Servettenhouders, flessen ketchup, asbakken, een glas cola, een glas met iets sterkers, bakjes met wat er nog rest van een lunch. Of ontbijt, wie zal het zeggen. Een joch met een pet en een vrouw met sigaret. En Delbert McClinton met twee pleisters om meer…
January, February, March, April, May, June, July, August, September, October, November, December. Dat zijn de titels van de twaalf liedjes op The Calendar Album (eigen beheer) van Dave Desmelik. De multi-instrumentalis en songschrijver schreef de liedjes in 2013 om zijn gevoelens van die tijd vast te leggen. De in North Carolina wonende artiest is met dit album aan zijn vijftiende werkstuk onder eigen naam toe. Het zijn vooral ietwat slepende nummers, die dicht liggen bij de oorsprong van altcountry. Het is zo’n album dat aandoet alsof je alle bijzonderheden op zou kunnen meer…
Begin jaren 80 trachtte Steve Yanek uit Youngstown, Ohio, voet aan de grond te krijgen in de scene van Los Angeles. Eagles, CSN&Y, Jackson Browne, het waren allemaal voorbeelden voor hem. Met Across The Landscape (Primitive Records) maakt hij na al die jaren eindelijk zijn debuut. Zijn verrichtingen in McCabe’s Guitar Shop en de Palomino Club bleven destijds niet onopgemerkt. De manager van David Essex regelde een platencontract waarvoor hij naar Nashville verhuisde. De zakelijke deal liep echter spaak en de plaat werd niet uitgebracht. Terug in Los Angeles maakte meer…
Barry Gibb & Friends – Coke Belda
Barry Gibb is de laatst overlevende van de gebroeders Gibb, ook bekend als de Bee Gees. 74 is hij inmiddels, een leeftijd de tweelingbroers Robin en Maurice niet hebben bereikt en ook Andy (geen lid van de Bee Gees, maar solo-artiest) niet. Gibb heeft nu, met hulp van allerlei country- en americana-artiesten een album uitgebracht met bewerkingen van Bee Gees-nummers, getiteld Greenfields: The Brothers Gibb Songbook, Vol. 1 (Universal). Dat is, eerlijk gezegd, géén goed album geworden. Natuurlijk, de songs die Gibb heeft uitgezocht zijn meer…
Op Oudejaarsdag kregen we een mailtje van Mike Young. Dat hij via iemand van The Snarlin’ Yarns op onze website was gewezen en of we het debuut van zijn band Clementine Was Right, als we het wat vonden, misschien zouden willen bespreken. We vinden het wat. We vinden Lightning & Regret (eigen beheer) namelijk een prima plaatje. En wat geeft het dat het dan al in januari 2020 is uitgebracht? De vijfmansband combineert op een opgeruimde wijze countryrock met shoegaze-gitaarmuurtjes en hier en daar een synthesizerscheut. Zanger-gitarist Young wordt verder fijn meer…
Als alle liedjes zo fraai waren uitgevoerd als opener When This Blows Over, dan was er een sterrenregen gedaald op Familiar Ground (Black Mesa Records) van John Calvin Abney. Dat heeft alles te maken met de pedal steel van Whit Wright. Die trekt met zijn streken de popmelodie naar de aarde, daar waar rootsmuziek wortel schiet. Maar Abney en zijn compagnon John Moreland (drums en bas) willen zich daartoe niet beperken. Het magenta dat over de nummers op het vijfde album van de veelzijdige artiest uit Oklahoma vloeit, had wel wat meer mogen afsteken meer…
