Gitaar, pedal steel, fiddle, mondharmonica, hier en daar een banjo en een mandoline, simpele percussie en bas, en daar gaan we. Joe Wunderle maakte met Here To Stay (Anti-Corp) zo’n album dat er altijd al geweest lijkt te zijn. Een stem die doet denken aan John Prine, misschien wat onvaster, of laconieker, en zelfgeschreven songs die aan alle hoofdstukken van het Amerikaanse liedboek lijken te zijn ontsproten: lichtvoetige walsjes (Sunken Ships, Until Time Intertwines Us Again, Walking Bell), opgewekte countrypop (Here To Stay), soepele countryblues (You Can Try), ingetogen ballads (Good Rain, I Won’t Let It Take Me There Again, Funny Old World), traditionele country (No Account Rounder, Nothing Better Than A Friend) en een lekker stukje western swing (The Moon Is On A Roll Tonight). Een hutspot van stijlen? Misschien, maar Joe’s karakteristieke stemgeluid houdt de boel mooi bij elkaar. Een website van Joe Wunderle is nergens te vinden, maar zijn signalement op Spotify zegt eigenlijk genoeg: ‘Slow-smoking Midwest songwriter Joe Wunderle sings a hard-luck countryblues that haunted many a-broke-down dustbowl troubadours before him’. Here to stay.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie