De verrassing over ongebruikelijke wendingen in de composities van Jim White is er wel af. Het buitenbeentje is dan ook al aan zijn Misfit’s Jubilee (Loose Records/Bertus) toe. Gepraat. Gekraak. Een kale banjo. Geklap en de stem van White, die het over een schizofrene versie van een psychedelische visie heeft (My Life’s A Stolen Picture). Wie daarin mee wil gaan komt terecht bij een Monkey In A Silo. Daarin schiet de boel direct alle kanten op. Is dat een Farfisa-orgeltje? Wonders Never Cease heeft een bluespatroontje met banjo en eindigt met jazzgetoeter. Op meer…

Justin Bieber op onze site! En dat is dan al de tweede keer. De vorige keer, in een recensie van Keegan McInroe, ging het in een bijzinnetje nog over zijn levenswandel, deze keer gaat het over een liedje van hem. Niet over zijn eigen versie natuurlijk; we hebben het hier over een cover van Svante Sjöblom & Twang. Het is te vinden op het debuut waarop een Zweedse gitarist en een Deense bluegrassband samenwerken. Simpelweg Svante Sjöblom & Twang (Rootsy/Sonic Rendezvous) getiteld. Nou ja, simpel… Hoe dan ook, dat is een heel aardig meer…

Een witte hoes met daarop alleen de naam van de artiest en de albumtitel. Een soort van tabula rasa. Niet gek dat het nieuwe album van Chris Stapleton dan ook Starting Over (Universal) heet. Weer ergens anders met een geheel schone lei beginnen. Mooi nummer, maar het slaat niet op hetgeen Chris Stapleton ons laat horen op dit nieuwe album, want het is in lijn met het eerdere werk van de met Grammy’s overladen singer-songwriter uit Nashville. Ook weer opgenomen met Dave Cobb als producer en echtgenote Morgane Stapleton als achtergrondzangeres. Verder meer…

Opgenomen in de huiskamer van Bobbo Byrnes is SeaGreenNumber5 (eigen beheer) iets rustiger dan de barroomrock die hij doorgaans voorschotelt. Helemaal niet erg, want daardoor is Queen Of The Party aan het begin van het album direct meer country dan we van hem gewend zijn. Jeremy Long speelt een puik stukje pedal steel op het nummer. Een instrument dat Byrnes zelf overigens ook bespeelt, naast gitaren (ook twaalfsnarige exemplaren), mandoline, accordeon, piano en banjo. Byrnes komt behoorlijk Byrdsy uit de hoek meer…

Onder de button ‘story’ op de website van The Grand Undoing staat een ultrakort tekstje: ‘Rock records made by Seth Goodman, since 2011. Dig em’ while you can.’ Als het zo ook kan, waarom zouden wij dan uitweiden? Het is de vierde keer dat we schrijven over de band van Seth Goodman, die Boston, Massachusetts, als thuishaven heeft. Dit In A Vigil State (Secret Candy Rock Records) is namelijk het vierde album. En voor de vierde keer waarderen we de pure pop met vier sterren. In eerdere recensies hadden we het al eens over een omgevallen meer…

Een androgyne figuur op zoek naar God, daarover gaat de titelsong van My Name Is Sparkle (Regional Records) van Thee Holy Brothers. Dat zijn Marvin Etzioni en Willie Aron. Ze zingen op het nummer als Simon & Garfunkel. Die Sparkle reist naar Jeruzalem, waar hij op zoek naar spirituele zaken en religie echter Elvis ontdekt (Elvis In Jerusalem). Dat is direct het eerste nummer van deze heerlijke plaat. Etzioni speelt op een elektrische wah-wah mandoline. Ja, dat is even wat anders. Zoals zoveel hier. Want wat te denken van If God Let Go, daarin ontdek je de meer…

Wat is het verschil tussen yeehaw en heaah? Luister naar Run Horse Run van Charley Crockett en het wordt duidelijk. Heeah, dat is een aansporing voor de paarden. Kom op, draven! Heeft helemaal niets te maken met de vreugdekreet yeehaw. Welcome To Hard Times (Son Of Davy/Thirty Tigers/Bertus) heeft heel wat te bieden voor echte cowboys en zij die daar graag voor door willen gaan. Crockett zelf behoort overigens tot de laatste categorie. Hij groeide op in New Orleans en trok daarna naar New York. Maar zijn hart ligt in de weidse vlakten van het westen meer…

“Dont drink bleach, it will kill you and you will be dead. Don’t drink bleach, no matter what the president said”. Dit komt uit een van de Public Service Songs die het americana-echtpaar Buddy & Julie Miller via hun YouTube-kanaal het afgelopen halfjaar uitbrachten. Andere nummers waren onder meer Stay Home (natuurlijk ook verband houdende met de coronacrisis) en Gett Offa My Money. Dit laatste nummer gaat over het feit dat de Millers tot de ontdekking kwamen dat veel op hun bankbiljetten geportretteerde mannen slavenhouders waren. De in totaal negen meer…

Nog net op tijd voor de Sinterklaas- of Kerstinkopen komt ook het derde deel van de niet eerder uitgebrachte opnames van Gillian Welch uit, onder de titel Boots No. 2: The Lost Songs, Vol. 3 (Acony Records). Eigenlijk is dat onzin want je kunt een verzameling MP3’s moeilijk aan iemand cadeau doen. Op 11 december verschijnen de drie delen wel in een cd- en vinylbox, inclusief boekje met uitgebreide informatie over de songs. Voor de geschiedenis achter deze niet eerder uitgebrachte opnames verwijs ik naar de recensie over het eerste deel (hier). Dit meer…

Halverwege dit jaar bracht Margo Price in eigen beheer een liveplaat uit, die is hier toen nog niet besproken, maar nu staat hij ook op de streamingsites. En omdat hij fijn en goed is, brengen we hem hier nu onder jullie aandacht. Het gaat om een registratie van drie optredens uit mei 2018 in de Ryman Auditorium in Nashville, onder de titel Perfectly Imperfect At The Ryman (eigen beheer). Daarop 11 nummers, waaronder twee covers: een gloeiende uitvoering van John Fogerty’s Proud Mary en I Ain’t Living Long Like This van Rodney Crowell. Op dit laatste nummer meer…