Op de zwart-wit-tv van zijn oma zag Nelson Wright Johnny Cash een van zijn liedjes over lotgevallen in een gevangenis doen. Het maakte indruk op hem. Hij zingt erover op Stony Ground, een liedje met fijne bijdrage van accordeon. Het titelnummer van Ghosts On The Water (eigen beheer) gaat over Frank Morris, die in 1962 met de broers John en Clarence Anglin wist te ontsnappen uit Alcatraz. Ze werden nooit opgespoord. Verdronken ze of was de ontsnapping succesvol? In 1979 verscheen de film Escape From Alcatraz met Clint Eastwood die de rol van Morris speelde. Het meer…

Mason Via was enkele jaren het jongste bandlid van Old Crow Medicine Show. Hij vestigde zijn naam tijdens optredens en sleepte met die band een Grammy-nominatie in de wacht voor Jubilee.  Met het titelloze Mason Via (Mountain Fever Records) vervolgt hij zijn weg als soloartiest. Natuurlijk wel met begeleiders om zijn in bluegrass gewortelde liedjes in de verf te zetten. Ook als songschrijver leunt hij op de inbreng van collega’s. Het gaat bij hem meer om het verhalende aspect dan om het etaleren van virtuositeit. En toch is hij uitermate bedreven op allerlei snarenspul. Hij groeide op in meer…

Annie Stokes heeft genoeg van het drukke leven in de stad, ‘I grew up to be a country wife’, zo laat ze weten op Country Wife, het nummer waarmee Ghostwriter (Ponygirl Records) aanvangt. Het is direct het meest countrygetinte moment op het album. En nee, ze verlangt niet naar een traditionele rol als een moeke achter het aanrecht. Dat lukt ook niet, want behalve moeder van twee kinderen is ze een singer-songwriter met ambitie. Stokes (zang, akoestische gitaar, banjo) wordt bijgestaan door haar man Will Berger (bas en akoestische gitaar), producer Austin Bello (elektrische en akoestische meer…

Kaston Guffey en Nick Pankey, beiden opgegroeid in de Ozark Mountains, gaan al vijftien jaar door het leven als indie-duo My Politic. Signs Of Live (eigen beheer) is hun tiende album. Het centrale thema van de plaat is ‘tijd’, legt songschrijver Guffey uit: “Ik hoorde dat ‘time’ in de Engelse taal het meestgebruikte woord is, maar wat ons betreft is het ook het meest ongrijpbare. Iedereen ervaart ‘tijd’ anders en op zijn eigen manier, of het nu gaat om de tijd die we meemaken, of de tijd die achter ons ligt.” Op het geëngageerde Signs Of Live wordt het begrip tijd op allerlei manieren en van verschillende kanten meer…

Bestaat toeval nog, in deze tijden van Big (Tech) Brother? Een week geleden zag ik op de sociale media iets voorbijkomen over een optreden van Jesse Welles in Nederland. Een paar dagen later schotelde het algoritme van Spotify me het nieuwste album, Middle (eigen beheer), van de Amerikaanse singer-songwriter voor. Sindsdien draai ik dit vrijwel continu. De enige andere muziek die ik tussendoor beluister zijn de youtube-filmpjes van de man. Wat is er zo bijzonder? Welles is een dertigjarige artiest die na een mislukt avontuur in Nashville terugkeerde naar zijn geboorteplaats Ozark in meer…

Net als op het in 2023 verschenen New Old Friends schreef C. Daniel Boling alle nummers van zijn nieuwste album It Matters (Berkalin Records) samen met Tom Paxton. De singer-songwriter uit New Mexico ontmoette de legendarische folkzanger enkele jaren geleden tijdens een retraite voor het schrijven van liedjes in Colorado. Boling werd later uitgenodigd om ook als leermeester te fungeren. Liedjesschrijven kan hij dus wel, ook zonder Paxton. Maar die samenwerking is voor beide artiesten toch wel een meerwaarde, helemaal als ze ook samen in de studio die nummers vastleggen. Op meer…

De stemmen van Rube & Rake (afkomstig uit Newfoundland, Canada) zijn zó nauw verwant dat je op Good Time After Bad (hun derde album sinds 2017, LHM Records) soms niet eens goed kunt vaststellen of je alleen Rube hoort, of Rube en Rake samen, of een van de twee gedubd. Maar doorgaans zijn ze het toch allebei tegelijk – kennelijk hoeven ze zich niet zo nodig individueel te profileren. Ook de begeleiding is bescheiden: meestal alleen een paar akoestische gitaren, soms aangevuld met banjo en/of fiddle en op enkele nummers, zoals Waitin’ On Your Cube en Rockwell, wat uitbundiger georkestreerd. Zo is er alle meer…

Wereldberoemd zijn de World Famous Blue Jays nooit geworden, zelfs binnen de alt-country niet. En toch is deze band uit New York van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van het genre. Jeremy Tepper en Jay Godfrey waren namelijk niet alleen de oprichters van deze vriendenclub, ze begonnen ook Diesel Only Records. Met Rig Rock Juke Box, Rig Rock Truck Stop en Rig Rock Deluxe: A Musical Salute To The American Truck Driver verschenen op dat label in de jaren 90 drie invloedrijke compilaties. Vorig jaar overleed Tepper op 61-jarige leeftijd. The Singles: 1987-1991 (Diesel Only Records) is een meer…

