‘I had a vision of what could be / But it was only a foolish dream / Cause in my present reality / There is no reason to keep believing / In the better side of me’. Aan het woord is Tim Scott McConnell die al sinds 2006 albums maakt als Ledfoot. Hij zingt op Outsiders (TBC Records) over lieden die op de rand van het bestaan balanceren. Mislukkelingen met grote dromen die zich van tegenslag naar teleurstelling voortslepen. Zelf heeft hij hard gewerkt aan zijn eigen succes; Bruce Springsteen scoorde tien jaar geleden een nummer 1-hit met zijn High Hopes om maar wat te noemen. De Amerikaan meer…

Nog meer goed werk van Nederlandse bodem: Traveler’s Heart (eigen beheer) van Eric Devries and The Song & Dance Band. Een hele mond vol, maar het legt gelijk het verband met het vorige werk van Devries, dat getiteld was The Song And Dance Man (2021) was getiteld. Er is ook een belangrijk verband tussen beide albums. Want ook op deze nieuwe worp wordt Devries bijgestaan door multi-instrumentalist Janos Koolen, contrabassist Lucas Beukers en fiddler Joost van Es. Wat wel verschilt met de voorganger zijn de vocale gastbijdragen, deze keer meer…

In de platenkast krijgen ze een mooi plekje naast The Jayhawks en dat verdienen ze ook echt. The Jaydees hebben met Solitude (Continental Europe) een album gemaakt dat langzamerhand meer geheimen prijsgeeft en steeds sterker lijkt te worden. Het is mijn eerste kennismaking met de band uit Tilburg, maar twee eerdere albums werden hier op de site al wel degelijk besproken. Joop van de Kuip (zang, akoestische gitaar) schreef deze keer bijna alle nummers, een verandering omdat Derrick van Schie (toetsen, akoestische gitaar, zang) dat eerder ook deed. Op het titelnummer vertelt Van de Kuip wat de eenzaamheid meer…

De leden van The Roamers hebben het druk met muzikale activiteiten in Los Angeles. Zo druk, dat ze zich eigenlijk niet een echte band willen noemen. Zwervers zijn ze. Met The Roamers (eigen beheer) is het niettemin gelukt om samen tijd door te brengen in de studio. Matt Rice is als zanger en songschrijver de spil van het collectief. Hij voorziet zijn liedjes op bas ook van een stevige bodem zodat je goed kunt dansen op zijn rock-’n-roll. Dat gebeurt op Playboy, waarbij Rice zich afvraagt waarom ze nou net met die vent de dansvloer op moest gaan. ‘I can be lonely all by myself’, horen we hem zingen in het volgende meer…

Na het titelloze debuut van vorig jaar is Chuck Melchin terug met Raindancer (eigen beheer) van zijn nieuwe band The Bluest Sky. Nou ja, band … Alles draait om de singer-songwriter uit de Amerikaanse staat New Hampshire. Zijn begeleiders draven beurtelings op om de rootsrock te laten rollen. Met dit project wilde hij wat steviger voor de dag komen dan in het verleden met The Bean Pickers Union, dat overigens ook al een sterk wisselend collectief rond zijn persoon was. Melchin zingt over The Weight Of Being en dat gaat vooral over relationele zaken. Niet alleen op dat nummer staat meer…

‘Sometimes the wrong feels right’, zingt R.R. Williams op Photographs, de tweede track van Unremarkable Lives (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Hij heeft het over ‘a place where misery finds company’ en een foto die hij vindt in een bijbel. Op Storefronts keert hij terug naar de plek van zijn jeugd, maar hij voelt zich vervreemd van wie hij ooit was. Williams was bassist in punkbands, maar toen hij op het podium stond bij John Moreland besefte hij dat rustige liedjes die ergens over gaan net zo krachtig kunnen zijn. Hij nam dit album op in de woning van Moreland. Het begint met Tightrope toch meer…

Met vijf songschrijvers die allemaal hun eigen liedjes schrijven een homogeen album afleveren, dat is geen sinecure. De vijf bandleden van The Band konden het. En ook The Deslondes slagen erin. De band uit New Orleans, ze begonnen er ooit in het onderkomen van Sam Doores aan Deslonde Street, luisterde goed naar producer Andrija Tokic die ervoor zorgde dat de sound nergens te vol zou worden. Losjes moest het. Relaxed. Zodat met Roll It Out (New West Records/V2 Benelux) een album tot stand is gebracht met de kwaliteiten van The Band. Zonder in retro te vervallen, een euvel waardoor meer…

