En alsof het nog niet genoeg is (zie hieronder): er ligt ook een tweede nieuw album van Grey Delisle is de spreekwoordelijke schappen. Maar nu een van een duo waar DeLisle deel van uitmaakt: The Roughhousers. Partner in crime is hier zanger-gitarist Eddie Clendening, die onder meer de rol van Elvis heeft vertolkt in de Broadway-productie The Million Dollar Quartet. Princess Mike (Hummin’ Bird Records) is het eerste album van het duo. Hier past even een waarschuwing:  Princes Mike is een album voor kinderen èn volwassenen. Dat betekent dat de teksten veelal op meer…

Dit is nog eens een verrassings-comeback: Borrowed (Hummin’ Bird Records) van Grey DeLisle. Deze Amerikaanse zangeres liet na de trits succesvolle albums Homewrecker, Graceful Ghost en Iron Flowers uit de eerste jaren van dit millenium niets meer van zich horen. Alles wees erop dat zij voorgoed had gekozen voor een bestaan als stemacteur (voor onder meer The Simpsons en Scooby Doo). Bovendien vrat de centrale rol in twee huwelijken (met de komst van drie kinderen) veel van haar tijd op. Maar nu, 17 jaar later, ligt er toch ineens een nieuw album, geproduceerd door Marvin Etzioni, meer…

De muziek van Jadea Kelly wordt iets te smaakvol geserveerd om echt indruk te maken. Het is meer pop dan roots. Niets mis mee, maar het is daarmee geen album dat kerven in je ziel achterlaat. Roses (Darth Jadea Music/Tonetree) kwam tot stand met liefst vier verschillende producers, maar dat valt helemaal niet zo duidelijk waar te nemen. Het maakte niet uit of Aaron Goldstein, Rich Jacques, Joe Moralez of Joel Schwartz aan de knoppen zat; de zang kreeg steeds een plek op de voorgrond. De Canadese Kelly heeft een heldere stem met een hees randje, zoals al eerder in een recensie op deze site meer…

Een van de meest opwindende livebands van dit moment is Vandoliers. In 2019 brachten zij het heerlijke Forever uit. In maart 2020 werd begonnen aan de opvolger, en spoedig na het beëindigen van de opnames zou de band naar Europa komen voor optredens. Daar werd reikhalzend naar uitgekeken. Het liep, om bekende redenen, anders. Pas dit jaar traden ze op in Nederland, optredens die ik echter door verblijf buitengaats moest missen. Misschien komt er een nieuwe gelegenheid, want er ligt ook een nieuw album in de schappen. Het ongetitelde vierde album (Soundly) van het zestal meer…

Wat sta ik toch ambivalent tegenover het werk van Ryan Adams. Niet alleen vanwege de metoo-affaire die aan Adams kleeft. Dat vind ik lastig; hij schijnt nu door een aantal goedbezochte solo-optredens zelf een punt te hebben gezet achter zijn min of meer gedwongen afwezigheid uit de spotlights, zonder echt schoon schip te hebben gemaakt met de slachtoffers. In hoeverre neem je dan je verantwoordelijkheid? Maar die ambivalentie heeft ook betrekking op zijn muzikale output. Het nieuwste album, dat een aantal weken gelden op de streamingsites verscheen, en meer…

Ze noemen hun muziek bij voorkeur northern country, maar op het tweede nummer gaan ze al Down South. We hebben het over The Remittance Men, een band uit Boston, Massachusetts. Dat nummer Down South is een cover van Tom Petty. Verder doen ze met Nobody een liedje van Tim Gearan, voor de rest bestaat Scoundrels, Dreamers & Second Sons (Blonde On The Tracks Records) uit composities van singer-songwriter Tom Robertson. Gitarist Andy Santospago produceerde het album. De stem van Robertson heeft een fijn ruw randje. Af en toe krijgt hij gezelschap van een koortje. Op meer…