Nooit opgeven, altijd doorgaan: dat is wel van toepassing op Grey DeLisle. Belangrijke stem in americanaland 20-25 jaar geleden. Daarna een jarenlang writer’s block waardoor er geen nieuw werk uitkwam (ook het privéleven – 3 kinderen – zal daarin wel hebben meegespeeld), Maar sinds 2022 is het weer ieder jaar raak qua nieuw plaatwerk. Na het uitstekende Driftless Girl van vorig jaar, dat er zelfs voor zorgde dat ze ook weer in Nederland kon optreden, is er nu The Grey Album. Qua vormgeving en naam natuurlijk een knipoog naar The White Album van de Beatles. En met meer…

Na Staggered duurde het zeven jaar voordat Lynn Taylor weer eens van zich liet horen. Op zijn vorige album stond hij stil bij de dood van zijn vrouw die kanker had. Sindsdien was hij druk als alleenstaande vader. Maar met Where The Heart Is (eigen beheer) keren Lynn Taylor and The Barflies terug bij hun passie om de ongepolijste liedjes van de songschrijver een slinger te geven. Dat rauwe zit hem vooral in de voordracht van Taylor, die ik eerder al enkele malen vergeleek met Johnny Dowd. Wie opgepoetste tralala wil horen, heeft niets te zoeken bij deze Amerikaan. Dat wil niet zeggen dat meer…

Van lanterfanten kun je Billy Strings niet beschuldigen. Een half jaar na het wat tegenvallende titelloze album Billy Strings revancheert hij zich samen met Bryan Sutton met een fenomenaal eresaluut aan de in 2012 overleden godheid Doc Watson: Live At The Legion Post 82. Strings (1992) is inmiddels niet meer het verbazingwekkende piepkuiken van Dust In A Baggie. Zijn stem is voller, zijn gitaarspel nóg veelzijdiger en virtuozer. Bryan Sutton is van een generatie eerder en heeft zijn sporen verdiend als sessiemuzikant en als bandlid in de gelederen van coryfeeën als Dixie meer…

Het vorige album van Silver Synthetic bespraken we hier nog in de de rubriek Wow & Flutter. Bij Rosalie wachten we minder lang en recenseren we dit tweede album van de band uit New Orleans gewoon met sterren. Er zijn een paar dingen veranderd ten opzichte van de titelloze voorganger. Bassist Pete Campanelli werd vervangen door Ben Jones. En Third Records werd ingeruild voor Curation Records, het label van Brent Rademaker van Beachwood Sparks. Dat is helemaal geen gekke stap omdat de muziek op dit Rosalie sterk doet denken aan de band van Rademaker. Wat meer…

Uit de Orchard Studio van Daniel Young komt meer mooie muziek dan alleen maar die albums van de artiest uit Salt Lake City zelf. Neem dit Falling From The Floor (eigen beheer) van MJ Lake; een lichtelijk fantastisch werkstuk met Young als drummer en producer. Lake is een collega uit de stad in Utah en dit is niet zijn eerste werkstuk. Het is wel het eerste dat we oppikken en wat is het een fijne ontdekking. De eerste tonen van opener Need A Lie zetten je wel even op het verkeerde been. Dat toetsenwerk zou zomaar naar symfonische rock kunnen leiden, maar na nog geen halve minuut wordt duidelijk dat het meer…

Over Kristina Murray hebben we het al eens gehad in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Daarin vergeleken we de hoes van haar vorige album Southern Ambrosia met onder meer Elite Hotel van Emmylou Harris. Qua muzikale aanpak viel de vergelijking tussen Murray en haar beroemde collega door te trekken. Op Little Blue (Normaltown Records) is dat nog steeds zo, maar toch wel een stuk minder. Zo begint ze op You Got Me met countrysoul met blazers waarin ook wat blues zit verpakt. Vier van de negen nummers werden vastgelegd in Muscle Shoals, Alabama, met Rachael Moore als meer…

Best gedurfd van Cameron Knowler om zijn instrumentale soloalbum CRK (Worried Songs) te openen met het door hem spaarzaam op gitaar begeleide gedicht Christmas in Yuma, voorgedragen door zijn vriend Jack Kilmer. Want laten we eerlijk zijn: spoken word, daar zit de gemiddelde muziekliefhebber niet op te wachten (net zo min als op eindeloos gelul op live-albums). Maar de luisteraar die daarom meteen afhaakt, ontzegt zich de kennismaking met een begenadigd gitarist, die complete landschappen uit zijn snaren weet te toveren. Het gaat dan over de zonovergoten, meer…

