Duik diep in de Ozarks met Bob Runyon op zijn cd The Last Wild Thing (eigen beheer). Na een tamelijk traditionele blije folksong (All The Love In Heaven) die de cd opent is het de beurt aan de titelsong, qua stijl vergelijkbaar met de opener. In totaal beslaat The Last Wild Thing 19 nummers, die net de grens van een uur overschrijden. Een beetje veel misschien, maar gelukkig is Runyon niet zo’n artiest die elk liedje hetzelfde doet. Tussen de nummers door horen we de geluiden van de wouden van Missouri, waar hij woont. Krekels, meer…

“Doe het niet, schat, geen elektrische gitaar, geen orgel, geen enkel elektrisch versterkt instrument, alsjeblieft. Dat zou het ouderwetse akoestische karakter van onze muziek aantasten”. En zo geschiedde op de eerste cd van Bill Powers, Shelley Gray, Greg Schochet en Ryan Drickey uit Colorado, tezamen Honey Don´t vormend (bewonderaars van Carl Perkins inderdaad, die een nummer schreef met deze titel) Het kwartet heeft een voorliefde voor oude rock ‘n roll, bluegrass, jazz en meer…

Alsof hij zijn demonen ter plaatse moet uitbannen, zo intens kunnen de concerten van Michael de Jong zijn. Huiveringwekkend, soms bijna te pijnlijk om te aanschouwen. De Jong heeft het dan ook zwaar voor de kiezen gehad. Een leven in de goot als junkie, levensbedreigende ziekten en spaak lopende liefdes en al die persoonlijke ervaringen gooit De Jong er in zijn aangrijpende liedjes uit. Alsof het een therapie betreft. Op zijn nieuwste cd For Madmen Only (Music & Words) wekt De Jong de indruk dat hij zijn verleden meer…

Wat ik jammer vind aan John Fogerty is dat hij zijn gezicht zo heet laten botoxen dat hij jonger lijkt dan ten tijde van Centerfield (1985). Dat heeft de 64-jarige uit Berkeley, Californië afkomstige rock-icoon beslist niet nodig. Want John Fogerty is zonder meer nog relevant, al was ik daar na het teleurstellende Revival (2007) niet zo zeker van. Maar ik heb het geloof in Fogerty terug vanwege het verschijnen van The Blue Ridge Rangers Rides Again (Verve Forecast/Universal), een zoals al uit de titel blijkt vervolg op Fogerty’s eerste solo-album uit 1973. meer…

“Doorgerookte volwassen mannen-rock. Niets nieuws, maar wel verdomde goed.” Dat schreef Martijn Stoffer in 1979 in Muziekkrant Oor over Keeper Of The Flame van Delbert McClinton. Woorden die aankwamen bij een zeventienjarige. Op dat moment was ik al volwassen door de muziek, net zoals ik nu om precies dezelfde reden nog altijd niet volwassen ben. Maar dit terzijde. In 1979 kwamen mijn grootste helden uit Texas: Joe Ely en Doug Sahm. En Delbert McClinton paste meer…

Ze komen volgende maand naar Take Root – en ik kijk ernaar uit. The Band Of Heathens komt op het juiste moment – is natuurlijk geen toeval – met het uiterst soulvolle countryrock-album One Foot In The Ether (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous), pas de tweede studioplaat overigens. Het kwintet uit Austin, Texas heeft een geduchte live-reputatie en bracht dan ook al twee live-platen uit. Het geheim van de Texaanse heidenen is de line-up van drie songschrijvende, zingende en gitaarspelende frontmannen die zorgen voor variatie terwijl een homogene sound bewaard meer…

Ze hebben de koffers net weer uitgepakt na een zomerlang reizen van optreden naar optreden. Eerst naar de westkust, daarna naar de oostkust en vervolgens terug naar thuisstaat Louisiana aan de Golf van Mexico. My Suitcase Is Always Packed (Suger Hill/Munich) is de vijfde cd van Red Stick Ramblers uit Baton Rouge en waarschijnlijk hebben ze die koffers al weer klaar staan voor een volgende tour. Laat ze maar eens deze kant op komen, want zo vaak kunnen we hier niet kennis maken met cajun. Het vijftal meer…

‘Honky-Tonk for the modern-day cowboy and girl!’, staat te lezen op de website van The Sweetback Sisters. Yessirree, dat maken ze helemaal waar op Chicken Ain’t Chicken (Signature Sounds/Munich). Voor alle wannabe’s is dit een heerlijk plaatje vol retrospul. En wannabe’s dat zijn The Sweetback Sisters zelf eigenlijk ook, want thuisbasis Brooklyn is nou niet bepaald de cowboyhoofdstad van Amerika. Maakt helemaal niets uit, het spelplezier spat uit de putjes van het schijfje. The Sweetback Sisters zijn meer…

“Ik ben geen muzikant die cajun speelt, ik ben een cajun die muziek maakt.” Een fantastische uitspraak heb ik het altijd gevonden. Deze quote van Zachary Richard staat in de verhalenbundel Kogels In De Brievenbus (verschenen in 1991) van de betreurde popjournalist Jip Golsteijn. Richard maakt in dat uitstekende verhaal duidelijk dat de puristen in feite de grootste vijand zijn van hun eigen cultuur. Ook van het beeld dat Hollywood schetst van de cajuns gruwt hij. Zachary Richard is altijd meer…