Tim Knol heeft de ongezonde leefstijl die zich bijna ongemerkt aan je opdringt bij het leven als artiest onderweg heel bewust achter zich gelaten. En hij voelt zich Lightyears Better (Excelsior Recordings), ook de titel van zijn nieuwe album. Een bezoek aan zijn huisarts was het eerste zetje; de pandemie hielp in zekere zin ook bij het roer omgooien. Hij ging wandelen en nam zijn gitaar mee, een creatieve manier om toch op te kunnen treden. Het titelnummer waarmee de plaat begint is direct een treffende weergave van zijn gemoedsstemming. Het klinkt uitermate opgeruimd. Knol schreef het net als een flink aantal andere nummers samen meer…

Down Every Road (Yep Roc Records) is een soulplaat met countryliedjes. De vader van Eli Paperboy Reed kwam met het idee om nummers van Merle Haggard op te nemen. En dat pakt wonderwel uit. De zanger Reed tuimelt over de noten op Somewhere Between, een van de negen composities van Haggard. Daarnaast zijn er nog drie songs die Haggard bekend maakte. I’m A Lonesome Fugitive van Liz en Casey Anderson bijvoorbeeld. En de uitvoeringen zijn puik. Lichtjes fantastisch zelfs. Helemaal nergens wringt het, alles klinkt alsof het allemaal zo bedacht is. Wat niet betekent dat Reed natuurgetrouwe meer…

De naam van Stephen Doster duikt een paar keer op als gitarist en producer in besprekingen van cd’s op deze site, maar zijn eigen werk werd hier nog niet eerder besproken. Toch loopt hij al een tijdje mee. In het midden van de jaren zeventig woonde de Texaan in Londen om het daar te maken in de popbusiness, totdat hij hoorde dat Austin zich ontwikkelde als een walhalla voor livemuziek. Dus keerde hij terug naar Texas. Over The Red Sea (Faw Records) is zijn derde soloplaat, daarnaast werkte hij samen in gelegenheidsformaties met mensen als Bill Carter en Will Sexton. Doster was betrokken bij de eerste meer…

Remain (Gypsy Soul Records/Bertus) is de titel van de tweede plaat van de formatie Bywater Call. Met een bezetting van zeven personen is het niet zo moeilijk om wat power over te brengen, maar het verschil maak je door af en toe ook even gas terug te nemen. Dat doen ze bijvoorbeeld op het titelnummer. En ook dan overtuigen ze met overgave. En heus niet alleen door de gepassioneerde zang van Meghan Parnell. Muziek kent geen grenzen, dat blijkt maar weer eens met de zuidelijke soul van deze formatie uit Canada. Aanbevolen voor fans van iemand als Sass Jordan. Dave Barnes (gitaren), Alan Zemaitis meer…

‘I’m only eighteen and I work in a bar I’m learning to smoke and play guitar / I’ve got a degree in la la la la la.’ Zo begint het liedje Best Of You, het eerste nummer van Not Quite The American Dream (Palo Santo) van Diesel Park West. Daarop kijkt songschrijver John Butler terug op 33 jaar spelen in een rockband. Het heilige vuur is er nog steeds, maar hij heeft wel wat waarschuwende woorden voor toekomstige collega’s. ‘Ah look out kid I know how you feel / I know the deal / But that’s when they take the best of you.’ Hij kan het weten, want zijn band uit het Engelse Leicester is nooit echt de pubs meer…

Wie is Lera Lynn? Het in een fraai ouderwets kartonnen klaphoesje gestoken Have You Met Lera Lynn? geeft een niet geheel eenduidig antwoord. Zo begon tien jaar geleden de recensie van het debuut van deze vrouw, die ik toen nog omschreef als een countryzangeres, die moeiteloos een meer alternatieve aanpak integreerde. Het album kreeg een waardering van drie sterren en ook al was nog niet duidelijk wat we verder konden verwachten van Lera Lynn, die eerste ontmoeting wekte voldoende vertrouwen voor een mooie toekomst. Met Something More Than Love (Icons Creating Evil Art/PIAS) kunnen we een meer…

