Johnny Cash inspireerde Jack Cade om ook te gaan zingen. Nummers schrijven deed hij al langer, maar ze werden altijd gezongen door andere bandleden. Totdat hij The Man Comes Around hoorde. Die donkerte, het bracht Cade opeens tot het besef dat zijn eigen grofkorrelige stem een instrument was waar hij zich niet voor hoefde te schamen. Bear Bones (Collision Music) brengt tien liedjes met die bariton die klinkt als een doodskist van steigerhout. He Lies On His Side is donkere introspectie afgewisseld met heftige passages. Dat laatste is niet zo gek voor meer…

Toen de kinderen de deur uitgingen, kon Jordi Baizan eindelijk wat serieuzer werk maken van zijn hobby liedjesschrijven. Free And Fine (Berkalin Records) is het tweede album van de Texaan. Hij wist Walt Wilkins en Ron Flynt te overtuigen om plaats te nemen op de stoel van de producer. Dat betekent dat Baizan een heel veld aan topmusici tot zijn beschikking kreeg. We noemen Chip Dolan, Rich Brotherton en de ook weer in Austin aanwezige Nederlander Bart de Win. De albumtitel is een strofe uit de tekst van Desert Line, dat gaat over een stel dat de meer…

Waarom Garrett T. Capps dit album met The Three Timers een beetje uit de publiciteit heeft gehouden is een groot raadsel. Blijkbaar moest alle aandacht naar All Right, All Night gaan, maar Sounds Of San Antone (Shotgun House Records) is eigenlijk nog leuker. Want: rauwer, ongecompliceerder. In de woorden van manager John Strodtman: a sloppy set of South Texas roggenroll spillin’ out your ears like an overloaded plate of enchiladas. Jawel! Dit is een Mexicaans gerecht dat tot over de rand van het bord gaat. The Three Timers is de band die Capps vorig meer…

All Right, All Night (Shotgun House Records/Sonic Rendezvous) is volgens Garrett T. Capps de opvolger van In The Shadows (Again), maar ondertussen heeft hij ook al een uitstekende plaat afgeleverd met The Three Timers. Hoe dan ook, dit is het tweede deel van de In The Shadows Trilogy. Dus schieten we goedgemutst de ruimte in met het titelnummer, ingeleid door wat vuurpijleffecten uit de modulaire synthesizer van Justin Boyd. Dit is namelijk wederom een gevalletje spacecountry met NASA Country als begeleidingsband. Al te meer…

Dust To Mud (eigen beheer) is het debuut van Iain Micah Weigert. Grappige naam als je die op z’n Nederlands uitspreekt, maar Weigert is een Amerikaan die tegenwoordig in Nashville woont (daarvoor in New Orleans). Heel veel meer weet ik niet van de man, behalve dat hij ook instrumentmaker is. Maar het belangrijkste: hij is een singer-songwriter die fijne gitaarliedjes schrijft die ergens tussen country en folk liggen. Liedjes over vergankelijkheid zoals Bye And Bye. Somberstemmende liedjes als Room By The Hour, waarin iemand face down gevonden wordt in meer…

’Left of center country music from the city of angles.’ Als een artiest zo goed zijn plaats weet te duiden, dan ligt het voor de hand om zo’n zinnetje van de website maar gewoon over te nemen. Warning (eigen beheer) heet het album en als artiestennaam hanteert de uit Los Angeles afkomstige Alex Owen Lasers Lasers Birmingham. Zijn inspiratie zoekt hij in authentieke country, maar tekstueel wil hij niet blijven hangen bij de bekende beelden. Zijn liedjes moeten van deze tijd zijn. Dat legt hij dan direct uit in het titelnummer waarmee het album aanvangt: meer…

Op North East (eigen beheer) covert het collectief dat zich Session Americana noemt liedjes die hun oorsprong hebben in New England, de verzamelnaam voor de staten Connecticut, Maine, Massachusetts, New Hampshire, Rhode Island en Vermont. In dat deel van Amerika kwamen veel migranten aan met dromen over een betere toekomst. De industriële revolutie drukte er een belangrijk stempel op het dagelijkse leven. Daarover gaat een liedje als You’ll Never Get To Heaven van Bill Morrissey, dat hier een fraaie vertolking krijgt met Jim Fitting op meer…

Angela Perley noemde haar album 4:30 (eigen beheer) naar de studio in Columbus, Ohio, waar het werd opgenomen. Het is ook haar bedtijd, als ze tenminste geen bezigheden heeft in de ochtend. Want als de zon onder is gegaan, begint de creativiteit te stromen bij haar. Ze schrijft dan vlotte popsongs over het grote avontuur dat liefde heet. Soms gaan die over haarzelf. ‘I’m a loster, I’m a wild one baby / I’m a dancer, I’m a left-handed crazy / I’m a moochild whispering your name’, zingt ze op Let Go. Op Back In Town verheugt ze zich op meer…