Titelloze debuutplaten, tsjonge, wat kunnen die toch opwindend zijn. The Deslondes (New West Records/ADA Warner Music) van The Deslondes is er zo eentje. De jonge Amerikaanse band bestaat uit vijf mannen en komt uit New Orleans, Louisiana. Die stad klinkt luid en duidelijk door in Fought The Blues And Won, een pianonummer dat het ritme leent van Fats Domino. In die titel zit humor en als je het mij vraagt is het ook een verwijzing naar I Fought The Law van Bobby Fuller Four. Het orgeltje legt een lijntje naar Sir Douglas Quintet. Het snelle meer…

Titelloze debuutplaten, tsjonge, wat kunnen die toch opwindend zijn. Banditos (Bloodshot Records/Bertus) van Banditos is er zo eentje. De jonge Amerikaanse band bestaat uit vijf mannen en een vrouw en komt uit Birmingham, Alabama. Als Mary Beth Richardson het op de heupen heeft, staan The Alabama Shakes te beven als een rietje. No Good is een wilde soulballad met lange uithalen van Richardson en een slaggitaartje. Een onderkoelde gitaarsolo moet de boel een beetje tot rust brengen, maar niet te langdurig, want de Banditos knallen meer…

Vier jaar hebben we moeten wachten op nieuw materiaal van Romi Mayes. Vier lange jaren voor de liefhebbers van de in blues en country gedrenkte americana van de Canadese zangeres. Maar Devil On Both Shoulders (eigen beheer) is het wachten waard geweest. In de tien nummers, met een gezamelijke speelduur van 37 minuten, verkent Mayes op prachtige wijze het gebied tussen blues, soul en rock. Daarbij wordt ze begeleid door haar vaste band: Grant Siemens (gitaar en produktie), Damon Mitchell (drums), Bernie Thiessen (bas) en Marc Arnould (toetsen). In meer…

Eerst maar even iets over Matthew Barber zelf. Dat is een inmiddels 38-jarige singer-songwriter die opgroeide in een plaatsje ten westen van Toronto. Hij is ook de oudere broer van Jill Barber waarvan we hier dit jaar al een album bespraken. Big Romance is zijn achtste plaatwerk inmiddels en het viel me in eerste instantie niet helemaal mee. Maar het feit dat Gary Louris aanbood om dit album te produceren is toch een aanwijzing dat er op zijn minst enige potentie in Barber zit. Nog maar eens opzetten dus. En nog eens. Tot het kwartje ineens viel. Noem het maar meer…

Zoek naar de verschillen. Op zijn comebackplaat Life Is People zit Bill Fay achter de toetsen en staat de fotograaf rechts van hem. Op Who Is The Sender? (Dead Oceans/Konkurrent) staat de fotograaf links. Verder zijn er vooral veel overeenkomsten. Beide hoezen zijn uitgevoerd in bruin duotone bijvoorbeeld. Ook in de muziek is veel bij hetzelfde gebleven. Dat zat er natuurlijk in. Fay maakte in 2012 na veertig jaar een comeback en zelfs toen was sprake van een duidelijk vervolg op het voorafgaande. De maatschappijkritiek. De melancholie. Het was meer…

Al vijftig jaar is Joel Rafael actief als liedjesschrijver. Hij verwierf in het eerste decennium van deze eeuw vooral bekendheid als vertolker van het werk van Woody Guthrie. Ook in zijn eigen liedjes waart de geest rond van de protestzanger. Een hoogtepunt op Baladista (Inside Recordings) is El Bracero, waarin Rafael beschrijft hoe Mexicanen in de Tweede Wereldoorlog werden verwelkomd in de Verenigde Staten om te sjouwen met zakken aardappelen en manden vol tomaten. Maar aan het eind van een lange dag hard werken onder de meer…

Muziek was al sinds de jaren zestig een aardige hobby voor Richard Schumacher. Meer niet. Hij verdiende zijn geld door aan vliegtuigen te sleutelen. Af en toe deed hij mee aan een talentenjacht of speelde hij zijn nummers op een open mic podium. Recent werd hij uitgenodigd om zijn ding te doen in een studio. I’ll Be Honest Withya (eigen beheer) kwam tot stand onder productionele leiding van Chad Watson. Tekstueel bewandelt Schumacher, die geen website heeft, bekende routes voor cowboys. Over Melancholy Whiskey tegen de meer…

Als je dan toch voor traditioneel gaat, doe het dan als Pharis & Jason Romero. Er is niets vernieuwends of opzienbarends aan hun muziek, maar tjonge, wat een heerlijke plaat is hun vijfde album A Wanderer I’ll Stay (eigen beheer). Je verbaast je erover dat de twee nog maar sinds 2007 samen zijn. Hun muziek lijkt op te borrelen uit onheuglijke tijden, waarin je voor eeuwig en altijd aan het rondtrekken bleef (titelnummer); leefde in een verdorven wereld waarin je zelf moordde of anders vermoord werd (Ballad Of Old Bill); elkaar gezelschap hield zolang meer…

Bij iedere recensie begin ik met drie sterren en ga ik daarna op- of afplussen naar gelang de plaat me meer of minder bevalt. Bij Michael Dean Damron begin ik echter altijd op 4 sterren omdat de ervaring leert dat deze zanger-liedjesschrijver uit Portland een constant hoog niveau haalt. Of dat nu is als voorman van de countrypunk-formatie I Can Lick Any Son Of A Bitch In The House of solo. Ook op When The Darkness Come (eigen beheer) is het weer gewoon raak. Zoals je uit titel kan afleiden, hebben we wederom niet te maken met een vrolijkstemmend album. Nee, meer…