De verrassing over ongebruikelijke wendingen in de composities van Jim White is er wel af. Het buitenbeentje is dan ook al aan zijn Misfit’s Jubilee (Loose Records/Bertus) toe. Gepraat. Gekraak. Een kale banjo. Geklap en de stem van White, die het over een schizofrene versie van een psychedelische visie heeft (My Life’s A Stolen Picture). Wie daarin mee wil gaan komt terecht bij een Monkey In A Silo. Daarin schiet de boel direct alle kanten op. Is dat een Farfisa-orgeltje? Wonders Never Cease heeft een bluespatroontje met banjo en eindigt met jazzgetoeter. Op meer…

Justin Bieber op onze site! En dat is dan al de tweede keer. De vorige keer, in een recensie van Keegan McInroe, ging het in een bijzinnetje nog over zijn levenswandel, deze keer gaat het over een liedje van hem. Niet over zijn eigen versie natuurlijk; we hebben het hier over een cover van Svante Sjöblom & Twang. Het is te vinden op het debuut waarop een Zweedse gitarist en een Deense bluegrassband samenwerken. Simpelweg Svante Sjöblom & Twang (Rootsy/Sonic Rendezvous) getiteld. Nou ja, simpel… Hoe dan ook, dat is een heel aardig meer…

Een witte hoes met daarop alleen de naam van de artiest en de albumtitel. Een soort van tabula rasa. Niet gek dat het nieuwe album van Chris Stapleton dan ook Starting Over (Universal) heet. Weer ergens anders met een geheel schone lei beginnen. Mooi nummer, maar het slaat niet op hetgeen Chris Stapleton ons laat horen op dit nieuwe album, want het is in lijn met het eerdere werk van de met Grammy’s overladen singer-songwriter uit Nashville. Ook weer opgenomen met Dave Cobb als producer en echtgenote Morgane Stapleton als achtergrondzangeres. Verder meer…

Opgenomen in de huiskamer van Bobbo Byrnes is SeaGreenNumber5 (eigen beheer) iets rustiger dan de barroomrock die hij doorgaans voorschotelt. Helemaal niet erg, want daardoor is Queen Of The Party aan het begin van het album direct meer country dan we van hem gewend zijn. Jeremy Long speelt een puik stukje pedal steel op het nummer. Een instrument dat Byrnes zelf overigens ook bespeelt, naast gitaren (ook twaalfsnarige exemplaren), mandoline, accordeon, piano en banjo. Byrnes komt behoorlijk Byrdsy uit de hoek meer…

Onder de button ‘story’ op de website van The Grand Undoing staat een ultrakort tekstje: ‘Rock records made by Seth Goodman, since 2011. Dig em’ while you can.’ Als het zo ook kan, waarom zouden wij dan uitweiden? Het is de vierde keer dat we schrijven over de band van Seth Goodman, die Boston, Massachusetts, als thuishaven heeft. Dit In A Vigil State (Secret Candy Rock Records) is namelijk het vierde album. En voor de vierde keer waarderen we de pure pop met vier sterren. In eerdere recensies hadden we het al eens over een omgevallen meer…

Een androgyne figuur op zoek naar God, daarover gaat de titelsong van My Name Is Sparkle (Regional Records) van Thee Holy Brothers. Dat zijn Marvin Etzioni en Willie Aron. Ze zingen op het nummer als Simon & Garfunkel. Die Sparkle reist naar Jeruzalem, waar hij op zoek naar spirituele zaken en religie echter Elvis ontdekt (Elvis In Jerusalem). Dat is direct het eerste nummer van deze heerlijke plaat. Etzioni speelt op een elektrische wah-wah mandoline. Ja, dat is even wat anders. Zoals zoveel hier. Want wat te denken van If God Let Go, daarin ontdek je de meer…

Wat is het verschil tussen yeehaw en heaah? Luister naar Run Horse Run van Charley Crockett en het wordt duidelijk. Heeah, dat is een aansporing voor de paarden. Kom op, draven! Heeft helemaal niets te maken met de vreugdekreet yeehaw. Welcome To Hard Times (Son Of Davy/Thirty Tigers/Bertus) heeft heel wat te bieden voor echte cowboys en zij die daar graag voor door willen gaan. Crockett zelf behoort overigens tot de laatste categorie. Hij groeide op in New Orleans en trok daarna naar New York. Maar zijn hart ligt in de weidse vlakten van het westen meer…

“Dont drink bleach, it will kill you and you will be dead. Don’t drink bleach, no matter what the president said”. Dit komt uit een van de Public Service Songs die het americana-echtpaar Buddy & Julie Miller via hun YouTube-kanaal het afgelopen halfjaar uitbrachten. Andere nummers waren onder meer Stay Home (natuurlijk ook verband houdende met de coronacrisis) en Gett Offa My Money. Dit laatste nummer gaat over het feit dat de Millers tot de ontdekking kwamen dat veel op hun bankbiljetten geportretteerde mannen slavenhouders waren. De in totaal negen meer…

