Op Oudejaarsdag kregen we een mailtje van Mike Young. Dat hij via iemand van The Snarlin’ Yarns op onze website was gewezen en of we het debuut van zijn band Clementine Was Right, als we het wat vonden, misschien zouden willen bespreken. We vinden het wat. We vinden Lightning & Regret (eigen beheer) namelijk een prima plaatje. En wat geeft het dat het dan al in januari 2020 is uitgebracht? De vijfmansband combineert op een opgeruimde wijze countryrock met shoegaze-gitaarmuurtjes en hier en daar een synthesizerscheut. Zanger-gitarist Young wordt verder fijn meer…

Als alle liedjes zo fraai waren uitgevoerd als opener When This Blows Over, dan was er een sterrenregen gedaald op Familiar Ground (Black Mesa Records) van John Calvin Abney. Dat heeft alles te maken met de pedal steel van Whit Wright. Die trekt met zijn streken de popmelodie naar de aarde, daar waar rootsmuziek wortel schiet. Maar Abney en zijn compagnon John Moreland (drums en bas) willen zich daartoe niet beperken. Het magenta dat over de nummers op het vijfde album van de veelzijdige artiest uit Oklahoma vloeit, had wel wat meer mogen afsteken meer…

Experimentele slaapkamer folkpop, zo noemt Peter Broderick de opnamen op Blackberry (Erased Tapes Records/Konkurrent). Opgenomen in zijn slaapkamer in Londen in de zomer van 2019. Nog voor er sprake was van Covid-19 dus. Daar knutselde de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist een geluidspalet in elkaar dat vooral raakvlakken vertoont met het werk van Phosphorescent. De bovenlaag is ijl. En die stem gaat ook regelmatig flink de hoogte in. Een strijkje in een streepje klassiek combineert met lichtjes meer…

‘In a paint-by-numbers world / I’ve learned to play my part’, zingt Jim Stanard op het titelnummer Color Outside The Lines (Manatee Records). Vanzelfsprekend kun je er op rekenen dat iemand die met een dergelijke vaststelling komt, zich echt niet laat vangen in een vast stramien. De Amerikaan brengt om maar eens wat te noemen mensen van Afghan Whigs en Peter, Paul and Mary samen op zijn tweede album. Dat is toch niet bepaald standaard. Peter Yarrow (van Paul and Mary dus) zingt mee op twee nummers. De zang van de veteraan past meer…

Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, meer…

Een behoorlijk weird plaatje. The Freelancer’s Blues (Wharf Cat/Konkurrent) van Dougie Poole wekt de indruk dat er iets mis is met het toerental van de platenspeler. Dat is vreemd, want ik beluister het album op een cd. Toch heb ik al eens de proef op de som genomen door op Spotify te controleren of er echt niet iets mis is met mijn exemplaar. Of de cd-speler. Dat rondzingende effect steekt meer dan eens de kop op. Misschien draagt het wel bij aan het unieke karakter van de muziek van deze in Brooklyn woonachtige singer-songwriter. Claire kun je nog meer…

Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin meer…

De multi-instrumentalist Reno Bo beweegt zich op You Can See It All from Here (Electric Western) op het snijvlak van classic rock, americana en powerpop. Oftewel, de bermuda driehoek waar ik in zou willen verdwijnen. De uit New York afkomstige, maar tegenwoordig in Nashville woonachtige, Bo tovert op dit album slechts negen pareltjes uit zijn mouw (in bijna 33 minuten), zodat we het beter over een lang mini-album kunnen hebben. Die zijn echter wel alle negen de moeite waard. Phantom Anthem is een vreemde korte opener die uitmondt in een a cappella gezongen meer…

Het circus maakte een enorme indruk op Kerry Patrick Clark in zijn jonge jaren. Als het aan hem had gelegen, was hij met de artiesten meegereisd. In plaats daarvan schreef hij op zijn elfde zijn eerste liedje, Circus Town. Decennia later komt de singer-songwriter op What A Show (eigen beheer) terug op die droom. Als spreekstalmeester heeft hij twaalf liedjes in petto, waarin het circus het uitgangspunt vormt voor overdenkingen die de fantasie overstijgen. Clark jongleert met thema’s als liefde, hoop, gerechtigheid en verbinding. Zo houdt hij het meer…

Op 4 januari, op wat de 39^ste verjaardag van zijn zoon zou zijn geweest, bracht Steve Earle het album J.T. (New West/PIAS) uit. Een album waarop hij songs van de in augustus 2020 veel te vroeg, door drugsgebruik, overleden Justin Townes Earle covert. Ik heb bij beluistering van het album met opzet alle begeleidende stukjes ongelezen gelaten, de emotionele ballast even gelaten voor wat hij is, en me geconcentreerd op de 11 liedjes. En geconstateerd dat dit een puntgaaf album is. Natuurlijk, Earle maakt er een echt Earle-album van. Met robuuste en meer…

De akoestische gitaar van Rupert Wates. De stem van Rupert Wates. De liedjes van Rupert Wates. Twaalf stuks, opgenomen op een avond. Dat zijn de kale gegevens. Lamentations (Bite Music) is het tiende album van de sinds 2006 in Amerika wonende Brit. Klaagzangen dus, maar zo klinken ze helemaal niet. De omstandigheden voor de klaagzang van het titelnummer zijn te begrijpen, de hoofdpersoon zit er achter tralies. Dus houdt hij een klaagzang voor de hemel en de hel. Terwijl hij zo’n goed leven had kunnen leiden. De loop van het leven is het meer…

