Garrett T. Capps

Het was op zaterdag 20 oktober al de vijfde maal dat Ramblin Roots in TivoliVredenburg werd georganiseerd. De eerste keer in 2014 waren we erbij, maar de edities daarna lieten we telkens aan ons voorbij gaan. Geen uitnodigende affiche of geen tijd. Maar maar deze jubileum editie viel alles weer op zijn plaats: een prachtige line-up en tijd! En we werden meer…

In Alkmaar begon de victorie. De stad hield in 1573 als eerste stand tegen het beleg van de Spanjaarden tijdens de tachtigjarige oorlog. Alkmaar heeft hun poppodium dan ook toepasselijk Victorie genoemd. Deze zondagavond zijn daar The Brandos te gast.
Langzaam druppelt de zaal vol, handen worden geschud en er wordt gezellig bij gepraat. De zaal met een laag podium oogt een beetje als een huiselijke zitkuil en dat draagt bij aan meer…

Voor het optreden van Brent Cobb hing Paradiso fantasievlaggen op die wel wat lijken op de vlag van de staat Georgia waar Cobb vandaan komt. Maar Cobb maakt in tegenstelling tot veel van zijn collega’s uit de Verenigde Staten vanavond geen politieke statements. Hij is hier om muziek te maken en verhalen te vertellen. Muziek uit het zuiden van Amerika, de ene keer lekker stevig, als bij staat-genoten Blackberry Smoke, dan weer ingetogen als bij Texaan Robert Earl Keen. Cobb zijn derde album, ‘Providence Canyon’ kwam eerder dit jaar uit en is steviger dan voorganger ‘Shine On Rainy Day’. Vanavond op he t podium klinkt het allemaal nog wat rauwer dan op het album, maar swingen doet het wel. En wat een uitstekende muzikanten heeft Cobb bij zich. ‘Diggin’ Holes’ begint driestemmig meer…

Het beste heb ik met u voor. En met mezelf. Daarom reis ik elk jaar af naar het niet te verre buitenland om een mooi country- folk- of americanafestival te bezoeken en onder jullie aandacht te brengen. Dit jaar kwam ik uit op het driedaagse The Long Road-festival, dat voor de eerste keer georganiseerd zou worden. In Lutterworth en meer in het bijzonder in Stanford on Avon, dat in de buurt van Leicester, op zo’n zevenenhalf meer…

“Deze tour is geboekt om de excuses voor onze president persoonlijk over te brengen”, aldus Jeffrey Foucault bij zijn optreden in het Haarlemse Patronaat. Zoals bijna elke muzikant uit de Verenigde Staten ontkomt Foucault er niet aan te verwijzen naar de status in zijn thuisland. Maar bij Foucault gaat dat met de nodige dosis humor.
Humor heeft ook opener Jasper Schalks, maar hij is wel meer…

Het live-seizoen 2018-2019; de kop is er af met Once In A Blue Moon en de Sugar Mountain Presents-avonden op 1 en 2 september in Paradiso. Althans voor degenen voor wie Amsterdam geen brug te ver is. Hoe dan ook, een blik op de live-agenda leert ons dat het nu echt is losgebarsten. Een tiental artiesten waren het afgelopen weekend in Paradiso te zien. Wij bezochten de eerste avond en waren aangenaam verrast. Op zaterdag traden op: Luke Winslow-King, Gretchen Peters, Joshua Hedley, David Ramirez en de Ben Miller Band.

De eerste bezoekers betreden de grote zaal van Paradiso voor deze Sugar Mountain presents terwijl opener Luke Winslow-King nog wat klaar zet op meer…

Heftige buien trokken zaterdag over het Amsterdamse bos als om duidelijk te maken dat het nu echt voorbij was met die zonnige zomer van 2018. Maar dat zomereinde tekende ook een geboorte van een nieuwe mooie traditie: het festival Once In A Blue Moon kende zijn eerste editie.

Op een ruime weide in het bos waren twee grote tenten (Blue Moon Stage en Sugar Mountain Stage) en een Romley-loods (de Honky Tonk) geplaatst, klaar om een flinke meer…

Een rustig orgelmuziekje gaat over in klassieke pianomuziek, het licht dimt, het publiek keuvelt rustig verder. Openingsact Jason Crosby zit wat verscholen achter zijn toetsenbord op het podium van Paradiso Noord. Er heerst een serene sfeer deze maandagavond in de Tolhuistuin zaal waar het balkon gesloten is. Als Crosby zich met zijn viool naar de voorkant van het podium begeeft en Christian Hutson zich met meer…

In de zomer van de groten was het vanavond tijd voor de nestor, John Prine.
De rij voor Paradiso is lang, maar de stoeltjes staan klaar en Tanya McCole warmt de zaal lekker op met haar gruizige krachtige stem waarmee ze haar persoonlijke songs brengt. En ze excuseert zich voor de oprispingen die de pannenkoeken en bitterballen haar geven. De stemming zit er helemaal in als bij haar laatste nummer ‘Forever Young’ van Bob Dylan iedereen meezingt. Dan, na een korte pauze, schuifelt de 71 jarige John Prine het podium op. Voor op dat podium een grote autocue mocht hij zijn  teksten even niet meer weten, hij zal er nauwelijks gebruik van maken.
”Het is lang geleden dat ik hier was en dat zal ik goed maken”, aldus Prine die er net als het publiek veel zin in heeft. En het is meer dan goedmaken wat hij vanavond meer…

In deze zomer van de Groten was het in Paradiso deze week de beurt aan respectievelijk John Hiatt en Steve Earle. Hiatt vierde donderdag het dertigjarig jubileum van zijn album Slow Turning. Earle deed twee jaar terug een tour ter gelegenheid van het dertigjarig jubileum van zijn debuutalbum Guitar Town. Maar vorig jaar verscheen alweer een nieuw album van hem, So You Wannabe an Outlaw en dat staat vanavond centraal. Het album, opgenomen in zijn thuisstaat Texas, is een ode aan outlaws als Willie Nelson en Waylon Jennings die in de jaren zeventig de ingedutte countryscene opschudden door het een stevige rockinjectie te geven. Een ode aan de artiesten en hun muziek, maar niet aan het outlawleven zelf. Want dat is zwaar, er is geen weg terug naar huis en als je doodgaat zal dat meer…