Nog net op tijd voor de Sinterklaas- of Kerstinkopen komt ook het derde deel van de niet eerder uitgebrachte opnames van Gillian Welch uit, onder de titel Boots No. 2: The Lost Songs, Vol. 3 (Acony Records). Eigenlijk is dat onzin want je kunt een verzameling MP3’s moeilijk aan iemand cadeau doen. Op 11 december verschijnen de drie delen wel in een cd- en vinylbox, inclusief boekje met uitgebreide informatie over de songs. Voor de geschiedenis achter deze niet eerder uitgebrachte opnames verwijs ik naar de recensie over het eerste deel (hier). Dit meer…

Halverwege dit jaar bracht Margo Price in eigen beheer een liveplaat uit, die is hier toen nog niet besproken, maar nu staat hij ook op de streamingsites. En omdat hij fijn en goed is, brengen we hem hier nu onder jullie aandacht. Het gaat om een registratie van drie optredens uit mei 2018 in de Ryman Auditorium in Nashville, onder de titel Perfectly Imperfect At The Ryman (eigen beheer). Daarop 11 nummers, waaronder twee covers: een gloeiende uitvoering van John Fogerty’s Proud Mary en I Ain’t Living Long Like This van Rodney Crowell. Op dit laatste nummer meer…

Cowboy in Zweden presenteert met No Rodeo In Rome (eigen beheer) zijn tweede album. Over het debuut Gravel And Gold van Dave Rosewood hadden we gemengde gevoelens. Het had zomaar een in dikke kartonnen hoes gestoken elpee kunnen zijn van een nooit doorgebroken singer-songwriter op het snijvlak van de jaren 60 en 70 schreven we. Als minpuntje noteerden we dat de vrijuit rollende klanken soms wat botsten met een vierkant ritme. Ook deze nieuwe is met niet al te professionele opnametechnieken tot stand gekomen. Zo af en toe meer…

Eigenlijk was Kevin Morby vorig jaar al in quarantaine. Totdat Katie Crutchfield (Waxahatchee) hem opzocht in Kansas. Na alle drukte in Los Angeles – en eerder New York – was hij in 2017 neergestreken in de staat waar hij opgroeide. In een eenvoudige schuur – in de zomer snikheet, in de winter bar koud – werkte hij er aan nieuwe liedjes. Sundowner (Dead Oceans/Konkurrent) is daarvan het resultaat. In het kale Kansas vond Morby de rust die hij blijkbaar had gezocht. Vooral tijdens de zonsondergangen kwam hij tot dat besef. De melancholie die het teweeg meer…

Een van de aardige aspecten van Any Kind Of Angel (eigen beheer) van de Amerikaanse Jenny Reynolds is dat ze de muzikale tradities van de muzieksteden Boston en Austin verbindt. De singer-songwriter groeide op in New England, maar trok in 2003 naar Texas. Ze bracht de koffiehuizenfolk van de oostkust naar het muzikale klimaat van the live music capital of the world. Daar weten ze ook alles van musiceren in de studio. Werkte ze in het verleden samen met mensen als Duke Levine, Kevin Barry en Catie Curtis, nu omringen collega’s meer…

De Britse Kate Stables bestiert haar project This Is The Kit tegenwoordig vanuit Parijs. Off Off On (Rough Trade/Konkurrent) is een moderne folkplaat die behoorlijk grootsteeds klinkt. Ging de band in het verleden voor langzaam spanning opbouwende composities, hier is het een en al frisheid in de arrangementen. De in New York wonende producer Josh Kaufman (Hold Steady, Bonny Light Horseman) zorgde voor een afgewogen geluidsbeeld met invloeden uit pop en jazz. Zonder stevige climaxen blijft het nummer na nummer sprankelend en spannend. Daarmee meer…

De Amerikaanse Becky Warren heeft haar derde soloplaat de titel The Sick Season (eigen beheer) gegeven. Dan denk je natuurlijk gelijk aan die hele coronatoestand, maar dat is niet wat Warren ermee bedoelt. De reden voor deze titel is veel persoonlijker. Vrijwel direct nadat Warren haar vorige, overigens fantastische, album, Undesirable, had uitgebracht in 2018 raakte ze in een diepe depressie. Warren kampt al sinds haar jeugd met depressieve periodes, maar die konden met medicijnen redelijk onder controle worden gehouden. Deze keer sloegen ze meer…

