Nee, het is niet de hooikoorts waarom ik soms vochtige ogen krijg bij beluistering van American Heartbreak (Warner) van Zach Bryan. Het zijn de teksten van deze 26-jarige Amerikaanse singer-songwriter die me beroeren. Het is hem gelukt. Op zijn eerste album voor de grote platenmaatschappij, zijn eerste album dat hij ook in een gewone studio (Electric Lady in New York) opnam, schiet hij keer op keer raak. En het is nogal een album; met 34 nummers in net iets meer dan twee uur (een dubbel-cd of een 3-dubbelalbum op vinyl). Natuurlijk waren de verwachtingen meer…

Met zijn romp, hoofd en armen verkeert Garrett T. Capps in de ruimte op het hoesje van People Are Beautiful (Spaceflight Records/Sonic Rendezvous), maar met zijn benen houdt hij contact met de aarde. Dat is een aardige weergave van wat de Texaan te bieden heeft op zijn nieuwste worp liedjes. Want echte liedjes zijn het, ook als een modulaire synthesizer sterrensporen trekt over en dwars door de melodie. Samen met zijn band NASA Country doet Capps weer verslag van belevenissen die zich in het buitenaardse afspelen. Maar als hij begint te zingen, trekt hij je onherroepelijk mee naar zijn universum, dat toch meer…

Ruim zeven jaar na het fantastische The Old World komt Herman Brock Jr met een nieuw album: Devianto (eigen beheer). Dat is een niet willekeurig gekozen titel want Brock en de zijnen wijken een beetje af van het strikte bluegrassidioom. Niet veel, maar de toevoeging van de hang (Zwitserse handpan), Ierse fluit, bodhrán (Ierse trommel), bouzouki, cajón (Peruaans percussie-instrument), accordeon, trompet voegen net dat beetje exotica toe aan het geluid dat we kenden van The Old World. Bluegrass met een randje dus. En dat randje is meer…

All Is Quiet (Continental Song City) is een introspectief album van de uit Boston, Massachusetts, afkomstige Susan Cattaneo. De vorige keer dat we over haar schreven was in een recensie van The Hammer & The Heart, een dubbelalbum met twee kanten. Op de eerste cd uiterst krachtig middels samenwerkingen met bijvoorbeeld Bottle Rockets en Bill Kirchen. Op het tweede schijfje toonde ze haar introverte kant. Mijn voorkeur lag duidelijk bij het eerste deel. Dus wat te zeggen van deze wederom meer naar binnen gekeerde liedjes? Het titelnummer All Is Quiet is eerlijk gezegd uiterst krachtig met meer…

D.H. Scott noemt zich nu voluit Dakota Hall Scott. In 2019 waren we zeer enthousiast over My Body Longed For The Summer en dat zijn we nu opnieuw. Bakersfield, CA (eigen beheer) is wederom een album dat we sterk willen aanbevelen voor eenieder die het werk van Townes Van Zandt op waarde weet te schatten. Toch een meerderheid van de lezers van deze site mag ik hopen. De tragiek steekt de kop op na elke komma in de teksten van Scott. En toch wordt het nergens te zwaar, wat ook alles te maken heeft met de heerlijke begeleiding (vooral veel akoestisch snarenspul) van zo ongeveer dezelfde meer…

De leden van de band 49 Winchester komen uit Castlewood, een dorp van iets meer dan 2000 inwoners in de Amerikaanse staat Virginia. Ze kennen elkaar al zo ongeveer zo lang als ze leven. Als ze niet een band waren begonnen, waren ze aan het werk gegaan in de kolenmijnen. Maar ze hadden een droom en met het vierde studioalbum Fortune Favors The Bold (New West Records/V2 Benelux) zijn ze een eind onderweg om die waar te maken. Op het titelnummer vatten ze de stier bij de hoorns, want onderuitgezakt op de bank zitten kan altijd nog. All I Need gaat over het leven van een band meer…

De in Nashville wonende Aaron Raitiere won al een Grammy als medeschrijver van I’ll Never Love Again, dat in A Star Is Born gezongen werd door Lady Gaga. Daarnaast schreef hij nummers voor o.m. Miranda Lambert, Ashley McBryde, Midland en The Lone Bellow. Hij noemt zich zelf dan ook meer een songwriter-singer dan de meer gebruikelijke combinatie singer-songwriter. Daar komt met zijn debuut Single Wide Dreamer (Thirty Tigers) misschien verandering in, hoewel je dat op het openings- en titelnummer misschien niet gelijk kan horen. Daarop praatzingt hij aanvankelijk, om meer…