Streamingdiensten zijn toch een geweldig medium om nieuwe artiesten te ontdekken. Zo raakte ik al snel in de ban van The Medium. City Life (Earth Libraries) is het derde album van deze band uit Nashville. Grappig, die titel, want niet eerder was de invloed van country zo groot. Toch klinkt het heel anders dan de meeste alt-country uit de muziekstad. De zoete koortjes neigen naar bubblegum uit de jaren 60, ook al refereert de band zelf aan de jaren 70. Harry Nilsson noemen ze als een voorbeeld. Er valt ook een vergelijking te trekken met allerlei popbandjes uit Nieuw-Zeeland trouwens. In Nashville maken meer…

Jordan Reynolds is een singer-songwriter en multi-instrumentalist die zich als artiest Rose Hotel noemt. A Pawn Surrender (Strolling Bones Records/V2 Benelux) is een ambitieus werkstuk. Muzikaal wilde Rose Hotel zich namelijk op geen enkele manier beperken. Zolang haar stem en teksten maar centraal zouden staan. Dat is gelukt. Ze zingt over relaties, lust, verleiding, apathie, woede en nog wat andere gevoelens op het vlak van verhoudingen. Soms doet ze dat met zuchtzang, waardoor een vergelijking met Mazzy Star al snel gemaakt is. Dat kan op opener Fall In Love Again And Again, maar meer…

Met het derde album weet je al wat je kunt verwachten van Bywater Call. Shepherd (Continental Record Services) is wederom een stampend statement van southern soul en krachtige bluesrock met centraal de boven alles uittorende vocalen van Meghan Parnell. Ze heeft een strot die past bij een formatie van zeven personen, want ze laat zich niet wegblazen. Vernieuwend is het allemaal niet, maar doorleefd en passievol is het beslist wat deze Canadese formatie biedt. En afwisselend is het ook, want naast voluit gaan lassen ze ook rustmomenten in. Om er eens een ouderwetse omschrijving op los meer…

De grootmoeder van Danni Nicholls groeide op in India, maar ook daar kwamen de klanken van country & western uit Amerika door. Under The Neem Plum Tree (eigen beheer) is een eerbetoon van Nicholls aan haar oma met een aantal favoriete nummers van haar familie. Maar ze begint met het zelf geschreven titelnummer. Dat heeft direct al een beetje de sfeer van die oude nummers. Ze zingt heel goed; met een beetje soul om de randen. Ze brengt het niet overdreven dramatisch, waardoor het effect juist groter is. Met Brett Resnick in een glansrol op steelgitaar. Op alle acht nummers (28 minuten) is hij meer…

Misschien moet je even wennen aan zijn stem, die ergens het midden houdt tussen die van Willie Nelson, Jimmie Dale Gilmore en George Jones. Maar zíngen kán Grant Maloy Smith. Mississippi – American Stories (Cabin & Suburban Cowboy Records) is na Dustbowl en Appalachia zijn derde album over de Amerikaanse rurale geschiedenis en het daarmee verbonden landschap. Mississippi is niet zomaar een LP, CD of stream: als je wilt kun je er een boek van tachtig pagina’s bij aanschaffen, met foto’s, songteksten, achtergrondverhalen en een toelichting op de liedjes. Daarnaast is Grant Maloy Smith ook nog meer…

Tot 1948 stond kunst, verdeeld in de onderwerpen muziek, literatuur, architectuur, schilderkunst en beeldhouwkunst, op het programma van de Olympische Spelen. Een jury beoordeelde de inzendingen, net zoals dat bij b.v. breaking en schoonzwemmen ook het geval is. Jammer dat muziek nu geen Olympisch onderdeel meer is. Dan zou België met Bruno Deneckere een kanshebber op een medaille zijn geweest. Zijn gehele oeuvre is indrukwekkend en met Healing Water (Lie Records) voegt hij daar weer een uitstekend album aan toe. Daarop 12 nummers meer…

Zes jaar geleden hielden The Stray Birds helaas op te bestaan. Zangeres en multi-instrumentalist Maya de Vitry ging in haar eentje verder en komt nu met haar vierde soloalbum: The Only Moment (Mad Maker Studio). Vergeleken met vroeger zou je kunnen zeggen dat De Vitry zowel vocaal als qua repertoire haar vleugels verder uitgeslagen heeft, waarmee ze meteen wat afstand heeft genomen van de folkrootstraditie waarin The Stray Birds opereerden. Je hoort nu van alles: country, folk, soul, rock, pop en alle denkbare combinaties daarvan. De Vitry’s stem wordt wel eens meer…

Het is zover: vanaf vandaag kan het nieuwe album, Woodland (Acony Records) van Gillian Welch & David Rawlings gestreamd worden (de cd is pas eind oktober verkrijgbaar). En ja, het is het wachten waard geweest. Tien nieuwe liedjes, op twee daarvan neemt Dave Rawlings de zang voor zijn rekening. Op zeven andere is het Welch zelf en op What We Had, een mooi nummer met pedal steel en strijkers over verlies, gaan Rawlings en Welch in duet. Het gaat op deze plaat verder over troost, over de onmacht om met elkaar in gesprek te blijven (maar het móét) in The Day The Mississippi Died. Over meer…

