Een niet af te slaan aanbod bracht The Long Ryders na ruim 30 jaar weer bijeen in een studio. Het lovend ontvangen Psychedelic Country Soul is het resultaat. Zaterdag 2 november komen de Amerikanen naar festival TakeRoot in Groningen. Met dank aan gangstarapper Dr. Dre.

Huh? Wat heeft een hiphop-fenomeen als Dr. Dre te maken met een band, die volgens oprichter Sid Griffin de muziek van Gram Parsons naar de generatie van Johnny Rotten wilde brengen? Dat is namelijk al met al een bizarre mix. Hiphop. Country. Punk. Rock. Gangstarap. Met geen lasso te vangen.

Sid Griffin legt uit: ,,In april 2017 kreeg ik een telefoontje van Larry Chatman, die in de jaren 80 roadie was bij The Long Ryders. Sindsdien heeft hij het geschopt tot het management van Dr. Dre. Hij heeft altijd gezegd dat hij ons ooit zou terugbetalen voor wat we voor hem gedaan hebben. Ik dacht: hij nodigt ons uit voor een lunch. Of misschien heeft hij een bijzondere gitaar voor ons, zoiets. Maar hij bood aan om gebruik te maken van de studio van Dr. Dre. Echt het summum van opnametechniek. We kregen een week studiotijd en het kostte niets. Dat aanbod konden we niet weigeren.’’

En dus zochten The Long Ryders elkaar weer op in Los Angeles. Dat deden ze zo af en toe al voor een paar optredens, maar nu dus ook om nieuwe muziek op te nemen. Dat samenwerken is nog niet zo vanzelfsprekend trouwens. Sid Griffin woont al enkele decennia in Engeland, Stephen McCarthy (tevens Jayhawks) verblijft aan de Amerikaanse oostkust, Greg Sowders aan de westkust en Tom Stevens in het noorden. 

Ze hebben iets te bewijzen. Want ze vormen een belangrijke schakel in de herwaardering van rootsmuziek. Altcountry heet het tegenwoordig. Of americana. Die rol van The Long Ryders mag best wat aandacht krijgen, meent Griffin. ,,Als je in een band gaat spelen, doe je dat niet om obscuur te blijven. We wilden een artistiek statement afleveren. Het is mooi dat we nu als invloedrijk worden gezien. Maar het is knap waardeloos dat maar zo weinig mensen van ons gehoord hebben.’’ De sound was een mengeling van Beatles en Byrds. Van The Clash in combinatie met Buffalo Springfield.

Ze waren totaal uit de tijd. Alles draaide in de jaren 80 om synthesizers. En wat had Griffin een hekel aan die muziek. ,,Al die bands waren zo oppervlakkig. Spandau Ballet. Depeche Mode. Haircut 100. Vreselijk. Zo plastic. Je zag het al aan de manier waarop ze de microfoon vasthielden. Met de vingertoppen. Geen enkele beleving. Geen overgave. Nee, dan The Sex Pistols. Johnny Rotten vrat zijn microfoon bijna op. Zangers moeten zweten. Wat teweeg brengen. Als Otis Redding opkwam, dat was een en al dynamiek.’’

The Long Ryders stonden er destijds bijna alleen voor. Want wie maakte er nog gitaarrock? Bijna niemand. Weliswaar behoorde de band uit Los Angeles samen met stadgenoten Dream Syndicate, Green On Red, Three O’ Clock, Rain Parade en Bangles tot een heuse beweging, de Paisley Underground, maar eigenlijk brak alleen die laatste band door. Walk like an Egyptian werd zelfs een wereldhit. Zulk succes was niet weggelegd voor The Long Ryders. Niet commercieel genoeg. Wat de bands gemeen hadden waren de jengelende gitaren. Griffin en zijn mannen gooiden daar nog een portie twang overheen, want niemand stopte zoveel country in de rock als zij.

Het had heel anders kunnen lopen voor The Long Ryders. U2 nodigde ze in 1987 uit voor de Joshua Tree tournee. Maar Griffin en co bedankten voor de eer. De hoes van hun plaat Two Fisted Tales was nog niet klaar en ze wilden niet optreden voordat dat album in de winkels lag. Een kapitale blunder. ,,Mijn leven had er heel anders kunnen uitzien’’, weet Griffin. 

The Long Ryders vielen kort daarna uiteen. Griffin werd popjournalist en schreef voor Engelse rockbladen als Mojo en Q. Verder verzorgde hij de liner notes bij talloze compilaties van andere artiesten en hij schreef boeken over Gram Parsons, Bob Dylan en bluegrass.

Tegenwoordig is er weer belangstelling voor zijn soort muziek. Griffin heeft er wel een verklaring voor. ,,In Amerika draait alles om hiphop. Dat is totaal niet melodisch. Het is alleen maar ritme. Geen harmonie. Musici die echte liedjes willen maken, komen als vanzelf terecht in Nashville. Daar draait het wel om de liedjes. Country heeft zo de rol van rock overgenomen. Het heet nu americana. Als je niet van hiphop houdt, kom je ook als luisteraar daar uit. Onze drummer Greg Sowders was vroeger getrouwd met Lucinda Williams. Die kon toen ook nog geen potten breken, nu is ze behoorlijk groot.’’

De afgelopen decennia zat Griffin niet stil. Naast het schrijven van journalistieke verhalen maakte hij nog steeds muziek. Hij maakte albums met de bands Western Electric, The Coal Porters en ook solo. De reacties op de nieuwe plaat van The Long Ryders stemmen hem tevreden. ,,Volgend jaar kunnen we hopelijk meer festivals doen. Op plekken waar we nog nooit geweest zijn, zoals Japan of Australië.’’ Drummer Sowders is er tijdens deze Europese tournee niet bij. ,,Hij heeft een goeie baan bij platenmaatschappij Warner en ze kunnen hem daar niet altijd missen.’’

De dominantie van hiphop heeft via een omweg rootsmuziek een zetje gegeven. En nu blijkt nota bene Dr. Dre verantwoordelijk voor de doorstart van The Long Ryders. Dus wat vindt Griffin nou eigenlijk zelf van die hiphop? ,,Daar heb ik niet zoveel mee’’, begint hij, ,,maar ik begrijp heel goed dat het zo populair is. Vergis je niet, in de meeste Amerikaanse steden is helemaal niets te beleven voor de jeugd. Ze romantiseren dat leven van gangstarappers. Ze willen opwinding. Ik was vroeger zelf net zo. Howlin’ Wolf, Muddy Waters en Magic Sam, vooral die, dat waren mijn helden.’’

Dit artikel verscheen op 31 oktober in Dagblad van het Noorden.
De foto is van Tom Gold.