Een album met acht songs en een totale speelduur van 28 minuten: noem je dat nu nog een EP of is dat al een volwaardig album? Je kan je afvragen of deze vraag er eigenlijk nog toe doet want veel muziek wordt niet eens meer op een fysieke drager uitgebracht. Dat geldt ook voor Better Man (eigen beheer), het debuut van Lance Roark. Roark is een man om in de gaten te houden. Hij wordt immers gezien als the next big thing from Oklahoma en die staat wordt tegenwoordig toch als het hotbed van de countryrock beschouwd. De 27-jarige Roark verkeert vaak in de kringen rondom The Turnpike Troubadours meer…

Na vijftien jaren met The Bean Pickers Union vond Chuck Melchin het tijd om iets nieuws te beginnen. The Bluest Sky (eigen beheer) is de eerste titelloze plaat. Met The Bluest Sky wil hij een iets lichtere toon aanslaan. Toch begint het album met zwaar twangende gitaarakkoorden, geheel passend bij de songtitel Belly To The Bar. Bij de vloeiende compositie The Girl Took It To The Universe valt vooral de beetje hese stem van Melchin op. Dat is ook het geval op Amy Jean. Bij The Bean Pickers Union paste die stem als roest op een oude spijker. Met The Bluest Sky gaat de Amerikaan een beetje de kant op van northern soul, en dat meer…

De verzamelaar Greatest Picks (eigen beheer) van The Bean Pickers Union verscheen al in 2021, maar we besteden er nu alsnog aandacht aan. De drijvende kracht achter dit wisselende collectief  uit Massachusetts is Chuck Melchin en die heeft namelijk een nieuw album uit onder de nieuwe naam The Bluest Sky. Daarover meer in deze recensie. In 2013 schreven we trouwens al eens over The Bean Pickers Union. Het tweede album Better The Devil kreeg de omschrijving relaxte hippiebluegrass. Greatest Picks bestaat uit het beste van drie albums en een ep. En die compilatie is een geweldige meer…

Het is al vanaf de eerste noten van Common Nation Of Sorrow (Signature Sounds) dat Rachel Baiman me te pakken heeft. Die stem: die betovert. Zoals ook de stemmen van Gillian Welch, Margo Cilker of Abigail Lapell dat doen. De goede verstaander weet dan al dat we het met Rachel Baiman in de hoek van countryfolk moeten zoeken. Op dit vierde album (check trouwens ook het vorige album, Cycles, uit) staan 10 heerlijke songs, te beginnen met Some Strange Notion, waarin Baiman (vocaal ondersteund door drummer Miles Miller) zingt over het feit dat er vaak generaties overheen gaan voordat meer…

Met The Woodstock Album – 15 Songs Of Peace, Love & Understanding (Must Have Records/Continental Record Services) trekt Matthews Southern Comfort ongetwijfeld volle zalen in de theaters. Dat is precies de gedachte waaruit dit project is ontstaan. Slim gedaan, want het grote publiek kent de band van dat festival. Of eigenlijk ook weer niet, want Matthews Southern Comfort stond helemaal niet op het affiche. De roem kwam pas na het festival, nadat de band in 1970 met Woodstock van Joni Mitchell een wereldhit scoorde. Dat nummer staat niet op dit album, want Matthews meer…

Laurie Jones woont in de Amerikaanse staat Maine, gelegen aan de oostkust. Haar album Dark Horse (eigen beheer) valt vooral op door de power die de singer-songwriter overbrengt. Op haar site wordt ze vergeleken met Chrissie Hynde, Lucinda Williams en Sheryl Crow. Misschien kunnen we Sass Jordan daar aan toevoegen, hoewel Jones minder soul en blues in haar nummers stopt. Ze houdt het vooral bij rock, waarbij de krachtige nummers worden afgewisseld met af en toe wat rustmomenten. Light Side is juist een ruiger nummer, waarna ze op het door haar zoon Torin Jones geschreven Dazed wat meer…

