De stem van Lee Gallagher vergeleken we al eens met Jesse Sykes. Op Planes, het eerste nummer van The Falcon Ate The Flower (Clean Livin’ Records), is ook de structuur van het liedje helemaal als bij Jesse Sykes and The Sweet Hereafter. Dat betekent dat Lee Gallagher and The Hallelujah hier psychedelische rock brengen. Muziek die ook fans van Israel Nash zal aanspreken. En liefhebbers van lyrische rock uit de jaren zeventig zeker ook. Met Something Better word je naar dat decennium getransporteerd en kijk je rond of je Rod Stewart of Paul Rodgers ergens kunt ontwaren. Niet dus, zo’n stem heeft meer…

Gestoken in een foeilelijke hoes is Lost At Sea (Blue Elan Records/PIAS) van Chris Shiflett wederom een zijsprong naar rootsrock. We hebben het hier op deze site al vaker gehad over zijn bezigheden in die richting. Op deze nieuwste gaat de gitarist van Foo Fighters kopje onder in nietszeggendheid. Het album begint vreemd met Dead And Gone, want die bijna uitgelaten sfeer strookt niet echt met de tekst waarin hij hoort dat een oude vriend is overleden. Shiflett laat weten dat hij gevoelloos is geworden voor dit soort nieuws. Dat lijkt me niet best. Dat er best wat twang in het nummer zit doet er meer…

De Ierse gitarist Dom Martin heeft meer in zijn mars dan de doorsnee bluesrocker. Hij wordt weliswaar veelvuldig vergeleken met mannen als Rory Gallagher en Walter Trout, maar Buried In The Hall (Forty Below Records) is diverser en subtieler dan je op basis van die vergelijkingen zou verwachten. Als songschrijver en instrumentalist voelt hij niet de behoefte om hout te hakken. Niet dat hij dat niet kan, maar het punt is dat hij veel meer wil. Zo voorziet hij het maatschappijkritische Government van ronde krulletjes op akoestische gitaar. Het is meer folk dan blues, zodat een naam als John Martyn ook genoemd kan meer…

Oude folkies die zingen over een betere wereld, dat is New Old Friends (Berkalin Records) van C. Daniel Boling. De Amerikaan schreef de nummers met Tom Paxton, die ook meezingt op vijf van de vijftien liedjes. Ze beginnen met een belofte aan zichzelf met Get A Life!, een advies van de overleden collega John Prine. Boling en Paxton noemen zich New Old Friends en dat leggen ze uit op Old Friends. Ze kennen elkaar nog helemaal niet zo lang, maar door samen te werken werden ze al snel heel close. Warme gevoelens die doorstralen in de muziek. We Can Still Waltz, dus er is genoeg om meer…

Owen Temple is een artiest die wat te vertellen heeft. Sociaal betrokken, verbolgen over misstanden in de samenleving, bezorgd over de toekomst van onze planeet. Urgente thema’s dus. Vreemd dan, dat zijn vorige album Stories They Tell alweer tien jaar oud is. Niet dat hij stilgezeten heeft; Temple schreef liedjes voor en met onder anderen Band of Heathens, The Trisha’s, Adam Carroll, Walt Wilkins en Jamie Lin Wilson. De laatste twee zijn ook betrokken bij Temple’s nieuwe album Rings On A Tree (eigen beheer). Een conceptplaat met als centraal thema de verbondenheid met je familie en meer…

De liefde voor wat ze doen spreekt uit van alles bij The Lasses. Op Near Far (eigen beheer/Sonic Rendezvous) blijkt het bijvoorbeeld uit de uitvoerige beschrijvingen die Margot Merah en Sophie Janna in het cd-boekje geven voorafgaande aan alle teksten. Het gaat op dit album om twaalf liedjes uit Schotland. Dat The Lasses kunnen zingen hebben we hier al vaak opgeschreven. Onlangs nog in een verslag van de albumpresentatie. Wat ze vooral ook goed doen is dat ze die Schotse nummers brengen alsof ze de eersten zijn. Het werk van The Lasses heeft die puurheid. Geen moment heb je het idee dat je naar verhalen uit de tweede meer…

