Wat een bijzonder album is Daddy’s Country Gold van Melissa Carper. Who needs de teletijdmachine van professor Barabas, als je ook gewoon naar dit album kunt luisteren om terug in de tijd te reizen? Zo overtuigend worden hier de jaren 40 en 50 neergezet door deze in Nashville wonende Carper. Dit is haar officiële solodebuut, na een paar platen met een muzikale partner (o.a. als de Buffalo Gals Band). Ik zie omschrijvingen als  ‘the bluegrass Billie Holiday and a country Janis Joplin’ en dat is eigenlijk een erg treffende vergelijking. Het is jazz, het is western swing en meer…

Bart de Win en Arianne Knegt bleven noodgedwongen in Eindhoven voor de opnamen van One Lifetime (Shine-A-Light Records/Coast To Coast). Samen vormen ze Tip Jar en meestal vlogen ze naar Texas om er een plaat op te nemen. En om daar op albums van andere artiesten mee te spelen. Dat zat er vorig jaar niet in. Helemaal zonder Amerikaanse inbreng is ook deze nieuwe worp nummers niet. Ron Flynt, Walt Wilkins en Bill Small namen hun bijdragen op in Texas. Net zoals Gilad Atzmon klarinet toevoegde vanuit Griekenland. En BJ Baartmans meer…

De begin deze maand overleden cabaretier en beeldend kunstenaar Jeroen van Merwijk maakte de tekeningen voor Finally (Coast To Coast) van de Nederlandse band The Secret Combination. Dwars tegen de trend van streamen en downloaden in is dat een uiterst verzorgd vormgegeven dubbelalbum. Bandleider Jeff Mitchell schreef alle veertien nummers, die overigens ook op een enkele cd hadden gepast. Als zanger brengt hij countrysoul van het beschaafde soort. Eigenlijk is alles beheerst en kundig aan Finally; toch is het eindresultaat beslist boeiend. Solo’s meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Love On Drugs? De bandnaam zit verstopt in de titel meLODies (Paraply Records/Hemifrån). De band van de Zweedse Thomas Pontén begeeft zich op het snijvlak van pop en rock. Let The Banner Wave zou je bijna toeschrijven aan een band meer…

Nul (0) sterren voor de lelijke hoes en nul (0) punten voor de supersaaie bandnaam. Maar vier sterren voor de heerlijke liedjes die de vijf mannen uit Memphis ons voorschotelen. Your Academy levert namelijk een titelloos debuut (eigen beheer) af waar we dan maar gewoon U tegen zeggen. Tsja, en debuut? Dat klopt wel maar de mannen hebben met andere bands in het verleden al menig plaatje op de markt gebracht. Geen jonkies dus. Het zit zo: bassist Johnny Norris zat in het powerpopbandje Crash Into June dat rond de eeuwwisseling plaatselijk flink bekend was in Memphis. Sindsdien meer…

Dat Bones Owens een tijdje op het podium stond met Bon Jovi vergeven we hem. Zijn debuut Bones Owens (Black Ranch Records/Thirty Tigers/Bertus) is veel te lekker om hem dit aan te wrijven. Owens verbergt op de hoes zijn hoofd onder een cowboyhoed, dus de vrees voor hair metal is ongegrond. Wat is het dan wel? Wel degelijk een soort hardrock, maar niet van de opgepoetste soort. De cd begint met een flits: Lightning Strike. Dat klinkt als een combinatie van rockabilly met glamrock; als Jon Spencer Explosion met New York Dolls. Een stuiterende meer…

De bandnaam Soo Line Loons is ontleend aan een spoorlijn door het zuidoosten van de Amerikaanse staat Minnesota. Het derde album van de formatie uit Minneapolis heet simpelweg Soo Line Loons (eigen beheer). Door de stem van zanger Grant Glad valt meer dan eens te denken aan Sixteen Horsepower. Dat is bijvoorbeeld het geval op de moordballade Old Mill. Ook Don’t Let Me Go gaat die kant op, waarbij door de bibber in de stem van Glad ook Tragically Hip genoemd kan worden. Onheilspellend als het moeras. Funktry is misschien ietwat een stijlbreuk zo halverwege het meer…

Beth Lee heeft gebroken met haar begeleidingsband The Breakups. Die naam staat althans niet vermeld op het album Waiting On You Tonight (eigen beheer), zoals bij twee voorgaande platen. Dat betekent niet dat ze er alleen voorstaat. Vicente Rodriguez produceerde en kroop achter de drumkit, James DePrato speelde gitaar. Beiden komen uit de band van Chuck Prophet. Verder speelt Julie Wolf (Ani DiFranco) orgel. Ze doen alle drie nog wel meer op deze plaat, maar laten we het over Beth Lee hebben. Die laat direct krachtig van zich horen met het titelnummer meer…

