Het artwork van het nieuwste album van Nick Shoulders past helemaal bij zijn vorige platen die al eens aan bod kwamen in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Op Refugia Blues (Gar Hole Records) gaat de singer-songwriter, illustrator, beeldend kunstenaar en labeleigenaar uit Fayetteville, Arkansas, ook onverdroten door met het etaleren van zijn kritische blik op de tradities van de zuidelijke staten in het algemeen en het ambacht van countryartiest in het bijzonder. En passant behandelt hij grote vraagstukken die de hele wereld aangaan, zoals in de a capella gebrachte opener Apocalypse Never. Hij heeft slechts een minuut en veertig seconden nodig om de vinger te leggen op pijnlijke plekken aangaande het klimaatvraagstuk. ‘Since the year that I was born / You in power have been warned / Starve the truth and spread the lies / Now these waters surely rise’, klinkt het. Op Dixie Be Damned waarschuwt hij dat het dom is om het de machthebbers altijd maar naar de zin te maken. En hij eindigt met een positieve boodschap: ‘I don’t claim to be no savior / And I do not sing to preach / Wouldn’t stick my neck out if better things were not in reach / If you’d seen what I have you’d be pissed off too / Dixie be damned: I believe in you’. De albums die in het aangehaalde verhaal aan bod kwamen waren wel vier sterren waard, voor Refugia Blues delen we er drie uit, omdat Shoulders deze keer niet met een band werkte, maar alles zelf deed. Dat maakt het album net een tikkeltje minder attractief. Niet veel, maar toch. Hij fluit, jodelt, speelt gitaar, banjo en viool; saai wordt het met hem nooit.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie