Beide ouders van Patty Larkin overleden terwijl ze nummers aan het schrijven was voor haar nieuwste album. Bovendien werd haar zus ernstig ziek. De emotionele lading van Still Green (Signature Sounds/CRS/Munich) mag duidelijk zijn, toch slaagt de singer-songwriter er in om hoop uit te stralen. Ze schreef de nummers in een eenvoudig optrekje in de duinen van Cape Cod, waar ze in afzondering de ingrijpende gebeurtenissen een plekje probeerde te geven. Daarna ging ze naar de studio om met een band de liedjes verder uit meer…

Vaak is een debuut titelloos en bij Sink Ships is het niet anders. Na een eerste luisterbeurt twijfelde ik tussen 3 of 4 sterren, maar na een aantal keren draaien weet ik zeker dat de zwierige altcountry van dit internationale kwintet uit Kopenhagen de 4 sterren dik verdient. Heerlijke muziek die zowel aan onze eigen Yearlings als aan het inmiddels ter ziele gegane Hobotalk (remember? Stonden nog op Take Root in 2006) als aan Ryan Adams (tegelijkertijd op Take Root trouwens) doet denken. Laatstgenoemde referentie is des te duidelijk als je weet dat deze band meer…

Live from Space (eigen beheer/Lucky Dice) heet het nieuwe album van de Birds Of Chicago, u weet wel: het samenwerkingsverband van JT Nero en Allison Russell, die we voorheen vooral kenden als een van de leden van Po’ Girl. Een live-plaat dus, gewoonlijk niet mijn favoriete categorie platen. Ik beleef het livegebeuren liever zelf in een zweterige kroeg dan op de bank vanuit de luidsprekers. En hoewel in zijn soort zeker niet slecht, deze in de muziekhal Space (vandaar de naam) in Evanston, een voorstad van Chicago, meer…

Why Not Me? zingen de Southern Girls. Nou, euh, luister zelf eens. Onvast gezongen, om niet te zeggen vals. Het raffinement van The Judds wordt bij lange na niet gehaald door deze drie vrouwen uit Noorwegen. A Little Bit Of This – A Little Bit Of That (eigen beheer) staat bol van clichés. ‘Countryrock comes to Norway… with an explosion ‘, schrijft producer John Beland in de linernotes. Jammer, want op Some Kind Of Trouble blijkt dat de Southern Girls op materiaal met wat rhythm & blues veel beter uit de verf komen. Helaas volgt na dat meer…

De countryduetten van My Darling Clementine voeren terug naar een ander tijdperk. Op The Reconciliation? (Continental Song City/Munich) ademt alles de jaren zestig. Niet de jaren zestig van de hippies, maar de jaren zestig waarin George Jones en Tammy Wynette met veel gevoel voor drama zongen over de liefde die eindig bleek. Met The Gospel According To George en No Matter What Tammy Said (I Won’t Stand By Him) maken Michael Weston King en Lou Dalgleish duidelijk waar ze de inspiratie vonden. De voormalige voorman van meer…

De Canadese band Blue Rodeo nam In Our Nature (Continental Song City/Munich) niet op in de eigen studio in Toronto, maar in de boerderij van bandlid Greg Keelor. De bandleden zaten allemaal in een ander vertrek tijdens de opnamen. Opmerkelijk genoeg leggen ze in het bijgaand schrijven de nadruk op het groepsproces en is de warme sound van de plaat het resultaat van die werkwijze. Ik zou zeggen, ga samen in een ruimte zitten en speel live in de studio, dan kan ik zulke woorden begrijpen. Blue Rodeo koos echter ook in deze omgeving voor de professionele meer…

Het is lang geleden dat is zo heb genoten van een liveplaat. Ik moet dan teruggaan naar Wilco’s Kicking Television, maar nu ligt het adequaat getitelde Live van Bruno Deneckere & Nils De Caster al weken in de cd-lade. Een heel andere plaat van die van Wilco, want opgenomen in een Vlaamse huiskamer in plaats van in een grote concertzaal, maar even onderhoudend. Bruno Deneckere is de Gentse singer-songwriter die op deze pagina’s al veel langer op waardering kan rekenen. De Caster is een plaatsgenoot van meer…