Poëtisch taalgebruik waarvan de betekenis moeilijk te doorgronden is, kan nogal hoogdravend overkomen. Niet bij Jeff Finlin. Zijn woorden, uitgestoten met die stem van hem die scherp is als een zwaardvis, schetsen omstandigheden die veelal niet al te rooskleurig zijn. De onderliggende gevoelens maakt hij voelbaar zonder de emoties al te duidelijk te benoemen op Myth Of The Giver (Continental Song City). ‘Stumblin’ the path / To a new golden gate’, zoals op All Dolled Up Like Michigan. Hoop ondanks alles. ‘Knowing seems to take the place of doing / Since I done it all before / Show me how to keep on moving / When I feel I just must close the door’, klinkt het op Whippoorwill. Op Tears Roll By moet Finlin dealen met eenzaamheid in het maanlicht: ’Tried to settle my emotions at the Cherokee stop / With a beefalo burger and home fires / But they wouldn’t have none of it / Told me to get out / They didn’t like the crazy in my eyes / So I moved on through the sagebrush / With her heart on my heels / And when daylight broke she was gone / But then she always creeps back / As the night drops her eyelids / To remind me I could have been wrong’. De singer-songwriter en tevens auteur heeft geen website meer, vandaar de link naar zijn pagina op Bandcamp. Daar zijn ook alle teksten van de liedjes te lezen. Op de Bandcamp-pagina van Continental Record Services is het album ook te vinden, maar daar ontbreken de teksten. Net als op de cd trouwens, een klein minpuntje toch, omdat in dit geval die teksten er echt toe doen. Finlin schreef alle nummers en speelde bijna alle instrumenten zelf in de studio in Fort Collins, Colorado. Philip Broste speelde pedal steel op Tears Roll By, Eric Straumanis voorzag Cowgirl In Forever van elektrische gitaar en Jeff Coppage voegde mandoline toe aan Volunteers.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie