Alsof het 1996 is en ik weer door het desolate landschap van West Texas fiets, dat is het overweldigende gevoel dat Marathon (eigen beheer), het nieuwste album van Darden Smith, bij me teweeg brengt. Dat begint direct al bij het geluid van een goederentrein waarmee de cd begint en dat is precies hetgeen ik me herinner van mijn fietstocht naar Marathon, waarover ik al eens schreef op Vluchtstrook Amerika. Op het album Marathon gaat het over ruimte. Prachtig tot uitdrukking meer…
Holland, met zijn koeien en weilanden, sloten en kanalen. Holland, het landelijke, knusse Holland is de plek waar The Beach Boys zich in 1972 thuis voelen. In december 1970 worden The Beach Boys op indrukwekkende wijze onthaald in het Amsterdamse Concertgebouw en als hun nieuwe manager Jack Rieley een rigoureuze koersverandering voorstaat en de band begin 1972 zeer succesvol is op het door Willem Duys gepresenteerde Grand Gala Du Disque, is het voor Riley en The Beach Boys zonneklaar waar de opnamen voor hun nieuwe album plaats meer…
Wat mij direct en opnieuw opvalt aan Souther Stills Great Wild Street (Feed Dog Record) is de grote gelijkenis met Grant Lee Buffalo. Die conclusie trokken we ook al bij het volwaardige debuut uit 2006, Dizzyness And Darkness. De Londense band trekt wederom tamelijk fel van leer in slepende gitaarsongs, die soms flink schroeien, soms louteren. Voorbeelden daarvan zijn aan de ene kant het schurende, countryrockende Geraldine And The Highway One en aan de andere kant de met akoestische slide meer…
Jim Lauderdale blijft maar topplaten afleveren. Alsof het hem totaal geen moeite kost. Albums die ook nog eens voldoende onderscheidend zijn ten opzichte van elkaar. Patchwork River (Skycrunch Productions/Thirty Tigers) is een samenwerking met tekstschrijver Robert Hunter, die faam verwierf door zijn werk voor Grateful Dead. Lauderdale werkte al eens eerder met hem samen. Een groot deel van Patchwork River bestaat uit heerlijke countrysoul. Good Together is een nummer dat je als vanzelf meer…
De akoestische folkblues van D. Gross is zorgvuldig opgebouwd uit elementen van muziekstromingen uit de Appalachen en de Mississippi Delta. Gross wisselt daarbij af tussen tamelijk traditionele bluesgeoriënteerde nummers en de wat vrijere, persoonlijke aanpak die de singer-songwriter eigen is. Op We Left The Roadside (eigen beheer) speelt de uit Portland, Maine, afkomstige Amerikaan voornamelijk gitaar en mondharmonica en af en toe switcht hij naar piano, glockenspiel, slidegitaar of banjo. Bovendien wordt de basis meer…
Afgelopen zomer kondigde Chris Brecht al aan dat zijn kersverse tweede album een release zou krijgen bij het Duitse Blue Rose-label. Welnu, Dead Flower Motel (Blue Rose/Sonic Rendezvous) heeft nu die alom gewenste Europese release te pakken. Ter Herinnering: Chris Brechts debuut, The Great Ride, kon in 2008 bij Altcountry.nl unaniem rekenen op de hoogste lofuitingen. Dead Flower Motel maakt die hooggestemde verwachtingen volledig waar, want een volbloed countryrockalbum met alles erop en eraan. Brecht heeft een goed uitgeruste band meer…
Tegen western swing aanhangende uiterst relaxte licht groovende humoristische op en top Texaanse country. Dat is hetgeen Claude ‘Butch’ Morgan te bieden heeft op Talk About (eigen beheer). Morgan was in de jaren zeventig al actief in San Antonio en omstreken met de Buckboard Boogie Boys. Dezelfde tijd dat ook Doug Sahm daar rondhing, als hij tenminste niet stoned door San Francisco liep. Dit overigens slechts terzijde, je moet immers geen mogelijkheid onbenut laten om Sahm even te kunnen noemen. De aanpak van Willie meer…
Amelia Curran – Rachael Sage – Delaney Gibson – Kimmie Rhodes – Fiery Blue – Roz Pappalardo & the Wayward Gentlemen – Blue Eyed Blondes – Jenee Halstead – Joanne Shaw Taylor
De Canadese singer-songwriter Amelia Curran weet te overtuigen op Hunter, Hunter (Six Shooter) met knap geschreven liedjes die met banjo, dobro en andere instrumenten vallen in de hoek van akoestische country, maar soms ook eigenwijs naar het krachtige oeuvre van Tracy Chapman neigen. Dat laatste is vooral het geval op het prachtige The Mistress. Opener Bye Bye meer…
Ze halen in 1991 de finale van de De Grote Prijs Van Nederland, maar de ogen zijn vooral gericht op het solo-optreden van Erwin Nijhoff in Haenen Voor De Nacht, waarna de platenmaatschappijen toesnellen. Maar Nijfhoff en zijn band, The Prodigal Sons, zijn al onder dak en komen in september 1993 zeer verrassend voor de dag met hun debuut Wine Of Life. The Prodigal Sons, afkomstig uit Zwolle en omstreken , bestaan dan naast grote man Nijhoff – zanger, gitarist, songschrijver en slechts 20 jaar – uit bassist Albert Bartelds en drummer Henk Holsappel. Op de plaat meer…
Ook jonge honden worden oud; het lijkt nog maar zo kort geleden dat The Dream Syndicate in 1982 aan het front verscheen met de 22-jarige Steve Wynn aan het roer. Wynn is inmiddels ook al van middelbare leeftijd, maar dat belet hem nauwelijks om stevig van leer te trekken op Northern Aggression (Blue Rose/Sonic Rendezvous), zijn zoveelste soloalbum,. Verrassend genoeg etaleert Wynn wederom eenzelfde drive en aanvallend spel als hij deed met het archetypische neo-psychedelische Dream Syndicate. Wynns sound nu meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
