Mojave Desert, Californië (1998)
Hier is het allemaal begonnen. Ergens in deze woestijn ontstond mijn fascinatie voor Amerikaanse muziek. Met een elpee van vier jongemannen die zich Eagles noemden. Die plaat uit 1972 bracht me op deze plek. Niet letterlijk, maar wel in gedachten. En in 1998 dus in het echt. Ergens in Joshua Tree National Park waren de foto’s voor de hoes gemaakt. Cactussen. Een helblauwe lucht. Een streepje oranje gloed aan de horizon veroorzaakt door de opkomende of ondergaande zon. Daarboven een zwevende adelaar met daarin de bandnaam. Op de achterkant een foto van de bandleden Bernie Leadon, Randy Meisner, Don Henley en Glenn Frey in denim en leren jasjes. Frey met een wollen kleed met indiaanse motieven om zich heen geslagen. Uit de groeven van het vinyl steeg meerstemmige zang op in een combinatie van country en rock. Dit was het! Dit was muziek waaraan ik me kon overgeven. Dit gaf richting aan mijn leven. Take It Easy. Witchy Woman. Chug All Night. Most Of Us Are Sad. Nightingale. Train Leaves Here This Morning. Take The Devil. Earlybird. Peaceful Easy Feeling. Tryin’. Tien liedjes die ik talloze malen heb beluisterd. Op het label een blauwe lucht met witte wolkjes. Boven het gat een zware houten deur en de naam van de platenmaatschappij: Asylum Records. Een plaat als toevluchtsoord. 

De Yucca Brevifolia – een gewone Nederlandse naam voor de Joshua Tree is er niet – heeft wortels die wel elf meter lang kunnen zijn. Mijn voorliefde voor countryrock is net zo diep geworteld. Door die debuutplaat van de Eagles. En door alle andere platen met een vergelijkbare kruisbestuiving tussen country en rock die ik zo halverwege de jaren zeventig als tiener begon te ontdekken.

De woestijn, daar moest ik zijn. ‘On a dark desert highway / Cool wind in my hair / Warm smell of colitas / Rising up through the air’, zongen de Eagles op hun grootste hit, Hotel California. Dat colitas een verwijzing is naar de bloeiende toppen van de cannabisplant wist ik destijds nog niet. Verdovende middelen hebben me nooit kunnen boeien. Was dat ook maar het geval geweest bij Gram Parsons, de aartsvader van de countryrock. Hij overleed in 1973 aan een overdosis in Joshua Tree Inn, dat later een bedevaartsoord voor fans zou worden. Het stoffelijk overschot van Parsons werd door zijn manager Phil Kaufman meegenomen van het vliegveld en verbrand in de woestijn van Joshua Tree National Park. Zoals de wens was geweest van Parsons, zo had hij Kaufman laten weten op de begrafenis van Clarence White.

Op het derde in 1974 verschenen Eagles-album On The Border staat een eerbetoon aan Gram Parsons. My Man werd geschreven door Bernie Leadon, die op uitnodiging van Parsons een tijdje deel had uitgemaakt van The Flying Burrito Brothers. ‘I once knew a man, very talented guy / He’d sing for the people, and people would cry / They knew that his song came from deep down inside / You could hear it in his voice and see it in his eyes.’

De muziek van Parsons kan me tot tranen toe ontroeren. Dat lukt eigenlijk geen enkele andere artiest, met uitzondering van Hank Williams. De countryrock van Parsons is voor eeuwig verbonden met Joshua Tree National Park. Met de wortels van countryrock. Dat is veel minder het geval bij de Eagles. Die werden voor eeuwig opgeslokt in de mondaine levensstijl van Hotel California. ‘You can check out any time you like / But you can never leave.’

Het titelloze Eagles-debuut kocht ik in 1976. Het leek me goed om bij het begin te beginnen. Misschien ook wel omdat de elpee met 4,95 gulden een stuk goedkoper was dan het dat jaar verschenen Hotel California. Maar nog altijd is Eagles mijn favoriete plaat van de band. Take It Easy was een levenswijze die ze zelf niet lang volgden. Het succes bracht grootheidswaan. En uiteindelijk dodelijk saaie muziek.

Take It Easy, dat zei ik ook tegen mezelf toen ik daar in de Mojave Desert stond en nog een flink stuk moest fietsen om een camping te vinden, terwijl het al begon te schemeren. Maar daarover een volgende keer meer.