Slug Line was in 1979 voor mij een ware openbaring. Vanaf dat magnifieke derde album was John Hiatt wat mij betreft de top van de alternatieve rootsrock. Maar als ik nu terug kijk en langs mijn Hiatt-albums wandel, moet ik vaststellen dat Perfectly Good Guitar van 17 jaar geleden alweer mijn laatste John Hiatt-plaat is. The Open Road (New West/Sonic Rendezvous) is dus voor mij een soort heroriëntatie op het werk van de man uit Indianapolis, Indiana. Het openings- en titelnummer klinkt dan ook gelijk vertrouwd, al is het een meer…

Een van de fraaiste nummers op Luna Turista (Floating World Records/Rough Trade) van de Amerikaanse Eileen Rose & The Holy Wreck is het samen met fiddle-speler Joshua Hedley gezongen Silver Ladle. Het heeft beslist iets van Song For You van Gram Parsons. Eileen zegt over Joshua dan ook gekscherend: he’s my Emmylou. Luna Turista is het vijfde album van Eileen Rose, wiens debuut in 2000 verscheen. De artieste uit Nashville beslaat een behoorlijk spectrum van de countryrock. Ze kan goed uit de weg met meer…

De uit Chicago afkomstige Dave Ramont wenste zich niet af te laten schrikken door de recessie en dus is Taw (Clayhead Records) een dikke dubbel-cd. Dat was nodig ook, want zo kon Ramont eindelijk ruimte maken in zijn hoofd, zichzelf bevrijdend van de 23 liedjes die daar al veel te lang rondzoemden. Weliswaar kan hij zijn nummers ook kwijt bij Dick Smith, een gezelschap dat is gespecialiseerd in swillbilly en swampgrass, maar ja, wat moet je als het maar ideeën blijft stromen. De licht experimentele rootspop met meer…

De plaat kwam ergens eind vorig jaar al uit in Amerika, maar onlangs is dit kleinood op de Europese markt gebracht door alerte geesten bij Sonic Rendezvous. Een pluim verdienen ze daarvoor want het is volkomen terecht dat er alhier aandacht gevraagd wordt voor Tips & Compliments (Berkalin Records), de prachtige debuut-cd van Matt Harlan. De man is een singer-songwriter uit Houston, Texas die zijn sporen reeds verdiende in het lokale live-circuit. Opvallend aan Tips & Compliments is dat Harlan op het album niet de typerende gruizige Texaanse loner uithangt, maar meer meer…

Misschien heeft Billy Gewin nog nooit van Jack Tempchin gehoord, zou best kunnen, in dat geval zou hij toch eens naar diens muziek moeten luisteren. Of misschien juist ook niet. Wellicht is het voor een artiest vervelend, altijd die vergelijkingen; toch ben ik wel benieuwd wat hij zelf zou zeggen van de overeenkomsten in stem en manier van zingen. River Of Stone (eigen beheer) maakt bovenal duidelijk dat Billy Gewin net zo’n vaardig songschrijver is als Jack Tempchin, die ondermeer Already Gone schreef voor de Eagles. Dus is het meer…

Het leuke van How We Survive (Laughing Outlaw) van het Australische Grand Atlantic is dat het zowaar een lichte weemoed teweeg brengt naar eind jaren tachtig. De jaren tachtig waren niet zo bijzonder voor de rock-’n-roll, maar natuurlijk werd er wel degelijk leuke muziek gemaakt. En de leuke bands van die tijd vormen blijkbaar de inspiratiebron voor Grand Atlantic. Wie? The Posies bijvoorbeeld, die op hun beurt natuurlijk Big Star als voorbeeld hadden. Het titelnummer How We Survive… begint met piano en drums als van een mars meer…

Dan Krikorian heeft zo’n lichte bibber in zijn stem, waarmee hij wel eens groot zou kunnen worden. Dat Colors And Chords (eigen beheer) zoveel positiviteit uitstraalt (het plaatje werd opgedragen aan mom and dad), kan ook aardig helpen. Een relaxte groove, daar gaat Krikorian voor. Dat doet hij met simple songs and singalongs, een strofe uit het liedje Bobby Jones. Het is niet dat er geen enkel drama schuilt in de songteksten van deze uit het zuiden van Californië afkomstige singer-songwriter, maar die nogal vervelende meer…

Zo heel veel is er op het wereldwijde web niet te vinden over Raina Rose. Ze is 28 jaar geleden geboren in Portland, woont tegenwoordig in Austin en heeft met When May Came haar vierde cd gemaakt. Laten we het dan maar hebben over de muziek van When May Came. Raina maakt een soort countryfolk die enigszins te vergelijken is met die van Rachel Harrington. Haar stem is een beetje geknepen en heeft een licht trillertje. Doet me in de verte een beetje denken aan die van meer…

Hij is nog veel te onbekend, deze Mark Ambrose. Met dit Troubadour (Redbird Records) mag daar wel eens verandering in komen. Troubadour is een op vier lokaties opgenomen live-album, dat ondanks het feit dat het een samenraapsel van diverse optredens is, toch de sfeer van Live At The Old Quarter, Houston, Texas van Townes Van Zandt benadert. Ambrose is al even bezig met zijn loopbaan, maar ondanks een door David Rawlings geproduceerd album getiteld Put The Hammer Down (uit 2005 met Gillian Welch als gast) is hij toch meer…