Al in mijn eerste exemplaar van de popencyclopedie van muziekkrant OOR – de tweede editie uit 1979 – wordt Walter Egan in een eigen lemma genoemd. Vermeld wordt dat Egan in 1978 een flinke Amerikaanse hit scoort met het nummer Magnet And Steel. Wat daar niet staat vermeld is dat Gram Parsons op Grievous Angel een nummer van Egan covert:  Hearts On Fire. Ook wordt daar nog niet genoemd dat Egan’s song Hot Summer Nights een internationale hit wordt voor de band Night. Nu, 42 jaar na die vermelding in de popencyclopedie, brengt Egan een nieuw album uit: Fascination (Red Steel Music). meer…

De praatzingende Craig Finn schetst een troosteloos beeld van Amerika. Zijn liedjes gaan over dolende personages die foute beslissingen nemen. De zwalkende figuren op weg naar nieuwe ontberingen hebben slechts een houvast; de aanzwellende composities lijken een uitweg te bieden. De muziek op Open Door Policy (Positive Jams/Thirty Tigers/Bertus) van The Hold Steady vormt meer dan eens een contrast met de inhoud. Juist als Finn schrijnende toestanden beschrijft, komt een woohoo-koortje om de hoek kijken of bieden blazers tegenwicht. De meer…

Een toonhoogte. Een tempo. Zo beleeft Jack Cade de lockdown. En zo klinkt dus ook The Death Throes Of A Jaded Empire (eigen beheer) van deze Britse artiest. Met een donkere, grommende stem praatzingt hij over het verval van Engeland. Over de verlopen kustplaats waar hij opgroeide bijvoorbeeld (The Amber Lights). Cade is tot het besef gekomen dat de geschiedenis is geschreven door de winnaars. De ongemakkelijke waarheid wordt begraven of weggepoetst. Eerst ga je daar in mee, maar als je dieper graaft kom je tot andere meer…

Jon Snodgrass vormde in 1996 de band Drag The River met Chad Price van de band All. De punkers namen met Hobo’s Demo’s een alternatieve countryplaat op die pas in 2000 daadwerkelijk op cd zou verschijnen. Punk en country zijn nog altijd de belangrijkste elementen op Tace (Hometown Caravan). De lijntjes naar vroeger zijn er nog volop, mede door gastrollen van mensen met een verleden bij All of Descendents, Gwar, Lagwagon en ook Drag The River. En John Moreland stuurde zijn vocalen op voor het nogal onduidelijke nummer BoyzIIMen. Op Tace van Jon meer…

Americana in de breedste zin des woords. Dat kan vaak hele saaie albums opleveren. Niet hier, broeders en zusters. The Foolish (eigen beheer) van Anthony Ray Wright is prima en weet door de uitstekende composities de voorspelbaarheid van het genre te omzeilen. Over Anthony Ray Wright is weinig te vinden op de interwebs, behalve dat hij al een tijdje bezig is en uit Alpine in zuidelijk Texas komt. Hij brengt op dit album een heerlijke mix van honky tonk, klassieke country en singer-songwriter stuff. Normaalgesproken geef ik weinig om instrumentale tussenstukjes, maar Interlude doet meer…

Twee keer platina was er voor Shooting Rubberbands At The Stars van Edie Brickell & New Bohemians. Kan me niet heugen wanneer ik die plaat uit 1988 nog op de draaitafel heb gelegd. Zal toch zeker zo’n twintig jaar geleden zijn. En vandaag dus weer. Het debuut van deze Texaanse en haar band krijgt 4,5 sterren op AllMusic, maar mijn hernieuwde kennismaking met Brickell riep geen enkel enthousiasme op. Dat moest ik toch nog even weten voor mezelf, want de nieuwe plaat Hunter And The Dog Star (Shuffle Records/Thirty Tigers/Bertus) meer…

De Amerikaan Daniel Nestlerode woonde jaren in Engeland, ontmoette daar zijn Franse vrouw en verhuisde met haar naar Frankrijk in verband met de brexit. Windrush (Clunk & Rattle Records) is een folkplaat waarop van al die landen wel wat is terug te vinden. Nestlerode zingt enkele liedjes in het Frans, zoals het door Victoria Vox geschreven C’est Noyé. Al te vaak doet hij dat niet; zo’n tien jaar geleden sprak hij nog geen woord Frans. De folkklanken zijn lichtjes verbonden met Engelse en Ierse tradities, maar net zo goed geworteld in Amerikaanse grond. De meer…

Behoefte aan een fijn stukje indie gitaarrock met een scherpe rand? Dan is My Colors Dark (First Cold Press) een aanbevolen album. Van Sean O’Brien And His Dirty Hands. Over O’Brien hebben we het wel vaker gehad op deze site. Dat hij in True West zat, maar uit die band stapte voordat ze een debuutplaat maakten. De artiest uit Californië maakt nog altijd muziek met een goeie drive, ook al begint hij met een nummer met de titel Master Of The Slow Burn. Er zit iets van paniek in die stem, dat geeft het een punky gevoel. Nog altijd is het geluid verankerd in de paisley meer…

De klanken op Topaz (Loose/ Bertus) zweven als een poncho om een pirouette draaiende hippie. De heuvels van het Texaanse Dripping Springs zijn een geweldige uitvalsbasis voor glorieuze glijvluchten door de kosmos. Daar in zijn eigen studio is Israel Nash heer en meester. Hij voert ons mee met een Howling Wind en verliest zijn hoofd. Op Down In The Country stroomt een dun synthesizergolfje als een stroompje water naar beneden. Puntige bijdragen op blazers voegen een nieuwe dimensie toe aan de groovy gitaarrock. Een steelgitaar rekt zich uit meer…

Zoals Jesus Of Cool van Nick Lowe in 1978 te pop was om voor een punkplaat door te gaan, zo is Tasjan! Tasjan! Tasjan! (New West Records/PIAS) van Aaron Lee Tasjan te pop om nog rootsrock te zijn. Die richting ging het al aardig op met zijn vorige album, Karma For Cheap, dus niemand hoeft ervan op te kijken. Tasjan heeft het over ‘cartoon music for plastic people’ (Cartoon Music) en vertelt over zijn Feminine Walk, dat ook van Moon Martin had kunnen zijn. De plaat begint met Sunday Women, dat uitloopt op ‘the Monday blues’. Het brengt de sfeer van Roy Orbison en meer…