Experimentele slaapkamer folkpop, zo noemt Peter Broderick de opnamen op Blackberry (Erased Tapes Records/Konkurrent). Opgenomen in zijn slaapkamer in Londen in de zomer van 2019. Nog voor er sprake was van Covid-19 dus. Daar knutselde de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist een geluidspalet in elkaar dat vooral raakvlakken vertoont met het werk van Phosphorescent. De bovenlaag is ijl. En die stem gaat ook regelmatig flink de hoogte in. Een strijkje in een streepje klassiek combineert met lichtjes meer…
‘In a paint-by-numbers world / I’ve learned to play my part’, zingt Jim Stanard op het titelnummer Color Outside The Lines (Manatee Records). Vanzelfsprekend kun je er op rekenen dat iemand die met een dergelijke vaststelling komt, zich echt niet laat vangen in een vast stramien. De Amerikaan brengt om maar eens wat te noemen mensen van Afghan Whigs en Peter, Paul and Mary samen op zijn tweede album. Dat is toch niet bepaald standaard. Peter Yarrow (van Paul and Mary dus) zingt mee op twee nummers. De zang van de veteraan past meer…
Met Greed On Fire begint Joseph Parsons meer dan overtuigend. Bij de eerste tonen verwacht je dat Paul Westerberg zo begint te zingen. Maar nee, het is een andere stem. Die zang van de Amerikaan komt er overigens ook heel lekker uit. Want de naam van Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil) laten we altijd met graagte even vallen. Zoals op At Mercy’s Edge (Bue Rose Records/Sonic Rendezvous) hebben we Parsons al een tijdje niet gehoord. Hij heeft wel iets te zeggen. En dat doet hij met overgave. ‘Sometimes I feel like America / Good at heart, meer…
Lou Rogai staat dicht bij de natuur, omarmt een levensfilosofie waarin de mens in zijn natuurlijke leefomgeving centraal staat. De mens in de vrije natuur dus, vandaar dat Rogai zijn muzikale project Lewis & Clarke gedoopt heeft, naar de grote ontdekkingsreizigers die het noordwesten van Amerika in kaart brachten en als eersten de doorsteek naar de Grote Oceaan maakten. Lou Rougai, woonachtig in Delaware Water Gap, Pennsylvania, heeft na jaren van stevig drugsgebruik en het najagen van een carrière uiteindelijk gekozen voor een meer…
Een behoorlijk weird plaatje. The Freelancer’s Blues (Wharf Cat/Konkurrent) van Dougie Poole wekt de indruk dat er iets mis is met het toerental van de platenspeler. Dat is vreemd, want ik beluister het album op een cd. Toch heb ik al eens de proef op de som genomen door op Spotify te controleren of er echt niet iets mis is met mijn exemplaar. Of de cd-speler. Dat rondzingende effect steekt meer dan eens de kop op. Misschien draagt het wel bij aan het unieke karakter van de muziek van deze in Brooklyn woonachtige singer-songwriter. Claire kun je nog meer…
Rond de kerstdagen van 2018 verbleef Marlon Williams uit Nieuw-Zeeland drie weken in Canada bij Kacy & Clayton. In die tijd schreven Kacy en Marlon de elf nummers voor Plastic Bouquet (New West Records/PIAS). De opmerkelijke samenwerking levert niet echt grote verrassingen op. De countryfolk van het Canadese duo combineert tamelijk makkelijk met het melodrama van Williams. In de nummers waarin de Nieuw-Zeelander het voortouw neemt, duiken ze zonder omwegen in de achtertuin van Roy Orbison. De stijl van Kacy & Clayton wordt al sinds het begin meer…
D
e multi-instrumentalist Reno Bo beweegt zich op You Can See It All from Here (Electric Western) op het snijvlak van classic rock, americana en powerpop. Oftewel, de bermuda driehoek waar ik in zou willen verdwijnen. De uit New York afkomstige, maar tegenwoordig in Nashville woonachtige, Bo tovert op dit album slechts negen pareltjes uit zijn mouw (in bijna 33 minuten), zodat we het beter over een lang mini-album kunnen hebben. Die zijn echter wel alle negen de moeite waard. Phantom Anthem is een vreemde korte opener die uitmondt in een a cappella gezongen meer…
