‘John R. Miller is een echte koppeltekenartiest,’ lezen we op zijn website: ‘singer-songwriter-picker’. In alle drie de disciplines staat hij z’n mannetje, zo blijkt ook uit de enthousiaste recensies op deze website van zijn vorige albums The Trouble You Follow (2018) en Depreciated (2021). Een waardige opvolger is Heat Comes Down (Rounder Records). Opnieuw trakteert de troubadour uit West-Virginia ons op een serie fraaie songs die op een poëtische manier reflecteren op de ups en vooral de downs in zijn leven: een maandenlange wodkaverslaving ‘from morning to night’, problematische meer…

Ktel (eigen beheer) heet de nieuwe plaat van Ox. Voor de muziek van Ox heb ik altijd een zwak gehad. Fijne platen met licht rammelende alternatieve country bracht Mark Browning in het eerste decennium van deze eeuw uit. Maar na Tuco uit 2011 was de bron opgedroogd. De Canadees Browning verhuisde van Vancouver terug naar Ontario, kocht er een pand waarin hij een platenwinkel uitbaatte, trouwde met zijn grote liefde, en samen hebben ze nu twee kinderen. De zaken liepen niet slecht, want inmiddels heeft hij meer onroerend goed en een taco–restaurant, toepasselijk Tuco genaamd. Het bloed meer…

Op het hogelijk gewaardeerde Coming Undone van Aaron Boyd wordt de man uit Kentucky vocaal bijgestaan door Abby Hamilton. Deze ook uit Kentucky afkomstige zangeres heeft net haar volwaardige debuut afgeleverd met #1 Zookeeper Of The San Diego Zoo (Blue Gown Records). Dat is ook een fijn album, maar wie muziek verwacht die in het verlengde ligt van het werk van Boyd: dat is niet het geval. De 10 nummers van dit album zijn beter te omschrijven als americanapop, zoals die ook gemaakt wordt door b.v. Natalie Hemby en Michaela Anne. Het zijn 10 nummers met meer…

Van beroep is Bas Beenackers psycholoog. In de liedjes van de singer-songwriter uit het naast Utrecht gelegen Oud-Zuilen gaat het over de grote onderwerpen als liefde, dood en familie. Van de artiest die ook actief is in de band My Blue Van verscheen Bas Beenackers (Revanche/ Concerto), zijn titelloze solodebuut. Vorig jaar verscheen al de ep Man. De vijf met akoestische gitaar gebrachte nummers daarvan staan ook op deze plaat, die is voorzien van vijf nieuwe liedjes die met diverse blaasinstrumenten, elektrische gitaar, bas, percussie en zingende zaag meer aangekleed zijn. Stork waarmee meer…

Op Don’t Look Back reist Hank Woji in het besef dat ergens, ooit, er een einde zal komen aan die weg. Maar voorlopig is het nog niet zover, want in het volgende nummer is hij alweer onderweg: Chasin’ My Headlights Again. Ditmaal in het gezelschap van Jaimee Harris die hem vocaal begeleidt. Na die twee eigen liedjes is het tijd voor een logisch vervolg in de vorm van I Ain’t Got No Home van Woody Guthrie. Hier zijn het Jimmie Dale Gilmore en Butch Hancock die met hem meezingen. Highways, Gamblers, Devils And Dreams (eigen beheer) is een dubbel-cd van de singer-songwriter die in meer…

James J Turner komt uit Liverpool. In de jaren 80 speelde hij in The Electric Morning, een band die regelmatig het voorprogramma deed tijdens Europese tournees van Amerikaanse bands als Rain Parade, True West, Beat Farmers en Long Ryders. Daarna ging hij solo. Gaandeweg begon hij zich toe te leggen op de roots uit eigen land, folk dus. Op Future Meets The Past (Touch The Moon) levert dat een krachtige vorm van folkrock op. Zijn stem, voorzien van een lichte bibber, geeft de liedjes als vanzelf een zetje. Turner tracht heden en verleden te verbinden door mensen dichter bij de natuur te brengen. Dat heeft alles meer…

