Vorig jaar bracht Ryan Adams zes albums uit. Dit jaar houdt hij het (waarschijnlijk, je weet het nooit) bij slechts één: Self Portrait (Paxam). Als de 24 nummers van dit album een zelfportret moeten voorstellen van Adams, dan is het niet best met hem gesteld. Er staan vier covers op: twee slechte van REM (Shiny Happy People en The One I Love), een duffe van Loretta Lynn (Honky Tonk Girl) en een abominabele van New Order (Blue Monday). En tussen de 20 zelfgepende songs zitten ook nauwelijks lichtpuntjes. Lovers Under The Moon is een aardig klein gehouden liedje waarop Adams zichzelf op akoestische gitaar begeleidt. Thunderstorm Tears is een fraaie pianoballad. Stormy Weather is ook mooi, maar duurt nauwelijks een minuut. Het aardige Try Again Tomorrow haalt die minuut niet eens. Verder is het heel veel bij elkaar geraapte middelmaat in een ergerniswekkend slechte productie, met veel galm en drums uit een doosje. Sommige nummers lijken ook wel in de kamer ernaast te zijn opgenomen. Onbegrijpelijk. Tsja, als dan van de 72 minuten speelduur er nog geen 10 minuten het luisteren waard zijn, kom je niet verder dan 1 ster. Ik geloof dat ik het nu dan ook opgeef met Adams tenzij… Gimme something good.
08/12/2025 Permalink
Ik vind dat je het nog lang vol gehouden hebt Hugo. Afgezien van enkele aardige nummers uit zijn beginperiode heb ik het nooit gehoord in hem. Voor mij is hij de meest overschatte artiest ooit…..