Het circus maakte een enorme indruk op Kerry Patrick Clark in zijn jonge jaren. Als het aan hem had gelegen, was hij met de artiesten meegereisd. In plaats daarvan schreef hij op zijn elfde zijn eerste liedje, Circus Town. Decennia later komt de singer-songwriter op What A Show (eigen beheer) terug op die droom. Als spreekstalmeester heeft hij twaalf liedjes in petto, waarin het circus het uitgangspunt vormt voor overdenkingen die de fantasie overstijgen. Clark jongleert met thema’s als liefde, hoop, gerechtigheid en verbinding. Zo houdt hij het meer…
Op 4 januari, op wat de 39ste verjaardag van zijn zoon zou zijn geweest, bracht Steve Earle het album J.T. (New West/PIAS) uit. Een album waarop hij songs van de in augustus 2020 veel te vroeg, door drugsgebruik, overleden Justin Townes Earle covert. Ik heb bij beluistering van het album met opzet alle begeleidende stukjes ongelezen gelaten, de emotionele ballast even gelaten voor wat hij is, en me geconcentreerd op de 11 liedjes. En geconstateerd dat dit een puntgaaf album is. Natuurlijk, Earle maakt er een echt Earle-album van. Met robuuste en meer…
De akoestische gitaar van Rupert Wates. De stem van Rupert Wates. De liedjes van Rupert Wates. Twaalf stuks, opgenomen op een avond. Dat zijn de kale gegevens. Lamentations (Bite Music) is het tiende album van de sinds 2006 in Amerika wonende Brit. Klaagzangen dus, maar zo klinken ze helemaal niet. De omstandigheden voor de klaagzang van het titelnummer zijn te begrijpen, de hoofdpersoon zit er achter tralies. Dus houdt hij een klaagzang voor de hemel en de hel. Terwijl hij zo’n goed leven had kunnen leiden. De loop van het leven is het meer…
Good At Losing Everything (Rocksnob/Sonic Rendezvous) is het derde album van The Ghost Of Paul Revere. De band uit de Amerikaanse staat Maine herdenkt op het titelnummer een goede vriend die is bezweken aan kanker. Prachtig gedaan met een gospelkoor. Het is rootsrock met heel veel soul, denk aan Band Of Heathens of The Weight Band. Delirare zweeft naar begin jaren 70 countryrock, maar dan eerder te situeren in Colorado dan Californië. Love At Your Convenience is wat meer poppy. Wat meer jaren 90 ook. De band is voor het eerst aan het meer…
De eerste 5000 exemplaren van Highlights Of A Dangerous Life van de Australische band The Johnnys hadden een geponst gat op de plek van het hoofd van de cowboy te paard. In de klaphoes zat een schijf die je rond kon draaien, zodat de hoofden van meer…
Dolour – Marshall Holland – The Vapour Trails – The Foreign Films – Lannie Flowers
In de begeleidende tekst bij mijn lijst met favoriete albums van vorig jaar gaf ik al aan dat ik een belangrijk deel van 2020 powerpop en classic rock gedraaid heb. Dat paste klaarblijkelijk meer dan americana bij mij gedurende de eerste lockdown. Omdat bekend is dat americanaliefhebbers vaak ook een stukkie powerpop kunnen waarderen, zal ik hieronder een korte toelichting geven op vijf albums die ik in dat genre veel gedraaid heb. Overigens is de term powerpop even vaag als americana, maar dat mocht mijn pret in elk geval niet drukken.
