En alsof het nog niet genoeg is (zie hieronder): er ligt ook een tweede nieuw album van Grey Delisle is de spreekwoordelijke schappen. Maar nu een van een duo waar DeLisle deel van uitmaakt: The Roughhousers. Partner in crime is hier zanger-gitarist Eddie Clendening, die onder meer de rol van Elvis heeft vertolkt in de Broadway-productie The Million Dollar Quartet. Princess Mike (Hummin’ Bird Records) is het eerste album van het duo. Hier past even een waarschuwing:  Princes Mike is een album voor kinderen èn volwassenen. Dat betekent dat de teksten veelal op meer…

Dit is nog eens een verrassings-comeback: Borrowed (Hummin’ Bird Records) van Grey DeLisle. Deze Amerikaanse zangeres liet na de trits succesvolle albums Homewrecker, Graceful Ghost en Iron Flowers uit de eerste jaren van dit millenium niets meer van zich horen. Alles wees erop dat zij voorgoed had gekozen voor een bestaan als stemacteur (voor onder meer The Simpsons en Scooby Doo). Bovendien vrat de centrale rol in twee huwelijken (met de komst van drie kinderen) veel van haar tijd op. Maar nu, 17 jaar later, ligt er toch ineens een nieuw album, geproduceerd door Marvin Etzioni, meer…

De muziek van Jadea Kelly wordt iets te smaakvol geserveerd om echt indruk te maken. Het is meer pop dan roots. Niets mis mee, maar het is daarmee geen album dat kerven in je ziel achterlaat. Roses (Darth Jadea Music/Tonetree) kwam tot stand met liefst vier verschillende producers, maar dat valt helemaal niet zo duidelijk waar te nemen. Het maakte niet uit of Aaron Goldstein, Rich Jacques, Joe Moralez of Joel Schwartz aan de knoppen zat; de zang kreeg steeds een plek op de voorgrond. De Canadese Kelly heeft een heldere stem met een hees randje, zoals al eerder in een recensie op deze site meer…

Een van de meest opwindende livebands van dit moment is Vandoliers. In 2019 brachten zij het heerlijke Forever uit. In maart 2020 werd begonnen aan de opvolger, en spoedig na het beëindigen van de opnames zou de band naar Europa komen voor optredens. Daar werd reikhalzend naar uitgekeken. Het liep, om bekende redenen, anders. Pas dit jaar traden ze op in Nederland, optredens die ik echter door verblijf buitengaats moest missen. Misschien komt er een nieuwe gelegenheid, want er ligt ook een nieuw album in de schappen. Het ongetitelde vierde album (Soundly) van het zestal meer…

Wat sta ik toch ambivalent tegenover het werk van Ryan Adams. Niet alleen vanwege de metoo-affaire die aan Adams kleeft. Dat vind ik lastig; hij schijnt nu door een aantal goedbezochte solo-optredens zelf een punt te hebben gezet achter zijn min of meer gedwongen afwezigheid uit de spotlights, zonder echt schoon schip te hebben gemaakt met de slachtoffers. In hoeverre neem je dan je verantwoordelijkheid? Maar die ambivalentie heeft ook betrekking op zijn muzikale output. Het nieuwste album, dat een aantal weken gelden op de streamingsites verscheen, en meer…

Ze noemen hun muziek bij voorkeur northern country, maar op het tweede nummer gaan ze al Down South. We hebben het over The Remittance Men, een band uit Boston, Massachusetts. Dat nummer Down South is een cover van Tom Petty. Verder doen ze met Nobody een liedje van Tim Gearan, voor de rest bestaat Scoundrels, Dreamers & Second Sons (Blonde On The Tracks Records) uit composities van singer-songwriter Tom Robertson. Gitarist Andy Santospago produceerde het album. De stem van Robertson heeft een fijn ruw randje. Af en toe krijgt hij gezelschap van een koortje. Op meer…

Tim Knol heeft de ongezonde leefstijl die zich bijna ongemerkt aan je opdringt bij het leven als artiest onderweg heel bewust achter zich gelaten. En hij voelt zich Lightyears Better (Excelsior Recordings), ook de titel van zijn nieuwe album. Een bezoek aan zijn huisarts was het eerste zetje; de pandemie hielp in zekere zin ook bij het roer omgooien. Hij ging wandelen en nam zijn gitaar mee, een creatieve manier om toch op te kunnen treden. Het titelnummer waarmee de plaat begint is direct een treffende weergave van zijn gemoedsstemming. Het klinkt uitermate opgeruimd. Knol schreef het net als een flink aantal andere nummers samen meer…

Down Every Road (Yep Roc Records) is een soulplaat met countryliedjes. De vader van Eli Paperboy Reed kwam met het idee om nummers van Merle Haggard op te nemen. En dat pakt wonderwel uit. De zanger Reed tuimelt over de noten op Somewhere Between, een van de negen composities van Haggard. Daarnaast zijn er nog drie songs die Haggard bekend maakte. I’m A Lonesome Fugitive van Liz en Casey Anderson bijvoorbeeld. En de uitvoeringen zijn puik. Lichtjes fantastisch zelfs. Helemaal nergens wringt het, alles klinkt alsof het allemaal zo bedacht is. Wat niet betekent dat Reed natuurgetrouwe meer…

De naam van Stephen Doster duikt een paar keer op als gitarist en producer in besprekingen van cd’s op deze site, maar zijn eigen werk werd hier nog niet eerder besproken. Toch loopt hij al een tijdje mee. In het midden van de jaren zeventig woonde de Texaan in Londen om het daar te maken in de popbusiness, totdat hij hoorde dat Austin zich ontwikkelde als een walhalla voor livemuziek. Dus keerde hij terug naar Texas. Over The Red Sea (Faw Records) is zijn derde soloplaat, daarnaast werkte hij samen in gelegenheidsformaties met mensen als Bill Carter en Will Sexton. Doster was betrokken bij de eerste meer…

Remain (Gypsy Soul Records/Bertus) is de titel van de tweede plaat van de formatie Bywater Call. Met een bezetting van zeven personen is het niet zo moeilijk om wat power over te brengen, maar het verschil maak je door af en toe ook even gas terug te nemen. Dat doen ze bijvoorbeeld op het titelnummer. En ook dan overtuigen ze met overgave. En heus niet alleen door de gepassioneerde zang van Meghan Parnell. Muziek kent geen grenzen, dat blijkt maar weer eens met de zuidelijke soul van deze formatie uit Canada. Aanbevolen voor fans van iemand als Sass Jordan. Dave Barnes (gitaren), Alan Zemaitis meer…