Colby Acuff komt uit Idaho, meer precies uit het plaatsje met de prachtige naam Coeur d’Alene. Na een met goed gevolg afgeronde studie economie koos hij niet voor het bestaand als bankier of iets dergelijks maar werd hij gids voor vliegvissers. En voor een bestaan als muzikant. Sinds 2020 bracht hij drie albums uit, waarvan Honky Tonk Heaven uit 2022 het meest recente is. Opgenomen in Nashville met ervaren studiomuzikanten. Dat hoor je ook; lekker strak, mede dankzij producer Eddie Spear die zijn sporen al verdiend heeft bij o.a. Zach Bryan en Cody Jinks. De titel van de plaat meer…

Drie jaar geleden (zo lang geleden alweer?) bespraken we hier Interstate Lullabye van David Childers & the Serpents. Childers is een singer-songwriter uit Mount Holly, een slaperig stadje ten westen van Charlotte, North Carolina. Zo’n 15 jaar geleden (zo lang geleden alweer?) trad hij, begeleid door The Modern Don Juans, regelmatig hier op, ook omdat zijn albums nog in Nederland werden gedistribueerd door Lucky Dice. Melancholy Angel (Ramseur Records) is zijn nieuwste worp, waarop hij wederom wordt begeleid door The Serpents. Op dit album staan 13, voornamelijk meer…

Gelukkig zijn The Long Ryders na het overlijden van bassist Tom Stevens niet gestopt. Ze hadden immers in 2019 zo’n goeie comeback gemaakt met Psychedelic Country Soul. Het nieuwste album September November (Cherry Red Records) is al even sterk. Op het nummer Tom Tom nemen ze waardig afscheid van hun vriend. Hand Of Fate is eigenlijk ook een liedje over de grote oversteek. Stevens is er zelf ook nog een beetje bij, hij speelt gitaar en bas en zingt op het door hem geschreven Flying Out Of London In The Rain waarmee het album afsluit. Dat de band ondanks het verlies meer…

Een feest voor het oor! Dat is wat I Saw A Star Behind Your Eyes, Don’t Let It Die Down (eigen beheer) van Bennett Wilson Poole is. Het Engelse trio verraste 5 jaar geleden met hun titelloze debuut (5 sterren) en deze opvolger is zo mogelijk nog beter. Anders wel, want onder productionele leiding van Tony Poole, wordt in de 10 songs nog iets meer teruggegrepen naar de jaren 60. Minder country, meer psychedelica, maar zonder dat de hasjpijp eraan te pas komt. Supercatchy. Are you ready to rumble?, zo begint Danny Wilson het eerste nummer, I Saw Love, en vanaf daar is het meer…

Jaja, zo heb ik de kanaries nog nooit horen zingen. Raadselachtige openingszin om de aandacht te trekken. Maar waar gaat het hier om? Red Beard! Dat is een band met een geweldige zanger, en ze maken southern rock. Die Trying (Peermusic) is hun vijfde volwaardige plaat. Het biedt negen toffe songs. Groots geluid, lekkere gitaren, tinkelende piano, loeiend orgel en goed gezongen, ook van de achtergronddames die hier en daar te horen zijn. Maar hoe zit dan met die kanaries? Wel, Red Beard komt uit… Gran Canaria. Jaime Fleitas is de roodbaardige zanger, Bernie Ortega de toetsenist, Jeremías Lobos de drummer, David Alvarado meer…

Carolyn Mark zit altijd wel ergens in het collectieve achterhoofd van de americanawereld. De Canadese (met Oostenrijkse roots) werd vooral bekend als partner van Neko Case in het duo The Corn Sisters, maar dat was alweer even geleden; in 2001. Ja, dat ze daarna regelmatig soloplaten uitbracht wisten we wel. In 2013 bespraken we hier nog The Queen Of The Vancouver Island. Maar later plaatwerk haalde deze site niet. Voor Off Season (eigen beheer) ruimen we weer graag plaats in. Ook hier is weer sprake van tijdens de coronaperiode opgenomen liedjes. Dat hoor je al in meer…

