Never Been Home (eigen beheer) van Sweet Megg zorgde voor wat extra werk. Want wie is deze Sweet Megg? Een singer-songwriter uit New York die zich heeft gevestigd in Nashville. Alle nummers op het album zijn geschreven door Meaghan Farrell, dus dat zal haar echte naam wel zijn denk je dan. Maar vervolgens vind je een website van Meaghan Farrell die eveneens haar tijd verdeelt tussen New York en Nashville. Ook actief in alt-country, ze is thans op tournee met Fantastic Cat. Maar dat blijkt toch echt iemand anders te zijn. Terug naar Sweet Megg dus. Nooit thuis en dat is dus al een tijdje zo. Want meer…

Op het tien jaar geleden verschenen Mississippi Moderne verklaarde Webb Wilder op Rough And Tumble Guy dat hij zal rocken tot de dag dat hij sterft. Maar Hillbilly Speedball (Landslide Records) sluit hij af met The Last Song (I’m Ever Gonna Sing). Vrees niet, dat door Sonny Curtis en Jerry Allison geschreven liedje zal heus niet het laatste wapenfeit zijn van de rootsrocker uit Mississippi. Daarvoor gaat zijn liefde voor het metier te diep. John McMurry nam ooit de artiestennaam Webb Wilder aan nadat hij de hoofdrol speelde in een door studenten gemaakte film over het leven van een rocker. Sindsdien meer…

Ha, er is weer nieuws uit het verzonken land in het hoge noorden! Een nieuw album van Sunken Lands, een band uit Groningen. Twee jaar geleden bespraken we hier hun debuut. De net verschenen opvolger daarvan heet Burning Desire (eigen beheer). De plaat is een stuk evenwichtiger dan de eersteling. Het zijn wederom zanger-gitarist Edwin Jongedijk en drummer Jaap Vissering die de 10 nummers schreven. Melodieuze heartlandrock is een goede omschrijving van de muziek van deze band. Mooie grofkorrelige stem van Jongedijk en fijne toevoegingen van Marcel Gerritsen op meer…

Wayne Scott was al 71 toen hij in 2005 debuteerde met This Weary Way. Honderden liedjes had hij klaar liggen, maar tot dan toe nooit op de plaat gezet. This Weary Way was een groot succes, eindelijk kwam zijn carrière op gang – tot Wayne zes jaar later omkwam bij een auto-ongeluk. Zo bleef het bij dat ene album. Tot nu, want er bleek nog heel wat over te zijn van de This Weary Way-sessies. Het is aan zoon Darrell te danken dat twaalf ervan nu alsnog zijn uitgebracht. Waarom dat zo lang moest duren, is niet duidelijk. Wayne’s Pain (Here Records) doet beslist niet onder voor het debuutalbum. meer…

Wordt heden Ward Hayden & the Outliers de naam waaronder u de mannen van Girls, Guns & Glory kent? Vooropgesteld dat u GG&G kent? Die band uit Boston kwam op deze pagina’s met enige regelmaat ter sprake (hier en hier). De naam GG&G kon echter niet meer in dit tijdsgewricht. Het is daarom dat Ward Hayden en zijn buitenbeentjes eind vorig decennium voor een nieuwe naam kozen voor hun band. Overigens is hoofdman Hayden tegenwoordig nog het enige bandlid uit de GG&G-tijd. Little By Little (Faster Horses Recordings) is inmiddels het vierde studioalbum onder de nieuwe meer…

Je moet mensen niet op hun uiterlijk beoordelen en albums niet op hun hoesfoto. Doe je dat wel, dan is de kans groot dat je Jesse Daniel ogenblikkelijk zou afserveren als de zoveelste middelmatige handelsreiziger in muzikaal plattelandssentiment. Zie de voorkant van zijn nieuwste plaat Son Of The San Lorenzo (Lightning Rod Records): peinzend op een steen aan het water, perfect gestreken jeansoutfit, onmiskenbare pornosnor, immense cowboyhoed, plus de typografie van een schlager-LP uit de jaren zeventig. Het zal marketingtechnisch allemaal wel uitgekiend zijn, maar meer…

Hoe kan het toch dat de 82-jarige Peter Rowan tamelijk onbekend is gebleven in Nederland? Hij zou door aficionado’s van rootsmuziek op handen gedragen moeten worden. Want wat een geweldige loopbaan! In zijn jonge jaren leerde hij de eerste kneepjes van het vak in dienst van Bill Monroe. Bluegrass speelt hij nog altijd, maar zijn reikwijdte is veel groter. Want hij deed (en doet) werkelijk van alles en nog wat. Tales Of The Free Mexican Airforce (eigen beheer) is tex-mex, een stijl waarin hij al vaker bewezen heeft zijn mannetje te staan. De liefde voor die muziekvorm begon in San Antonio, waar hij begin jaren 70 meer…