Nog maar een paar weken geleden was het dat Ryan Adams een album in de spreekwoordelijke schappen legde (download en via streamingsides). En nu alweer een nieuwe: Romeo & Juliet (Paxam). Niet zomaar eentje: het is een dubbelalbum, waarvan de totale speelduur, inclusief bonustracks, ruim 75 minuten bedraagt. Nu ja, dubbelalbum, ook hier is nu nog slechts sprake van een digitaal album. De moeilijkheid bij een album met een dergelijke speelduur is natuurlijk of het de aandacht zo lang kan vasthouden. Wel, er hadden best een paar tracks vanaf gekund. Het zijn er nu meer…

In 1980 kocht ik Smokin The Dummy (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) van Terry Allen & The Panhandle Mystery Band. Een elpee in een dikke kartonnen hoes op het nietige Fate Records. Binnenin een tekstvel in felgeel. Deze rerelease (zowel op cd als lp) is zelfs nog iets fraaier, want in een klaphoes. Dat was destijds niet zo. Zoals altijd bij Paradise Of Bachelors is de verpakking tot in de puntjes verzorgd. De hoes bevat foto’s die niet op de elpee stonden. Van Donny, Lloyd en Kenny Maines, Jesse Taylor en Richard Bowden bijvoorbeeld, allemaal met een masker. Een bijzondere meer…

You And I Must Be Out Of My Mind (Blueblade Records) is het vijfde album van de Amerikaan Dietrich Strause. De multi-instrumentalist tovert met weldadige klanken die toch het best vallen in het vakje folk. Het eerste nummer All Is Fair is verstild en toch pakkend. Naast de akoestische gitaar van Strause zijn het vooral diverse toetsinstrumenten waarmee het nummer van kleur wordt voorzien. Een titel als How To Be Invisible past wel bij deze singer-songwriter. Zijn stem heeft op het nummer beslist iets van Ron Sexsmith. Of Josh Rouse. Een dromer mogen we deze artiest uit meer…

Als zonen van producer en sessiemuzikant Jim Dickinson dragen de broers Luther en Cody Dickinson al heel veel muziekgeschiedenis met zich mee. Maar er kan altijd meer bij. Voor het wisselende collectief North Mississippi Allstars vroegen de broers deze keer Lamar Williams, Jr. mee te doen. Diens vader speelde een tijd bij The Allman Brothers. Junior is een zanger en drukt dus logischerwijs in die hoedanigheid zijn stempel op Set Sail (New West Records/V2 Benelux). Op zes van de tien nummers is hij present. Zangeres Sharisse Norman maakt trouwens ook deel uit van de band. Verder meer…

Jordi Baizan blijft net als op zijn vorige album Free And Fine dicht bij huis op The Love In You (Berkalin Records). Huiselijk geluk is de basis voor zijn liedjes. De alledaagse taferelen die hij optekent in zijn liedjes spreken niet echt tot de verbeelding. Op Coffee With You In The Morning horen we dat hij niet zo goed heeft geslapen. Omdat hij een boel aan zijn hoofd heeft. Hij kon de films in zijn hoofd niet stoppen. Maar gelukkig voelt hij zich weer goed met een kopje koffie in de ochtend als hij het zijn vrouw kan vertellen. Baizan is gelukkig met de liefde van zijn leven, daarover meer…

Eigenlijk maakt het niet zoveel uit dat Matt Andersen op zijn nieuwste album House To House (Sonic Records) zich beperkt tot akoestische gitaar. Met zijn stem heeft hij voldoende in huis om de aandacht vast te houden. Een soulzanger die het deze keer wat kleiner heeft gehouden. Eigenlijk vond hij dat zelf wel lekker. Tijdens concerten geniet hij juist van de momenten dat het gas even niet wordt ingetrapt. De Canadees schreef de meeste liedjes samen met anderen. Zo werkte Chris Robinson mee aan House To House. Zijn landgenoten Tom Wilson en Colin Linden schreven samen met meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Dus hoe zit dat met Silver Lining uit Noorwegen? Go Out Nowhere (Die With Your Boots On Records/Suburban) eindigt ook met een nummer dat Silver Lining heet. De band bestaat uit leden van diverse andere formaties. Stine Andreassen is frontvrouw van The Northern Belle. Live Miranda Solberg opereert meer…

Teken eens een venndiagram met drie cirkels. In de eerste zet je John Calvin Abney, in de tweede Anne Soldaat en in de derde Daniel Romano. In het overlappende gedeelte verschijnt dan vanzelf de naam van Simon Keats. Als je tenminste afgaat op wat je te horen krijgt op zijn nieuwe album, getiteld Falling Star (Condor Records). Het is een heerlijke melange van americana en powerpop, u gepresenteerd door de man die Paul Zoontjes als naam in zijn paspoort heeft staan en die toetsenist bij The Kik is. Maar al voor meer…

