Ian Moore and The Lossy Coils; anybody? Ik kende ze namelijk niet, terwijl El Sonido Nuevo (Spark & Shine Records/Sonic Rendezvous) al het zevende (studio)album is. Ian Moore is een Texaan die in Seattle landde en daar in de powerpopscene (The Posies, Oranger) terechtkwam. In die hoek moeten we The Lossy Coils ook plaatsen, al neigt het trio sterkt naar pubrock, in lekkere opener Secondhand Store, en licht twangende rootsrock. Mooie, meanderende gitaarsolo’s zijn er ook, bijvoorbeeld in het Paisley Underground-achtige Birds Of Prey, maar vanwege meer…

Matt Jones is een in Brazilië geboren en in Texas opgegroeide singer-songwriter die in zijn huidige woonplaats New York actief is als Two Cent Revival. Dat doet hij samen met multi-instrumentalist en tevens producer Alex Houton. The Devil’s In This Whiskey (eigen beheer) is een ep met twintig minuten folkrock en americana met wat spoortjes van een jamband. Maar dan op een manier zoals The Tragically Hip, dus zonder te verzanden in de noten. In New York is Jones vooral te weten gekomen hoezeer zijn jeugd in de bayous in Texas hem gevormd heeft. Destijds meer…

Alsof hij nooit anders heeft gedaan, zingt David Olney op de ep Film Noir (Deadbeet Records) vijf nummers die op jazzy wijze de stadse sfeer van de albumtitel helemaal visueel weten te maken. The Blues Don’t Care schreef Olney samen met Gwil Owen. Natuurlijk zong hij altijd al blues, ook als hij folkliedjes bracht. Nooit eerder klonk zijn werk echter zo uitgesproken grotestads. Luister maar eens naar Blue Moon Hotel, met een prachtige sax van Jim Hoke. Sergio Webb brengt sfeer op klassieke gitaar en ukelele, Jack Irwin doet het meer…

Het zingen gaat Eilen Jewell zo makkelijk af, dat ze moeiteloos van de ene stijl naar de andere kan switchen. Op Queen Of The Minor Key (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) beweegt ze zich van een jazzy salonsfeer naar krolse rockabilly en ouderwetse country. Zo makkelijk als ze zingt ging het schrijven van de nummers deze keer niet. De artieste uit het Amerikaanse Boston had te kampen met een writers block, dat ze overwon door zich af te zonderen in een kleine hut ergens in de wildernis van Idaho. Inmiddels is meer…

John David Kent formeerde in de jaren negentig samen met Ben Kweller Radish en met die grungeband – zelf hadden ze het over sugar metal – speelden ze op Lollapalooza en maakten ze hun opwachting in de talkshow van David Letterman. Lang niet mis voor de destijds zeer jonge gastjes. Met het album John David Kent (Roustabout Records) begint de Texaan nu aan het vervolg van zijn loopbaan. Het is een uiterst interessant album geworden met een enigszins commercieel aandoend geluid, een vorm meer…

Joy Williams en John Paul White werden aan elkaar gekoppeld tijdens een bijeenkomst voor songschrijvers in Nashville met de opdracht een hit te fabriceren. Voor een andere artiest welteverstaan. De twee bleken uitstekend te kunnen samenwerken en gingen zich The Civil Wars noemen. In Amerika werd het duo opgepikt doordat het nummer Poison & Wine in zijn geheel te horen was tijdens een aflevering van Grey’s Anatomy. Het is te vinden op het schitterende debuut Barton Hollow (Sensibility). Hier is het duo nog nauwelijks opgemerkt meer…

Looking For A Fight (Signature Sounds/Munich) begint met een cover waarop The Sweetback Sisters zingen als Patsy Cline. Daarna is het door Laurie Lewis geschreven Texas Bluebonnets een schitterende uitvoering waarin trompetten de sfeer van een oude cowboyfilm uit Hollywood brengen. Hartstikke retro natuurlijk, maar wel ontzettend goed. Zeker als je bedenkt dat dit uit zes personen bestaand gezelschap – naast de twee zusters (maar niet heus) ook nog vier heren – uit Brooklyn komt. Het titelnummer grijpt meer…

Liefde, verlies en verlangen zijn de tijdloze thema’s die de Canadese singer-songwriter Suzie Ungerleider omzet in liedjes die eerst wat gewoontjes overkomen, maar na verloop van tijd naar de strot grijpen. Oh Susanna, haar artiestennaam, komt op Soon The Birds (Continental Song City/Munich) behoorlijk in de buurt van de opdracht die ze zichzelf heeft verstrekt, het schrijven van nummers die met verloop van tijd alleen maar beter worden. Met begeleiders die uit respect voor de teksten bijna bedeesd spelen, wordt hier iets gecreëerd meer…