Lowbird Highbird – Lina Horner – Einar Flaa – Jack Stillwater
Al vrij snel na het uitbrengen van het debuut November Moving In, begon het Zweedse vijftal van Lowbird Highbird in Los Angeles aan de opnames van een opvolger. Vier nummers werden daar opgenomen, waarna de band terugvloog naar het vaderland. Ze verhuisden van het noordelijke Piteå naar Stockholm en maakten daar in de twee jaar die volgden het ongetitelde tweede album (Rootsy) af. Daarop is te horen dat de band echt behoorlijk is gegroeid en uitblinkt in donkere countryfolknummers waarin de mooie stem van Anna Svensson Rova de zon nog een beetje laat doorbreken. De meeste nummers zijn geschreven door steelgitarist Theo Stocks. Er wordt ook mooi gevarieerd in puike meer…
Zoals we van Paul Carrack gewend zijn, is ook zijn 17de album vakwerk. Op These Days (eigen beheer/Bertus) varieert hij tussen geslepen soul met een Eagles-randje (Dig Deep) en een nummer dat bijna wat aandoet als The Impressions (Tell Somebody Who Cares). Pee Wee Ellis blaast op saxofoon mee op You Make Me Feel Good, een taak die hij ooit vervulde bij James Brown. Steve Gadd, normaliter 
Weed Garden (Sub Pop/Konkurrent) is wel een aardige titel voor een ep. Laat dat maar aan baardmans Sam Beam over, die blijkbaar behoorlijk verzot is op het idee van een handvol (of in dit geval een half dozijn) liedjes. Het is namelijk niet zijn eerste ep. Die vorm heeft toch iets vrijblijvends, waarmee de voorman van Iron & Wine wel overweg kan. Het materiaal van deze ep was blijven liggen 
Wie nog twijfelt over wel/niet gaan naar een van de aanstaande concerten van Jesse Dayton moet nog maar even naar On Fire In Nashville (Blue Elan Records/PIAS) luisteren. Dan weet je het namelijk wel. Gaan! Want wat kan een trio een bak lawaai produceren. Meer musici op het podium zijn nergens voor nodig, zo laat Dayton ergens tussen de nummers door horen. De Texaan gaat er vol voor. Daddy Was A Badass zingt 
Na een album van Buckley en de compilatie van The Dirty Truckers alweer een fijn plaatje van RumBar Records, dit Another Round – Acoustic Songs, Covers, And B-Sides (RumBar Records/ Sonic Rendezvous) van The Right Here. Dat is een band uit Minneapolis, die met deze collectie de fijne begintijden van de altcountry terughaalt. Denk aan de eerste twee platen van Son Volt bijvoorbeeld. Dat 
Zet de volumeknop maar een streepje omhoog voor de twee trio’s en een duo in dit overzicht. Beechwood is een overdonderend bandje van drie hopeloze twintigers uit New York. Nou ja, vergeet dat hopeloze maar, want met Inside The Flesh Hotel (Alive Natural Sound/V2) hebben ze binnen een half jaar al een tweede album uit. En dat staat vol heerlijke rock-’n-roll die alle dwarsstraten van Manhattan inslaat. En 
De muziek op Big Dark City (eigen beheer) ontstond met akoestische gitaren op de veranda van Sam Marine. Na een paar weken werken aan de arrangementen werden de nummers losgelaten in de studio. Daar ontstond iets heel anders. Muziek die hoort bij de zonnebril en het zwarte leren jack en het schaarse rode licht in een bar. Grotestadsrock. Oftewel: stampende rootsrock. Op Dawn Come And Gone wordt 
Je hebt van die albums die 25 jaar na dato opnieuw worden uitgebracht in luxe uitvoeringen met allerlei extraatjes, zoals bonusnummers waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Makkelijke manier om nog eens te verdienen aan dat materiaal. This Sweet Old World (Thirty Tigers/Bertus) is een heel ander geval. Lucinda Williams komt met een complete remake van Sweet Old World, een album uit 1992. Alles 
De Britse familie The Watersons maakte enkele invloedrijke platen in de jaren 60 door oude folkmuziek nieuw leven in te blazen. Lai en Mike Waterson wilden echter meer. Dat meer is Bright Phoebus (Domino/V2) uit 1972. Deze keer werden de nummers zelf geschreven met als resultaat een klassieker in de folkrock. Dat hier echt iets anders aan de hand is, blijkt direct al op opener Rubber Band. Dat lijkt 
Bibberblues maakt Eric Bibb niet. Daarvoor is hij teveel een vertolker van tradities die hij nauwgezet heeft bestudeerd. Bibb heeft echter een geweldige balans gevonden tussen het vertolken van oude stijlen en er een eigen draai aan geven. Dat maakt de albums van Bibb toch tamelijk uniek. Migration Blues (Dixiefrog) is weer een bijzonder fraai album geworden. Op Diego’s Blues maakt hij een uitstapje naar 