Het leven in Amerika is goed … zolang je credit card het doet. Aldus Michael Johnathon op America. Dat is een liedje zoals Eric Andersen ze ook veel heeft gemaakt. Medemenselijkheid als motto met daaraan verbonden een politieke lading. Afterburn – Folk At Arena Level (PoetMan Records) is bovendien een geslaagde poging om de albumtitel waar te maken. Want grootser dan The Dream kan bijna niet. Violen en een big drum sound, zangeres erbij – bijna een rockopera. Op Assassins InThe Kingdom klinkt Johnathon als een Engelse folktroubadour. Een mondharmonica. Een meer…

Cosmic Banjo (PoetMan Records) wordt op het hoesje omschreven als ‘Pete Seeger meets Pink Floyd’. Dat zou je ook wel kunnen zeggen van Afterburn – Folk At Arena Level. En dat is veel aardiger dan dit slechts ten dele geslaagde album. Want de opsomming van alle grappen die Michael Johnathon kent over de banjo is leuk voor een keer, maar de bijna vijf en een halve minuut Ban-Jokes hoef je zoals dat gaat bij moppen niet dikwijls te horen. En een bonustrack met weer eens Summertime is ook geen must. Dat gezegd hebbende, het publiek zingt leuk mee en de banjo als hoofdinstrument is echt wat meer…

Een bezig baasje, deze Bart Davenport uit Los Angeles. In de jaren 90 was de Amerikaan actief met het lekkere r&b-bandje The Loved Ones, daarna heeft hij heel diverse dingen gedaan. Op Episodes (Tapete Records/Sonic Rendezvous) is hij een softrock troubadour die de barokke pop van de jaren 60 terugbrengt. Er zitten dus zeker Engelse invloeden verpakt in zijn geluid. Met It’s You begint het album een beetje als The Kinks. Holograms is pure pop met een vleugje merseybeat, terwijl Alice Arrives meer met de folk van Nick Drake gemeen heeft. De pop uit de sixties van Easy Listeners maakt je wee op de meer…

Er verschijnt naast Ride My Galaxy (DollyRocker Records) dit jaar nog een tweede album van Pawn Shop Saints. Vorig jaar bespraken we nog Ordinary Folks. Het door songschrijver Jeb Barry aangevoerde gezelschap begint fijn met Chevy Nova (That 70’s Song), waarop ze met de autoruiten naar beneden door de zomerse warmte rijden. Toetsen en een heerlijke elektrische gitaar zorgen voor een sound waarbij het landschap als een ruwe schets in paarse tinten aan de luisteraar voorbij trekt. En in een staat van zinsbegoocheling brengt. Op I’ll Be Missing You Again bevindt Barry zich ‘1000 miles from I don’t meer…

Zingen kan hij wel, deze Brock Davis. En met A Song Waiting To Be Sung (Raintown Records) heeft hij ook wat te vertellen. Verwacht geen al te verrassende inzichten, maar wel persoonlijke verhalen over de ups en downs van het leven. Op I Get It Now doet zijn stem af en toe eventjes denken aan Jimmy LaFave. Qua stijl gaat het ook wel een beetje in die richting. De in Californië neergestreken Canadees maakt een soort heartland rock, die ook beslist wat heeft van het werk van John Mellencamp. Helemaal als een soulkoortje meedoet. Het album werd opgenomen in Nashville door ervaren krachten, waardoor meer…

Palomino (RCA) is Miranda Lambert’s achtste album en wijkt niet zo enorm veel af van het voorgaande werk, met uitzondering van het vorig jaar verschenen lofi-album The Marfa Tapes. Drie songs van dat album verschijnen nu in een aangeklede versie op Palomino: Waxhachie, In His Arms en het heerlijk stompende Geraldine. In interviews geeft Miranda Lambert aan dat ze het (net als zovelen overigens) moeilijk heeft gehad de afgelopen twee jaar. Ze realiseerde zich dat een van de leukste dingen in het leven reizen en meer in het bijzonder het optreden in meer…

Jack Bottleneck komt uit de Friese Wouden. Dat is Cow Country (eigen beheer), zoals het album heet dat hij met zijn band opnam. De oostelijke flank van Friesland is een streek met nogal wat onaangepaste lieden die hun eigen gang gaan. Zoals ook Bottleneck deed. Hij kwam zichzelf behoorlijk tegen, maar klauterde weer omhoog uit het dal. Zijn levensstijl leverde hem in ieder geval een hese strot op, heel geschikt om liedjes van mensen als Justin Townes Earle, Tom Waits, Rory Gallagher of Daniel Norgren te coveren. Zijn band bestaat uit ervaren kerels. Rob Taekema (bas), Herman Frank (gitaar) en Johannes meer…