De albumtitel Forward (eigen beheer) koos Nolan McKelvey omdat er geen andere weg is dan doorgaan na tegenslag. De singer-songwriter uit Scottsdale, Arizona, verloor een vriend die zelfmoord pleegde en binnen een half jaar overleden ook zijn ouders. De titelsong hielp hem om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Tir Na nOg is een ode aan hen die niet meer onder ons zijn. Dana Colley (Morphine) speelt saxofoon op het nummer. McKelvey kent hem uit de tijd dat hij in Boston vertoefde. Op het anti-oorlogsnummer Pretending leunt hij op zijn ervaringen uit de tijd dat hij werkte met Vietnam-veteranen. Ook meer…

Het scheelde niks of Turnpike Troubadours was definitief verleden tijd geweest. In 2019 dwong een hardnekkig alcoholprobleem midvoor Evan Felker ermee te kappen. De bandleden kozen eieren voor hun geld en begonnen voor zichzelf of werden sessiemuzikant. Maar kijk, Felker herrees na een succesvolle rehab. Turnpike Troubadours bestaat weer, en hoe. A Cat in the Rain (Bossier City Records) is misschien wel hun beste album tot nu toe. De band, in 2005 opgericht in Tahlequah, Oklahoma, staat voor altcountry par excellence. Stuwende songs met de vertrouwde cocktail van meer…

Het is heel leuk om te zien dat iemand die je als onbekende in een plaatselijke pub in een dorp in Schotland hebt zien optreden, ineens de wind onder zijn vleugels krijgt. Het gebeurt bij Anton O’Donnell. De singer-songwriter uit Glasgow kreeg drie jaar geleden opeens een telefoontje uit Los Angeles dat producers Brian Brinkerhoff en Frank Swart een album met hem wilden opnemen. Dat ligt hier nu: Tomber Sur PRW (Need To Know Records), waarbij die afkorting staat voor Presley Road West, de straat waar O’Donnell in Glasgow woont. Er zit een verhaal vast aan de Franse titel, maar dat voert voor meer…

Vorig jaar kondigden we de comeback aan van Grey DeLisle, de zangeres die aan het begin van dit millennium best succesvol was in ons genre, maar die zich de laatste twintig jaar meer op het opvoeden van haar kinderen en haar loopbaan als stemactrice richtte. In 2022 kwam dan Borrowed uit, een album met voornamelijk covers. Dat is met het net uitgekomen She’s An Angel (eigen beheer) precies omgekeerd. Op dit album zijn de meeste nummers van haar eigen hand. De uitzondering is I Really Got The Feeling dat meer…

Best fijn als nieuwe albums klinken als oude albums die in de kast staan. All Around (Normaltown Records/V2) van The Howdies is zo’n album. De band uit Athens, Georgia, trad pas in 2021 voor het eerst op. Spelen deden ze puur voor het plezier, maar bij dat eerste optreden op een parkeerplaats bij een koffiehuis waren singer-songwriter T. Hardy Morris en producer David Barbe (Drive-By Truckers) aanwezig en die begonnen direct over het opnemen van een plaat. Austin Darnell en Shoni Rancher die allebei zingen en liedjes schrijven hapten toe. Ondertussen hielden ze hun banen gewoon aan. In de meer…

Hij heeft een stem als een wandeling over een grindpad. En hij struikelde onderweg nogal eens. Mentale problemen, verslavingen, mislukte relaties, dakloosheid, het zat Jared Dustin Griffin niet mee. Maar met Battle Cry Mercy (eigen beheer) tracht hij af te rekenen met de neergaande spiraal. Tijdens de pandemie raakte zijn creatieve geest in een stroomversnelling. Hij schreef voldoende nummers voor een aantal albums. Als al dat materiaal net zo meeslepend is als dit solodebuut, dan kunnen we nog wat verwachten. Hij stort de misère direct uit over de luisteraar op opener My Name Is Cannonball. En meer…

