Wayne Scott was al 71 toen hij in 2005 debuteerde met This Weary Way. Honderden liedjes had hij klaar liggen, maar tot dan toe nooit op de plaat gezet. This Weary Way was een groot succes, eindelijk kwam zijn carrière op gang – tot Wayne zes jaar later omkwam bij een auto-ongeluk. Zo bleef het bij dat ene album. Tot nu, want er bleek nog heel wat over te zijn van de This Weary Way-sessies. Het is aan zoon Darrell te danken dat twaalf ervan nu alsnog zijn uitgebracht. Waarom dat zo lang moest duren, is niet duidelijk. Wayne’s Pain (Here Records) doet beslist niet onder voor het debuutalbum. Doctor is zo’n opgewekt onderonsje met de lijfarts over roken en drinken. Op I Know What It’s Like To Be Alone lijken we haast Johnny Cash te horen en meteen daarna op Call Of The Wild diens galopperende gitaar. I’m Here Alone is zo’n mijmerende klaagzang van de verlaten loser, hangend aan de bar, gevolgd door het op Amazing Grace getoonzette I’m Gonna Be Gone For A While, namelijk vluchtend in de drank, tot het in If The Bottle Don’t Kill Me tijd wordt om op huis aan te gaan, al is ook daar niemand om je op te beuren. Daarna volgen onder meer nog een zwaarmoedige, slepende versie van Wayfaring Pilgrim en aan het eind het toepasselijke I Still Miss Someone, een ontroerend a capella eerbetoon aan Wayne van zijn zoons Denny, Dale, Darrell, Don en David. Wayne Scott was een groot artiest, maar vond dat zelf kennelijk niet. Hoe jammer dat is, maakt dit album pijnlijk duidelijk.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie