Het nogal ongebruikelijke woord Wandercease (High Moon Records/V2/Bertus) is de titel van het nieuwe album van Ryan Martin. In woordenboeken vonden we het niet terug, maar we houden het erop dat het hier gaat om het tegenovergestelde van wanderlust. Dus niet de drang om te reizen, maar de wil om te stoppen met dwalen. Het zal ermee te maken hebben dat de Amerikaan vader is geworden. Was op Gimme Some Light onze indruk nog dat deze artiest bepaald geen vrolijke Frans is, op deze nieuwe plaat hebben we te maken met een meer…

De manier waarop Aaron Frazer zichzelf kon voorstellen was te vertellen dat hij de drummer is van soulband Durand Jones & The Indications. Hij kon er nog aan toevoegen dat hij daar af en toe ook als zanger het spotlicht zoekt. Met Introducing… (Easy Eye Sound/Dead Oceans/Konkurrent) hoeft hij nog slechts op deze prachtige plaat te wijzen. Daarmee moet zijn naam toch gevestigd zijn. De Amerikaan bewondert artiesten als Curtis Mayfield en Gil Scott-Heron, iets wat doorklinkt in de politieke lading in enkele nummers. Maar het is vooral zijn vriendin geweest die meer…

Liefst 165 lezers van deze site leverden een lijstje met favoriete albums van 2020 in. Wij deden hetzelfde. En op andere binnen- en buitenlandse sites was er ook volop aandacht voor het beste van 2020. Dan denk je dat dus alle hoogtepunten wel aan de orde zijn geweest. Maar kijk, zelfs dan kun je nog hele mooie dingen ontdekken. Fawn (eigen beheer) van Pierceton Hobbs kwam in juli vorig jaar uit. De singer-songwriter uit Virginia kwam er bekaaid af qua aandacht. Hoe onterecht! Maar dat gaat nog wel veranderen. Hij is namelijk nog maar 22. En dit debuut meer…

January, February, March, April, May, June, July, August, September, October, November, December. Dat zijn de titels van de twaalf liedjes op The Calendar Album (eigen beheer) van Dave Desmelik. De multi-instrumentalis en songschrijver schreef de liedjes in 2013 om zijn gevoelens van die tijd vast te leggen. De in North Carolina wonende artiest is met dit album aan zijn vijftiende werkstuk onder eigen naam toe. Het zijn vooral ietwat slepende nummers, die dicht liggen bij de oorsprong van altcountry. Het is zo’n album dat aandoet alsof je alle bijzonderheden op zou kunnen meer…

Begin jaren 80 trachtte Steve Yanek uit Youngstown, Ohio, voet aan de grond te krijgen in de scene van Los Angeles. Eagles, CSN&Y, Jackson Browne, het waren allemaal voorbeelden voor hem. Met Across The Landscape (Primitive Records) maakt hij na al die jaren eindelijk zijn debuut. Zijn verrichtingen in McCabe’s Guitar Shop en de Palomino Club bleven destijds niet onopgemerkt. De manager van David Essex regelde een platencontract waarvoor hij naar Nashville verhuisde. De zakelijke deal liep echter spaak en de plaat werd niet uitgebracht. Terug in Los Angeles maakte meer…

Op Oudejaarsdag kregen we een mailtje van Mike Young. Dat hij via iemand van The Snarlin’ Yarns op onze website was gewezen en of we het debuut van zijn band Clementine Was Right, als we het wat vonden, misschien zouden willen bespreken. We vinden het wat. We vinden Lightning & Regret (eigen beheer) namelijk een prima plaatje. En wat geeft het dat het dan al in januari 2020 is uitgebracht? De vijfmansband combineert op een opgeruimde wijze countryrock met shoegaze-gitaarmuurtjes en hier en daar een synthesizerscheut. Zanger-gitarist Young wordt verder fijn meer…

Als alle liedjes zo fraai waren uitgevoerd als opener When This Blows Over, dan was er een sterrenregen gedaald op Familiar Ground (Black Mesa Records) van John Calvin Abney. Dat heeft alles te maken met de pedal steel van Whit Wright. Die trekt met zijn streken de popmelodie naar de aarde, daar waar rootsmuziek wortel schiet. Maar Abney en zijn compagnon John Moreland (drums en bas) willen zich daartoe niet beperken. Het magenta dat over de nummers op het vijfde album van de veelzijdige artiest uit Oklahoma vloeit, had wel wat meer mogen afsteken meer…

Experimentele slaapkamer folkpop, zo noemt Peter Broderick de opnamen op Blackberry (Erased Tapes Records/Konkurrent). Opgenomen in zijn slaapkamer in Londen in de zomer van 2019. Nog voor er sprake was van Covid-19 dus. Daar knutselde de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist een geluidspalet in elkaar dat vooral raakvlakken vertoont met het werk van Phosphorescent. De bovenlaag is ijl. En die stem gaat ook regelmatig flink de hoogte in. Een strijkje in een streepje klassiek combineert met lichtjes meer…

