Binnenkort zal Ryan Gustafson optreden op de Rhythm & Blues Night in de Groningse Oosterpoort. Dat niet alleen, hij vergezelt Phil Cook op diens Europese toernee. Dat alles onder het pseudoniem The Dead Tongues. Onder die naam bracht hij vorige maand ook het album Montana (eigen beheer) uit. Hierop hoor je dat het best logisch is dat The Dead Tongues op dat prestigieuze Groningse festival staat. Het is namelijk niet niets wat hij op Montana presteert. De uit North Carolina afkomstige Gustafson incorporeert op mooie wijze Appalachian folk met fingerpicking meer…

Een tot studio omgebouwde hut in de wouden van British Columbia is het domein van de Canadees Cam Penner. Samen met zijn maatje Jon Wood nam hij er in tien dagen Sex & Politics (eigen beheer/Lucky Dice) op. Dat is een album vol schrille rootsmuziek die klinkt alsof de stad het voor het zeggen heeft in dat kleine stukje woud waar dit tot stand kwam. Hey You (Lovers Of Music) is een van tak naar tak springende combinatie van folk en funk. De stem van Penner reikt naar de hoogste toppen, maar tijdens het klimmen heeft de boomschors zijn zang ruw en meer…

Ken Dunn brengt zijn americana op smaak met fikse scheuten cynisme. Daar heeft hij ook de stem voor. Nogal scherp en daarbij ietwat zeurderig is zijn voordracht. En ach, daar houden we wel van in altcountry. Zulks geeft de muziek karakter. The Great Unknown (eigen beheer) van Ken Dunn & Gypsy Starfish verdient door die kritische aanpak in combinatie met die stem als prikkeldraad een plaatsje in de buurt van artiesten als Freedy Johnston, David Munyon en Terry Allen. In de liedjes van Dunn loopt het altijd anders dan meer…

Met ruim 200 optredens per jaar weet Carter Sampson waarover ze het heeft in haar liedjes. Die gaan over de hele nacht autorijden om maar alleen te zijn. Gejaagd door de wind. De geest van Hank Williams die haar gezelschap houdt (Tomorrow’s Light). Er is geen woord gelogen aan Wilder Side (eigen beheer/CRS) van Sampson. Dat hoor je. Ze zingt dat ze zich nog niet wil settelen (Run Away). Ze houdt van de regen en de wind. Ze wil altijd verder, zelfs als ze eigenlijk geen afscheid zou willen nemen (Highway Rider). Ze komt zichzelf meer…

Natuurlijk dien je als serieuze americanaliefhebber naar Empire (Cornelius Chapel Records) van Brad Armstrong te luisteren. Zeker als je ook van Matt Woods, Patterson Hood, Adam Faucett of Josh Nolan houdt. Rauwe, eerlijke, melodieuze gitaargeorienteerde singersongwriterrock dus. Maar dan wel rauw zonder dat het punky wordt. Armstrong is ook te vinden in de line-up van The Dexateens; Empire is echter het eerste album dat hij als soloartiest uitbrengt. Hij kreeg daarbij hulp van onder meer Maria Taylor die in de achtergrond zingt. Op het schitterde meer…

Nette Engelse folk en aangeharkte americana komen bijeen in de popliedjes van de Britse singer-songwriter Paul Handyside. Let Me Down Easy zingt hij en schept daarvoor zelf de voorwaarden middels behaaglijke melodielijnen. Zachtaardige liedjes met heldere zang en niet al te opdringerig gitaarspel voor bij de open haard zijn het. Toch is Tide, Timber & Grain (Malady Music) geenszins een album dat geruisloos langstrekt. Handyside weet met zijn liedjes oude tradities te gieten in tijdloze kwaliteit. Echt wanhopig klinkt een meer…

Eerlijk gezegd overviel mij bij beluistering van de eerste tonen van Another Black Hole (Gypsy Eyes) een zekere Malcolm Holcombe-moeheid. Zo’n tien jaar geleden, ten tijde van het verschijnen van I Never Heard You Knockin’ en Not Forgotten, was ik erg onder de indruk van het werk van deze man. Maar gaanderweg, bij het verschijnen van iedere nieuwe plaat, verloor ik steeds meer interesse. Ik had het wel zo beetje allemaal gehoord. Die indruk werd niet weggenomen door het eerste nummer van deze nieuwe plaat, die weer werd opgenomen door Ray Kennedy meer…

Alle bombast is overboord gegooid. Op The Narrows (Yep Roc Records) schaalt Grant-Lee Phillips terug. Mogelijk heeft dat te maken met zijn verhuizing van Los Angeles naar Nashville. Phillips keek uit naar een iets rustiger leven. Daar in Nashville pakt Phillips de zaken aan zoals Springsteen dat deed op Nebraska. Luister maar eens naar Smoke And Sparks, behoorlijk kaal. Ook Taking On Weight In Hot Springs klinkt als een akoestische Springsteen. Erg fraai is Moccasin Creek met bassist Lex Price op bouzouki. Jerry Roe zit achter de drumkit en meer…

Laten we nogmaals teruggaan naar die prachtige jaarlijst over 2015 van de Australische site Post To Wire. Op plaats 9 vinden we daar Mark Lucas met Little Town Blues (Laughing Outlaw Records). In tegenstelling tot de meeste namen op die lijst is deze Lucas geen onbekende voor deze site, we hebben het hier al vaker gehad over de Brit die down under actief is. Na Little Town Blues verscheen ook nog The Continental Drift (eigen beheer) als Mark Lucas and the Dead Setters. Op de cd zonder Dead Setters heeft Lucas wel gewoon de beschikking over een stel begeleiders. Op Federal Highway Blues maken we een vlucht aan een hangglider en zien we kangoeroes. De toetsen zorgen voor een veilige landing. Op His Own Titanic probeert meer…

De Blue Grass Boogiemen vieren dit jaar hun 25-jarig jublileum. Dat doen ze met het uitbrengen van een bijzonder album: Grassified (Excelsior). Daarop staan 16 nummers die ze met andere Nederlandse artiesten opnamen. Nummers van die betreffende artiesten, maar dan, de albumtitel zegt al genoeg, in een bluegrassversie. Dat levert in dit geval wisselende resultaten op. De plaats opent met twee goed geslaagde nummers, een oud nummer van GEM met Maurits Westerik en een nummer met Jeroen Mesker, voorman van Maison Du Malheur. Gesteld meer…