Dolour is een project van de Amerikaan Shane Tutmarc, die onder eigen naam trouwens meer altcountry-achtig materiaal schijnt uit te brengen en in het verleden ook betrokken is geweest bij Star Anna (wie kent haar nog?). Maar terug naar Dolour. Het album The Royal We heeft hier gedurende enkele weken in de zomer nonstop uit de boxen geschald. Het is de ene hook na de andere. En verder hebben de songs een hoog meer…
Maar liefst 165 americana afficionados stuurden hun lijst met favoriete albums van 2020 in. Dat is ruim 20% meer dan vorig jaar! Een recordaantal inzendingen derhalve. Dan mag je er zo langzamerhand van uitgaan dat onderstaande top 15 een aardige afspiegeling is van wat americana-minnend Nederland (en een deel van België) mooi vindt. We hebben een duidelijke winnaar dit jaar (met 834 punten), maar het was close tussen de nummers 2, 3 en 4. Negen mannen, drie vrouwen en drie bands, allemaal Amerikaans. Wat opvalt is dat er dit jaar vooral gevestigde namen hun plekje in de top 15 weten te vinden. Eigenlijk maar één debutant (op nummer 13). Hieronder vinden jullie de lijst der lijsten. meer…
Het jaar 2020 zou je, zoals nagenoeg iedereen, wellicht snel willen vergeten. Van de andere kant: elke tijd kent zijn leerzame momenten. Het bijna voorbije jaar dan toch, ondanks alles, ook. Mooi muziekjaar, bijvoorbeeld. De volgorde van mijn Top 15 is, zoals bij bijna eenieder, gevoelig voor aanpassingen; maar dit is ‘m voor dit moment!
Met Chuck Prophet op nummero 1, en in de lijst ook 4-tal dames; dat hadden er zelfs best meer kunnen zijn (Juliet McConkey; Margo Price; Krista Shows; Courtney Marie Andrews etc.). Ook niks mis mee. Ook niet met Bill Callahan; Josh Teskey & Ash Grunwald; Christian Kjellvander; Drive-by Truckers (2x) e.v.a, overigens. Maar ja, keuzes maken…
1. Chuck Prophet – The Land That Time Forgot
Wiebren Rijkeboer gaf de volgende tien albums door als zijn favorieten van 2020:
1 The Tender Things – How You Make A Fool
Na een prima start werd het stil op de poppodia in 2020 waar ik zo graag naartoe ga. Maar thuis bleef ik natuurlijk muziek luisteren. Veel oudere elpees, cd’s en cassettebandjes draaide ik, maar ook van de volgende tien albums van dit jaar heb ik genoten.
1. Maria McKee – La Vita Nuova
Maria McKee kende ik van Lone Justice en haar vroege solowerk, waarna ik haar uit het oog verloor. Maar dit nieuwe album is werkelijk fenomenaal. Kleine liefdevolle nummers afgewisseld met fraai uitgesponnen nummers, subtiel opgebouwd van een enkele piano of gitaar tot compleet orkest en meer…
Wat een intens jaar was dit. Anderen zullen zeggen een bijzonder jaar of rotjaar. En het was natuurlijk een jaar waarin veel mensen in min of meerdere mate geleden hebben onder de effecten van het coronavirus. Mensen die ziek zijn geworden, banen verloren hebben of erger nog: naasten hebben verloren.
Gelukkig heb ik dat zelf niet meegemaakt. Wel zat ik vanaf 16 maart thuis te werken. In het begin even lastig, maar het wende snel. Vreemd was wel dat in in die eerste maanden weinig americana tot me nam, veel minder dan normaal. Als ik muziek draaide was het veelal powerpop of classic rock. Klaarblijkelijk paste dat voor mij beter bij die tijd. Pas in de tweede helft van het jaar begon ik weer veel americana te draaien. En er kwam genoeg moois uit!
1. Lydia Loveless – Daughter
Over Daughter schreef ik dat het Loveless’ beste werk totnutoe was en een zekere eindlijstenplaat. Toen wist ik nog niet dat ‘t-ie bovenaan zou eindigen. Maar die plaats verdient het album dat ik dit jaar uiteindelijk het meest gedraaid heb. Prachtige melodieën, rake teksten. meer…
Het jaar 2020 was vooral huiselijk. We werkten thuis en gingen er verder ook amper op uit. Concerten om naartoe te gaan waren er niet. Artiesten bleven immers ook thuis. Daar organiseerden ze online gigs. Zodat we zomaar opeens rond konden kijken bij ze in de huiskamer. Met een beetje pech zagen we onze helden op sokken. Echt enthousiast werden we niet van al die miniconcerten waar we zelf niet bij konden zijn.