‘In a paint-by-numbers world / I’ve learned to play my part’, zingt Jim Stanard op het titelnummer Color Outside The Lines (Manatee Records). Vanzelfsprekend kun je er op rekenen dat iemand die met een dergelijke vaststelling komt, zich echt niet laat vangen in een vast stramien. De Amerikaan brengt om maar eens wat te noemen mensen van Afghan Whigs en Peter, Paul and Mary samen op zijn tweede album. Dat is toch niet bepaald standaard. Peter Yarrow (van Paul and Mary dus) zingt mee op twee nummers. De zang van de veteraan past meer…

Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, meer…

Een behoorlijk weird plaatje. The Freelancer’s Blues (Wharf Cat/Konkurrent) van Dougie Poole wekt de indruk dat er iets mis is met het toerental van de platenspeler. Dat is vreemd, want ik beluister het album op een cd. Toch heb ik al eens de proef op de som genomen door op Spotify te controleren of er echt niet iets mis is met mijn exemplaar. Of de cd-speler. Dat rondzingende effect steekt meer dan eens de kop op. Misschien draagt het wel bij aan het unieke karakter van de muziek van deze in Brooklyn woonachtige singer-songwriter. Claire kun je nog meer…

Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin meer…

De multi-instrumentalist Reno Bo beweegt zich op You Can See It All from Here (Electric Western) op het snijvlak van classic rock, americana en powerpop. Oftewel, de bermuda driehoek waar ik in zou willen verdwijnen. De uit New York afkomstige, maar tegenwoordig in Nashville woonachtige, Bo tovert op dit album slechts negen pareltjes uit zijn mouw (in bijna 33 minuten), zodat we het beter over een lang mini-album kunnen hebben. Die zijn echter wel alle negen de moeite waard. Phantom Anthem is een vreemde korte opener die uitmondt in een a cappella gezongen meer…

Het circus maakte een enorme indruk op Kerry Patrick Clark in zijn jonge jaren. Als het aan hem had gelegen, was hij met de artiesten meegereisd. In plaats daarvan schreef hij op zijn elfde zijn eerste liedje, Circus Town. Decennia later komt de singer-songwriter op What A Show (eigen beheer) terug op die droom. Als spreekstalmeester heeft hij twaalf liedjes in petto, waarin het circus het uitgangspunt vormt voor overdenkingen die de fantasie overstijgen. Clark jongleert met thema’s als liefde, hoop, gerechtigheid en verbinding. Zo houdt hij het meer…

Op 4 januari, op wat de 39^ste verjaardag van zijn zoon zou zijn geweest, bracht Steve Earle het album J.T. (New West/PIAS) uit. Een album waarop hij songs van de in augustus 2020 veel te vroeg, door drugsgebruik, overleden Justin Townes Earle covert. Ik heb bij beluistering van het album met opzet alle begeleidende stukjes ongelezen gelaten, de emotionele ballast even gelaten voor wat hij is, en me geconcentreerd op de 11 liedjes. En geconstateerd dat dit een puntgaaf album is. Natuurlijk, Earle maakt er een echt Earle-album van. Met robuuste en meer…

De akoestische gitaar van Rupert Wates. De stem van Rupert Wates. De liedjes van Rupert Wates. Twaalf stuks, opgenomen op een avond. Dat zijn de kale gegevens. Lamentations (Bite Music) is het tiende album van de sinds 2006 in Amerika wonende Brit. Klaagzangen dus, maar zo klinken ze helemaal niet. De omstandigheden voor de klaagzang van het titelnummer zijn te begrijpen, de hoofdpersoon zit er achter tralies. Dus houdt hij een klaagzang voor de hemel en de hel. Terwijl hij zo’n goed leven had kunnen leiden. De loop van het leven is het meer…

Good At Losing Everything (Rocksnob/Sonic Rendezvous) is het derde album van The Ghost Of Paul Revere. De band uit de Amerikaanse staat Maine herdenkt op het titelnummer een goede vriend die is bezweken aan kanker. Prachtig gedaan met een gospelkoor. Het is rootsrock met heel veel soul, denk aan Band Of Heathens of The Weight Band. Delirare zweeft naar begin jaren 70 countryrock, maar dan eerder te situeren in Colorado dan Californië. Love At Your Convenience is wat meer poppy. Wat meer jaren 90 ook. De band is voor het eerst aan het meer…

Pine Needle Fire (New West Records/PIAS) is weer een uiterst knappe, muzikale plaat van Randall Bramblett. De liefde op het titelnummer is zo hevig dat er geen ontkomen aan is. Dat kan twee kanten opgaan, maar de uitkomst laat Bramblett in het midden. Hoewel, hij zegt dat er geen uitweg is. De vlammen klimmen en klimmen en dan kun je maar beter afstand houden. Zo’n plaat is dit ook. De liedjes zijn uiterst kundig in elkaar gezet, en ze gaan ook ergens over, maar de combinatie van soul, funk, jazz, blues en rock kruipt niet echt onder meer…

Vanaf de eerste tonen is er de zware melancholie van American Music Club en daar overheen zweven de jaren 60 en 70 van Nick Drake en Tim Buckley. For You is een schitterend begin van het album Columbia Road (eigen beheer) van de Zweedse singer-songwriter Rasmus Blomqvist. Tiger Island vangt aan met een spinet. Dat instrument staat weliswaar niet vermeld op het klaphoesje, maar we gokken er op. Dat de gasten cello, viool, fluit of drums spelen en wie er met Blomqvist meezingen staat allemaal keurig vermeld, maar wat de artiest zelf allemaal meer…