Good At Losing Everything (Rocksnob/Sonic Rendezvous) is het derde album van The Ghost Of Paul Revere. De band uit de Amerikaanse staat Maine herdenkt op het titelnummer een goede vriend die is bezweken aan kanker. Prachtig gedaan met een gospelkoor. Het is rootsrock met heel veel soul, denk aan Band Of Heathens of The Weight Band. Delirare zweeft naar begin jaren 70 countryrock, maar dan eerder te situeren in Colorado dan Californië. Love At Your Convenience is wat meer poppy. Wat meer jaren 90 ook. De band is voor het eerst aan het meer…

Pine Needle Fire (New West Records/PIAS) is weer een uiterst knappe, muzikale plaat van Randall Bramblett. De liefde op het titelnummer is zo hevig dat er geen ontkomen aan is. Dat kan twee kanten opgaan, maar de uitkomst laat Bramblett in het midden. Hoewel, hij zegt dat er geen uitweg is. De vlammen klimmen en klimmen en dan kun je maar beter afstand houden. Zo’n plaat is dit ook. De liedjes zijn uiterst kundig in elkaar gezet, en ze gaan ook ergens over, maar de combinatie van soul, funk, jazz, blues en rock kruipt niet echt onder meer…

Vanaf de eerste tonen is er de zware melancholie van American Music Club en daar overheen zweven de jaren 60 en 70 van Nick Drake en Tim Buckley. For You is een schitterend begin van het album Columbia Road (eigen beheer) van de Zweedse singer-songwriter Rasmus Blomqvist. Tiger Island vangt aan met een spinet. Dat instrument staat weliswaar niet vermeld op het klaphoesje, maar we gokken er op. Dat de gasten cello, viool, fluit of drums spelen en wie er met Blomqvist meezingen staat allemaal keurig vermeld, maar wat de artiest zelf allemaal meer…

Een heerlijke analoge sound, zelfs bij het afspelen van de cd, is het eerste dat opvalt aan Go With The Flow (eigen beheer) van This Frontier Needs Heroes. Dat zal te maken hebben met de opnameapparatuur waarmee gewerkt werd. Producer Johnny Irion schafte een Studer bandrecorder aan die eerder eigendom was geweest van Jackson Browne. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want Go With The Flow heeft inderdaad een organisch geluid dat past bij het betere werk van singer-songwriters (folkrockers en countryrockers) in de eerste meer…

Een van de belangrijkste albums van 2020 is Song To A Refugee (Proper Records/Bertus) van Diana Jones. Op El Chapparal komen de vluchtelingen uit El Salvador, Guatamala, Honduras en Mexico en ze zijn allemaal op zoek naar gelukkiger omstandigheden in Californië. Of ze het redden? Hoe het ze dan zal vergaan? Onderweg naar vrijheid vallen er slachtoffers. Op het titelnummer gaat het over degenen die de kust niet halen. Kinderen verlangen naar de sterke verhalen van hun vader en de tedere kus van hun moeder. Ze zijn hun namen kwijt. Daarvoor in de plaats hebben ze een meer…

Stig Nielsen maakt albums onder de naam CS Nielsen. Het zou niet verbazen als die C voor Christian zou staan. De nummers van de Deen staan immers vol met verwijzingen naar teksten uit de bijbel. Zo ook op Pilgrims, het vierde in eigen beheer uitgebrachte album van de Deen. Het is een manier om met het leven om te gaan. Om te gaan met de uitdagingen van het dagelijks leven. Begrijp me goed, dit is geen christelijke plaat, geen relirock. Nielsen gebruikt gewoon bijbelse beelden om te duiden wat er in hem omgaat. In elf zelfgeschreven liedjes (één samen meer…

Geen betere dag natuurlijk dan vandaag om Wednesdays (Pax Am), het nieuwe album van Ryan Adams te bespreken. Niet alleen het nieuwe album van Adams, maar ook het eerste dat hij uitbrengt na zijn stap uit de spotlights nadat hij beschuldigd werd van allerlei mysogene gedragingen. Daarover schreven we al dit, en dat gaan we hier niet meer herhalen. Begin 2019 kondigde Adams drie albums aan: Big Colors, Wednesdays en een nog ongetiteld album. Het kwam er toen niet van, maar bijna twee jaar dan nu wel Wednesdays. Wel een aangepast album want er meer…

Alles is goed aan Disappearing Girl (eigen beheer) van Juliet McConkey. Dan weet u dat alvast. Teksten, zang, muzikale omlijsting, produktie, lengte van het album, het geheel dus. Juliet McConkey is een nog jonge singer-songwriter die een aantal jaren geleden vanuit Virginia naar Austin Texas trok om echt werk te maken van haar artistieke aspiraties. Dit Disappearing Girl is haar debuut. Om te huilen zo mooi. Allereerst die teksten. McConkey weet situaties prachtig te verwoorden en strooit met literaire vergelijkingen. You put your mind in a bottle thrown as far as you can meer…

Het verschijnen, in september, van Lake Charles (eigen beheer), het zesde album van de Texaanse zangeres Robyn Ludwick, was aan ons voorbij gegaan. Maar gelukkig stond hij in een toplijstje van een van onze lezers, zodat we dit pareltje met acht nummers toch hier kunnen bespreken. Zeven van die nummers zijn van eigen hand. Het achtste liedje is een mooie cover van Gillian Welch’ Look At Miss Ohio. Ludwick neemt de tijd voor haar songs, het tempo is ook meestal niet al te hoog. Zo kom je uiteindelijk toch een plaat van bijna 40 minuten. Het is eigenlijk een typisch Robyn Ludwick-album meer…