Elliot Randall is een vaardig schrijver met een soepele stem en heeft ook nog eens de beschikking over een uitstekende band. Op het prima debuut Take The Fall vergeleek ik hem nog met Christopher Cross, misschien niet helemaal fair omdat veel rootsliefhebbers daardoor bij voorbaat zouden afhaken. Jammer dan, want daarmee misten ze wel een collectie knappe popsongs die blijven hangen. Die zijn wederom te vinden op Caffeine & Gasoline (eigen beheer), dat nog meer dan het debuut neigt naar het werk van Neal Casal. De licht golvende meer…

Het uit Boston afkomstige gezelschap The David Wax Museum heeft zich ten doel gesteld om oude Mexicaanse muziekvormen levend te houden. Carpenter Bird (eigen beheer) is een proeve van bekwaamheid. Die Mexicaanse invloeden worden samengevoegd met Amerikaanse folkrock tot een geluid dat ze zelf omschrijven als mexo-americana. Dat is heel wat anders dan tex-mex, dat helaas nogal eens is afgegleden naar platte feestmuziek. Daarvoor is The David Wax Museum te ambitieus. David Wax studeerde meer…

‘Ass-shaking rawk’n’roll’, zo is Dirty Sweets muziek in Engeland getypeerd. Behoorlijk accuraat, dacht ik zo. Dirty Sweet heeft de afgelopen jaren dan ook een imposante live-reputatie opgebouwd en ook hun debuut-cd Of Monarchs And Beggars (2008) bevatte een dampende cocktail van jaren zeventig classic rock (Bad Co, Faces) en southern rock (Lynyrd Skynyrd, The Black Crowes). De rauwdouwende Californiërs volgen die plaat nu op met American Spiritual (Acetate Records/Sonic Rendezvous), en zoals zo vaak gebeurt, heeft de lekker rauwe sound plaatsgemaakt meer…

Voor diegenen die een reisje Texas in gedachten hadden, maar daar door de aswolk of door beperkte financiële middelen niet toe in staat zijn, is er Way Back Home van AJ Downing & the Buick 6.  Op deze plaat schudden AJ en zijn maten 13 van typische Texaanse countryrocknummers uit de mouw. Het rockt, het twangt en de accordeon van Pete Weiss geeft er bij tijd en wijlen zo’n lekker onbestemd Tex-Mexrandje aan. Voorman Downing is een muzikant in hart en nieren die zijn roeping jarenlang heeft genegeerd. 20 Jaar lang heeft hij een meer…

De titel Her Tattoos Could Sail Ships (Eclectone Records) is een strofe uit het liedje For Banjo Lisa Wherever You Are. Andere songtitels als Ballad Of The Tin Star Sisters of Last Of The Red-Hot Passionista Blues maken wel duidelijk dat Jim Walsh van The Mad Ripple niet om woorden verlegen zit. Zijn intelligente nummers doen niet onder voor het werk van Go-Betweens, met wie The Mad Ripple ook qua klank te vergelijken valt. Jim Walsh draait al een tijdje mee in Minneapolis, waar hij onlangs na een verblijf in Californië terugkeerde. Fijn, want meer…

Gwil Owen is een uitstekend songschrijver die het wel prettig vindt om af en toe samen te werken met vakgenoten. Zo vinden we op Ahab’s Birthday (Rambler Records) de namen terug van David Olney, Will Kimbrough en John Hadley. Kimbrough behalve liedjesschrijver ook als gitarist op dit door Richard Ferreira geproduceerde album. Het vorige album van Owen, het bij tijden behoorlijk funky Gravy, werd ook al onder leiding van Ferreira opgenomen. Die voorganger bracht iets meer soul. Ahab’s Birthday moet het doen zonder meer…

Swagger is zo’n moeilijk uit het Engels te vertalen woord. In het Prisma Engels-Nederlands woordenboek dat nog dateert uit mijn middelbare schooltijd staat iets als branieachtig lopen. Helemaal niet zo verkeerd eigenlijk. Want als er iemand zo kon lopen, dan was het wel Rod Stewart. En diens Faces bezaten ontegenzeggelijk swagger. Yardsale heeft het ook en om misverstanden te voorkomen, rock-’n-roll heeft die swagger nodig. Zodat er platen verschijnen als Exile On Main Street. Of dit Knock Alley West (eigen beheer) van het meer…

Leopold and his Fiction is een van de vele interessante nieuwe bands uit San Francisco. Daniel James – er is geen Leopold – experimenteert er op los, maar altijd met rootsrock als uitgangsbasis. En als dat niet het geval is, dan toch zeker sixtiesspul. Want Leopold and his Fiction kan ook heerlijk ouderwets klinken. Ain’t No Surprise (eigen beheer) is het tweede album van de band. Af en toe horen we een beetje punkblues zoals Sixteen Horsepower. Andere momenten horen we heel veel Doors, vooral als dat lekkere orgeltje klinkt. Meng de energie meer…

Een daverende verrassing is het toch wel, dit tweede album van Dirtmusic. De samenwerking tussen de Amerikanen Chris Eckman (Walkabouts), Chris Brokaw (Come, Codeine, Steve Wynn) en de Australiër Hugo Race (Nick Cave) leverde op het in Tsjechië opgenomen titelloze debuut grijze beelden op, waarop geen streepje licht te ontwaren viel. Hoe anders klinkt dit BKO (Glitterhouse/Munich)! De opvolger is het resultaat van een reis in 2008 naar Mali, waar de rockveteranen optraden tijdens meer…