Dit is niet zomaar country, dit is Indian Country (eigen beheer). Blaine Bailey maakt met die albumtitel duidelijk waar hij vandaan komt. En wat er van hem te verwachten valt. Net zoals hij dat trouwens ook al deed op Home, waarover we schreven in dit stuk over jonge indianen die hun stem laten horen als artiest. Bailey begint het album direct maar met een kritisch geluid; hij blikt op No Liquor After Dark terug op de tijd dat er in etablissementen in Oklahoma zomaar een bordje kon hangen met de tekst ‘No liquor served to indians after sundown’. De jonge artiest onthoudt zich niet van commentaar op sociale kwesties; hij geeft de kijk van de oorspronkelijke bewoners van Amerika een stem. Dat is geweldig, want die horen we te weinig. En hij is ook niet bang om dat geluid te laten horen als het misschien niet zo gunstig is voor zijn kansen om een publiek voor zich te winnen. Hij deed namelijk eerder dit jaar mee aan The Road, een tv-programma van CBS dat is te vergelijken met The Voice. Hij werd er al in de eerste ronde uitgeknikkerd nadat hij in zijn liedje T-Shirt de problemen van indianen aankaartte. De Amerikaanse website Saving Country Music noemde het een zegen, omdat een artiest als Bailey veel te goed is om zich te laten beoordelen door een jury die grotendeels bestaat uit fans van Keith Urban. Helemaal mee eens. Al die muziekprogramma’s op tv waarin een competitie-element zit zijn niets anders dan een plaag, doch dit geheel terzijde. De country van Bailey is mijlenver verheven boven de confectie die per strekkende meter uit de hitfabrieken van Nashville rolt. Af en toe een mondharmonica, regelmatig steelgitaar, een opspelende Telecaster, het zit allemaal in de met soepele zang – met een vrij droge voordracht – gebrachte liedjes van deze jonge artiest uit Oklahoma.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie