Tawny Ellis – Silent Comedy – Tyler Edwards – McClain Sullivan – Ben Millburn – Scott Krokoff – Ghosts In Pocket – Them Vibes

Ghosts Of The Low Country – The Muscle Shoals Sessions (eigen beheer) van Tawny Ellis is een geweldige ep met vier liedjes (17.40 minuten, twee eigen composities en twee covers). Ellis komt uit Savannah, Georgia, maar woont tegenwoordig in Los Angeles. Voor deze ep reisde ze terug naar het zuiden van de Verenigde Staten. Naar Muscle Shoals, Alabama, om precies te zijn. Daar nam ze in de befaamde Fame-studio dit kleinood op onder productionele leiding van Rick Hall. Kenners weten dat het dan over countrysoul gaat. Ellis heeft een prachtige stem die volledig tot zijn recht komt in de productie van Hall. Je zou de zang van Ellis zomaar kunnen verwarren met Catherine Irwin van Freakwater. Ook qua stijl zijn er gelijkenissen. De sound van Ellis (lapsteel) is behoorlijk rauw en down to earth, mede dankzij het heerlijke werk van haar begeleiders.

Met God Neon maakt The Silent Comedy uit San Diego, Californië, duidelijk dat ze met een been in de bar staan en het andere in de kerk. Dat krijg je met een vader die dominee is en alle bezittingen verkoopt om met zijn familie de wereld rond te reizen. Het is het verhaal van de broers Joshua en Jeremiah Zimmerman. Joshua (bas, zang) en Jeremiah (toetsen, gitaar, zang) vormen de band met neef Chad Lee (drums) en jeugdvriend Justin Buchanan (mandoline, banjo). Samen maken ze krachtige rootsrock op Friends Divide (Singleton Records). Op God Neon rocken ze als The Havalinas of Golden Earring. Rond Light Of Day waart de geest van Nick Cave, terwijl ook valt te denken aan een band als Two Gallants. You Don’t Know Me is een licht liedje, terwijl Ghost juist tamelijk pompeuze folkrock is die de jaren tachtig terughaalt. 6 nummers, 21.37 minuten.

Tyler Edwards schreef de titelsong van Too Young For Love (eigen beheer) op de ochtend dat hij 25 werd. De Amerikaan is het soort singer-songwriter dat inspiratie put uit persoonlijke omstandigheden. Opener Headed For The Coast doet verslag van zijn plan om van South Carolina te verhuizen naar de westkust. Iets wat hij kort daarop ook deed. Edwards woont tegenwoordig in Seattle, Washington. Calling Me is een liedje met een enorme drive en een lichte Mexicaanse touch. Down wordt gekenmerkt door een fiddle en de tekst ‘you pull me up when we go down’. Sail On is een akoestisch liedje. Het titelnummer is akoestische powerpop waarmee hij te situeren valt tussen Josh Ritter en Josh Rouse. 6 nummers, 23.18 minuten.

McClain Sullivan trok juist weg uit Seattle. Ze opereert vanuit New York. Ze volgde een opleiding aan de New School for Jazz and Contemporary Music. Dat vertaalt zich op Happy Anniversary in witte grotestadssoul. Steely Dan, maar funkier met een stukje scatten. Another Mistake valt op door erg goede opnametechniek. Drums en bas klinken geweldig. Haar jazz en soul is Cool Enough. Daylight heeft een zuigend ritme waarbij Sullivan behendig langs de spaarzame noten klimt. Rachel (eigen beheer) is een en al relaxte klasse. 7 nummers, 24.21minuten.

Ben Millburn uit Austin, Texas, had een volledig album opgenomen, maar hij was niet tevreden met het resultaat. Hij herschreef vier van de liedjes en knutselde aan de arrangementen. Op Strange Love & Consequence (eigen beheer) tracht hij de rock-’n-roll van de jaren vijftig en zestig te verbinden met de gitaarrock van de jaren negentig. Het laatste is duidelijker dan het eerste. Het titelnummer heeft stevige gitaren en een licht psychedelische toonzetting. De zang van Ashley Cowart trekt een lijntje naar Kim Deal. Evenzogoed zorgt ze op Dizzy voor de minder plezierige vergelijking met 4 Non Blondes, terwijl het liedje verder best aardig is. Beetje Posies ook. Waste is het aardigste nummer. Over een punkfundament wordt paisley gitaarrock gedrapeerd. 4 nummers, 16.21 minuten.

De zingende advocaat Scott Krokoff begint Realizations & Declarations (eigen beheer) als Springsteen circa Darkness On The Edge Of Town. Maar dan veel minder donker. Een nette variant zeg maar. Als vervolgens Because Of You klinkt als Eagles mag duidelijk zijn dat Krokoff ietwat bedaagde classic rock laat horen. Goed uitgevoerd, net zo onberispelijk als zijn voorbeelden. Scared Little Boy is ook zo’n nummer dat de vleugels uitslaat naar Eagles. JD Souther had er wel raad mee geweten. Een mondharmonica blaast Walter Mitty levenslust in. Klinkt iets moderner. Denk aan Dawes bijvoorbeeld. Pissed Off In Paris gaat over klein toeristisch leed. 7 nummers, 27.45 minuten.

Ghosts In Pocket komen uit Californië. De stekende gitaartjes op titelnummer Barberton (eigen beheer) mengen Sonic Youth met Jesus and Mary Chain. Drums met echo en gitaren gaan terug naar de jaren tachtig. Het is zo’n bandje wat je destijds zou hebben opgepikt uit blaadjes als Bucketfull Of Brains of Forced Exposure. Seperated By Ice heeft een ijl toetsenlaagje, terwijl de akoestische snaren het naar iemand als Josh Ritter trekken. Statues Pulse is daarna dankzij de drums iets in de richting van Ed Kuepper. Vijf nummers, 19.10 minuten.

Richard Dodd produceerde TV (eigen beheer) van Them Vibes uit East Nashville. Mamma’s Gotta Secret stoeit met een kale rockabillybeat en overstuurde zang. You Get Me brengt sexy southern rock met een snijdende gitaar. Op Hit N Run wordt helemaal duidelijk wat er van deze jongens te verwachten valt: vuige rock met de Rolling Stones als grote voorbeeld. Altijd goed. 5 nummers, 15.40 minuten.