De schoonvader van Afton Wolfe is songschrijver W.B. Halliburton uit Nashville. Van deze veteraan brengt Wolfe zeven liedjes (27 minuten) op The Harvest (Grandiflora Records). Het is een album met stevige wortels in het zuiden van de Verenigde Staten. Dat betekent niet dat de Amerikaan een invuloefening van de diverse genres uit dat gebied aflevert. Nee, daarvoor is hij te origineel. Met zijn stem als Tom Waits geeft hij al per definitie een eigen invulling aan allerlei tradities. En hij geeft zijn begeleiders de ruimte. Het titelnummer is aan de basis country, maar een fluit haalt het daar toch weg. meer…

Billy Bob Thornton is vooral bekend als acteur, regisseur en scenarioschrijver. Maar zijn echte passie is muziek. Tijdens een toernee met zijn band The Boxmasters in Canada werd hij op televisie geïnterviewd. Tegen de afspraak in werd gevraagd naar zijn filmcarrière. Woest kapte hij het gesprek af, en vervolgens zelfs de hele tournee (prestigieus in het voorprogramma van Willie Nelson). Die muzikale bezieling zie je ook aan het haast obsessieve tempo waarmee nieuwe albums worden uitgebracht: niet minder dan vijf na het hier besproken Speck uit 2019. ‘De jaren 60 doen het vijftig jaar later meer…

Binnenkort staat Jack Browning op een Nederlands podium, als het voorprogramma van Willi Carlisle in Eindhoven. Dan mag hij zijn kunsten voor het eerst in ons land vertonen. Die mogen er namelijk zijn, potverdrie. Luister maar eens naar het debuutalbum Red Eye Radio (eigen beheer) van deze 25-jarige Engelsman. Dit is alternatieve country zoals we die het liefst horen. Songs met een kop en een staart, melodieus, pakkend, gevarieerd. Het klinkt bovendien zo Amerikaans als wat. Rustige songs zoals het mooie Dog Tired waarop het akoestisch getokkel van Browning wordt neergelegd meer…

Vorig jaar waren we enthousiast over Cross The Rolling Water, een grotendeels instrumentaal album van Hannah Read en Michael Starkey. Op The Flood (Down The River Records) van de Schotse formatie Wayward Jane komen we Starkey (banjo, gitaar, zang) ook tegen. Deze keer met Dan Abraham (bas, gitaar, zang), Sam Gillespie (zang, gitaar, houten fluit) en Rachel Petyt (viool, zang). Ze spelen folk van beide kanten van de Atlantische Oceaan. De insteek is traditioneel, maar vooral als Gillespie zingt klinkt het uiterst jong en fris. De nummers zijn vooral van eigen hand; Shake Sugaree van Elizabeth Cotten en meer…

Laten we het eens over Yellofox hebben, een band uit Den Haag. Bestaat uit zes personen, waarvan Marc Mosmans (gitaar, zang) en Jorieke de Vet (cello, zang) het artistieke hart vormen. Eerstgenoemde schrijft ook de nummers op For The Dreamers (eigen beheer), dat overigens het tweede album van de band is. Het is de opvolger van debuutalbum Tomorrow Will Be Gone, It’s Sad To Know, But This Is Today uit 2020. Met dit nieuwe album treden ook Pauline de Vet (viool, zang), Roger Verbeek (gitaar), Ronald de Jong (bas) en Frans Pruis (drums) toe tot de band. Het geluid wordt daarmee wat voller, wat meer de meer…

