William Beckmann brengt de liedjes op Whiskey Lies & Alibis (Warner Music Nashville) met bravado; toch wordt hij direct op opener Honky Tonk Blue al aan de kant gezet. ‘Honky tonk blue is the color of my heartache’, zingt hij. En: ‘I just cry lonely teardrops for you darling’. Maar hij schreef het liedje niet zelf, het is van Chris Stapleton. Een beetje jammer is dat wel bij zo’n sterke binnenkomer, die niet had misstaan op Guitars, Cadillacs, Etc., Etc. van Dwight Yoakam. Dat Beckmann voornamelijk meeschreef aan de in Nashville tot stand gekomen nummers doet toch een beetje afbreuk aan de geloofwaardigheid van het imago dat hij met al die liefdesliedjes nastreeft. Maar misschien is dat wel het geval bij de meeste zich als honky tonk mannen afficherende artiesten. Beckmann komt uit de Texaanse grensstad Del Rio en groeide behalve met country op met de muziek van de andere kant van de Rio Grande. Die Mexicaanse invloed bewaart hij voor slotnummer Por Mujeres Como Tú, een cover. Eerlijk gezegd een beetje te gladjes; het is meer Julio Iglesias dan Freddy Fender. Als op Makin’ Them Hate Me de mannen zijn vriendin op de dansvloer uitnodigen, voelt hij geen jaloezie, maar trots. Met lekkere gitaren die een robbertje uitvechten. Lonely Over You zou niet alleen door de titel van Roy Orbison kunnen zijn, het begint ook een beetje in diens stijl. Chris Isaak en Raul Malo (van The Mavericks) kunnen hier ook genoemd worden. De Neon Sounds komen niet alleen uit de honky tonks, op Game I Like To Play bezoekt hij een casino in Reno. Hij heeft er vooral oog voor het vrouwelijk schoon: ‘She’s just a game I like to play’.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie