Met een president als de grootste verrader van het land zat er voor Nathan Bell niets anders op dan zo snel mogelijk een statement te maken. Dat doet hij met Love>Fear (48 Hours In Traitorland) (Stone Barn Records/Lucky Dice). Tien jaar geleden maakte Nathan Bell al eens een plaat getiteld Traitorland (zie recensie). Ook toen al was er veel mis in Amerika. Bell schreef er verhalende songs over vol dreiging. Op deze nieuwe collectie zijn de liedjes weer heel sterk. The Big Old American Dream is voor velen maar moeilijk overeind te meer…

Tweeënhalf jaar geleden tipten wij u hier het fenomenale titelloze debuut van de Noor Torgeir Waldemar. Met de opvolger No Offending Borders (Jansen Platenproduksjon/PIAS) bewijst hij dat hij geen eendagsvlieg is. Waldemar start de plaat met Falling Rain, een folkliedje van nota bene Link Wray (die we toch vooral al rock ’n roll gitaarheld kennen). Maar daarna tapt Waldemar toch uit een andere vaatje. Summer In Toulouse is een stevig rockend nummer waarmee hij een fikse elektrische gitaarwind door de fjorden laat waaien. Dat is ook meer…

Nikki Lane vat de koe bij de horens op Highway Queen (New West Records/PIAS). Direct op de opener gaat ze er vol in. Om door te breken moet ze 700.000 Rednecks voor zich winnen, dus daar zal ze alles aan doen. Dan heeft ze het voor elkaar. Dan is ze de Highway Queen. Een koningin van de weg die geen koning nodig heeft. Het gaat er niet om wie van haar houdt, maar om wie ze vasthoudt, zo worden we op het titelnummer gewaar. Nikki Lane is een powervrouw. De longhorn van de hoes is namelijk geen koe, maar een stier. En die houdt ze in bedwang. Haar meer…

Al die tributes aan artiesten uit het verleden mogen leuk en aardig zijn, veel schieten we niet op met die doorslagjes. Het Amerikaanse duo Foxygen bewijst dat het ook heel anders kan. Op Hang (Jagjaguwar/Konkurrent) donderen ze diverse stijlen popmuziek door elkaar met opmerkelijk fris resultaat. Follow The Leader flirt met Philly-soul en orkestraties à la Curtis Mayfield, waarna een shalala helemaal op het einde nog even een knikje is naar Van Morrison. Avalon vangt aan als Van Dyke Parks die oude swing naar zijn hand zet, maar het klinkt ook als meer…

Hoe staat het anno 2017 in suburbia? Is er nog sprake van menselijk contact in de van groene gazons voorziene woonwijken in Amerika sinds iedereen achter het scherm van een computer zit? Frontier Ruckus schildert het moderne Amerikaanse leven op Enter The Kingdom (Red Essential/Bertus). De eenzaamheid kruipt door de kieren op Nothing Is Working. De telefoon rinkelt niet meer. De band uit Detroit, Michigan, maakt lieve, zeg maar gerust naïeve liedjes die dolen in melancholie. Iedereen zit thuis voor de buis in joggingbroek te kijken naar meer…

Matt Haeck gaf zijn debuut de titel Late Bloomer (Blaster Records/Dollartone/Sonic Rendezvous). De Amerikaan is inderdaad een laatbloeier. Muziek is pas sinds kort zijn roeping. Haeck dacht dat hij een dominee zou worden. Daarmee zou hij in de voetsporen van zijn ouders treden, die in zijn jeugd als missionarissen rondtrokken. Zodoende kwam Haeck ter wereld op Barbados. Ergens brak het lijntje met religie. Hij heeft nu andere dingen te vertellen in zijn liedjes. Hij ziet nu gewoon het licht en het donker in wereldse zaken wat direct resulteert in de meer…

Ik draai er niet omheen -u had die vier sterren hierboven al lang gezien-, het nieuwe album van Will Johnson, Hatteras Night, A Good Luck Charm (Undertow Records), is schitterend. Je kunt geen recensie van de muziek van deze in Texas wonende singer/songwriter (en schilder) schrijven zonder te vermelden dat hij de grote man was in Centro-Matic. Het is in dit geval ook relevant omdat eerdere soloplaten van Johnson, ten tijde nog van het bestaan van Centro-Matic, een stuk rustiger waren dan het werk van de band. Op dit nieuwe album draait Johnson meer…

De Zweed Erik Lundgren mag je gerust productief noemen. De afgelopen tien jaar kwam hij tot 26 albums. Sommige daarvan zijn voor niets beschikbaar op internet. Bij het merendeel deed hij alles zelf en van de bestaande conventies trok hij zich liever niets aan. Zijn werk past zelden bij een stroming. Alsof dat al niet uitputtend genoeg is, maakte Lundgren het zich op Door Dwellers (Kebe Music/Misty Music) nog eens extra moeilijk. Voor de tien liedjes van het album stelde hij zich tot taak die telkens van drie verschillende verhaallijnen te meer…