Jim Stanard is er zo eentje die we hier wel vaker tegenkomen op deze site; iemand die pas op latere leeftijd de stap gemaakt heeft om muziek te maken. Hij was erbij in Woodstock, maar koos voor de veilige route van een loopbaan in de financiële wereld. En nu is Magical (Manatee Records) al het derde album van hem dat hier besproken wordt. Kunnen we deze artiesten verse veteranen noemen? Mooi is het dat bij deze groep de liefde voor de nieuw gekozen route duidelijk wordt door een combinatie van degelijkheid en spelplezier. De verse veteranen lopen niet in zeven sloten tegelijk; ze weten wel zo meer…

Na een loopbaan als advocaat is David Massey nu al zo’n twintig jaar actief als singer-songwriter. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd. Man In The Mirror (eigen beheer) is weer een prima voorbeeld van een artiest op leeftijd die geen last heeft van scoringsdrang. Liedjes met een ziel, daar draait het om bij de uit Washington DC afkomstige Massey. Hij begint met Till The Evening Comes met de verontschuldiging dat de woorden soms niet willen komen en dat hij dan maar wat zit te tokkelen op zijn gitaar. Niet een heel bijzonder verhaal, maar wel gewoon aangenaam. Betekenisvolle meer…

Na het fenomenale All The Pain Money Can Buy (1998), met daarop een van de mooiste liedjes aller tijden, leek voor Fastball (Austin, TX) de weg naar eeuwige roem met platina geplaveid. Zo ver is het nooit gekomen, ook omdat het de band nooit echt gelukt is het niveau van All The Pain te evenaren, laat staan te overtreffen. Desondanks ging het trio onverdroten door, met intussen een catalogus van zo’n tien albums, die stuk voor de stuk de moeite waard zijn, maar nooit de verdiende aandacht wisten te krijgen. Dat gold aanvankelijk ook voor het in 2024 verschenen Sonic Ranch meer…

Een nieuwe naam in americana-kringen is die van Ken Pomeroy. Met Cruel Joke (Rounder Records/V2) levert Pomeroy een persoonlijk en poëtisch album af (haar tweede volwaardige). Opgegroeid in Oklahoma en nog maar begin twintig, weet ze met een opvallende volwassenheid thema’s als verlies, herinnering en identiteit te verkennen. Haar Cherokee-achtergrond sijpelt subtiel door in de symboliek van dieren als de wolf, coyote en boomkrekel, die in de teksten fungeren als metaforen voor menselijke emoties. De openingstrack Pareidolia (het vermogen om andere dingen in voorwerpen te meer…

Albums die niet beklijven laten we vaak maar onbesproken, er is namelijk genoeg aanbod dat wel de moeite waard is. Maar alleen maar positieve stukjes is ook een beetje de dood in de pot. Dus toch ook even aandacht voor Cosmic Cannon Fodder (Burro Borracho Records) van Charles Ellsworth. Per slot van rekening heb ik mijn best gedaan om open te staan voor deze singer-songwriter uit New York. Dat wil echter niet echt lukken. De verhalende liedjes blijven een beetje achter de luidsprekers hangen. Ze komen nauwelijks aan. Dat kan te maken hebben met de weinig pregnante zang, maar het probleem meer…

The Gourds stonden in april weer op een podium in Austin, Texas voor een reünie. Het laatste concert van de ook in Nederland zeer populaire band was twaalf jaar geleden. Het is ook twaalf jaar geleden dat we op deze site een album recenseerden van Shinyribs, dat we toen nog een hobbyproject noemden van Kevin Russell. Inmiddels bestaat die band toch ook alweer vijftien jaar. Hoog tijd om weer eens aandacht aan de band van Russell (een van de oprichters van The Gourds) te schenken. Leaving Time (Nine Mile Records) blijkt een prima moment om dat te doen. Die recensie van Gulf Coast Museum in 2013 was meer…

Little Feat zonder Lowell George blijft, ook bijna een halve eeuw na zijn dood, toch een beetje UAE zonder Pogacar of Los Lobos zonder David Hidalgo (wat zonde van hun laatste optredens in Nederland!). Na het overlijden van de mede-aartsvaders Paul Barrere en Richie Hayward en de veroordeling plus lange gevangenisstraf van Roy Estrada zijn van de oorspronkelijke bezetting nog pianist Bill Payne, bassist Kenny Gradney en percussionist Sam Clayton over. Die lieten zich niet uit het veld slaan. Na 1979 brachten ze zo’n vijftien albums uit. Samen met erzats-bandleden als Fred meer…

