Wie na het vorige meesterwerk van Turnpike Troubadours nog twijfelde aan de bestendigheid van de heropleving van de band, kan opgelucht ademhalen. The Price Of Admission (Bossier City Records) is misschien nog wel beter dan A Cat In The Rain. Wat een dynamiek, wat een drive, wat een fantastische muziek! Evan Felker is (nog) beter bij stem dan ooit – maakt niet uit of hij country (Forgiving You), bluegrass (Ruby Ann), Ierse folk (Be Here), pop (Heaven Passing Trough), rock (Leaving Town) of countryrock (Searching For A Light) ten beste geeft. Meer nog dan vroeger kiezen de mannen uit meer…

Naast het logo van deze website staat een quote uit een liedje van Green On Red. ‘Time ain’t nothing / When you’re young at heart / And your soul still burns’, zegt iets over de levenslust die we uit muziek halen. Iets dat we niet kwijt willen raken. We geloven in de energie van rock-’n-roll. De veel jongere Garrett T. Capps is ook een fan van het liedje. Hij trakteert ons op een geweldige versie op zijn nieuwe album Life Is Strange (eigen beheer). Het verscheen onaangekondigd en zonder enige vorm van promotie. Wat een verrassing! Capps nam het enkele jaren geleden op met David Beck (bas, accordeon, zang) als meer…

Op Sweetheart Of The BQE (Short Stack Records) zingt Olivia Lurrie op meerdere nummers over haar bestaan in New York. ‘Yes I was born in the city, but I’m ready for the country’, klinkt het op City Girl, Country Dog. BQE staat voor Brooklyn Queens Expressway, de snelweg die de stadsdelen Brooklyn en Queens verbindt. Lurrie liep er vaak onderdoor op weg naar de studio. Ze groeide op in beide stadsdelen, maar met man en kind verhuisde ze recent naar Burlington in de noordelijker gelegen staat Vermont. Ze was er klaar voor, ook al zal ze ‘take out after midnight’ moeten missen. Maar ze zal vast en meer…

Het zal geen toeval zijn dat de hoesfoto van Craig Finns Always Been (Thirty Tigers) een kopie lijkt van die van Randy Newmans Little Criminals. Een directe verwijzing is weliswaar niet een-twee-drie te vinden, maar het zal bedoeld zijn als eerbetoon aan de meester van de superieure, knipogende observaties, druipend van nu eens milde ironie, dan weer bijtend sarcasme. We horen het terug in de trefzekere zeggingskracht van Craig Finn. Jarenlang was hij frontman van The Hold Steady, een band die zich erop toelegde muziek in te zetten als weermiddel tegen de maatschappelijke ellende van meer…

“I was half snake, half television.” Wat?! Waar gaat dit over? Dit is de eerste zin van Floodway Fall, het openingsnummer van Will Johnsons nieuwe album Diamond City (Keeled Scales). Veel duidelijker wordt het echter niet in de rest van het nummer. Deze tiende soloplaat van Johnson (voorheen bekend van Centro-Matic en South San Gabriel, en momenteel gitarist in Jason Isbells liveband) sluit naadloos aan bij zijn eerdere solowerk. Johnson nam de negen nummers op met een viersporen-cassettedeck en gebruikte daarbij een breed scala aan instrumenten. Vervolgens stuurde hij de opnames meer…

Kevin Dehan maakte honky tonk voor hippies, maar de Texaan met de artiestennaam Cactus Lee heeft die soms losjes aan Doug Sahm refererende stijl op zijn laatste albums ingeruild voor lofi indie folk. Cactus Lee (Western Vinyl) van de artiest zonder website moet het zonder titel doen, maar heeft wel een fraaie tekening van Robert Crumb als hoes. Verkrijgbaar op gekleurd vinyl en als cd. Vanzelfsprekend ook als download of via streamen te beluisteren. Er is toch wat country door de accordeon van Bukka Allen op Rabbit en Runaway. En op Got A Heart Like Rainwater Blues komt er een steelgitaar meer…