The Sideshow Tragedy (zie recensie hieronder) bewijst dat je maar twee man nodig hebt om heel veel lawaai te maken. Maar helemaal alleen, dat kan dus ook. The Suitcase Junket is Matt Lorenz. En die doet in zijn eentje dus ongeveer hetzelfde als het duo uit Texas. Make Time (eigen beheer) is het derde album van de one-man band uit Amherst, Massachusetts. Zijn gitaar gromt door oude buizenversterkers. Verder heeft The Suitcase Junket een koffer en nog veel meer troep van de vuilstort om zich heen verzameld om geluid te produceren. Toch is meer…

De blues slingert door de struiken van Louisiana naar het oosten van Texas. Daar groeiden Nathan Singleton en Jeremy Harrell op. Er was geen ontkomen aan. De blues nam ze in een wurggreep. Als The Sideshow Tragedy schudden ze die weer van zich af. Capital (Continental Song City/Munich) brengt twee mannen die samen lawaai maken voor vier. Gitaar en drums, dat is voldoende. Singleton tart akoestische en elektrische National resonatorgitaren en baritonexemplaren, terwijl Harrell als een wilde op drums en andere percussie slaat. De invloeden van meer…

Hope Sandoval heeft gitarist David Roback om haar dromerige zang op diens psychedelische tapijtjes te draperen. Thayer Sarrano voorziet haar atmosferische klanken voor een groot deel zelf van sfeerrijke gitaarstructuren. Shaky (Guildwater Group) is een absolute aanrader voor fans van Mazzy Star. Omfloerste zang. Gefluister langs de donkere gitaarnoten. Bovendien is deze Thayer Sarrano net zo’n fragiel meisje met donkere haarlokken en dito oogopslag als Sandoval. En verder slist deze Sarrano net zo lekker als Jesse Sykes. Vooral op meer…

Van bluesrocker heeft Sean Taylor zich ontwikkeld tot een fijnzinnige singer-songwriter. Op het titelnummer van The Only Addiction Is Love (eigen beheer) vraagt hij om raad bij de grootmeester. ‘I asked Leonard Cohen what I should do / I’m still waiting for an answer and he’s singing the blues’, horen we hem zingen. Tsja, Cohen belichaamt de blues en Taylor zoekt het in folk. Taylor fluistert. Taylor is in zichzelf gekeerd. Taylor doet gevoelig. Maar Taylor voorkomt dat hij vervalt in kleffe sentimentele liedjes. Een gast als Danny Thompson, die op meer…

Dar Williams toont zich in twee gedaanten op Emerald (Bread & Butter/Bertus). Naast intelligente folkliedjes brengt ze ook vlotte popdeunen die zo uit de jaren tachtig zouden kunnen komen. FM Radio is zo’n liedje dat de tijden van The Bangles en The Go-Go’s laat herleven. De radio blèrt over het strand, in de snackbar wordt gedanst. Je zou bijna weer zin krijgen in dat muzikaal toch allesbehalve interessante decennium. Williams pakt uit met meer van dit soort lekkere liedjes, normaliter het terrein van iemand als Aimee Mann. Gevoelige liedjes zijn er ook meer…

Duijf (Bastaard Platen) is het debuut van Duijf. Het album begint als een concert. De drummer gaat zitten en trommelt wat. De gitarist slaat een paar akkoorden aan. Zo, iedereen klaar? Beginnen maar? Dat ongedwongen begin past bij het karakter van ander werk op Bastaard Platen, waar de planken grofgeschuurd zijn en het liefst een beetje schots en scheef op elkaar getimmerd. Met Mathijn den Duijf hebben ze weer zo’n chaoot liefdevol opgenomen in de stal. ‘Met mijn beste vriend beklim ik keer op keer de scheve toren’, horen meer…

De letter Z neemt niet de meeste ruimte in beslag in de platenkast. Het zou dus best leuk zijn om af en toe iets nieuws te zetten naast Dan en Warren Zanes, Brock Zeman, Warren Zevon en anderen. Brandy Zdan krijgt daar een plekje. Maar eerlijk gezegd had dat voor mij niet gehoeven. Het album Brandy Zdan (Cavalier Recordings) is namelijk niet echt een aanrader. Zdan was voorheen actief in Twilight Hotel, waarin ze een duo vormde met Dave Quanbury, speelde gitaar bij The Trishas en bracht solo enkele ep’s uit. Dit is haar volwaardige solodebuut. Teddy meer…

Eerlijk is eerlijk. Live viel Daniel Romano vorig jaar in Vera en op Take Root een beetje tegen. We hoorden een nogal dunne stem en als podiumpersoonlijkheid had Romano moeite de ruimte te vullen. Was de hype rondom zijn persoon onterecht? Geenszins. Come Cry With Me heeft niets van zijn glans verloren. En op het nieuwe album If I’ve Only One Time Askin’ (New West Records/PIAS) bevestigt de Canadees zijn grote klasse. Als geen ander geeft Romano ouderwetse country een nieuwe impuls. Door dicht bij de traditie te blijven, maar ook door meer…