Negen verhalen over gewone mensen staan er op Ordinary Folks (DollyRocker Records) van The Pawn Shop Saints. Zo doodnormaal, dat het wel bijzonder moet zijn. En vooral: prachtig onder woorden gebracht door Jeb Barry. Liedjes over ‘old men in new trucks driving slow around town alone’ (Old Men, New Trucks). Een titel als Body In The River zegt alles over het mysterie dat volgt. Southern Mansions gaat over mobile homes in het zuiden van de Verenigde Staten die zo breed zijn dat iedereen aan de kant moet als zo’n geval op een vrachtwagen wordt meer…

Alleen al voor Valley Of The Ashes zou u Modern Age, het nieuwe album van Vanessa Peters, aan kunnen aanschaffen. Het loom swingende nummer is wat mij betreft nu al een van de hoogtepunten in de carrière van Peters die inmiddels al een album of 10 omvat. Het is een nummer dat ik eindeloos op repeat kan zetten. Het is gebaseerd op de figuur van Myrtle Wilson in The Great Gatsby, en gaat over een vrouw die verslingerd is aan een foute man. Verder valt aan dit nieuwe album gelijk op dat Peters hier een stuk meer rockt dan op eerdere platen. Dat wordt gelijk al duidelijk bij meer…

Aan de albumtitel Wine, Whiskey & Wimmen (Rhythm Bomb Records) valt af te lezen dat Little Hat een Nederlandse band is. Het titelnummer is een cover van het begin jaren 50 door Papa Lightfoot geschreven Wine, Women, Whiskey. Een nogal onbekend gebleven artiest. Het Rotterdamse trio Machiel Meijers (zang, mondharmonica), Willem van Dullemen (gitaar) en Paolo de Stigter (drums) doet uitsluitend oude nummers. Het goede nieuws is dat de 14 covers bijna allemaal tamelijk obscuur zijn. Dat zal ongetwijfeld mede de verdienste zijn van de meer…

Neilson Hubbard leerde ik kennen als producer van het album Blind Spot van Mack Starks (ooit voorman van de door mij zeer bewonderde band Farmer Not So John). Daarna kwam ik zijn naam geregeld tegen als producer. Tot het eerste album van The Orphan Brigade, waarop duidelijk werd dat Hubbard ook een uitvoerend artiest was. Later bleek me pas dat hij ook al soloplaten had uitgebracht. Het deze maand verschenen Digging Up The Scars (eigen beheer) is al zijn vierde album als soloartiest. Goed, en hoe is dat album dan? Het valt me niet (in zijn geheel) mee. Op de productie is meer…

Na het debuut Knucklehead uit 2010 ontmoette Grant Haua percussionist Michael Barker en vormde met hem de band Swamp Thing. Die maakte enkele platen, maar twee jaar geleden besloot de Nieuw-Zeelander het weer solo te proberen. Awa Blues (Dixiefrog/Bertus) is een bluesalbum met wortels in de grond van zijn geboorteland. Op This Is The Place zingt hij deels in het Maori. ‘The bones of my fathers under the ground, guide my feet / The song of my mothers, whispers through the trees.’ Haua zingt met een schrapende stem. Dat past bij meer…

Clifftown (Hudson Records) bestaat niet echt. Het is een fictieve plaats. Maar eigenlijk is het gewoon Southend-on-Sea. Want de liedjes van M G Boulter hadden zich af kunnen spelen in zijn woonplaats. Nou weet ik niet of de amusementshal van de hoes de sfeer van het album helemaal goed weergeeft. Tot op zekere hoogte misschien. Maar het is niet de drukte van het lawaai van de speelautomaten daarbinnen, maar wel de tot stilstand komende tijd van een verblijf aan de kust waarbij je slentert over de boulevard en langs het strand. Boulter heeft geen haast. Op meer…

Ik begin me zorgen te maken. Zo aan het eind van het jaar moet er weer een top 15 komen met de fraaiste platen van 2021. Maar nu al bekruipt me het gevoel dat er dan hele fraaie werkstukken af moeten vallen. Want het lijkt wel of alle nieuwe releases allemaal de moeite waard zijn. Zo ook Americana Comics (eigen beheer) van John John Brown. En dit is wel een heel bijzonder plaatje. Ga maar na, op On Black Friday I Met Jesus zingt hij als John Prine en schrijft hij als John Prine. En op Where The Good Buzz Goes zingt hij als Lou Reed en schrijft hij als meer…

De muziek op Springtime In The Heart (Five By Nine Recordings) van Heath Cullen past goed bij het zwart-wit van de hoes. Stemmig. Sober. Sterke gelijkenis ook met het artwork op albums van producer Joe Henry, die dit millennium de hoezen ook voornamelijk in zwart-wit steekt. Net als veel albums van diens voorbeeld T Bone Burnett trouwens. En met een nummer van die laatste besluit de Australiër Cullen zijn vierde album. Deze artiest van down under heeft al behoorlijk naam gemaakt, zijn vorige album kwam tot stand met The Imposters, de meer…

Heather Reid en Jonny Miller vormen samen Peach & Quiet. Ze wonen op Pender Island, gelegen voor de kust van British Columbia, aan de westkant van Canada dus. Het debuut Just Beyond The Shine (eigen beheer) van het paar is een fijne vorm van folkrock, te vergelijken met Buddy & Julie Miller en Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion. Het eerste nummer Empty To Fill jengelt als The Byrds. Multi-instrumentalist Steve Dawson speelt op de meeste nummers mee en produceerde samen met het duo. Op For My Love neemt Adam Dobres die dubbelrol waar. Het meer…

Een goede stamp en een voorwaartse rol. Alles wat Sam Morrow nodig heeft is zijn gitaar en zijn ‘shitkickin’ band’. Je gelooft hem als hij dat zingt op Money Ain’t A Thang. Het staat op Gettin’ By On Gettin’ Down (Forty Below Records). En dat biedt wederom een heerlijk potje southern rock. Morrow gaat op pad met een Wicked Woman die maar amper het spoor tussen de lijnen op het wegdek weet te houden. Dus buigt hij mee in het vertrouwen dat zijn slidegitaar erger weet te voorkomen. Op Make ‘Em Miss Me klinkt een koebel. Altijd goed. Helemaal meer…