De naam Bill Scorzari kwam me bekend voor maar de zoekfunctie op site verwees alleen naar de lijstjes van 2017 waarin een lezer het vorige album van Scorzari als een van zijn favoriete albums noemde. Het nieuwe album van deze Bill Scorzari heet The Crosswinds Of Kansas (eigen beheer). Dat is opmerkelijk omdat Scorzari een geboren en getogen New Yorker is, een voormalige advocaat die tegenwoordig volledig overgestapt is op het muzikantenbestaan. Maar goed, in het openingsnummer, I-70 East, reist hij over de snelweg, de winden van meer…

Na het prachtige onlangs besproken Eagle Number 65 van Lloyd Maines nog maar eens aandacht voor een grotendeels instrumentaal album. Cross The Rolling Water (Hudson Records) van Hannah Read & Michael Starkey heeft hier namelijk ook al heel wat rondjes gemaakt. Er is bij deze voornamelijk uit samenspel van viool en banjo opgetrokken composities geen ontkomen aan; de muzikaliteit dwingt je om er volop je aandacht bij te houden. Read (viool, gitaar, zang) komt uit Schotland, maar ze verhuisde naar de oostkust van de Verenigde Staten om serieus studie te maken van Amerikaanse old-time, ook al meer…

Eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik het album Eagle Number 65 (eigen beheer) van Lloyd Maines moest aanvragen bij de artiest om het te kunnen bespreken. Want stel je voor dat het een beetje tegen zou vallen. Zou ik dan de door mij zeer bewonderde steelgitarist moeten afvallen? Want instrumentale albums, nou ja, die draai je nu eenmaal minder vaak. Zijn minder spannend. Missen een verhaal. Missen diepgang. Missen de emotie. Dat alles bedacht ik vooraf. Om vervolgens toch een mailtje te sturen naar de Texaan. En nu draait de cd zijn rondjes. Niet een paar keer, maar echt heel vaak al. En er meer…

The Brother Brothers hebben al naam gemaakt met hun geweldige harmonische samenzang. Cover To Cover (Compass Records) is het derde album van de broers uit Brooklyn, New York. Het eerdere werk leverde ze vergelijkingen op met Everly Brothers en Simon & Garfunkel. Op boterzachte wijze glijden de stemmen van Adam (zang, fiddle, Wurlitzer) en David Moss (zang, cello, gitaren) langs elkaar. Als één instrument eigenlijk. Op het eerste gehoor komen covers als That’s How I Got To Memphis (Tom T. Hall), These Days (Jackson Browne) en You Can Close Your Eyes (James Taylor) misschien wat braaf over, maar meer…

Na het uitbrengen van Ideal Man ging het niet zo goed met Andrew Combs. Rond de kerst van 2020 kreeg hij een mental breakdown, die met pillen en alternatieve therapieën te lijf gegaan moest worden. Een van de manieren waarop hij zijn leven weer op de rails wilde zetten was Rust, Regelmaat en Reinheid. In geval van Combs betekende dat dat o.m. hij elke zondag met co-producer Jordan Lehning en multi-instrumentalist Dominic Billett de studio inging om een song die in de week tevoren was geschreven, op te nemen. Zo kwam Sundays (Tone Tree Music) tot stand. Het is echt meer…

Hoewel Lee Bains & Glory Fires al hun rondjes gedraaid hebben op Nederlandse podia, kwamen we er nog niet eerder toe een album van hen hier te bespreken. Dat verandert gelukkig met het verschijnen van het fantastische Old Time Folks (Don Giovanni Records). De band uit Atlanta, Georgia brengt moderne southern rock met punky randjes in sociaal bewogen nummers. Dat laatste wordt gelijk duidelijk bij de eerste noten van het openings- en titelnummer. Je hoort activiste Angela Davis: “I heard my mother say this is the way things always are now. But she said this is not the way they always meer…

Na soloalbums van Sam Doores en Riley Downing was het de vraag of The Deslondes nog een toekomst zouden hebben. Het bandlid John James Tourvile zorgde ervoor dat oude twistpunten terzijde werden geschoven, zodat met herwonnen energie een doorstart kon worden gemaakt. Op Ways & Means (New West Records/V2 Benelux) staan minder duidelijke stijlcitaten dan op eerder werk. De invloed van New Orleans is geslonken. De rootsrock met nog altijd invloeden van country en soul levert een meer eigen geluid op. De pauze van vijf jaar heeft de band dus goed gedaan. Vijf bandleden die allemaal liedjes schrijven en als meer…

