De stroom aan releases is echt niet bij te houden. Terwijl er alweer een nieuwe liveplaat ligt van Darrell Scott (met Tim O’Brien), is zijn Long Ride Home (Full Light Records/Proper/Rough Trade) hier nog niet eens besproken. Hoog tijd om dat alsnog te doen. Temeer omdat er zestien heel goede redenen voor zijn: 1. It Must Be Sunday, een liedje met piano en mondharmonica waarbij je zou wensen dat het elke dag zondag was; 2. Hopkinsville, getoonzet op een donkerbruine beat met veel steel en piano en op het eind zang die bijna gospel aanraakt; 3. Out meer…

Cam Penner’s To Build A Fire (Lucky Dice) begint statig. Een ander woord voor de blazersopening Mighty Damn Animator (So Long, Farewell) kan ik niet vinden. En de overgang naar piano met percussie in deze ouverture is ronduit schitterend. Daarna is het in het titelnummer meer back to business. De sympathieke Canadese baardman Penner en zijn begeleider John Wood toveren ons goudeerlijke ruwe en intense folk voor. Soms in klein gehouden akoestische porchsongs, maar even zo vaak ook in meer…

De Schotse singer-songwriter Rachel Sermanni deed het voorprogramma voor artiesten als Elvis Costello en Ron Sexsmith. Binnenkort moet ze op eigen naam de zalen zien te veroveren tijdens een tournee door Nederland. De verzorgde folkpop van Under Mountains (Dying Giraffe Records/V2) vormt alvast een aanbeveling om zo’n concert te bezoeken. Sermanni maakt muziek die past bij een huiselijke sfeer in de donkere dagen van het jaar. Haar lieflijke luisterliedjes worden pakkend door een onderstroom vol melancholie. Licht atmosferisch meer…

Home Sweet Home (eigen beheer) blijkt niet ergens in een van de zuidelijke staten van Amerika te zijn, wat je uit het tafereel op de hoesfoto zou kunnen opmaken. Ook niet in Oklahoma trouwens, waar de muziekscene zichzelf omschrijft als red dirt music. Tsja, die bosjes van die foto kun je natuurlijk overal aantreffen. Maar om daar een bankstel in te zetten, dat zie je toch vooral in Amerika. Meestal gaat het dan om schimmelende exemplaren met kapotte veren en gaten in de stof, maar The Red Dirt Skinners zitten op een bankje dat er nog best wezen mag. Ze meer…

Het is tekenend dat Troubadour Kings op de hoes van Heartache Town (Ride Records) een foto van een kaal landschap hebben gezet. Immers, de leegte is wat er overblijft na een verbroken relatie. Johnny Ray en Jimmy James trekken van de westkust van de Verenigde Staten naar de oostkust en weerom. Om liedjes te zingen over de souvenirs van die verloren liefdes. Zodat de bandnaam met losse letters kleeft aan een oude reclame-uiting van Frontier waar slechts de naam van de locatie in neonletters zal oplichten. Hopelijk schijnt er voldoende meer…

De vocalen van Will Johnson hangen als struikgewas over de liedjes op Scorpion (Labelman/Bertus). Zijn stem is dichtbij, maar het is moeilijk te ontdekken of de luisteraar wordt uitgenodigd. Misschien blijven deze musici liever in hun eigen wereldje zoeken naar fraaie klankbeelden die ze liever niet willen ontwarren voor het grote publiek. Immers, het is goed zo. In de ochtenduren schreef Johnson de liedjes en in de middag en avond werden die verder uitgewerkt. Dat gebeurde in Denton, Texas, met maatje Matt Pence van Centro-Matic en meer…

Neil Young is een fan van Robert Morgan Fisher om zijn anti-oorlogsliederen zoals Waving The Flag. Het staat op Notes For A Novel (Imperative Records). Samen met Julie Christensen, de ex van Chris D. en wellicht nog bekend van Divine Horsemen, ageert hij tegen het misbruik van de Amerikaanse vlag na de aanslagen op 9/11. They had cute slogans, like: These colors do not run … / But what they really wanted was our daughters and our sons / To plant that flag in some foreign glory hole / So they could justify the elections that they stole. Het nummer meer…

Ryan Adams is nog niet dood (hoewel hij sedert Heartbreaker geen enkel echt goed album meer heeft gemaakt), maar zijn opvolgers staan al klaar. John Fullbright, Caleb Groh en Andrew Combs bij voorbeeld. Laatstgenoemde debuteert (na een eerder verschenen EP) met Worried Man en, by jove, dat doet hij goed, zeg. Op zijn website noemt hij zelf Townes Van Zandt als zijn grote voorbeeld en dat is ook, voor de Texaan die Combs is, niet zo vreemd natuurlijk. Inmiddels is deze singer-songwriter naar Nashville verhuisd en daar heeft hij flink aan zijn meer…

Schreef ik twee jaar geleden in de recensie van de debuutplaat van Sleepwater dat zij nog niet over een website beschikten, zanger/gitarist Ad Opstals mailde mij onlangs dat die website er nu toch echt is. Kennelijk breken de moderne tijden toch ook aan voor de ouderwetse countryrockers uit Rosmalen, want de mannen zijn, zo laten de foto’s van de band zien, de twintig jaar royaal gepasseerd – en dat is een understatement. Het neemt ze des te meer voor mij in: ik houd van afgetrapte cowboylaarzen, ruitbloezen en grijze baardjes, jawel. De muziek meer…

De zingende grafzerk Mark Eitzel zou eindelijk weer eens een nieuwe plaat maken met American Music Club, maar dat pakte anders uit. Terwijl de zanger werkte aan demo’s werd hij getroffen door een hartaanval. Nadat hij weer wat was opgeknapt besloot hij de demo’s toch maar te gebruiken voor een solo-cd. En sombermans had ook eens geluk. Een fan die net de loterij had gewonnen stak geld in het project. Zodat de vermaarde producer Sheldon Gomberg (Rickie Lee Jones, Ron Sexsmith) achter de knoppen zat bij de opnamen van Don’t Be A Stranger (Decor meer…