Pancho And Lefty, Part II is een liedje dat meer in het verlengde ligt van Richmond Fontaine dan Townes Van Zandt. Is dat een teleurstelling? Geenszins, eigenlijk staat het gewoon op zichzelf, want Mike Spine schrijft alleraardigste liedjes. Guided By Love (Global Seepej Records) van Mike Spine And The Underground All Star Band is een geslaagd album met enkele verrassende hoogtepunten. Zo begint Tears Of Mexico met een flamencogitaar, waarna het zich ontwikkelt tot een fijn werkje dat als in een spaghettiwestern south of the border gaat. No Man’s Land speelt zich met twangende gitaarnoten af in meer…

Blue Highways, dat was dat prachtige boek over het platteland van de VS waarmee William Least Heat Moon begin jaren 80 doorbrak. Wellicht dat het ook de broers Jack, Callum en Theo Lury inspireerde voor hun groepsnaam. Er is een niche tussen Bruce Springsteen en The Gaslight Anthem en vanuit die plek laten The Blue Highways hun tweede album, Out On The Line (eigen beheer), los. Elf nummers deels opgenomen in het ouderlijk huis in het noorden van Londen en deels in de Summerland Studio van technicus/producer Lewis Fowler. Callum zingt en speelt gitaar en toetsen, Jack is meer…

We hebben hier een klein AmericanaUK feestje, dat wil zeggen dat we in een betrekkelijk korte periode een aantal americana-albums uit het VK zullen bespreken. Na Matt Owens is het nu de beurt aan het schitterende Beautiful World (eigen beheer) van The Vagaband, een gezelschap rond zanger/multi-instrumentalist Jose McGill en toetsenist Gregory Cook. Op dit nieuwe album staan 11 songs, opgenomen tussen 2019 en 2021. Het album opent met I’m Not For You, een prachtig duet tussen McGill en zangeres Yve Mary B. Twee stemmen die heerlijk contrasteren. En met meer…

Sing Me A Happy Song is het laatste nummer van het album Bourbon & Bad Decisions (eigen beheer) van de uit New Orleans afkomstige Drew Young. In zekere zin heeft hij zelf aan die opdracht voldaan, want de Amerikaan wil vooral duidelijk maken dat zijn beslissing om de drank te laten staan hem in alle opzichten goed heeft gedaan. Sinds de lockdown staat hij daardoor anders in het leven. Positiever. En de liedjes komen sindsdien tot hem zonder dat het moeite kost. De twaalf liedjes brengen niet alleen maar blijheid, want hij kijkt ook terug op de tijd dat zijn leven nog in het teken stond van Bourbon And Bad Decisions. Maar meer…

De liedjes van Doug Paisley op Say What You Like (Outside Music) zijn verraderlijk licht van toon, want onder dat laagje vernis schuilt een wereld van ongemak. Almost valt door de lap steel en akoestische gitaar te situeren op Hawaï, maar de luchtige toon wuift langs gevoelens van diepe onzekerheid. ‘Almost was somebody to someone who loved me’, zingt hij. Zonder ook maar een spoortje zelfbeklag in zijn stem. Hij schrijft over emoties, maar zet ze nergens extra aan. Hij deelt zijn diepste gevoelens, maar houdt ze tegelijk op afstand door zijn voordracht. Dat klinkt afstandelijk, maar is het toch ook weer meer…

Als tegen het einde van The Spiral Season twee vloeiende gitaarlijnen samenkomen en schaduwen werpen, dan is dat een mooi soort lichtpunt in de donkerte. Maar de weg ernaartoe is nogal hoogdravend. Dat dubbele gevoel gaat niet weg op Nothing Special (Ato Records), het eerste soloalbum van Will Sheff, al twintig jaar de baas over Okkervil River. Daar was hij aan toe na het overleden van bandlid en goede vriend Travis Nelsen. Dit album gaat over dat verlies. En over de verhuizing van Texas naar Californië, waar Sheff inspiratie vond in de nieuwe omgeving. Dat zijn overigens wel feiten die je uit meer…