De hippie-ouders van Jesse Brewster trokken van Californië naar Hawaï en weer terug. Op zijn twaalfde had Jesse op tien scholen gezeten. Een constante was er vooral in de vorm van muziek. Zijn ouders draaiden Willie Nelson, Rolling Stones, Beatles, Tom Petty, Fleetwood Mac, Bob Marley en Eagles. The Lonely Pines (Crooked Prairie Records) biedt dan ook vertrouwde klanken. De Californische countryrock klinkt niettemin fris genoeg. Brewster heeft een soepele stem, die hij makkelijk om hindernissen slingert. Die volstrekt natuurlijke wijze van zingen doet meer…

Even herhalen: Tommy Oberon schrijft de muziek, Rebecca Rose de teksten. Daarmee houdt het voor haar op. De groepsnaam Oberon Rose benadrukt haar belangrijke rol. Wat een lekkere liedjes leveren ze samen af. Pure pop. Holographic Blues (ThouArt Records) is een must voor liefhebbers van powerpop. Net als hun vorige plaat Tell Me All About It trouwens. Een gitaar snijdt door Sinner, Miss Lonely Heart heeft dubbellaagse zanglijnen. Er zijn heerlijke koortjes en gitaarakkoorden die je meenemen over American Avenue. Het is een wereld waar Falling Up de meer…

Al in mijn eerste exemplaar van de popencyclopedie van muziekkrant OOR – de tweede editie uit 1979 – wordt Walter Egan in een eigen lemma genoemd. Vermeld wordt dat Egan in 1978 een flinke Amerikaanse hit scoort met het nummer Magnet And Steel. Wat daar niet staat vermeld is dat Gram Parsons op Grievous Angel een nummer van Egan covert:  Hearts On Fire. Ook wordt daar nog niet genoemd dat Egan’s song Hot Summer Nights een internationale hit wordt voor de band Night. Nu, 42 jaar na die vermelding in de popencyclopedie, brengt Egan een nieuw album uit: Fascination (Red Steel Music). meer…

De praatzingende Craig Finn schetst een troosteloos beeld van Amerika. Zijn liedjes gaan over dolende personages die foute beslissingen nemen. De zwalkende figuren op weg naar nieuwe ontberingen hebben slechts een houvast; de aanzwellende composities lijken een uitweg te bieden. De muziek op Open Door Policy (Positive Jams/Thirty Tigers/Bertus) van The Hold Steady vormt meer dan eens een contrast met de inhoud. Juist als Finn schrijnende toestanden beschrijft, komt een woohoo-koortje om de hoek kijken of bieden blazers tegenwicht. De meer…

Een toonhoogte. Een tempo. Zo beleeft Jack Cade de lockdown. En zo klinkt dus ook The Death Throes Of A Jaded Empire (eigen beheer) van deze Britse artiest. Met een donkere, grommende stem praatzingt hij over het verval van Engeland. Over de verlopen kustplaats waar hij opgroeide bijvoorbeeld (The Amber Lights). Cade is tot het besef gekomen dat de geschiedenis is geschreven door de winnaars. De ongemakkelijke waarheid wordt begraven of weggepoetst. Eerst ga je daar in mee, maar als je dieper graaft kom je tot andere meer…

Jon Snodgrass vormde in 1996 de band Drag The River met Chad Price van de band All. De punkers namen met Hobo’s Demo’s een alternatieve countryplaat op die pas in 2000 daadwerkelijk op cd zou verschijnen. Punk en country zijn nog altijd de belangrijkste elementen op Tace (Hometown Caravan). De lijntjes naar vroeger zijn er nog volop, mede door gastrollen van mensen met een verleden bij All of Descendents, Gwar, Lagwagon en ook Drag The River. En John Moreland stuurde zijn vocalen op voor het nogal onduidelijke nummer BoyzIIMen. Op Tace van Jon meer…

Americana in de breedste zin des woords. Dat kan vaak hele saaie albums opleveren. Niet hier, broeders en zusters. The Foolish (eigen beheer) van Anthony Ray Wright is prima en weet door de uitstekende composities de voorspelbaarheid van het genre te omzeilen. Over Anthony Ray Wright is weinig te vinden op de interwebs, behalve dat hij al een tijdje bezig is en uit Alpine in zuidelijk Texas komt. Hij brengt op dit album een heerlijke mix van honky tonk, klassieke country en singer-songwriter stuff. Normaalgesproken geef ik weinig om instrumentale tussenstukjes, maar Interlude doet meer…