In dubbel opzicht geweldig nieuws, dit Walk Alone (Continental Record Services) van de in Nashville gevestigde Amerikaan Josh Gray. Allereerst: wat een fantastisch album! Zo eentje waar vaste bezoekers van deze site eigenlijk niet omheen kunnen. Ten tweede: gewoon verkrijgbaar in Nederlandse platenzaken. Dat laatste is heel belangrijk geworden, nu opsturen vanuit Amerika (en Engeland ook trouwens) bijna niet meer betaalbaar is. Porto en invoerrechten maken een cd dan bijna twee keer zo duur. Dus goed dat er in Nederland nog bedrijven zijn als CRS, zodat fraaie platen zoals meer…

Ruim vier jaar geleden plaatsten we hier een recensie van het ongetitelde debuut van Espanola, de band van Aaron Goldstein. Goldstein is een Canadese multi-instrumentalist die je ook zou kunnen kennen van zijn pedal steel–werk met Daniel Romero, Lee Harvey Osmond en de Cowboy Junkies. Het nieuwe album van de band heet heel treffend Espanola Again (Sonic Unyon Records). En het is ook weer een helemaal prima album geworden, dat in het verlengde ligt van het debuut. Acht nummers ditmaal, met een totale speelduur van ruim 35 minuten. Goldstein en de zijnen meer…

Tegenover een misschien iets te doordringende bas klinkt een tinkelende gitaar op Waiting, het eerste nummer van The Art Of Feeling Blue (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim drie decennia Amerika als thuishaven heeft, overtuigt wederom. Everybody’s Smalltime Now is te vergelijken met Joe Henry, terwijl het titelnummer ook op King Of America van Elvis Costello had kunnen staan. Prachtig. Met op de achtergrond de stem van Kris Delmhorst. Hot In The Kitchen is opgeruimde pubrock. Keep It Hid is dan weer als Costello. Het toch altijd wat melancholieke geluid van Bradshaw gaat meer…

Schrijven over muziek, het blijft een lastige bezigheid. Want wat zou ik willen vertellen over The Beauty Of It All (Berkalin Records) van Brian Kalinec? Hoe moet ik uitleggen dat ik na een eerste draaibeurt dacht uit te komen op een waardering van slechts twee sterren? En hoe maak ik duidelijk waarom ik vervolgens mezelf toch overtuigde dat drie sterren beter op zijn plaats zijn? Tijdens die eerste keer luisteren viel vooral de o zo positieve aanpak van de Amerikaan me op. Dat valt al op te maken uit de titel van het album. ‘I want to feel the sunlight’s kiss / As I raft upon the river’, zingt hij. Kalinec wil meer…

The Robin’s Call (eigen beheer) is een collectie met Ierse, Schotse en Australische folkmuziek. De Ierse singer-songwriter Wayne Brereton verzamelde de zeven liedjes voor het album tijdens zijn reizen. Alternatief is de muziek niet, eerder traditioneel. En country is het ook niet. Maar voor mensen die hun rootsmuziek ook graag van elders halen is dit een heel aardig album, zij het wat kort. Met heel veel fluitjes en verder ook bodhran en bouzouki. Brereton (zang, gitaar, bas) noemt Luke Kelly, Shane MacGowan en Christy Moore als belangrijke voorbeelden. Hij is ook de leider van The Cardinal Sins. De artiest moest meer…

Het is knap dat Jerry Leger zonder echt van stijl te veranderen er in slaagt om zijn albums elke keer weer van een wat andere sound te voorzien. Vooral bijzonder omdat hij al heel lang met dezelfde mensen werkt. Op Donlands (Latent Recordings/Bertus) zijn het naast Leger (zang, elektrische en akoestische gitaar, piano) wederom Dan Mock (bas, synthesizer, zang), Kyle Sullivan (drums, percussie, zang) en Alan Zemaitis (piano, orgel, akoestische gitaar, zang). Nieuw is dat de Canadees deze keer aanklopte bij producer Mark Howard, na jarenlang met Michael Timmins te hebben gewerkt. Mark Howard leerde meer…