Toen de bekende band Noah & the Whale in 2015 ophield te bestaan, gingen de diverse leden daarvan hun eigen weg. Gitarist Fred Abbott kwamen we hier al tegen met zijn nieuwe project Orphan Colours (recensie). Bassist Matt Owens begon een solocarrière en bracht in 2019 een eerste album uit: Whiskey & Orchids. Zijn derde soloplaat, Beer For The Horses (eigen beheer), verscheen in oktober van vorig jaar, maar is bijzonder genoeg om hier alsnog te bespreken. Eigenlijk is dit Beer For The Horses geen soloproject want het werd opgenomen en uitgebracht door meer…

Auto’s stelen. Vechten in de kroeg. En dus de bak in. Nummerplaten maken. Born A Bad Boy, aldus Crosby Tyler zelf. Don’t Call The Law On Me (eigen beheer) staat vol met dit soort liedjes. Op de titelsong zingt hij dat hij het allemaal niet zo heeft bedoeld, nadat hij heeft laten weten dat hij een oudere kerel die hij met een voormalig liefje zag een flinke aframmeling heeft gegeven. Maar hij komt tot inkeer op Stop Being An Ol’ Redneck. De teksten zijn net zo cartoonesk als de hoestekening. Het is honky tonk met steelgitaar en Telecaster en best aardig voor een feestje in ‘the next one-horse town / Population 250 / Sitting meer…

Jake Paleschic, de naam deed hier geen belletje rinkelen. Enig zoekwerk op het web leerde dat de goede man uit het noorden van Texas komt en dat hij, voordat Wrongdoer (Niles City Records), verscheen ten minste één eerder album heeft uitgebracht. Paleschic is inmiddels begin dertig en nam het nieuwe album op tussen 2016 en 2019. Daarna, ja, dat hoef ik hier niet meer uit te leggen. Lang op moeten wachten dus, maar dat is het waard geweest want Wrongdoer is een uitzonderlijk goede plaat. Hierop acht songs met niet al te vrolijke teksten, vooral over de invulling van een leven. Daarover zingt hij meer…

Without A Throne (eigen beheer) is met 25 minuten een beetje kort, maar het is daarmee wel een plaatje dat je met plezier twee keer achterelkaar kunt draaien. Matthew Check woont in Brooklyn en nam deze ep op in Nashville, maar de zeven nummers brengen je in Laurel Canyon in de jaren 70. Want The Very Beginning is een liedje in de stijl van Jackson Browne. Of nee, het is misschien nog meer Warren Zevon. Want Check heeft net zo’n hese stem.  Thomas Bryan Eaton produceerde en speelde gitaren, pedal steel, dobro en mandoline. Hij zingt ook mee, net als Miss Tess. Old Wooden Floor is Californische meer…

Tijd voor iets heel anders. En ook weer niet. Pablo Leira is een singer-songwriter, afkomstig uit het in Galicië gelegen Mugardos, in het uiterste noordwesten van Spanje. De Spanjaard toog op jonge leeftijd naar de VS om daar gitaar te studeren aan het Berklee College of Music. Na de succesvolle afronding daarvan kwam hij terug en nam in een studio in Ferrol Dirt, Wood & Grass (Ferror Records) op. En daar is waar het weer niet heel anders is want de songs op dit debuut klinken door en door Amerikaans. En toch, er komt geen Amerikaan aan te pas: het zijn Álvaro Lamas meer…

Countryrock, ouderwetse countryrock, dat is wat Andrew Gabbard te bieden heeft op zijn tweede soloplaat Cedar City Sweetheart (Colemine Records/Karma Chief/Konkurrent). Gabbard is in Ohio, waar hij vandaan komt, geen onbekende. Hij is onder meer betrokken bij de Buffalo Killers en de Gabbard Brothers (met zijn eh… broer natuurlijk). Daarnaast speelt hij in de liveband van The Black Keys. Maar voor dit album heeft hij  zijn mooiste nudiesuit aangetrokken en op verzoek van zijn countryminnende moeder een echte countryplaat gemaakt. De meeste instrumenten speelt meer…