Met zijn vorige album kroonde Paul Collins zichzelf tot King Of Power Pop. Met Feel The Noise (Alive Natural Sounds/Sonic Rendezvous) handhaaft hij moeiteloos zijn positie op de troon. Want allemachtig zeg, wat is dit een lekker plaatje. Alsof de tijd in 1979 stil is blijven staan. Om die indruk te versterken staat er een foto uit die tijd op de cover. Slimme zet, want met de brede scheiding die Collins tegenwoordig heeft, zou je zulke lekkere liedjes over verliefd zijn op meisjes in rode jurkjes niet verwachten. In 1979 meer…

Met volle overgave storten de leden van Dirt River Radio zich op hun stiel. Rock & Roll Is My Girlfriend (Bad Reputation) stellen ze en je gelooft ze tien nummers lang op hun woord. Vanaf de Stonesy opener Blackhearted (Gin Drinking And Blue) trekken deze Australiërs door langs de speelvelden van Faces, AC/DC, Status Quo en American Aquarium. Langzame blues met veel soul en fikse strepen southern rock serveren ze. Niets nieuws, maar wel erg lekker. Afsluiter Broken English Baby had zo op Give Out But Don’t Give Up van meer…

Hal Ketchum behoorde in de tweede helft van de jaren tachtig met mensen als Steve Earle, Dwight Yoakam, Lyle Lovett en Randy Travis tot de nieuwe traditionalisten. Dat waren jonge artiesten die genoeg hadden van de gladde pop uit Nashville. Ketchum werd echter al snel ingelijfd door Curb Records, dat hij bediende met enkele grote countryhits. Het zou onzinnig zijn om te stellen dat hij een knieval maakte naar de commercie. Zijn soepele stem is namelijk gemaakt voor de naar easy listening neigende deunen waar hij zo succesvol mee was. Na zes jaar stilte meer…

Trampled By Turtles is een van die bluegrassgroepen die het genre tegenwoordig nieuw leven inblaast. Dit kwintet uit Minnesota is steeds op zoek naar andere paden om in te slaan. Niks “met z’n allen om 1 microfoon heen staan en met dan met razende vaart traditionele liedjes spelen”. Nee, Trampled By Turtles zoekt het in een soort cross-over naar akoestische indierock. Voor Wild Animals, het inmiddels zevende studio-album van de groep, werd mede-Minnesotian Alan Sparhawke (van de slowcoreband Low) aangetrokken. En dat heeft meer…

Een nieuwe plaat van Neville Quinlane en zijn mannen, dat was al weer een tijdje geleden. Of ze zich daar druk om hebben gemaakt? Waarschijnlijk niet, The Future Happens Anyway (Six Shooter /Blue Rose/Sonic Rendezvous), dus waar zouden ze zich druk over maken. NQ Arbuckle speelt typische altcountry, wat veel te maken heeft met de grofkorrelige zang van Quinlane. Dit zijn van die mannen die dansen zonder te bewegen, zelfs als een liedje als Red Wine begint met een huppelende melodie. Ze slapen als ze moe zijn. Eten als meer…

Is er een goed Nederlands woord voor ramshackle? Zwak, wankel, krakkemikkig, gammel, wrak, bouwvallig, mwah, het geeft allemaal net niet goed weer wat ermee bedoeld wordt als het om muziek gaat. Een blik op de hoes van The Basement Tapes van Bob Dylan and The Band maakt eigenlijk meer duidelijk dan welke omschrijving ook. Jongemannen met oude instrumenten in een kelder waar overal leidingen lopen, een hond die naast een kartonnen doos zit waar enkele van die banden op liggen en een kleurrijk divers gezelschap dat meer…

Het is niet onze gewoonte om veel aandacht te geven aan EP’s. Maar dit is een bijzondere. Zes nummers telt The New Black And White (Excelsior), van Danny Vera. The New Black And White heet ook het nieuwe programma waarmee Vera deze herfst de theaters ingaat. Een programma met nieuwe en oude liedjes, eigen werk en covers. Die tegenstelling wil Vera in de naam van het programma laten uitkomen. Bovendien is het ‘n eerbetoon aan zijn vader die ooit in een band met die naam zat. Op de EP vind je drie eigen composities: Waiting For Me, You en meer…