No-No Boy is een apart project van singer-songwriter Julian Saporiti. Zijn nieuwste worp is het album Empire Electric (Smithsonian Folkways). Wat achtergrond: de term ‘no no boy’ komt uit de tijd dat Japanse burgers in de VS tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geïnterneerd in kampen. Vanaf 1943 moesten zij een bepaalde loyaliteitsenquête invullen. Sommigen van hen beantwoordden de twee laatste vragen daarvan, die betrekking hadden op een eventuele indiensttreding in het Amerikaanse leger en het tekenen van een verklaring waarbij men afstand nam van Japan, met meer…

Op het vorig jaar verschenen Paper Hearts and Broken Arrows zakte de aandacht soms wat weg doordat de begeleiding wel erg op de achtergrond werd gehouden. Gelukkig is daarvan geen sprake op Starlight Tour (Welding Rod Records). Met opnieuw Neilson Hubbard als producer (tevens drums en percussie) is er nu veel meer afwisseling. Next Man In Line begint met een goede voorwaartse gang, ook al is dat in zekere zin helemaal niet zo positief, want er wordt toegewerkt naar het levenseinde. Digging Ditches komt vervolgens als blues uit de goot. Bijna als iets van Ray Wylie Hubbard of Tom meer…

Shadwick Wilde is voor de volgers van deze site waarschijnlijk geen onbekende. Hij is de zanger van Quiet Hollers, de band die een aantal jaren geleden grote indruk maakte met een ongetiteld album en die naar aanleiding daarvan ook een aantal keren in Nederland optrad. Degenen die deze site al langer volgen en een fotografisch geheugen hebben, herinneren zich misschien de recensie van een soloplaat van Wilde uit 2010, getiteld Unforgivable Things. Welnu, Wilde komt nu met een opvolger daarvan: Forever Home (Sofaburn). We meer…

Omdat het album Wrong-Eyed Jesus! hem door een moeilijke periode hielp, leek het Ben De La Cour wel wat om Jim White als producer aan te trekken. Na enig aandringen lukte dat en Sweet Anhedonia (Jullian Records) is de uiterst geslaagde uitkomst van de samenwerking tussen de twee. Voor Wrong-Eyed Jesus! was White de strijd aangegaan met heel wat demonen. De La Cour had evenveel problemen te overwinnen. Hij vertoefde in een afkickkliniek en liep bij andere instanties, maar het kan nog steeds behoorlijk spoken in zijn hoofd. Zijn innerlijke onrust blijkt een uitstekende voedingsbodem voor meer…

Zwollenaar Bertolf had een droom: een plaat maken met de muzikale helden waarmee hij was opgegroeid. Hoe die droom werkelijkheid werd, kunt u het best bekijken in de documentaire die daarover werd gemaakt en die deze week werd uitgezonden in Het Uur van de Wolf (zie hier; echt mooie docu). Bertolf zocht een aantal van zijn liedjes uit zijn repertoire uit en trok daarmee naar Nashville om deze in 3 dagen op te nemen met Jerry Douglas (dobro), Stuart Duncan (fiddle), Mark Schatz (bas), Wes Corbett (banjo) en David Benedict (mandoline). Maar hoe klinkt Bluefinger (Excelsior)? Zoals ook meer…

Wouter Buyst is  singer-songwriter uit Gent en trekt als Equinox, the Peacekeeper door het land. Zo af en toe brengt hij een plaat op de markt. Make Amends is de eerste sinds het ook hier besproken Birdsongs On The Waste Land uit 2013. De folky liedjes klinken allemaal best vriendelijk, maar vergis je niet. In zijn teksten kan Buyst behoorlijk venijnig uit de hoek komen. In The Urge To Kill ergert hij zich rot aan een reisgenoot en kan hij zich maar nauwelijks inhouden om er een eind aan te maken en in Our People (Before Carlisle) veegt hij de vloer aan met de eigentijdse verworvenheden meer…