies met Janos Koolen (mandoline, banjo, gitaar en klarinet) en Kaspar Laval op bouzouki. En met Laurels nog een extra nummer. De eerste helft is in Engeland opgenomen, het meer…

Lady Wray was acht maanden zwanger toen ze het titelnummer Piece Of Me (Big Crown Records/Konkurrent) inzong. Ze deed het zittend. Een keer opnemen volstond. Het nummer verscheen al in 2019 als single en is door soulliefhebbers ontvangen als een klassieker. Terecht. Het is oude soul met moderne elementen. Het heeft vette baslijnen en een gitaarpartij die langs haar heupen omhoog krult. De drums op het hele album zijn zwaar beïnvloed door hiphop en ronduit formidabel. Mede dankzij de voortreffelijke productie van Leon Michels; alles werd analoog opgenomen in diens meer…

We missen wel eens wat en je kunt niet alles bespreken dat uitkomt. Maar als iets erg goed is, moeten we af en toe terug naar een album dat al meer dan een half jaar in de spreekwoordelijke schappen ligt. Dat gebeurt nu bij I Wanna Start A Band (eigen beheer) van Britton Patrick Morgan. De man groeide op in het oosten van Kentucky (wat is dat toch met Kentucky? Komen daar ook mensen vandaan die matige plaatjes maken? Die bespreken we hier dan maar niet). In het titelnummer droomt een jonge Morgan ervan om een band te beginnen met Levon Helm, Emmylou Harris, meer…

Ook al heeft de Texaanse singer-songwriter Hayes Carll zijn plaatsje in de twintig jaar dat hij platen maakt intussen wel ingenomen, een grote bekendheid is hij niet. Weliswaar trok hij de aandacht door er vandoor te gaan met de vrouw van Steve Earle, vooral doordat die daar nogal een nummer van maakte, maar ook dat bracht hem geen wereldroem. Hoeft ook niet, het gaat immers om de liedjes. You Get It All (Dualtone) biedt er elf. Carll schreef ze met diverse collega’s. En trouwens ook met zijn vrouw Allison Moorer, die ook medeverantwoordelijk is voor de productie. Op Nice Things komt God in meer…

Wanneer Lost Camp Dreams een voorproefje is van wat het komende muziekjaar gaat brengen dan kan dit jaar nu al niet meer stuk. Wat is dit een wonderschone ep. Zes nummers staan erop, de ene nog spannender dan de ander. Verantwoordelijk voor al dit moois? Jason Dea West, een independent artiest die zich beweegt in het folk/punk-genre. De grote gemene deler in deze genres is de DIY (Do It Yourself)- attitude. Vooral bezig zijn met het uitdrukken van emoties via muziek en minder met het virtuoos beheren van de instrumenten. Met een aantal bevriende muzikanten is meer…

Die man in het midden op het hoesje van Walk The Walk (eigen beheer) van Stash heeft zo’n bekende kop, maar wie is het ook alweer. Een blik op de achterkant geeft duidelijkheid Ted Russell Kamp, de Amerikaanse multi-instrumentalist/singer-songwriter met Nederlandse roots. Naast Kamp bestaat het trio Stash uit drummer Joey Peters en rootsrocker Rich McCulley, die ook al sinds het begin van dit millennium solo-albums maakt (zie bij voorbeeld deze: link). Rootsrock, het woord is gevallen. Dat is ook wat je, in 13 nummers, op dit album voorgeschoteld krijgt. Zo meer…

Nee, het is in combinatie met Richie Mayer niet een extra aflevering van de rubriek albumhoezen, maar gewoon een recensie. People In Cars (Submarine Cat Records) is niet het eerste album van Curse Of Lono dat we bespreken. De titelloze ep uit 2016 kwam aan bod in de rubriek roundup en een jaar later schreven we ook over het volwaardige debuut Severed. Helaas kwam As I Fell niet verder dan aantekeningen (glamrock, Jesus And Mary Chain, Velvet Underground, slidegitaar, atmosferisch donker, donkere stem, blazers, een lieve versie van Nick Cave; dat soort meer…

Een nogal lelijk hoesje. Vond Richie Mayer misschien zelf ook wel. Dus staat zijn naam niet op de voorkant. Ook de titel The Inn Of Temporary Happiness (Revisited) (eigen beheer) ontbreekt. Vervelende trend, al die covers zonder letters. Maar goed, over de muziek dan maar. Die is namelijk best de moeite waard. Mayer speelde begin jaren 80 in Loose Lips, een band uit Chicago die net als Cheap Trick, Shoes en Pezband powerpop maakte. Dat doet hij nog steeds. Staat ook op het nummerbord van die zwevende auto: PWR POP. De pandemie was aanleiding om zich zo ongeveer op te sluiten in meer…