Meestal haak ik bij omschrijvingen als esoterisch en etherisch af. In het geval van Geist (Sub Pop/Konkurrent) van de Amerikaanse Shannon Lay blijf ik echter vol verwondering luisteren. Een stem als een zucht. Het is niet zoals zo vaak in dat geval een instrument om mee te verleiden, nee, als Lay zingt dan trekt ze aan je bewustzijn; het is onmogelijk om haar een plekje te gunnen op de achtergrond. Awaken And Allow begint met alleen haar stem, die uit een koude gang lijkt te komen. Langzaam voegen zich wat instrumenten bij de zang, die dichterbij komen en dan weer wegsterven. De bekoring meer…

Toegegeven, Dennis Roger Reed introduceert zichzelf op zijn website met een grappig feitje. ‘He has danced on stage as part of the Little Richard Revue and Paul Simon’s band, actually requested by the former and luckily unnoticed by the latter.’ Maar daar blijft het ook wel zo ongeveer bij met vermeldenswaardige informatie. Down At The Washington Hotel (Plastic Meltdown Productions) is een album dat geen moment weet te overtuigen. De in het zuiden van Californië gevestigde Reed put naar eigen zeggen uit ‘bluegrass, blues, folk, rock and roll, a taste of British Invasion pop, a little meer…

Welke wegen Mark Rogers eerder bewandelde voordat hij op toch wat latere leeftijd terugkeerde bij de muziek beschreven we al in de recensie van zijn volwaardige debuut Laying It Down. Op Rhythm Of The Roads (eigen beheer) volgt hij dezelfde route. Dat is dus die van countryrock en folkrock. Met dus fijne samenzang, zoals in Every Once In A While. Geen hemelbestormende toestanden van deze met akoestische gitaar uitgeruste Amerikaan uit Virginia. Maar toch aangenaam genoeg, vooral doordat de gitaristen Larry Berwald, Alan Parker en Bill Gurley beurtelings de meeste liedjes net meer…

Het titelnummer van Shine A Light On Me Brother (eigen beheer/Continental Record Services) van Robert Jon & The Wreck swingt de pan uit. Dit is een rockmachine die bakken vol druipende soul leeggiet over de classic rock die ze brouwen. Stampende blazers op dat titelnummer, dat krachtig is als het werk van Southside Johnny & The Asbury Jukes op hun best. En het hakkelende gitaartje op Everyday is ook fijn. Soms is het bijna commercieel op een ouderwetse manier. Alsof ze de studio van Toppop er mee op de kop zouden kunnen zetten. De stem van Robert Jon Burrison doet af en meer…

Thuis in Austin werd Malford Milligan al acht keer gekozen tot beste vocalist van de Texaanse muziekstad. De laatste jaren werkt hij veel samen met de Nederlander Jack Hustinx. Vorig jaar zat hij in Eindhoven toen corona toesloeg. Hij verbleef tijdens de lockdown in Nederland en volgde alle ontwikkelingen in Amerika op de voet. Hij verloor enkele familieleden aan Covid-19, verbaasde zich over de bestorming van het Capitool en werd zich opnieuw bewust van alle raciale kwesties door Black Lives Matter. Hij sloeg aan het schrijven. I Was A Witness (Suburban Records) is dan ook een persoonlijke meer…

Toen het er bij de Amerikaanse verkiezingen op leek dat Georgia voor het eerst in lange tijd voor de democratische kandidaat zou kiezen, beloofde Jason Isbell dat hij een album met uit Georgia afkomstige nummers zou opnemen als het inderdaad zo zou uitpakken. En dat gebeurde: Georgia koos voor Joe Biden. Belofte maakt schuld en die schuld wordt door Jason Isbell, met behulp van The 400 Unit mooi ingelost. Op Georgia Blue, staan 13 covers van uit Georgia afkomstige artiesten. Het album opent en sluit af met twee nummers van R.E.M: respectievelijk meer…

Paul Benoit is al twintig jaar actief in Seattle. Hij trok regelmatig naar andere werelddelen, vooral om zich als gitarist te ontwikkelen. Hij speelde jazz, bluegrass, country, rock-’n-roll en dan vooral mengvormen. En voegde daar dan nog Afrikaanse ritmes aan toe. Zoveel diversiteit biedt Beautiful Lies (eigen beheer) niet, maar iets van die achtergrond sijpelt wel degelijk door in de tien nummers van dit album. De zachtjes rockende pop heeft enorm baat bij de gitaarlijnen die Benoit her en der drapeert. Smaakvol is zijn snarenspel. Nergens opzienbarend, maar wel gewoon knap dat hij zonder een heel meer…

De grotestadsrock van Jesse Malin komt op Sad And Beautiful World (Wicked Cool Records/Bertus) op zowel lp als cd als een dubbelaar. Op de eerste schijf overheerst een weemoedige sfeer en is hij onderweg. Opener Greener Pastures speelt zich af in een motelkamer in Dallas, Texas. Hij wordt er wakker en vraagt zich af wat hij met de dag aan moet. De afsluiter van deel 1 is Crawling Back To You van Tom Petty, waarop hij verwikkeld raakt in een kroeggevecht in Los Angeles. Op Before You Go zingt hij over een droevige film met een gelukkig einde en dat is precies wat Malin wil overbrengen met meer…

Live-albums; het is natuurlijk altijd een beetje tweede keus. Er gaat niets boven het zelf meemaken van een optreden, maar soms zit het er gewoon niet in. Omdat je dat niet kan, omdat de artiest niet naar de Lage Landen afreist of omdat er een coronapandemie is. En dan nog: levert een live-album een betere plaat op dan de studio-albums? Vaak niet, maar bij Nobody’s Darlings (Live From Memphis) van Lucero kan die vraag bevestigend beantwoord worden. Op 9 december vorig jaar speelde de band uit Memphis het hele album Nobody’s Darlings integraal tijdens een via het scherm bij te meer…

Op het debuut van het uit Eindhoven afkomstige Aidan & the Wild, Revelation Never Came (Revanche Records) staat What It Ain’t, een nummer dat ongetwijfeld behoort tot het mooiste wat er dit jaar in het Nederlandse americana-landschap is verschenen. Het liedje zingt Aidan & the Wild, oftewel Diederik van den Brandt, samen met Dési Ducrot, Baptiste W. Hamon en Bobbie (die net als Hamon ook Frans is). Om de beurt een couplet. Hierdoor doet het denken aan de klassieker Highwaymen door The Highwaymen. Het is gelukkig niet het enige sterke nummer op dit meer…