De toppositie is voor een album dat eveneens de sporen draagt van deze rare tijd. Het kwam tot stand door te knippen en plakken met digitale bestanden die over en weer werden rondgestuurd. Die werkwijze is allesbehalve ideaal, want daarbij ontstaat er geen interactie tussen musici. Toch is Love In The Midst Of Mayhem van Joe Ely mijn plaat van het jaar. Want het album biedt comfort in het desolate decor waarin we met zijn allen zijn beland.
1. Joe Ely – Love In The Midst Of Mayhem
Als een van de eerste artiesten kwam Joe Ely al in april met een album vol reflectie op de chaos van de coronapandemie. De 73-jarige Texaan heeft een enorme reputatie als live-artiest, maar plotsklaps was ook hij aan huis gekluisterd. Eindelijk tijd om aan de slag te gaan met de vele aanzetten tot meer…
Pine Needle Fire (New West Records/PIAS) is weer een uiterst knappe, muzikale plaat van Randall Bramblett. De liefde op het titelnummer is zo hevig dat er geen ontkomen aan is. Dat kan twee kanten opgaan, maar de uitkomst laat Bramblett in het midden. Hoewel, hij zegt dat er geen uitweg is. De vlammen klimmen en klimmen en dan kun je maar beter afstand houden. Zo’n plaat is dit ook. De liedjes zijn uiterst kundig in elkaar gezet, en ze gaan ook ergens over, maar de combinatie van soul, funk, jazz, blues en rock kruipt niet echt onder meer…
Vanaf de eerste tonen is er de zware melancholie van American Music Club en daar overheen zweven de jaren 60 en 70 van Nick Drake en Tim Buckley. For You is een schitterend begin van het album Columbia Road (eigen beheer) van de Zweedse singer-songwriter Rasmus Blomqvist. Tiger Island vangt aan met een spinet. Dat instrument staat weliswaar niet vermeld op het klaphoesje, maar we gokken er op. Dat de gasten cello, viool, fluit of drums spelen en wie er met Blomqvist meezingen staat allemaal keurig vermeld, maar wat de artiest zelf allemaal meer…
Succes heeft Jenny Lewis genoeg, maar zij wil iets voor zichzelf – iets waar zij en zij alleen verantwoordelijk voor is: een solocarrière, of zoiets. Jenny Lewis is in haar jeugd een Hollywood-filmsterretje, speelt in verscheidene speelfilms en tv-series. Maar eenmaal volwassen richt ze in 1998 met mede-acteur Blake Sennett Rilo Kiley op. De Californische indie-rockband is beslist succesvol, maar de sleet komt er na een aantal jaren wel op. Sennett heeft met The Elected zijn eigen hobbybandje, en ook Lewis kiest haar eigen pad en het is Conor Oberst die haar meer…
Een heerlijke analoge sound, zelfs bij het afspelen van de cd, is het eerste dat opvalt aan Go With The Flow (eigen beheer) van This Frontier Needs Heroes. Dat zal te maken hebben met de opnameapparatuur waarmee gewerkt werd. Producer Johnny Irion schafte een Studer bandrecorder aan die eerder eigendom was geweest van Jackson Browne. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want Go With The Flow heeft inderdaad een organisch geluid dat past bij het betere werk van singer-songwriters (folkrockers en countryrockers) in de eerste meer…
Een van de belangrijkste albums van 2020 is Song To A Refugee (Proper Records/Bertus) van Diana Jones. Op El Chapparal komen de vluchtelingen uit El Salvador, Guatamala, Honduras en Mexico en ze zijn allemaal op zoek naar gelukkiger omstandigheden in Californië. Of ze het redden? Hoe het ze dan zal vergaan? Onderweg naar vrijheid vallen er slachtoffers. Op het titelnummer gaat het over degenen die de kust niet halen. Kinderen verlangen naar de sterke verhalen van hun vader en de tedere kus van hun moeder. Ze zijn hun namen kwijt. Daarvoor in de plaats hebben ze een meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