De voormalige frontman van de Italiaanse band Lowlands Edward Abbiati komt sterk voor de dag op zijn tweede soloplaat To The Light (Appaloosa Records). Hij begint met Three Chords And The Truth en dat is toch precies wat we het liefst hebben! Helemaal als het komt in de vorm van fijne powerpop met een knikje naar Squeeze. Nothing Left To Say heeft enigszins in tegenspraak met die titel de energie van een strijdlied. Abbiati zingt met een lichte sneer en gaat van punk naar pubrock. Beetje als Mekons of zo. Just About Now heeft blazers en strijkers, maar toch levert het nummer vergelijkingen op met meer…

Alweer een nieuw album van Steve Yanek. Hij heeft wat in te halen nadat zijn loopbaan begin jaren 80 niet van de grond wilde komen. Daarover hebben we het in vorige recensies al gehad. De nummers voor September (Primitive Records/Hemifran) schreef hij gedurende 18 maanden tijdens de lockdown en pandemie. Het zijn vooral naar binnen gekeerde liedjes. Dat werd niet alleen veroorzaakt door de omstandigheden van die tijd; Yanek vindt inspiratie in de hoogtijdagen van Laurel Canyon, de wijk van Los Angeles waar singer-songwriters als Jackson Browne in meer…

Nu weer eens wat van vaderlandse bodem. Them Dirty Dimes is een band uit Groningen, meer een duo eigenlijk, bestaande uit Johan Stolk (gitaar, banjo, mandoline, zang) en Gijs de Groot (zang, gitaar). Eerstgenoemde schrijft alle liedjes. Ook op dit tweede album: Empty Pockets. Het tweetal wordt daarop begeleid door onder anderen Reyer Zwart (bas), Mischa Porte (drums) en Bernard Gepken (gitaar en ook productie). Het album werd opgenomen door Frans Hagenaars in diens SSE Noord studio in Amsterdam. Dat zijn niet de minsten die bij dit album zijn betrokken. Het is meer…

Twee recent opgetekende meningen: “Ozarker vind ik verschrikkelijk” en “Israel Nash is de beste americana-muzikant van de laatste vijftien jaar. Ozarker, wat een geweldige plaat.” Het lukt Israel Nash altijd wel de meningen te verdelen. Kijk maar naar de commentaren onder de lovende recensies op deze website van Rain Plains en Silver Season. Nog vrij onomstreden, zeker in Nederland, was de ontvangst van zijn eerste albums. Met name Barn Doors And Concrete Floors betekende zijn doorbraak hier, vooral na een prachtig optreden op TakeRoot in 2014. Waar de echte fans gek op waren en anderen meer…

De muziek van Christian Kjellvander maakt al zo’n 25 jaar deel uit van mijn muzikale leven. Al vanaf hij in de altcountryband Loosegoats speelde. Tegenwoordig zijn zelfs de oudere EP’s die hij met die band maakt te beluisteren via de streamingsites. Zoals op deze pagina’s al vaker is besproken is Kjellvander daarna solo zijn eigen weg gegaan. Inmiddels maakt de 47-jarige Zweed muziek die als zijn eigen universum gezien kan worden: stemmige wat donkere gitaarmuziek met een rauwe rand. Zo ook op Hold Your Love Still (Tapete Records). In vergelijking met zijn meer…

De stem van Lee Gallagher vergeleken we al eens met Jesse Sykes. Op Planes, het eerste nummer van The Falcon Ate The Flower (Clean Livin’ Records), is ook de structuur van het liedje helemaal als bij Jesse Sykes and The Sweet Hereafter. Dat betekent dat Lee Gallagher and The Hallelujah hier psychedelische rock brengen. Muziek die ook fans van Israel Nash zal aanspreken. En liefhebbers van lyrische rock uit de jaren zeventig zeker ook. Met Something Better word je naar dat decennium getransporteerd en kijk je rond of je Rod Stewart of Paul Rodgers ergens kunt ontwaren. Niet dus, zo’n stem heeft meer…