Graaf een beetje dieper en luister ook eens naar de artiesten die deze liedjes schreven. Die aanbeveling doet Dave Desmelik op Among Friends (eigen beheer), een album waarop hij negen liedjes van collega’s doet. Plus ter afsluiting nog één eigen song, Tear It Down. De bevriende songschrijvers zijn niet zo bekend, maar dat is deze singer-songwriter uit North Carolina zelf ook niet. Eerder hebben we het hier al gehad over zijn stem, die ons altijd terugbrengt bij de beginjaren van alt-country. Denk aan Granfaloon Bus, Vic Chesnutt of Jay Farrar. De artiesten die Desmelik hier covert kennen meer…

Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn, Scott Matthews, Doug Ashdown en Tim Buckley zijn allemaal al eens genoemd in de in totaal vijf recensies van albums van Rupert Wates. Voor Father To The Man (Bite Music) voegen we daar Richard Thompson aan toe, omdat die naam opkwam bij het liedje The Lady And The King. Betekent dit dat deze Brit die al heel lang in Amerika woont een epigoon is van al deze collega’s? Geenszins, want ook al komen die namen op bij het beluisteren van het gitaarspel en de zang van Wates, hij maakt met zijn liedjes toch vooral erg duidelijk dat ze inhoudelijk uit het diepste van meer…

Soms heb je het gevoel dat je totaal de voeling hebt verloren met de massa. Ik heb dat bij het beluisteren van de alom bejubelde Kassi Vallazza. Haar vorige album Knows Nothing kon rekenen op veelsterren recensies, maar viel bij mij op onvruchtbare bodem. Het zit ‘m die die folkachtige benadering en die wat engelachtige stem a la Joni Mitchell (daar heb ik –helaas volgens sommigen- ook nooit wat aan gevonden). De nieuwe plaat, From Newman Street (Fluff & Gravy Records), doet iets meer met me. Niet dat de van Portland naar New Orleans verhuisde Valazza veel meer…

Op de zwart-wit-tv van zijn oma zag Nelson Wright Johnny Cash een van zijn liedjes over lotgevallen in een gevangenis doen. Het maakte indruk op hem. Hij zingt erover op Stony Ground, een liedje met fijne bijdrage van accordeon. Het titelnummer van Ghosts On The Water (eigen beheer) gaat over Frank Morris, die in 1962 met de broers John en Clarence Anglin wist te ontsnappen uit Alcatraz. Ze werden nooit opgespoord. Verdronken ze of was de ontsnapping succesvol? In 1979 verscheen de film Escape From Alcatraz met Clint Eastwood die de rol van Morris speelde. Het meer…

Mason Via was enkele jaren het jongste bandlid van Old Crow Medicine Show. Hij vestigde zijn naam tijdens optredens en sleepte met die band een Grammy-nominatie in de wacht voor Jubilee.  Met het titelloze Mason Via (Mountain Fever Records) vervolgt hij zijn weg als soloartiest. Natuurlijk wel met begeleiders om zijn in bluegrass gewortelde liedjes in de verf te zetten. Ook als songschrijver leunt hij op de inbreng van collega’s. Het gaat bij hem meer om het verhalende aspect dan om het etaleren van virtuositeit. En toch is hij uitermate bedreven op allerlei snarenspul. Hij groeide op in meer…

Annie Stokes heeft genoeg van het drukke leven in de stad, ‘I grew up to be a country wife’, zo laat ze weten op Country Wife, het nummer waarmee Ghostwriter (Ponygirl Records) aanvangt. Het is direct het meest countrygetinte moment op het album. En nee, ze verlangt niet naar een traditionele rol als een moeke achter het aanrecht. Dat lukt ook niet, want behalve moeder van twee kinderen is ze een singer-songwriter met ambitie. Stokes (zang, akoestische gitaar, banjo) wordt bijgestaan door haar man Will Berger (bas en akoestische gitaar), producer Austin Bello (elektrische en akoestische meer…

Kaston Guffey en Nick Pankey, beiden opgegroeid in de Ozark Mountains, gaan al vijftien jaar door het leven als indie-duo My Politic. Signs Of Live (eigen beheer) is hun tiende album. Het centrale thema van de plaat is ‘tijd’, legt songschrijver Guffey uit: “Ik hoorde dat ‘time’ in de Engelse taal het meestgebruikte woord is, maar wat ons betreft is het ook het meest ongrijpbare. Iedereen ervaart ‘tijd’ anders en op zijn eigen manier, of het nu gaat om de tijd die we meemaken, of de tijd die achter ons ligt.” Op het geëngageerde Signs Of Live wordt het begrip tijd op allerlei manieren en van verschillende kanten meer…