Vijf covers en vijf eigen nummers staan er op Raw (eigen beheer) van de uit Miami afkomstige Jim Wurster. Die cd-titel zegt alles over de muziek. Kaal en uitgekleed zijn de versies van Bang Bang (Sonny Bono) en Riders On The Storm (Doors) op deze plaat. Dat Bang Bang klinkt cool als een Lou Reed. Raw begint met Southern Pacific van Neil Young, waarop Wurster direct tot op het ijzer van de rails gaat met een dot distortion. Zijn eigen nummers zijn minstens zo bijzonder. A Little Bit Of Room heeft een zuigende wah wah en Loping Vampire Blues klinkt meer…

Met The Bel-Vistas maakte Mark Ripp drie platen waarvan eentje door het label Blue Rose werd opgepikt. Solo is de Canadees met Quiet Again (eigen beheer) toe aan zijn vierde album. Stonden vorige cd’s met zijn band The Confessors vol rootsrock en powerpop, op dit laatste werkstuk pakt Ripp het iets rustiger aan. Toch is Quiet Again niet een doorsnee plaatje van een singer-songwriter met akoestische gitaar. De in zijn studio aan huis opgenomen nummers klinken behoorlijk rauw. Het is ook niet alleen maar gitaar. Want naast rinkelende meer…

“Hallo?” Er klopt iemand op de deur van de rustieke houten blokhut van (alt.)country. Of is het eerder een vesting? Het is in elk geval Nikki Lane die voor de deur staat met haar tweede album All Or Nothin’ (New West). “Ik kom hier de boel een beetje opschudden”, lijkt ze te zeggen met de 12 nummers van dit door Dan Auerbach geproduceerde album. Een klassiek countryalbum, of beter gezegd: zo zou klassieke country anno nu moeten klinken. Rinkelende of twangende gitaren, zoemende pedal steel, stuiterende orgelklanken en een meer…

Als geen ander beheerst Brian Setzer de ongeschreven wetten van rockabilly. Een beetje karikaturaal moet het zijn en dat is hem wel toevertrouwd, zo weten we al sinds de begindagen van The Stray Cats. Op Rockabilly Riot! All Original (Surfdog/Suburban) volgt de Amerikaan met liedjes over stoere vrouwen en dikke auto’s precies het verwachtingspatroon. De energie spat van de plaat. Superaanstekelijk zijn al die liedjes die natuurlijk ook over rockabilly zelf dienen te gaan. Dat is namelijk een van die ongeschreven wetten van meer…

Hartje zomer is eigenlijk geen goed tijdstip om Understanding Land van Jerry David DeCicca onder uw aandacht te brengen. De plaat heeft heel weinig te maken met de zomer en de melancholieke en duistere nummers passen veel beter bij de herfst of, vooruit, de vroege lente. DeCicca was in het dagelijks leven een van de leden van The Black Swans, een illuster donker indierock/countrygezelschap uit Columbus, Ohio. Understanding Land is zijn eerste stap op het solopad. Hij krijgt daarbij hulp van onder anderen Kelly Deal (the Breeders) en Will Oldham meer…

In 2008 schreef ik al eens over Ben Vaughn (zie link). Naar aanleiding van Texas Road Trip (Munster Records/Sonic Rendezvous) kom ik daar nog even op terug. Er zijn meerdere aanleidingen om dat te doen. Allereerst deze plaat natuurlijk. Verder is er een verband met de hernieuwde samenwerking van de broers Dave en Phil Alvin en ook de aanstaande release van een nooit uitgebracht album van Joe Ely past in dit verhaal. Afijn, in dat vorige stukje stond dat Ben Vaughn zijn eigen werk opnieuw had opgenomen op meer…

De Canadees Grady Kelneck werd zowat op het podium geboren. Zijn moeder zat achter de drums bij een optreden van zijn vader en moest in allerijl worden vervoerd naar het ziekenhuis waar de kleine Grady ter wereld kwam. Dat is inmiddels 35 jaar geleden. Take My Hand is weliswaar zijn eerste soloplaat, maar Kelnick heeft zowat zijn hele leven op de planken gestaan, b.v. met de indierockers The Parkas. Die levenslange ervaring laat zich ook horen in de volwassenheid van de 13 liedjes op deze plaat. Knappe liedjes, smaakvol meer…