De Zweedse troubadour Christian Kjellvander zegt over zichzelf: “In the late nineties when that whole Americana thing broke, of course I was in that scene at the time. But I’ve moved on, and really my music is set in Sweden nowadays, or just Europe in general.” Dat is dus ook een waarschuwing voor degenen die tegenwoordig nog denken dat Kjellvander americana maakt. Of althans traditionele americana, want met een beetje goede wil is er in de uitgesponnen songs op About Love And Loving Again (Tapete Records) nog wel een rootsy randje te ontdekken. Dat zit hem meer…

Nils de Caster kent u waarschijnlijk als begeleider van tal van Belgische artiesten: Lieven Tavernier, Bruno Deneckere, HT Roberts of als lid van The Rielemans Family of The Broken Circle Breakdown Band. Nu ligt er een album dat hij maakte met levensgezellin en muze Sara de Smedt, getiteld It Takes A Believer (Lie Records). De basis daarvoor werd gelegd tijdens een schrijfsessie in een Luxemburgs kasteel en de opnames vonden plaats tijdens de eerste lockdown in België. De negen nummers waarop De Smedt en De Caster afwisselend of meer…

Kijk Sturgill Simpson daar eens op z’n gemakje zitten. Hij is Cuttin’ Grass, bluegrass in dit geval. Wie Simpson al een tijdje volgt weet dat de man er alles aan doet om zijn carrière zelf vorm te geven en zo veel mogelijk doet om uit de klauwen te blijven van de muziekbusiness. Als dat betekent dat hij een lomp rockalbum wil maken, zoals het vorig jaar uitgebrachte Sound & Fury, dan moet het maar. Zijn volgende stap is dit album waarop hij 20 oude liedjes van hem verbluegrassed. Dat wil zeggen nummers van al zijn vorige albums behalve Sound & Fury. En een meer…

Vier jaar geleden was het dat Lydia Loveless haar vorige album uitbracht. Sindsdien is er veel veranderd in het leven van de dertigjarige Lydia Ankrom (zoals in haar paspoort staat). Ze scheidde haar man, bassist Ben Lamb, en verhuisde van Columbus, Ohio naar North Carolina. Een paar weken geleden bracht ze haar vijfde album uit, Daughter (Honey, You’re Gonna Be Late). Een album waarop ze onder meer die gebeurtenissen aansnijdt. Ook dit deze nieuwe plaat is Loveless behoorlijk openhartig. Het begint al in het openingsnummer meer…

Over Ever-Roving Eye (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) van James Elkington zijn we al net zo enthousiast als over het debuut Wintres Woma van deze in Amerika wonende Brit. De gitaar krijgt het direct flink op de heupen op opener Nowhere Time. Elkington brengt een combinatie van Engelse folk en American primitive. In die laatste stroming kan het gitaarspel zo allesbepalend zijn, dat die de aandacht voor het liedje wegneemt. Niet bij Elkington, die ook als zanger indruk maakt. Op Sleeping Me Awake en Leopards Lay Down valt door meer…

De albumtitel Agricultural Tragic (New West Records/PIAS) is wat Corb Lund betreft eveneens de aanduiding voor het subgenre waarin hij actief is. En hij heeft recht van spreken om zijn eigen voorwaarden te scheppen. Want hij is meer cowboy dan het gros van de artiesten in americana, altcountry of hoe we het ook willen noemen. Hij groeide namelijk op tussen de koeien en paarden in de Canadese Rockies. Hij reed rodeo’s, totdat hij zijn energie verlegde naar muziek. Punk, speedmetal en country, hij combineerde het allemaal. Het knappe van Lund is meer…

De basis van La Fonda (Stonegarden Records) werd door The Furious Seasons vastgelegd terwijl de broers Jeff en David Steinhart en Paul Nelson in een cirkel musiceerden. Deze zevende plaat is de derde in deze akoestische triobezetting. De folkpop op La Fonda verschilt dan ook niet wezenlijk van eerdere hier besproken albums. Maar inhoudelijk is er hier wel wat meer aan de hand. Het album is een soort afscheid van een vriend van David Steinhart. Die kwam om als gevolg van zijn verslaving aan alcohol. Vast Divide en Your Irish Funeral gaan over meer…

Of The Carnivaleros nog bestaan na deze pandemie weet Gary Mackender ook niet. In ieder geval is er een nieuw album van zijn band uit Tucson, Arizona. Ook in isolatie valt er samen muziek te maken. Waiting For The Big One (eigen beheer) wijkt niet wezenlijk af van vorige platen, in die zin dat nog altijd een tamelijk ondefinieerbaar geheel ontstaat dat wordt opgetrokken uit diverse subgenres. Een accordeon is er eigenlijk altijd bij, maar niet steeds in een overheersende rol. Zo zijn piano en orgel zeker zo bepalend op Brenda’s Got A Tongue Ring, waarop meer…