Twee keer platina was er voor Shooting Rubberbands At The Stars van Edie Brickell & New Bohemians. Kan me niet heugen wanneer ik die plaat uit 1988 nog op de draaitafel heb gelegd. Zal toch zeker zo’n twintig jaar geleden zijn. En vandaag dus weer. Het debuut van deze Texaanse en haar band krijgt 4,5 sterren op AllMusic, maar mijn hernieuwde kennismaking met Brickell riep geen enkel enthousiasme op. Dat moest ik toch nog even weten voor mezelf, want de nieuwe plaat Hunter And The Dog Star (Shuffle Records/Thirty Tigers/Bertus) meer…

De Amerikaan Daniel Nestlerode woonde jaren in Engeland, ontmoette daar zijn Franse vrouw en verhuisde met haar naar Frankrijk in verband met de brexit. Windrush (Clunk & Rattle Records) is een folkplaat waarop van al die landen wel wat is terug te vinden. Nestlerode zingt enkele liedjes in het Frans, zoals het door Victoria Vox geschreven C’est Noyé. Al te vaak doet hij dat niet; zo’n tien jaar geleden sprak hij nog geen woord Frans. De folkklanken zijn lichtjes verbonden met Engelse en Ierse tradities, maar net zo goed geworteld in Amerikaanse grond. De meer…

Behoefte aan een fijn stukje indie gitaarrock met een scherpe rand? Dan is My Colors Dark (First Cold Press) een aanbevolen album. Van Sean O’Brien And His Dirty Hands. Over O’Brien hebben we het wel vaker gehad op deze site. Dat hij in True West zat, maar uit die band stapte voordat ze een debuutplaat maakten. De artiest uit Californië maakt nog altijd muziek met een goeie drive, ook al begint hij met een nummer met de titel Master Of The Slow Burn. Er zit iets van paniek in die stem, dat geeft het een punky gevoel. Nog altijd is het geluid verankerd in de paisley meer…

De klanken op Topaz (Loose/ Bertus) zweven als een poncho om een pirouette draaiende hippie. De heuvels van het Texaanse Dripping Springs zijn een geweldige uitvalsbasis voor glorieuze glijvluchten door de kosmos. Daar in zijn eigen studio is Israel Nash heer en meester. Hij voert ons mee met een Howling Wind en verliest zijn hoofd. Op Down In The Country stroomt een dun synthesizergolfje als een stroompje water naar beneden. Puntige bijdragen op blazers voegen een nieuwe dimensie toe aan de groovy gitaarrock. Een steelgitaar rekt zich uit meer…

Zoals Jesus Of Cool van Nick Lowe in 1978 te pop was om voor een punkplaat door te gaan, zo is Tasjan! Tasjan! Tasjan! (New West Records/PIAS) van Aaron Lee Tasjan te pop om nog rootsrock te zijn. Die richting ging het al aardig op met zijn vorige album, Karma For Cheap, dus niemand hoeft ervan op te kijken. Tasjan heeft het over ‘cartoon music for plastic people’ (Cartoon Music) en vertelt over zijn Feminine Walk, dat ook van Moon Martin had kunnen zijn. De plaat begint met Sunday Women, dat uitloopt op ‘the Monday blues’. Het brengt de sfeer van Roy Orbison en meer…

Gerry Giaimo, Frank Carillo, Len Kaczmarek en Karl Allweier wisselen elkaar af als leadgitarist op de dertien nummers die River Of Tears (eigen beheer) van Steve Mednick te bieden heeft. De elektrische gitaar is niet allesbepalend, maar altijd wel erg fijn op de albums van deze rootsrocker uit Connecticut. De puike liedjes hebben altijd wel ergens ruimte om de gelukkigen, de gitaristen dus, van leer te laten trekken. Bovendien gaat het bij Mednick ook altijd ergens over. Vaak is de inhoud politiek geladen, maar op dit album is hij toch vooral berustend. De meer…

Op 18 januari vorig jaar blies David Olney tijdens een optreden in Florida midden in een nummer zijn laatste adem uit. Diezelfde avond werkten Anana Kaye en haar partner Irakli Gabriel aan de eindmix van het nummer My Favorite Goodbye, waarmee het album Whispers And Sighs (Schoolkids Records) helemaal gereed was. Ze wilden het hem vertellen, maar dat ging niet meer. Een bijzonder afscheid van de Amerikaanse singer-songwriter is het dus, deze samenwerking met het stel uit Georgië, waarop americana en Oost-Europese klanken meer…