Ana Egge is een countryfolk-zangeres die zo langzamerhand wel als een gevestigde naam gezien mag worden, hoewel ze buiten het wereldje waarschijnlijk nog onbekend is. De tegenwoordig in Brooklyn gevestigde artieste brengt met Bad Blood inmiddels haar zevende album op de markt. De productie is ditmaal in handen van de befaamde Twangtrust (Steve Earle en Ray Kennedy). En dat hoor je: beetje ruig maar toch heel helder. En er wordt getwangd, b.v. in Silver Heels. Mevrouw Earle is, op toetsen en in de ondersteunende meer…

Wat kan het toch heerlijk zijn als Amerikanen zwaar beïnvloed zijn door Britse pop. The Red Button is weer eens zo’n band die op As Far As Yesterday Goes (Grimble Records) stoeit met Beatles en alles wat daarna kwam. Net zoals Posies, Matthew Sweet, Brendan Benson en vele anderen dat doen. Seth Swirsky en Mike Ruekberg vormen The Red Button en wat is hun samenzang hemels. Bijna als Lennon en McCartney, echt waar. Het nummer Sandreen heeft veel weg van Squeeze, ook bepaald niet verkeerd. En om misverstanden te meer…

Adam Trice van Red Sammy zingt met een gebroken stem. Niet al teveel volume, Een rasp die langs het groffe hout schuurt. Een prima instrument voor A Cheaper Kind Of Love Song (eigen beheer), waarin ook de minder aangename kanten van de liefde aan de orde komen. De trage met veel door resonatorgitaar (John Decker) vormgegeven liedjes scharen ze zelf onder de noemer graveyard country. De band uit Baltimore, Maryland, heeft het tempo teruggeschroefd in vergelijking met voorgaande albums. Of je daarmee een rockster wordt, de wens meer…

Dave Alvin schreef voor zijn nieuwste cd Eleven Eleven een schitterend liedje over soulzanger Johnny Ace. The Black Swans komen op Don’t Blame The Stars (Misra/Bloodshot/Bertus) met een nummer over Joe Tex. Jerry DeCicca noemt vooraf nog meer soulhelden: Arthur Alexander, Percy Mayfield, Barbara Lynn, Otis Redding en Aretha Franklin. Het draait allemaal om soul bij The Black Swans. En om folk en country. En het klinkt heel bijzonder. Soms is het toetsenwerk bijna voorzichtig. En dat gitaartje ook. DeCicca meer…

Robbie Robertson huurde ze onlangs in als zijn begeleiders en ook Jackson Browne werkt regelmatig samen met de Californische band Dawes. Dat schept hoge verwachtingen die op de tweede cd helemaal worden waargemaakt. Nothing Is Wrong (Loose/Munich) is een schitterend album dat op alle in classic rock gespecialiseerde radiostations te beluisteren zou moeten zijn. Dat klinkt misschien saai, maar is het allerminst. Dawes grijpt namelijk niet alleen terug naar de gloriejaren van de meer…

Larry Cordle komt uit het oosten van Kentucky, waar het leven niet al te gemakkelijk is. Na het werk in de kolenmijnen vlucht je er in reigie of illegaal gestookte whisky. Of in allebei. Voldoende verhalen voor fraaie liedjes zoals op dit Pud Marcum’s Hangin’ (Mighty Cord Records). Dit is bluegrass waarbij het niet gaat om jazzy noten; de kwikzilveren melodieën dienen hier als basis voor de belevenissen van de inwoners van de ruige bergstreek. Waar je moet kiezen tussen de engel op je schouder, of de duivel die naast meer…

Kasey Chambers kan een kindstemmetje opzetten, een beetje zoals Dolly Parton dat ook kan. Als ze dat doet, komt het nauwelijks geforceerd over. Chambers hoeft niet krampachtig haar best te doen om country te zingen. Ze doet het met een vanzelfsprekende puurheid alsof ze niet uit Australië komt, maar Kentucky. Little Bird (Sugar Hill) is op een prettige wijze ouderwets. Dit is country waarbij de lakens niet zijn gladgestreken. De strooien cowboyhoed mag wel een beetje kreuken. Chambers werkte in meer…

De kunstzinnige aanpak van The Scorpion In The Story wilde maar niet beklijven. Dit Until Morning/Come Out Of The Dark (Glass Mountain Records) van Tori Sparks is net als de voorganger ambitieus van opzet, maar deze keer slaagt de naar Barcelona getrokken Amerikaanse er wel in iets teweeg te brengen. Geen verantwoord entertainment deze keer, maar liedjes die uit het hart komen. De veertien nummers hadden makkelijk op een cd gepast, maar Sparks besloot dat twee korte cd’s de thema’s beter tot hun recht zouden meer…

Van Amy Lashley had ik nog nooit gehoord en ik denk u ook niet. Of althans 99% van u. Die ene procent kent haar als de partner van Otis Gibbs. Terwijl Gibbs de wereld rond reist om op te treden blijft Lashley meestal thuis. Veel te verlegen om op het podium te staanen er moet ook nog iemand op de kleine passen. Vandaar waarschijnlijk de titel van haar tweede album: Travels Of a Homebody. Prachtig plaatje.  Lashley schrijft haar nummers zelf, zoekt haar inspiratie in de Appalachia, jazz, blues en folk en maakt er meer…