In de jaren 80 heb ik de elpees van The Waterboys altijd in de schappen van de platenwinkels laten staan. De folkrock van deze Schotten was me te pompeus, een oordeel dat voornamelijk gebaseerd was op wat ik over de band had gelezen. Ik had nooit de moeite genomen om eens een plaat te beluisteren. Er was immers voldoende Amerikaanse countryrock te ontdekken waarmee de platenkast gevuld kon worden… Where The Action Is (Cooking Vinyl) dringt zich via de promotiekanalen nu aan mij op. En wat een leuke plaat is dat! Vanaf meer…

Dave Schramm speelde in 1986 gitaar op het debuut van Yo La Tengo. Vier jaar later debuteerde zijn eigen band The Schramms met Walk To Delphi. In 2000 werd het vijfde studioalbum uitgebracht, waarna het bijna twintig jaar duurde voordat er met dit Omnidirectional (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) een opvolger verscheen. In de tussentijd was er nog wel een liveregistratie van een in Duitsland opgenomen concert op een dubbel-cd, maar verder hield Schramm zich vooral bezig als sessiemuzikant op albums van onder anderen meer…

Een viool die als een vogel heen en weer vliegt door de Midwestern Sky. Een klaterende banjo die over elkaar schuivende wolkenpartijen weer van elkaar duwt op Hard To Reach. Op Idaho gaat het om de zoektocht naar een betere weg door het leven met een steelgitaar die de route plaveit. Ky Burt is een nietige figuur op de cover van The Sky In Between (Woodstove Records), maar als geen ander weet hij die ruimte te bespelen. Met zijn soms lichtjes overspringende tegen het ijle aanhangende stem lijkt hij weg te zweven in het zwerk, maar niets is meer…

Aangename niets aan de hand muziek voor tuinfeesten en buurtbarbecues, waarbij de accordeon je meesleept naar een veranda in Louisiana of Texas, dat biedt Almost Home (Paraply Records) van het Zweedse Lazy Afternoon. Het uit acht personen bestaande collectief biedt kruidige gerechten, die een ongedwongen sfeer creëren waarbij geen onvertogen woord zal vallen tijdens het geslaagde samenzijn met familie, kennissen en buurtgenoten. De americana van de Zweden plukt wat uit de cajunkeuken, voegt er net zo makkelijk wat tex-mexgerechten meer…

Vergeet de eerste pakweg driekwart minuut, want nadat een synthesizer de eerste speelruimte gepakt heeft, breekt een gitaar door dat gedoe heen en ontstaat iets van een melodie. Dan volgt Jaco net als Luther Russell de grote baan van Big Star. Maakt niet uit dat het eerste nummer van You Know (Cornelius Chapel Records) On The Ground heet. Jake Waltzman zat voordat hij als Jaco het solopad opzocht in diverse bandjes, waar hij achter het drumstel zat. Nu neemt hij ook gitaar en toetsen voor zijn rekening. En de zang natuurlijk. Lester Nuby voegt gitaar, meer…

Met Jody Stephens van het legendarische Big Star vormt Luther Russell de band Those Pretty Wrongs, waarvan binnenkort een tweede album verschijnt. Hier gaat het echter over Medium Cool (Fluff & Gravy Records) van Luther Russell. En dat is een album waar geen liefhebber van gloedvolle powerpop omheen kan. Opener Deep Feelings heeft alles wat Big Star zo bijzonder maakte: een stoempende melodie waarin dwarse gitaarverbanden worden aangelegd, waarna het heerlijk roetsjen is over een glijbaan van pure pop. De gitaar krult door de bochten in meer…

Waar zet ik straks Traitors Table (Fluff & Gravy Records) van Fernando Viciconte neer in de platenkast? Bij de F of de V? Normaal gesproken hou ik de achternaam van een artiest aan, maar in dit geval niet. Fernando Viciconte maakte namelijk al vele albums onder de groepsnaam Fernando. Daar hebben we drie jaar geleden uitvoerig aandacht aan besteed. Dit nieuwe album komt daar gewoon bij te staan, ook al zijn de andere bandleden er niet bij. Dat betekent niet dat dit album anders klinkt. Samen met Luther Russell werd een stuk muziek in elkaar meer…

Te Amerikaans, kan dat ook? Op een site over americana? Dat kan en Jericho Woods valt de twijfelachtige eer te beurt dat we die vraag oproepen en bevestigend beantwoorden. One Perfect Sound (SkiddCo Records) is een album zoals ze vooral in de jaren 90 werden gemaakt. Dat betekent veel liedjes over dansen. Op Wrong Things, Right Reasons gaat de band uit Kentucky vol overgave de dansvloer op. Je zou er op kunnen linedansen. Hangover Town gaat over een laatste dans in het neonlicht en hoe moeilijk het is om een vrouw te vinden op een plek meer…

Het drama ligt behoorlijk dik op The Hurting Kind (Single Lock Records/Bertus) van John Paul White. De voormalige helft van The Civil Wars weet zelfs een liedje met de titel The Good Old Days een ongemakkelijke lading te geven. ‘Oh what’s so good about the good old days’, vraagt hij zich af. Maar dan draait hij het om. ‘The past is ash and dust / Our best days are in front of us.’ Een twangende baritongitaar en een stukje steel brengen I Wish I Could Write You A Song, dat White schreef met oudgediende Bill Anderson. Prachtig. White zit stilistisch en met zijn meer…

Minder is meer. Dat was voor Joy Williams en producer Kenneth Pettengale (Milk Carton Kids) het uitgangspunt voor Front Porch (Sensibility/Thirty Tigers/Bertus). Dat is een stap voorwaarts ten opzichte van de elektronische verkenningen op Venus. Het titelnummer staat voor een meer ongedwongen manier van leven, zonder jezelf al te hoge doelen te stellen. Genieten van wat je hebt. Tel je zegeningen. Zoiets. Williams had zelf even tijd nodig om daar te komen. ‘I took the long way / Looking for the shortcut’, in haar eigen bewoordingen. Met dit meer…