Vorig jaar waren we enthousiast over Cross The Rolling Water, een grotendeels instrumentaal album van Hannah Read en Michael Starkey. Op The Flood (Down The River Records) van de Schotse formatie Wayward Jane komen we Starkey (banjo, gitaar, zang) ook tegen. Deze keer met Dan Abraham (bas, gitaar, zang), Sam Gillespie (zang, gitaar, houten fluit) en Rachel Petyt (viool, zang). Ze spelen folk van beide kanten van de Atlantische Oceaan. De insteek is traditioneel, maar vooral als Gillespie zingt klinkt het uiterst jong en fris. De nummers zijn vooral van eigen hand; Shake Sugaree van Elizabeth Cotten en meer…

Laten we het eens over Yellofox hebben, een band uit Den Haag. Bestaat uit zes personen, waarvan Marc Mosmans (gitaar, zang) en Jorieke de Vet (cello, zang) het artistieke hart vormen. Eerstgenoemde schrijft ook de nummers op For The Dreamers (eigen beheer), dat overigens het tweede album van de band is. Het is de opvolger van debuutalbum Tomorrow Will Be Gone, It’s Sad To Know, But This Is Today uit 2020. Met dit nieuwe album treden ook Pauline de Vet (viool, zang), Roger Verbeek (gitaar), Ronald de Jong (bas) en Frans Pruis (drums) toe tot de band. Het geluid wordt daarmee wat voller, wat meer de meer…

In dubbel opzicht geweldig nieuws, dit Walk Alone (Continental Record Services) van de in Nashville gevestigde Amerikaan Josh Gray. Allereerst: wat een fantastisch album! Zo eentje waar vaste bezoekers van deze site eigenlijk niet omheen kunnen. Ten tweede: gewoon verkrijgbaar in Nederlandse platenzaken. Dat laatste is heel belangrijk geworden, nu opsturen vanuit Amerika (en Engeland ook trouwens) bijna niet meer betaalbaar is. Porto en invoerrechten maken een cd dan bijna twee keer zo duur. Dus goed dat er in Nederland nog bedrijven zijn als CRS, zodat fraaie platen zoals meer…

Ruim vier jaar geleden plaatsten we hier een recensie van het ongetitelde debuut van Espanola, de band van Aaron Goldstein. Goldstein is een Canadese multi-instrumentalist die je ook zou kunnen kennen van zijn pedal steel–werk met Daniel Romero, Lee Harvey Osmond en de Cowboy Junkies. Het nieuwe album van de band heet heel treffend Espanola Again (Sonic Unyon Records). En het is ook weer een helemaal prima album geworden, dat in het verlengde ligt van het debuut. Acht nummers ditmaal, met een totale speelduur van ruim 35 minuten. Goldstein en de zijnen meer…

Tegenover een misschien iets te doordringende bas klinkt een tinkelende gitaar op Waiting, het eerste nummer van The Art Of Feeling Blue (Fluke Records) van Bob Bradshaw. De Ier die al ruim drie decennia Amerika als thuishaven heeft, overtuigt wederom. Everybody’s Smalltime Now is te vergelijken met Joe Henry, terwijl het titelnummer ook op King Of America van Elvis Costello had kunnen staan. Prachtig. Met op de achtergrond de stem van Kris Delmhorst. Hot In The Kitchen is opgeruimde pubrock. Keep It Hid is dan weer als Costello. Het toch altijd wat melancholieke geluid van Bradshaw gaat meer…

Schrijven over muziek, het blijft een lastige bezigheid. Want wat zou ik willen vertellen over The Beauty Of It All (Berkalin Records) van Brian Kalinec? Hoe moet ik uitleggen dat ik na een eerste draaibeurt dacht uit te komen op een waardering van slechts twee sterren? En hoe maak ik duidelijk waarom ik vervolgens mezelf toch overtuigde dat drie sterren beter op zijn plaats zijn? Tijdens die eerste keer luisteren viel vooral de o zo positieve aanpak van de Amerikaan me op. Dat valt al op te maken uit de titel van het album. ‘I want to feel the sunlight’s kiss / As I raft upon the river’, zingt hij. Kalinec wil meer…

The Robin’s Call (eigen beheer) is een collectie met Ierse, Schotse en Australische folkmuziek. De Ierse singer-songwriter Wayne Brereton verzamelde de zeven liedjes voor het album tijdens zijn reizen. Alternatief is de muziek niet, eerder traditioneel. En country is het ook niet. Maar voor mensen die hun rootsmuziek ook graag van elders halen is dit een heel aardig album, zij het wat kort. Met heel veel fluitjes en verder ook bodhran en bouzouki. Brereton (zang, gitaar, bas) noemt Luke Kelly, Shane MacGowan en Christy Moore als belangrijke voorbeelden. Hij is ook de leider van The Cardinal Sins. De artiest moest meer…

Het is knap dat Jerry Leger zonder echt van stijl te veranderen er in slaagt om zijn albums elke keer weer van een wat andere sound te voorzien. Vooral bijzonder omdat hij al heel lang met dezelfde mensen werkt. Op Donlands (Latent Recordings/Bertus) zijn het naast Leger (zang, elektrische en akoestische gitaar, piano) wederom Dan Mock (bas, synthesizer, zang), Kyle Sullivan (drums, percussie, zang) en Alan Zemaitis (piano, orgel, akoestische gitaar, zang). Nieuw is dat de Canadees deze keer aanklopte bij producer Mark Howard, na jarenlang met Michael Timmins te hebben gewerkt. Mark Howard leerde meer…