De deurbel gaat. Als ik opendoe staat de buurvrouw voor m’n neus. Of ik die muziek die ik de laatste drie dagen draai alsjeblieft nog eens wil opzetten. En ze wil graag weten wat het voor een plaat is. Het is Walking With A Stranger (eigen beheer), het tweede album van het duo Escondido (bestaande uit Jessica Maros en Tyler James) En ja, het is een plaat die ik inderdaad al drie dagen vrijwel onafgebroken op vol volume draai. Niet alleen omdat die zo goed is, maar ook omdat het een album is dat uitnodigt om de geluidsknop open te zetten. Dit is klassieke meer…
Met Six On The Out (eigen beheer) brengen 
Gisteravond werden in Los Angeles voor de 58ste keer de Grammy Awards uitgereikt. Daarbij vielen Chris Stapleton (foto) en Jason Isbell ieder twee keer in de prijzen. Stapleton kreeg ze voor “Country Solo Performance” en “Country Album” en Isbell voor “American Roots Song” (24 Frames) en “Americana Album”. De Grammy voor het beste folkalbum ging naar Bela Fleck en Abigail Washburn en die voor het beste bluegrass-album 
Valentijnsdag 2016. Nijmegen. Geen lekker weer, dus een rondje golf op het nabij gelegen Rijk van Nijmegen links laten liggen. Ook geen De Goffert om de Nijmeegse Eendracht Combinatie te zien verliezen (0-3) van de aanstaande (?) landskampioen. Maar wel: The Mulligan Brothers in Trianon. Het (na)middagoptreden welteverstaan, want een minuutje DWDD lijkt vrijwel immer een run op kaartjes teweeg te brengen; ook voor The Mulligan Brothers. Het middagoptreden was dan ook plots in 
Na de dood van zijn vader zocht 
In 1977 was ik 15. Countryrock was alles voor me. Ik had het idee dat ik veel te laat geboren was, want alle goede platen in dat genre waren eind jaren zestig en begin jaren zeventig gemaakt. En dat was al zóóó lang geleden. Hotel California was best een aardige plaat, maar het titelloze debuut Eagles toch echt zoveel beter. Vier jongemannen die speelden alsof de naalden van de cactussen door hun Levi’s prikten. Mijn leven was een ontdekkingstocht naar 
Ze werden hier al genoemd in recensies van albums van Willie Sugarcapps en Scott Nolan. Maar hun eigen Dirt Road’s End bleef onbesproken. Daar maken we nu een eind aan, ook al is het album al bijna een jaar oud. Gewoon omdat het kan en omdat dit een album is dat nodig onder de aandacht gebracht dient te worden. 
De eerste namen voor de op 2 juli in het Utrechtse Julianapark te organiseren derde editie van het 
Op zijn achttiende verliet 