Voor wie niet van moderniteiten houdt, of voor wie degelijk handwerk in de countryfolksfeer kan waarderen, is er The Crossing (Speakeasy Studios) van Andrés Miguel Cervantes. Cervantes is een uit San Diego, Californië, afkomstige singer-songwriter met Mexicaanse wortels. Zijn liedjes zijn over het algemeen klein gehouden met de akoestische gitaar als uitgangspunt. Duidelijk wordt dat Cervantes veel geluisterd moet hebben naar mannen als Townes Van Zandt en Leonard Cohen. In zijn wereld is het niet alles zilver dat blinkt. Zijn songs gaan vaak over hard meer…

Het eerder dit jaar verschenen album Sinner’s Shrine van Dean Owens is verplichte kost voor fans van Calexico. De Schotse singer-songwriter trok met de Amerikaanse band net over de grens naar Mexico en focuste op de problemen aldaar, net zoals Joey Burns en John Convertino dat in de beginjaren van Calexico deden. Maar hoe zit het met hun nieuwe album? De band zocht de afgelopen jaren steeds meer grenzen op. Op El Mirador (City Slang/Konkurrent) trekt Calexico heel diep Zuid-Amerika in. Dat betekent dat er niet alleen tex-mex met trompetten te horen valt, maar ook meer…

Komend najaar is het 44 jaar geleden dat Arthur Lamonica een grote hit had in Nederland. Toen maakte hij als gitarist deel uit van The Shirts en haalde door hem geschreven Tell Me Your Plans de vierde plaats in de Top-40. Een jaar later was Laugh And Walk Away ook nog een hit. Nu komen we Lamonica tegen als voorman van Rome 56, een band waarmee hij al meer dan 20 jaar balanceert op het koord dat gespannen is tussen rootspop en powerpop. De nieuwste worp van de band heet Days Of Carefree Living (Think Like A Key Music). Nu is band misschien wel een groot woord; in feite bestaat Rome 56 meer…

32 min. 49 sec. is de speelduur van het nieuwe album, Country Coming Down (Thirty Tigers), van de Texaan Paul Cauthen. Klopt het nu dat de duur van de gemiddelde cd steeds korter wordt? En heeft de afname van speelduur wellicht te maken met het gegeven dat nieuwe muziek (gelukkig) ook weer op vinyl verschijnt? Toen eind jaren tachtig de cd zijn intrede deed was de wens van veel platenmaatschappijen om voor nieuwe albums meer muziek aangeleverd te krijgen dan tot dan toe gebruikelijk was. Op de nieuwe zilveren geluidsdrager kon de muziekindustrie meer…

Als je leest wie er allemaal meespelen op Stolen Time (Outside Music) van Abigail Lapell, denk je: hoe kan het? Je hoort ze in eerste instantie niet, de blazers, de drummer, de mondharmonicaspeler en de anderen; zo worden je oren toegezogen naar de magische en bezwerende stem van de uit Toronto afkomstige Abigail Lapell. Ja, de akoestische gitaar of de piano waarop Lapell zichzelf begeleidt, die vallen wel op. Maar het is echt die stem, die soms doet denken aan Gillian Welch en/of Natalie Merchant, die alle aandacht naar zich toetrekt. De schitterende meer…

Voor het betere beukwerk verwijzen wij graag naar Wreckage From The Fire (eigen beheer) van Aaron Skiles. Daar staan acht nummers op waarop de elektrische gitaren als jonge veulens voor het eerst de wei inrennen. Het is ook een soloplaat van Skiles, hoewel we hem geen jong veulen zullen noemen. Skiles zat namelijk jarenlang in een band, Bourbon Therapy, uit San Francisco, maar tijdens de corona-periode viel die uit elkaar. Ondertussen zat hij wel met een paar nieuwe nummers waar hij toen niks mee kon. Hij vroeg zijn vriend Mike Patton (bassist bij de Drive-by Truckers om meer…

Berichtje in de mailbox. In juni verschijnt het tweede album van The Lucky Ones. Een mededeling die vrolijk stemt, maar tegelijk ook een ongemakkelijk gevoel brengt. Want het voortreffelijke debuut The Lucky Ones (eigen beheer) uit september 2021 ligt nog steeds op het bureau en dat betekent dat de recensie nog niet geschreven is. Aantekeningen zijn er al wel, dus nu direct alsnog aandacht voor deze formatie uit het noordoosten van Canada. Uit het territorium Yukon komen ze en die naam verbinden we hier onmiddellijk met Yukon Railroad, een prachtig liedje in de uitvoering van The Nitty Gritty meer…