Op Find It Where I Can gaat het over ‘home away from home’ en het laat zich niet moeilijk raden waar dat is. Dit is honky tonk voor honky tonks. Alle eenzame mannen zullen hun geluk niet op kunnen als Sunny Sweeney er komt optreden. En alle getrouwde mannen zullen moeten oppassen dat ze niet te enthousiast worden, want wie weet zijn ze dan spoedig ook alleen. Sweeney en haar begeleiders gaan in de aanval op Rhinestone Requiem (Aunt Daddy Records/Thirty Tigers). Op Diamonds And Divorce Degrees zou de complete band het liefst van het podium springen om de hele houten dansvloer onveilig te meer…

Op de website van Selken staat dat No Depression ooit schreef dat de liedjes van Heather Styka de indruk wekken ‘alsof je in haar dagboek gluurt’. Of dat een aanbeveling is, daarover zullen de meningen verschillen. Na tien jaren als folkzangeres te hebben rondgereisd breekt voor de zangeres uit Chicago een nieuw avontuur aan als Selken. Op The Winds (Kite Stripe Records) laat ze zich meevoeren door glinsterende wolken van geluid die worden voortgebracht door synthesizers. Daarvoor is haar compagnon JG Shadid (tevens gitaar en zang) verantwoordelijk. De aanzwellende klanken echoën meer…

Lloyd Maines opent met zijn streken dit heerlijke album. Hij is op pedal steel en dobro te horen op drie van de negen nummers op Half An Hour From Wherever (egien beheer) van The Slash Pine Drifters. Dat is een gezelschap uit Florida rond de Texaan Dusty James. Die schreef zeven nummers, de andere twee zijn covers van Uncle Tupelo (Sauget Wind) en Richard Dobson (Forever, For Always, For Certain). Dat liedje van Uncle Tupelo over ‘a long way to heaven, a short way to hell’ wordt in stijl uitgevoerd met luidruchtige passages. Net zoals dat het geval is op Lays Me Low, waar de klaaglijke zang wordt meer…

Het artwork van het nieuwste album van Nick Shoulders past helemaal bij zijn vorige platen die al eens aan bod kwamen in deze aflevering van de rubriek over albumhoezen. Op Refugia Blues (Gar Hole Records) gaat de singer-songwriter, illustrator, beeldend kunstenaar en labeleigenaar uit Fayetteville, Arkansas, ook onverdroten door met het etaleren van zijn kritische blik op de tradities van de zuidelijke staten in het algemeen en het ambacht van countryartiest in het bijzonder. En passant behandelt hij grote vraagstukken die de hele wereld aangaan, zoals in de a capella gebrachte opener Apocalypse Never. Hij meer…

Ha, naast Jenny Don’t  is er nu ook Betty Won’t. Deze vijfpersoonband komt uit Minneapolis/St. Paul en wordt aangevoerd door zangeres Margo Babb. Trouble (eigen beheer) is hun tweede volledige album. Daarop staan 10 eigen songs en een, overigens heerlijke, cover van Psycho van Leon Payne (‘the blind balladeer’). Kenmerkend voor de sound van Betty Won’t is de wat dwingende stem van Babb, de heerlijke twangy danwel jazzy gitaarsound van Eliot Gordon en het zoemende orgel van Sheela Iris. Countrypunk, maar veel meer country dan punk. In elk geval geen muziek die meer…

‘Raised in a beat-up van by a clown and a textile artist’, lezen we in zijn Spotifyprofiel over de Australische ‘folk-rock wanderer’ Kaurna Cronin. Op die manier leerde hij al vroeg dat de wereld rommelig, magisch en vol van verhalen is. De rommeligheid zien we terug in de titel van zijn nieuwe album: Jester In A Mess (eigen beheer). De nar die de chaos om zich heen aanschouwt en daar mooie, prikkelende liedjes over maakt (waarvan de teksten integraal op Cronins website te vinden zijn; hulde daarvoor!). Zijn songs gaan vaak over het leven op de weg, waar het niet alleen maar koek en ei is. Aan de ene meer…