In de recensie van het vorig jaar verschenen You Don’t Really Know Me van Tim Easton maakte ik de vergelijking met het titelloze debuut van Peter Case. Op Paco & The Melodic Polaroids (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous) is die overeenkomst nog veel sterker. Opener Old New Straitsville Blues had niet misstaan op dat in 1986 toch o zo opvallende album. Want countryblues was nou niet bepaald iets waarmee je de handen op elkaar kreeg in die tijd. Misschien nog altijd niet. Dit album van Easton is ook zo’n postmodern neo-traditioneel werkstuk dat uit een ander tijdsgewricht afkomstig lijkt, maar meer…

Dat de albumtitel Married In A Honky Tonk (Old Sol Records) letterlijk kan worden genomen stond al in de aflevering over neonletters en een limousine van de rubriek Albumhoezen. Na dat stuk stuurde Jenny Tolman haar album op voor een recensie. Dank! Het bevat namelijk behoorlijk originele honky tonk. Op I Know Some Cowboys vertelt ze dat ze graag rondhangt in de bars van Texas, maar dat Tennessee toch altijd haar thuis zal blijven. Uit de hitfabrieken van Nashville komen toch doorgaans niet van dit soort aardige platen. Tolman heeft dan ook geen last van de bemoeienissen van op hits meer…

Bij het verschijnen van vorige album van John Moreland was ik teleurgesteld. Na aanleiding van het uitkomen van Moreland’s recentste worp, Birds In The Ceiling (Thirty Tigers), heb ik LP5, die op deze site een waardering van 4 sterren kreeg, nog eens beluisterd. Tijd heelt kennelijk alle wonden, want het viel me nu eigenlijk best mee. Dat geldt des te meer voor Birds In The Ceiling, waarop Moreland op dezelfde voet verder gaat als op LP5. Ook hier weer veel wat bliepjes en sfeervolle bijdragen op onduidelijke toetsinstrumenten (van John Calvin Abney). Ook bassiste Bonnie Whitmore meer…

Na het onlangs besproken Long Overdue van Steve Yanek alweer een fijn plaatje dat teruggrijpt naar de gloriejaren van Laurel Canyon. At Home Again (Triad Records) van Jay Byrd is een aanrader voor mensen met heimwee naar die tijd. Iedereen die nog wel eens iets van Jackson Browne uit de kast trekt, kan dit zonder twijfel aanschaffen. Luisteren naar Daydream Daze waarmee het album aanvangt zal genoeg zijn om te overtuigen. Maar de rest van de liedjes van deze Amerikaan is eveneens geslaagd. I’ve Been It All zingt hij en de manier van zingen is dan zo doorleefd dat je hem op zijn meer…

Lang getwijfeld of we Lord, Have Mirsky van Eytan Mirsky hier zouden moeten bespreken. Want: is dit wel americana? Het is in elk geval een retegoede plaat. En op Don’t Be Afraid is een pedal steel te horen, dus… Alle gekheid op een stokje: Mirsky maakt powerpop met rootsy inslag, beetje Graham Parker meets Chuck Prophet meets Nick Lowe. Dat gaat er in huize Vogel altijd goed in. Dit is inmiddels het achtste album van de 60-jarige New Yorker, die ook als geluidstechnicus in de filmindustrie werkzaam is geweest. Zoals je ook al een beetje uit de titel van het album kan meer…

Gescheiden door een glasplaat werkten David Newbould en Scot Sax in de studiokelder van laatstgenoemde aan Power Up! (Blackbird Record Label), het vierde studioalbum van eerstgenoemde. Eerder bespraken we hier alleen maar diens tweede getiteld Tennessee. Daarover waren we enthousiast en dat zijn we nu opnieuw. De twee knallen er gelijk flink in met het titelnummer; alles is tegendraads en ritmisch zou het passen op een plaat van Jon Spencer Blues Explosion. Met een saxofoonsolo. Niet van Sax (drums, bas, piano, orgel, percussie, slidegitaar), maar van Jason Threm. Aanleiding meer…