Spencer Thomas was drummer in Young Valley, een band uit Jackson, Mississippi, van wie we hier twee albums bespraken. In 2019 ging hij solo en tourde hij vrijwel onafgebroken door de Verenigde Staten met collega’s als Jimbo Mathus en Justin Peter Kinkel-Schuster. Toen alles door de lockdown tot stilstand kwam besloot hij naar Athens, Georgia, te verhuizen. Daar kwam dit The Joke Of Life (Strolling Bones/V2 Benelux) tot stand met enkele leden van Drive-By Truckers, My Morning Jacket en Futurebirds. De tien nummers op dit album zijn gelaagd en verkennen meerdere hoeken van de popmuziek. Een meer…

Half augustus, nog net tijd voor een lekker zomerplaatje. Na een titelloos album in 2015 leek frontman Alex Dezen genoeg te hebben van zijn steeds maar in opstelling wisselende indieband The Damnwells. Maar nu komen ze, in de originele 2000-bezetting nog wel, toch met Bad At Beautiful (Poor Man Records) op de proppen. En wat een prima album is het geworden! Eerst lijken de nummers misschien wat veel op elkaar, maar na een paar keer ‘draaien’ (aanhalingstekens omdat Bad At Beautiful voorlopig alleen digitaal te beluisteren is), krijgen ze stuk voor stuk hun eigen signatuur. Fundamenteel meer…

Eerder dit jaar schreven we over een conceptplaat van het uit vier vrouwen bestaande Lady Psychiatrist’s Booth. Dat was een album waarvan je in eerste instantie dacht: wat is dit? Theatraal musiceren was de conclusie en dat leverde toch drie sterren op. Het tafereeltje op de hoesfoto van Call Of The Void (eigen beheer) van de leidster van die band roept wederom vraagtekens op. Is dit wellicht een vorm van gladde countrypop? De in San Diego neergestreken Amerikaanse Ashley E. Norton komt direct met een antwoord op het eerste nummer: Americana To Me. Het album is in ieder geval meer…

Op de albumhoes van Woodstock (Soul Selects Records) staat de achter de woning van Kevin Salem gelegen studio waar het album van het trio Birdfeeder werd opgenomen. In Woodstock dus. De band bestaat naast Salem (gitaar en productie) uit Chris Harford (gitaar, bas) en Mark Mulcahy (zang, drums). Dat zijn drie bekende namen die al in de jaren 80 actief waren aan de Amerikaanse oostkust. Salem speelde destijds in Dumptruck, Harford in Three Colors en Mulcahy in Miracle Legion. Ze maakten daarna alle drie ook onder eigen naam platen. Birdfeeder is een gelegenheidsproject, dat voortkomt meer…

Vaste lezers herinneren zich Johnny Irion nog wel als (weder)helft van een duo met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van Woody). Maakten mooie folkrock/popplaten en traden zelfs op op Blue Highways in Utrecht. Nu ligt Sleeping Soldiers Of Love (Blackwing Music), een soloplaat van Irion, op de spreekwoordelijke deurmat. Hoe zit het dan met Sarah Lee? Wel, uw juicekanaal Altcountry.nl zocht het uit. Sarah Lee plaatste vorig jaar een bericht op haar Facebook-pagina dat het stel, die samen twee dochters kregen, al jaren uit elkaar zijn. Ze treden zo nu en dan nog wel samen op, dus meer…

De vorige plaat van de Amerikaanse Morgan Wade, het vorig jaar verschenen Psychopath, vonden we hier een behoorlijke misser. Het lijkt erop dat Wade, die trouwens ook ultraloopster is (50 km of meer), dat achteraf gezien ook zelf vond. Met haar nieuwe album, getiteld Obsessed (Ladylike Records/Sony Music), keert de 29-jarige Virginian, aan de hand van producer/gitarist Clint Wells terug naar de verantwoorde countrypop van haar debuut. De plaat biedt 14 nummers die vol staan van verlangen naar de ander; je zou kunnen zeggen dat het een obsessie is. Het is echt het samenhangende meer…

Was het, dertig jaar terug, toeval of een slimme truc van Los Lonely Boys om een naam te kiezen die in de bakken meteen na ‘Los Lobos’ komt te staan? Henry, Jojo en Ringo Garza zouden muzikaal gezien wel jongere broers van de giganten uit Los Angeles kunnen zijn, al komen ze dan uit Texas. We horen dezelfde aanstekelijke cocktail van rock-’n-roll, blues, soul, countryrock, ballads en Mexicaanse import. Resurrection (BMG) is inderdaad een wederopstanding: hun eerste album in tien jaar, en het resultaat van een hergroepering nadat de band in 2019 besloot tot een sabbatical, die door de pandemie nog eens flink meer…

Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen meer…