When you ain’t Steve Earle you ain’t Neil Young you ain’t Bob Dylan you ain’t no one, verkondigt de Canadees Rodney DeCroo. Maar op deze site denken we daar heel anders over. Constant ontdekken we nieuwe interessante artiesten en over DeCroo hebben we al eerder in positieve zin geschreven. En dat doen we nu ook weer over Queen Mary Trash (Northern Electric Records), een ouderwetse dubbelaar met in totaal 24 nummers, goed voor ruim honderd minuten magnifieke muziek. DeCroo heeft een bijzondere stem die als een scheermes door de nummers snijdt. Toch weet hij ook heel goed hoe hij rustige nummers moet brengen. Die zijn er namelijk volop. Maar snellere scherpe rockers doet hij ook. Op River Boat zit een dwarse piano, bijna no wave uit New York dertig jaar geleden, waarna de gitaren de jaren zeventig optrekken. En die stem brengt hier BoDeans in herinnering. Out Of This World is ook zo’n nummer met lekker opspelend gitaarwerk, nooit te lang, maar dan toch weer een versnelling om al snel met fijne terugtrekkende licks weer rust in te bouwen. Songschrijver DeCroo (zang, akoestische gitaar) kan volop leunen op producer Jon Wood, die op elektrische gitaar, orgel, piano, lap en pedal steel en achtergrondzang de nummers werkelijk naar subliem niveau weet te voeren. Op Van City doemt de vergelijking met Fleetwood Mac op, niet in het minst doordat die stem van DeCroo zowaar ook wel iets heeft van Stevie Nicks. Zo gaat het van licht heftige barroomrock naar meer experimenteel werk als Wilco door neigingen tot een soundscape, met de zang dan weer meer westcoast. Tot zover de eerste (rode) cd, want de tweede (gele) is net zo goed. Paris Spleen doet nogmaals denken aan BoDeans en het orgelwerk is nogal eighties. Zo gaat het via You Ain’t No One (de song waarin hij het moet opnemen tegen Earle, Young en Dylan dus) naar echte rocksongs met fel gitaarwerk, soms zelfs wat als Crazy Horse, naar het fijn hol klinkende rockabilly-achtige Matador. Borderline is een trage reis met Carolyn Mark die de tweede stem verzorgt. Al met al een geweldige tour de force van een artiest die in deze kringen veel meer faam verdient. Maar ja, when you ain’t Steve Earle you ain’t Neil Young you ain’t Bob Dylan you ain’t no one. Wat ons betreft heeft hij het tegendeel bewezen. Verkrijgbaar bij CD Baby.
02/11/2010 Permalink
Sorry, maar dit verdiend bij lange na niet 4 sterren, het klinkt als Cartman die zich aan het vervelen is.
Ik geef niet snel kritiek maar deze cd is niet om aan te horen.
02/11/2010 Permalink
Kan ik me iets bij voorstellen, maar luister eens naar het nummer:”Standing in the doorway” van de CD “War torn man”. Inderdaad een stem waar je op zijn zachtst gezegd aan moet wennen, maar een geweldige sfeer in dit nummer.
14/11/2010 Permalink
Volgens mij maakt DeCroo deel uit van een muzikale stroming in Canada die interessant genoeg is om in de gaten te houden.
17/11/2010 Permalink
In eerste instantie schoot ik meteen in de lach toen ik het eerste nummer ‘Paris Spleen’ op zijn myspace hoorde, na het lezen van Paul zijn kritiek betreft de vergelijking van Cartman van South Park. Maar na een paar tellen ff de knop te hebben omgeschakeld en het een serieuze luisterbeurt gaf, vond ik zijn commentaar zelfs ongegrond. Ja, de sterm is ff wat anders en dus ook wennen.. maar het went snel, vind ik. Ben benieuwd hoe de rest klinkt want, en daar komt mijn puntje van kritiek, een dubbel CD met 24 orginele nummers is misschien leuk bedacht, maar wordt het niet te veel van het goeie?