Met de woorden ‘O bury me not on the lone prairie’ opent Jimmie Dale Gilmore de door Tom Russell samengestelde folkopera The Rose Of Roscrae – A Ballad Of The West (Proper Records/Bertus). Een betere keus om dit conceptalbum (2 cd’s, 52 nummers, 150 minuten) over het cowboyleven mee te beginnen had Russell niet kunnen maken. Die stem van Gilmore, dat is de koude wind die over de prairie blaast. Als hij zingt dan voel je de huivering van de cowboy die beschutting zoekt. De strijd tegen de elementen. De eenzaamheid in dat grote meer…

De ontwikkeling naar een voller geluid zet Great Lake Swimmers door op A Forest Of Arms (Nettwerk/Munich). De Canadese band rond Tony Dekker nam zelfs een drummer op in de gelederen. Er zijn ongetwijfeld fans van het eerste uur die moeite hebben met die koers. Ze hebben ook gelijk als ze zeggen dat juist de fluisterzachte zang van Dekker de band zo’n uniek karakter gaf. Great Lake Swimmers klinkt tegenwoordig gewoner. Dat neemt niet weg dat de route die genomen is, een volstrekt natuurlijke is. Stilstand is achteruitgang. De band lijkt meer…

Het Canadese Whitehorse moet over twee grenzen heen voordat het op Baby What’s Wrong? in Mexico aankomt. Lekkere binnenkomer trouwens. De Gretsch van Luke Doucet gromt en Melissa McClelland zingt als een Latijns-Amerikaanse diva. De sound van het echtpaar wordt wat dikker aangezet op Leave No Bridge Unburned (Six Shooter). De drummer stuurt Downtown naar het soort discorockabilly waarmee George Michael ooit een gigahit scoorde. Sweet Disaster begint als een oude soulhit, terwijl de simpele dreun van Evangelina neigt naar meer…

Wat je op zijn minst van St. Polaroid’s debuutalbum Diatones kunt zeggen: sympathiek. St. Polaroid is de curieuze schuilnaam van Eric-Jan Vriend, een liedjesmaker die sinds 2008 op bescheiden schaal bezig is een overzichtelijk, huisgebakken oeuvre bij elkaar te ‘knutselen’ (de kwalificatie is van de zanger zelf), bestaande uit twee EP’s en nu dan het eerste echte album met een volle lengte van elf ‘songs’. Ja, toch maar de Engelse term, want de liedjes zijn tenslotte Engelstalig, al moet gezegd dat de uitspraak van dat Engels vaak wel een beetje meer…

Het zou me niet verbazen als Great Peacock dit jaar doorbreekt. Nee, sterker nog: het zou verbazingwekkend zijn als Great Peacock dit jaar niet zou doorbreken. Want met Making Ghosts heeft deze band uit Nashville een debuut afgeleverd waar je U tegen zegt. Daarop elf originele folkpop-nummers waar sterke country-invloeden in te herkennen zijn. En zonder uitzondering ongemeen pakkend. En…. prachtig gezongen. Great Peacock is in essentie een duo waarin de vocale hoofdrol is weggelegd voor Andrew Nelson. Maar het bijzondere zit ‘m in de wijze waarin meer…

Jeff Eyrich produceerde in 1984 met The Las Vegas Story van The Gun Club een van de meest belangwekkende albums van de jaren tachtig. Of beter: een van de mooiste platen uit de geschiedenis van de popmuziek! Met Proof Through The Night (1983) van T Bone Burnett, Long Gone Dead (1984) van Rank And File, Hard Line (1985) van The Blasters en Exploring The Axis (1985) van Thin White Rope produceerde hij in een kort tijdsbestek nog veel meer moois. Daarna bleef hij wel actief, maar minder beeldbepalend. We waren hem eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren, dus verraste hij ons enorm met School Of Desire (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) van Alectro. Dat is meer…

Kan Richard Thompson een slechte plaat maken? Nee dus. Al veertig jaar komt hij met het ene kwaliteitsalbum na het andere, en om de zoveel tijd met een absolute uitschieter. In die categorie valt Still (Proper Records). ‘Still’ als in: rustig, kalm? Vergeet het maar. Luister bijvoorbeeld naar het bijna acht minuten lange slotnummer Guitar Heroes. Een soepel swingend eerbetoon aan een stel door Thompson bewonderde gitaarhelden: Django Reinhardt, Les Paul, Chuck Berry en Hank Marvin. Jan Donkers merkte in zijn radioprogramma terecht op dat Thompson’s geste weliswaar meer…

Vooropgesteld: we zijn fan van Danny & the Champions of the World. Of misschien beter gezegd: van Danny George Wilson, want het vorige bandje van hem, Grand Drive, kon ons ook al erg bekoren. En dan nu toch maar drie sterren? Hoezo? What Kind Of Love (Loose) is best een lekkere plaat, hoor, vandaar die drie sterren. En we houden hier zeker van countrysoul, maar Danny en zijn wereldkampioenen slaan hier te veel door naar de soul. Blazers galore, en de drummer neemt vaak plaats in de Motowntrein. En Wilson haalt vocaal uit alsof hij begin meer…