In 2015 schreven we in de rubriek roundup al eens over Marco R. Wagner, een in Brazilië geboren singer-songwriter die al heel lang in Spanje woont. Door corona moest hij vrijwel alles alleen doen op Back To The Plow (Several Records). Dat ging hem meer dan aardig af. Schijnbaar moeiteloos speelde hij op alle instrumenten en zorgde hij ook voor de tweede stem en de koortjes. Op In The Middle Of The Night valt door die zanglaagjes zelfs wat aan Smokie te denken. Dezelfde lichtheid. Maar ook nog met een fraaie mondharmonica erbij. Het is een relaxte sound met het milde van oudere mannen die al meer…

De samenwerking met zijn ex op I Used To Be Pretty (zie recensie) van The Flesh Eaters is Chris D. (Desjardins) blijkbaar goed bevallen. En Julie Christensen ook. Want na die comeback in 2019 zijn ze nu terug met die andere gelegenheidsformatie: Divine Horsemen. En wederom zingen ze tegen elkaar op als twee steigerende paarden in een nachtelijke donderbui. Hot Rise Of An Ice Cream Phoenix (In The Red Records/Konkurrent) biedt dwarse rock met roots; dat is wat anders dan rootsrock. De liedjes van punkdichter D., maar ook die van Christensen, komen op ons af als een meer…

Met leedwezen geven wij kennis van het verlies van Sam Outlaw voor de americanagemeenschap. Met zijn nieuwe album Popular Mechanics maakt hij duidelijk dat hij in zijn muzikale loopbaan heeft gekozen voor een andere richting. Het album opent niet eens zo onaardig met het gedreven Here On A Mission dat herinneringen oproept aan Tom Petty. Hierna gaat het echter van kwaad tot erger. Het titelnummer dramt nog verder door op de eightiestoer, in Half The World Away komt Outlaw tevoorschijn als een Ed Sheeran-pastiche met bliepjes en piepjes. En hier houdt het niet op meer…

Ook Long Haul (Black Hen Music) van John Wort Hannam kwam tot stand door te werken op afstand. De Canadees werkte thuis in Lethbridge, Alberta, en producer Steve Dawson deed zijn dingen in Nashville met musici die op veel van zijn producties te horen zijn. Die werkwijze stond een organisch eindresultaat niet in de weg. Dawson drukt zijn stempel zoals we van hem gewend zijn met bijdragen op een waslijst aan instrumenten. Daarmee landt de warme voordracht van Hannam in een warm bad. Meer dan tevoren stelde hij zijn eigen beslommeringen centraal in de liedjes. Voorheen vond hij meer…

Elk jaar is er wel een nieuwe vrouwelijke singer-sonwriter die me van m’n sokken blaast. Uit het recente verleden noem ik Senora May, Heather Valley en Juliette McConkey. Zou het dit jaar de beurt zijn aan Margo Cilker? Haar debuut Pohorylle (Loose Music) mag er in elk geval zijn. Het is misschien nog niet in de eerste drie, weliswaar aangenaam klinkende songs dat de uit Oregon afkomstige singer-songwriter direct imponeert, maar vanaf Flood Plain is het wel echt raak. Een heel rustig nummer over rusteloosheid, met vooral akoestische gitaar en pedal steel. Het daaropvolgende meer…

Het regent dit jaar ineens van die cosmic countryartiesten die mooie albums op ons loslaten. We hadden bij voorbeeld al The Pink Stones, Silver Synthetic en Cory Hanson en nu ligt ineens Tobacco City, USA van Tobacco City (eigen beheer) voor ons. Het ooit als Neil Young-coverband opgerichte kwintet Tobacco City komt uit Chicago, maar dit debuut klinkt veel Californischer dan je dan misschien zou denken. En met de leadvocals van Lexie Goddard en Cris Coleslaw (what’s in a name?) moeten beslist de namen van Gram Parsons en Emmylou Harris even vallen. En tel daar het lekker rollende meer…

Het verbaasde Jackson Melnick dat de oude bluessong John The Revelator nooit werd gespeeld in een bluegrass-setting. Dus deed hij het zelf maar. Hij herschreef de tekst grotendeels en schaafde ook aan het arrangement. Voor BMI was het voldoende om het op te nemen als een nieuw werkstuk. Vooral de banjo van Alex Leach op het nummer is fraai. Het debuutalbum Abilene (eigen beheer) van Melnick begint ermee. Daarna volgt wel een echt eigen liedje, Trouble. Dat handelt over de moeilijke tijden van boeren in de Owens Valley in Californië, die hebben geresulteerd in vele zelfmoorden. South Of My Soul is meer…

Met een box van drie cd’s (of vijf lp’s) eren collega’s het werk van de in 2019 op 50-jarige leeftijd overleden Neal Casal, de singer-songwriter die vooral faam vergaarde als gitarist in The Cardinals, de begeleidingsband van Ryan Adams.

Voor de Amerikaan Neal Casal was rockmuziek een ware obsessie. Op 12-jarige leeftijd kreeg hij niet alleen een gitaar, maar ook een exemplaar van de dubbelelpee Exile On Main Street van The Rolling Stones. Terwijl leeftijdsgenoten bezig waren met naar welke middelbare school ze zouden gaan, stond voor Casal al meer…

Anders Parker werd bijna bekend toen hij, naast Will Johnson, Jay Farrar en Jim James onderdeel uitmaakte van New Multitudes en daarmee een Woody Guthrie-eerbetoon opnam. Daarnaast is de man, die begon als voorman van Varnaline, al jaren solo-artiest. Wolf Reckoning (eigen beheer) is zijn achtste album in die hoedanigheid. Een meedogenloze folkrockplaat met licht psychedelische invloeden. Al direct vanaf de eerste tonen van het eerste nummer, Dogs And Horses, klappende drums, schurende gitaren, rollende orgeltonen en geen vrolijke boodschap: When you’re born, they eat you meer…

Het ging net lekker met de carrière van Jade Jackson en toen kwam om de welbekende reden alles tot stilstand. Ten langen leste bond ze zelfs het schort weer om teneinde te gaan bedienen in het restaurant van haar ouders. Op een vrij moment zocht ze via social media contact met Aubrie Sellers, een collega-zangeres die ze in 2019 had ontmoet op de Americana Music Awards. Het klikte et voilá: het album Breaking Point (Anti Records) van Jackson + Sellers ligt in de winkels. Met 10 nummers die overwegend nogal stevig zijn; ze zingen dan ook dat ze The Wild One zijn. Overigens een meer…