Mexico City is een band die – u raadt het natuurlijk al – helemaal niet uit Mexico City komt. Niet uit Mexico ook en niet eens uit Noord-Amerika. Nee, Brisbane in Australië is de thuisbasis van deze vijfmansgroep. Over het algemeen bereikt maar weinig nieuws van de bruisende americana-scene de Europese websites. Wij willen voor Closer To Home (eigen beheer), het vierde album van deze band (die al ruim 20 jaar bestaat), graag plek inruimen. De 10 nummers op dit 35 minuten durende album verraden een invloed van The Band en Crazy Horse. Een bepaalde mate van losheid, wat gruizige meer…

De Tip Jar moet een beetje gevuld blijven, dus gaan Bart de Win en Arianne Knegt onverdroten voort met het afleveren van albums. Songs About Love And Life On The Hippie Side Of Country (eigen beheer) is alvast een mooie titel voor de nieuwste worp liedjes. Aan de opnamen die tot stand kwamen in Eindhoven werken wederom enkele Texanen mee. Ron Flynt legde de bijdragen van Walt Wilkins, Bill Small en Pat Manske die aan de andere kant van de oceaan tot stand kwamen vast. Harry Hendriks (diverse snaarinstrumenten en zang) en drummer Eric van de Lest werkten mee in Brabant, net als meer…

Ooit, na het verschijnen van Midwestern Farmer’s Daughter, werd Margo Price beschouwd als country’s next big thing. Die verwachting werkte beperkend: het is ook niet wat ze wilde zijn. Dat was natuurlijk al te merken op haar vorige album waarop ze in muzikale zin afstand nam van het americanawereldje. Ook op Strays (Loma Vista) drijft ze weg van de countrykant. De zaden van dit licht psychedelische album werden gepland tijdens een weekje weg met haar echtgenoot Jeremy Ivey na diens lange strijd met covid. In een Airbnb in South Carolina namen ze een half bos meer…

Ze speelt resonatorgitaar en komt uit Raamsdonksveer. We hebben het over Merel van de Keer. Enkele maanden geleden verscheen van haar Ghost In The Storm (Howlin’ Chicken Records), een album met zes nummers en een speelduur van bijna een half uur. Eigenlijk een ep dus. Misschien is dat de reden dat het door niemand genoemd werd in de eindejaarslijsten. Aan de kwaliteit kan het namelijk niet liggen, want wat een overtuigend werkstuk is dit! De Brabantse brengt de blues met zoveel overtuiging dat er geen ontkomen aan is. Dat zit ook in de tekst van het titelnummer. Ze waarschuwt: haar meer…

MJ Lenderman is ofwel een zoon van een van de dames van We‘ve Got A Fuzzbox And We’re Gonna Use It òf hij is als kind in een ketel vol fuzzdrank gevallen. Dat is wel de conclusie die we kunnen trekken bij het beluisteren zijn eerste in een echte studio opgenomen plaat Boat Songs (Dear Life Records). De uit Asheville, North Carolina afkomstige singer-songwriter trapt het pedaal in elk geval vaak in en drenkt zijn altcountryliedjes daarmee in een lekker gruizig geluid. Niet altijd overigens: in TLC Cagematch, dat meer…

Werk van Derek Hoke bespraken we hier al eens eerder: het honky tonk-achtige Waiting All Night uit 2012. In 2017 bracht hij een nogal sombere plaat uit: Bring The Flood. Maar met zijn recente album Electric Mountain ziet de wereld er weer wat beter uit. Het centrale thema is: vooruitkijken. Let Go Of My Heart b.v,  dat gaat over het niet blijven hangen in een stukgelopen relatie. Honky tonk heeft de Nashvillian Hoke ook achter zich gelaten. De nummers waren oorspronkelijk wel geschreven als traditioneel klinkende liedjes, maar daaraan zijn ‘big guitars’, synthesizers, mellotron etc toegevoegd meer…

Cristina Vane heeft een Guatemalteekse moeder en een Sicialiaans–Amerikaanse vader. Op Sicilië werd ze ook geboren, maar ze groeide ook op in Frankrijk en Engeland. Op haar 18de trok ze naar de VS voor een studie. Een echte globetrotter dus die, en dat is niet zo vreemd, een voorliefde heeft voor blues, country en rock. Rootsmuziek, aardse muziek geeft dan misschien vastigheid. Na een aantal jaren te hebben gewerkt in McCabe’s Guitar Shop in Los Angeles trok ze naar Nashville. Vane heeft zich bekwaamd is het spelen van clawhammer banjo en slidegitaar. Haar tweede album, Make Myself Me Again meer…

Angela Strehli wilde niet teveel afwijken van de arrangementen van de originelen op Ace Of Blues (Antone’s Records/New West Records/V2 BeNeLux), dus verder dan Two Steps From The Blues gaat ze niet. Dat klinkt misschien een beetje als kritiek, maar is het allerminst. Want Elmore James, O.V. Wright, Muddy Waters, Chuck Berry, Otis Rush, Howlin’ Wolf, Otis Clay, Jimmy Reed, Little Milton, Dorothy Love Coates en Stevie Ray Vaughan worden allemaal geëerd met geweldige uitvoeringen. Te beginnen dus met dat machtig mooie nummer Two Steps From The Blues van Bobby Bland. Heerlijke band. En met meer…

De songs op het titelloze debuut (Fulltime Hobby Records) van Sylvie zijn mooi, maar het verhaal erachter is ook mooi. Multi-instrumentalist Ben Schwab (die ook zijn rondjes meedraait in de band Drugdealer) vond op zolder een cassette met liedjes die zijn vader ooit had ingespeeld. Pa Schwab had een band, Mad Arthur, en had daarmee halverwege de jaren ’70 een aantal demo’s opgenomen voor een album dat uiteindelijk nooit werd uitgebracht. Die songs hebben de jonge Schwab geïnspireerd voor de nummers die nu onder de naam Sylvie zijn uitgebracht. Sylvie is ook de titel van de enige cover meer…

De opener Roots Heart Rhythm haalt het beste uit de luidsprekers. De diepe sound van bas en drums doet een beroep op de kwaliteiten van de installatie. Best verfrissend, want lang niet alle americana doet dat. Satchel Of Songs (eigen beheer) is het zesde album van Diane Patterson. Behalve een goed geluid biedt de plaat ook inhoud. De Amerikaanse singer-songwriter voert een vorm van activisme in haar liedjes, die vaak over onze relatie met de aarde gaan. Voeg daarbij haar aandacht voor inheemse volkeren van over de hele wereld en het mag duidelijk zijn dat Patterson iets bijzonders te bieden meer…