Meestal haak ik bij omschrijvingen als esoterisch en etherisch af. In het geval van Geist (Sub Pop/Konkurrent) van de Amerikaanse Shannon Lay blijf ik echter vol verwondering luisteren. Een stem als een zucht. Het is niet zoals zo vaak in dat geval een instrument om mee te verleiden, nee, als Lay zingt dan trekt ze aan je bewustzijn; het is onmogelijk om haar een plekje te gunnen op de achtergrond. Awaken And Allow begint met alleen haar stem, die uit een koude gang lijkt te komen. Langzaam voegen zich wat instrumenten bij de zang, die dichterbij komen en dan weer wegsterven. De bekoring meer…
Toegegeven, 
Welke wegen 
Het titelnummer van Shine A Light On Me Brother (eigen beheer/Continental Record Services) van 
Thuis in Austin werd 
Probeer het en de kans is groot dat je het geweldig zult vinden. Zo gezegd, zo gedaan. De blues heeft wel betere tijden gekend, dus een kennismaking met een stel wildemannen die Link Wray het hok uit jagen is welkom. Gebeurt dat hier dan? Nou, eh, natuurlijk niet. Maar op het instrumentale Phillips Goes Bananas komt 
Toen het er bij de Amerikaanse verkiezingen op leek dat Georgia voor het eerst in lange tijd voor de democratische kandidaat zou kiezen, beloofde Jason Isbell dat hij een album met uit Georgia afkomstige nummers zou opnemen als het inderdaad zo zou uitpakken. En dat gebeurde: Georgia koos voor Joe Biden. Belofte maakt schuld en die schuld wordt door Jason Isbell, met behulp van The 400 Unit mooi ingelost. Op Georgia Blue, staan 13 covers van uit Georgia afkomstige artiesten. Het album opent en sluit af met twee nummers van R.E.M: respectievelijk 
Paul Benoit
De grotestadsrock van 
Live-albums; het is natuurlijk altijd een beetje tweede keus. Er gaat niets boven het zelf meemaken van een optreden, maar soms zit het er gewoon niet in. Omdat je dat niet kan, omdat de artiest niet naar de Lage Landen afreist of omdat er een coronapandemie is. En dan nog: levert een live-album een betere plaat op dan de studio-albums? Vaak niet, maar bij Nobody’s Darlings (Live From Memphis) van 
Op het debuut van het uit Eindhoven afkomstige 
Jenny Don’t and the Spurs
Waarom zouden we niet alsnog Music City Joke (eigen beheer) van 
When We Wander (eigen beheer) van 
Het is echt waar. Er staat binnenkort een echt americana-festival op stapel: op zaterdag 23 oktober wordt in het Utrechtse TivoliVredenburg Ramblin’ Roots georganiseerd. Mooi! We berichtten er 
Ze bestaan een jaar langer dan de Stones, met wie ze vaak vergeleken zijn. 
De TK in TK & The Holy Know-Nothings is Taylor Kingman. Kingman komt uit Portland, Oregon, staat bekend als een stevige drinker, is niet vies van drugs, maar schrijft met het werk van grote Texanen als Terry Allen en Doug Sahm in het achterhoofd ook voortreffelijke songs. Zelf noemt hij de muziek die hij maakt met het rammelende zootje begeleiders – treffend genaamd The Holy Know-Nothings – ‘psychedelic doom boogie’. En om dat te benadrukken hebben Kingman en zijn drinkvrienden 
Het is inmiddels al drie jaar geleden dat Kacey Musgraves haar album Golden Hour uitbracht. Bij de recensie daarvan schreef ik toen dat een groot deel van de liedjes ingegeven werd door haar pasgesloten huwelijk (met Ruston Kelly). Dat huwelijk is ondertussen alweer ontbonden en de 15 nummers van de opvolger Star-crossed (Interscope) hebben die echtscheiding als onderwerp. In het nummer What Doesn’t Kill me zingt ze letterlijk: “golden hour faded black”. Er wordt met enige weemoed teruggekeken op de tijd dat het nog goed was, de echtscheiding zelf is onderwerp en ook de eigen schuld 
Op 22 februari 2022 staat 
Als geen ander vertelt John Prine, in 1946 geboren in Maywood, Illinois, de verhalen van gewone mensen; van mensen die door het leven struikelen, van mensen die er het beste van proberen te maken. Liefdevolle beschrijvingen van de gewone, soms oudere man/vrouw in meertijds pijnlijke situaties typeren zijn platen, met als uitschieter zijn uitgebalanceerde en nagenoeg perfecte zelfgetitelde debuutplaat. John Prine is dan al, op 22-jarige leeftijd, waarlijk op de toppen van zijn kunnen.
‘De meeste steden hebben één sound, maar Memphis heeft er vele.’ Dat zegt John Paul Keith in de liner notes van The Rhythm Of The City (Wild Honey Records). En hij beheerst ze tot in de puntjes. De plaat opent met How Can You Walk Away, een soulnummer met bluesgitaar. En de manier van zingen van Keith op het nummer heeft beslist wat van Alex Chilton. Op The Sun’s Gonna Shine Again en het van donkere gitaarakkoorden voorziene Ain’t Done Loving You Yet valt dat ook op. Het Memphis-geluid op het album is echter wel wat netter. Niet doods, dat kan ook bijna niet bij dit soort muziek, maar toch 
De Britse steelgitarist 
Toevalligerwijze kwam Welcome Home (eigen beheer) van 
Misschien is 
Met All Alone (eigen beheer) is 
Op zijn twaalfde zong 
De hele kliek uit Laurel Canyon in de jaren 70 was natuurlijk uitermate bedreven in grootse verbanden leggen door eindeloos naar de eigen navel te staren. 
Als je heel erg je best moet doen om een album binnen te laten komen en dan na een zoveelste draaibeurt op drie sterren uitkomt, moet je misschien toch gewoon eerlijk zijn en niet meer dan de twee sterren uitdelen die je vanaf het begin in gedachten had. Is The Digital Age Of Rome (Normaltown Records/PIAS) van 