Gestoken in een foeilelijke hoes is Lost At Sea (Blue Elan Records/PIAS) van Chris Shiflett wederom een zijsprong naar rootsrock. We hebben het hier op deze site al vaker gehad over zijn bezigheden in die richting. Op deze nieuwste gaat de gitarist van Foo Fighters kopje onder in nietszeggendheid. Het album begint vreemd met Dead And Gone, want die bijna uitgelaten sfeer strookt niet echt met de tekst waarin hij hoort dat een oude vriend is overleden. Shiflett laat weten dat hij gevoelloos is geworden voor dit soort nieuws. Dat lijkt me niet best. Dat er best wat twang in het nummer zit doet er meer…

De Ierse gitarist Dom Martin heeft meer in zijn mars dan de doorsnee bluesrocker. Hij wordt weliswaar veelvuldig vergeleken met mannen als Rory Gallagher en Walter Trout, maar Buried In The Hall (Forty Below Records) is diverser en subtieler dan je op basis van die vergelijkingen zou verwachten. Als songschrijver en instrumentalist voelt hij niet de behoefte om hout te hakken. Niet dat hij dat niet kan, maar het punt is dat hij veel meer wil. Zo voorziet hij het maatschappijkritische Government van ronde krulletjes op akoestische gitaar. Het is meer folk dan blues, zodat een naam als John Martyn ook genoemd kan meer…

Oude folkies die zingen over een betere wereld, dat is New Old Friends (Berkalin Records) van C. Daniel Boling. De Amerikaan schreef de nummers met Tom Paxton, die ook meezingt op vijf van de vijftien liedjes. Ze beginnen met een belofte aan zichzelf met Get A Life!, een advies van de overleden collega John Prine. Boling en Paxton noemen zich New Old Friends en dat leggen ze uit op Old Friends. Ze kennen elkaar nog helemaal niet zo lang, maar door samen te werken werden ze al snel heel close. Warme gevoelens die doorstralen in de muziek. We Can Still Waltz, dus er is genoeg om meer…

Owen Temple is een artiest die wat te vertellen heeft. Sociaal betrokken, verbolgen over misstanden in de samenleving, bezorgd over de toekomst van onze planeet. Urgente thema’s dus. Vreemd dan, dat zijn vorige album Stories They Tell alweer tien jaar oud is. Niet dat hij stilgezeten heeft; Temple schreef liedjes voor en met onder anderen Band of Heathens, The Trisha’s, Adam Carroll, Walt Wilkins en Jamie Lin Wilson. De laatste twee zijn ook betrokken bij Temple’s nieuwe album Rings On A Tree (eigen beheer). Een conceptplaat met als centraal thema de verbondenheid met je familie en meer…

De liefde voor wat ze doen spreekt uit van alles bij The Lasses. Op Near Far (eigen beheer/Sonic Rendezvous) blijkt het bijvoorbeeld uit de uitvoerige beschrijvingen die Margot Merah en Sophie Janna in het cd-boekje geven voorafgaande aan alle teksten. Het gaat op dit album om twaalf liedjes uit Schotland. Dat The Lasses kunnen zingen hebben we hier al vaak opgeschreven. Onlangs nog in een verslag van de albumpresentatie. Wat ze vooral ook goed doen is dat ze die Schotse nummers brengen alsof ze de eersten zijn. Het werk van The Lasses heeft die puurheid. Geen moment heb je het idee dat je naar verhalen uit de tweede meer…

De schoonvader van Afton Wolfe is songschrijver W.B. Halliburton uit Nashville. Van deze veteraan brengt Wolfe zeven liedjes (27 minuten) op The Harvest (Grandiflora Records). Het is een album met stevige wortels in het zuiden van de Verenigde Staten. Dat betekent niet dat de Amerikaan een invuloefening van de diverse genres uit dat gebied aflevert. Nee, daarvoor is hij te origineel. Met zijn stem als Tom Waits geeft hij al per definitie een eigen invulling aan allerlei tradities. En hij geeft zijn begeleiders de ruimte. Het titelnummer is aan de basis country, maar een fluit haalt het daar toch weg. meer…