Wederom verwijzen we bij de naam van Noah Harris naar zijn pagina op Bandcamp, want een website heeft de singer-songwriter uit San Antonio niet. Dat zou een gebrek aan ambitie kunnen betekenen, maar ondertussen heeft hij met Life’s Work (eigen beheer) wel weer een fraai album afgeleverd. Garrett T. Capps produceerde het tweede werkstuk van zijn plaatsgenoot. Op Dust Bowl en Bad Debts valt in de melodie de invloed van Townes Van Zandt te ontwaren. Harris is geen man van grote gebaren, zijn ambachtelijke liedjes moeten het hebben van kleine finesses. In dat opzicht valt hij te meer…

Na een conceptalbum over buitenaardse wezens (The Light Saw Me uit 2021) biedt The Last Kings Of Babylon (Proud Souls Entertainment/Thirty Tigers) weer vertrouwde red dirt country uit Oklahoma. Met het elfde studioalbum zijn Jason Boland and The Stragglers terug bij producer Lloyd Maines die ze in 1999 hielp bij de eerste schreden op het stoffige pad. ‘Good intentions, they pave the road to hell’, klinkt het op Ain’t No Justice. Met een harde slidegitaar gaat het richting George Thorogood, maar het is de viool die tegen het einde alle aandacht opeist. Er zit trouwens ook nog een stukje orgelspel in meer…

Zes man (2 gitaristen, een toetsenist, en pedalsteelspeler, een bassist en een drummer), afkomstig uit Seattle maar vaak ‘on the road’. Dat is Smoker Dad. Begin dit jaar kwam hun tweede album, Hotdog Highway (eigen beheer) uit. Strakke southern rock, met dubbele gitaren, waar de geest van Duane Allman doorheen waait. Beetje hippie-achtig ook, zie daarvoor ook naar de hoes, ontworpen door Californiër Matt Adams. Die tegenstelling, tussen dat strakke en zweverige, zorgt ervoor dat de muziek van Smoker Dad echt iets toevoegt aan het genre. Veel nummers hebben het meer…

Er zijn artiesten die op hun 92e nog met een prachtig album voor de dag komen. Maar het kan nog gekker. De vorig jaar overleden Kinky Friedman verrast ons met Poet Of Motel 6 (Hardcharger Records): een overtuigend finaal hoogtepunt in zijn indrukwekkende oeuvre. Het zijn de laatste opnames van de legendarische Texas Jewboy en het is een waardig afscheid geworden. Friedmans muzikale verhalen laveren als vanouds tussen milde ironie, bijtend sarcasme, liefdevolle romantiek en meeslepende melancholie. Dat laatste bijvoorbeeld meteen in het titelnummer, een warme ode aan meer…

Jade Turner, een trots lid van de Misipawistik Cree Nation in de Canadese provincie Manitoba, moest het allemaal zelf uitvinden als singer-songwriter. Voorbeelden binnen de inheemse bevolking had ze nauwelijks. Maar gelukkig toch één iemand, de in blues en country actieve Crystal Shawanda. Met haar schreef ze Deadweight, het laatste nummer op Breathe (eigen beheer). Op die afsluiter rekent ze af met een verleden waarin ze vaak gepest werd. En dat doet ze met heel veel power, vocaal kan ze wedijveren met Sass Jordan. Het is een krachtige afsluiter van een album waarop ze zich kwetsbaar durft op te stellen. Daardoor meer…

“zo’n album dat niemand tegen de haren instrijkt, menigeen als plezierig zal ervaren en net niet bijzonder genoeg is om veel jaarlijstjes te halen”. Zo eindigde hieronder de recensie van het album van Julien Baker & Torres. Diezelfde conclusie kan getrokken worden bij Western Pleasure (Mom+Pop), het debuut van het Texaanse trio Chaparelle. Zella Day en Jesse Woods gingen samenzitten om songs te schrijven, werden ook in het dagelijks leven een stel en betrokken producer/musicus Beau Bedford bij het proces (van het songschrijven welteverstaan). Het leverde 10 fijne nummers op die tezamen met een meer…

In januari 2016 traden Julien Baker en MacKenzie Scott (artiestennaam Torres) voor het eerst samen op, in de fameuze Lincoln Hall in Chicago. Na afloop zeiden ze tegen elkaar: ‘Eigenlijk zouden we een countryalbum moeten maken.’ Door allerlei solo- en andere activiteiten duurde het nog bijna tien jaar tot eindelijk Send A Prayer My Way (Matador Records) het levenslicht zag. Pure country is het zeker niet geworden – denk meer aan americana met countrysmaak, dankzij de inbreng van banjo, fiddle en pedalsteel. Om de beurt nemen Baker en Torres het vocale voortouw. En ook al is het hun eerste meer…

Producer David Beck vraagt zich af of Cameron Allbright nou een betere zanger is of een betere songschrijver. En als hij het dan even weet, dan verrast de pas 23-jarige Texaan hem weer en weet hij het dus opnieuw even niet. Daar kun je je wat bij voorstellen tijdens het beluisteren van Any Part Of Life (eigen beheer), een debuut dat getuigt van grote klasse. De melodieuze liedjes zijn niets anders dan meeslepend. In de arrangementen van de jonge artiest uit New Braunfels dringt zich een vergelijking op met John Fullbright, zo volslagen gaat hij te werk. Het album begint met het zeer overtuigende titelnummer. De zang meer…