Desert Dove (Yep Roc/V2) van Michaela Anne verscheen op nogal wat jaarlijstjes. Best bijzonder, want de Amerikaanse maakt mainstream countrypop. Is dat de nieuwe trend in altcountry? Laten we hopen van niet. Waardoor viel zij zo in positieve zin op? Omdat ze tekstueel wat dieper ging dan de doorsnee country, zoals sommige scribenten benadrukten? Best mogelijk, ze zingt namelijk over de onzekerheden in de liefde en dat doen ze in Nashville bij voorkeur niet. Daar houden ze het liever oppervlakkig. Maar om bij die teksten van Anne te komen, moet meer…

Wat weten we van Doug Tuttle? Niet bijster veel: hij woont in de buurt van Boston, is nog  betrekkelijk jong, komt uit de psychedelische rockwereld en Dream Road (Burger Records) is zijn vierde soloplaat. Wat moet u weten? Dat dit Dream Road een zalig plaatje is dat bij elke draaibeurt aan kracht wint. Het album biedt 10 liedjes in een half uurtje. Dromerige gitaarliedjes, waarbij qua vergelijking te denken valt aan het laatste werk van The Bony King Of Nowhere of de vriendelijke kant van Kurt Vile. Het is alsof je bij beluistering een boswandeling maakt in de meer…

Vier jaar lang richtte de Canadese singer-songwriter Catherine MacLellan zich op nummers die haar vader heeft geschreven. Gene MacLellan (1938-1995) wordt gezien als een van de belangrijkste songschrijvers van Canada. Na een album (If It’s Alright With You: The Songs of Gene MacLellan), een documentaire en een grootse show die in het teken stonden van haar vader, stelt ze nu zichzelf weer op de voorgrond. Coyote (eigen beheer) is haar zesde album. Ze kijkt naar binnen op de tedere folksongs die ze brengt. Ze speelt akoestische meer…

In de platenkast te plaatsen in de buurt van Larry John McNally, Peter Gallway en Jeb Loy Nichols. Dat was de slotzin in 2018 van de recensie van het album Love Will Find You: 9 Degrees Of Relationship van Paul Messinger. Niet zonder reden beginnen we het stukje over The Reckoning (eigen beheer) met diezelfde woorden. Waarom? Omdat liefhebbers van die namen echt eens moeten luisteren naar deze musicus uit North Carolina. En verder ook omdat hij een meester is op de diatonische mondharmonica. Jason Merritt was wederom meer…

Dansen totdat je er duizelig bij neervalt. Daar kan het wel eens op uitdraaien met dit Gonna Have a Time With… Jittery Jack and Amy Griffin On Guitar (Rum Bar Records/Sonic Rendezvous). Jittery Jack speelt rockabilly alsof hij het uitgevonden heeft. Ongeveer zoals The Paladins dat ook maar blijven doen. Hij blijft qua stijl iets dichter bij de voorbeelden van destijds, maar hij stopt er zoveel energie in dat het label retro niet volstaat. Hoe oud deze muziek ook mag zijn, Jittery Jack bewijst dat het genre nog altijd toekomst heeft. Terecht geeft hij Amy Griffin meer…

Het is 9 januari 2020 en nu begint al de grote inhaalslag met recensies van albums uit 2019 waarvan we denken dat die hier besproken moeten worden Atlanta Millionaires Club (Secretely Canadian) van de –u raadt het al- uit Atlanta afkomstige Faye Webster is zo’n album. Het verscheen al in mei van vorig jaar maar is toen onder onze radar doorgevlogen. Atlanta Millionaires Club is een intrigerende plaat waarop Webster op interessante wijze americana vermengt met R&B. Dan bedoelen die jazzy hedendaagse arrenbie en dus niet het rauwe meer…

De aankondigingen en interviewtjes van radiodeejays met Reverend Freakchild op Road Dog Dharma – Lay Your Hands On The Radio (Treated And Released Records) zijn te flauw voor woorden en zeker niet geschikt om vaker dan een keer te ondergaan. Die ‘gesprekjes’ met WNCD (Youngstown, Ohio), WBJB (Asbury Park, New Jersey), WTJU (Charlottesville, Virginia), WUTC (Chattanooga, Tennessee), WNCW (Spindale, North Carolina), WWOZ (New Orleans, Louisiana), KPFT (Houston, Texas), KNON (Dallas, Texas), KGNU (Boulder, Colorado), KPIG (Freedom, meer…

Met Sometimes I Just Don’t Know van Bryan Estepa kijken we al voor de derde keer in korte tijd (na Fallon Cush en Josh Rennie-Hynes) naar Australië. De uit Sydney afkomstige Estepa draait al een jaar of 15 mee in de onafhankelijke muziekscene down under en dit Sometimes I Just Don’t Know is  zijn 6^de album. En wat een heerlijke plaat is dat geworden. De 10 nummers hangen op intelligente wijze net tussen altcountry en powerpop in. En ze nodigen vrijwel zonder uitzondering uit om hard afgespeeld en luidkeels meegezongen te worden. Neem nu meer…