Het zijn donkere tijden. Machtswellustelingen als Trump, Poetin en Netanyahu storten de ellende uit over de wereld. Het zijn mannen die meer, meer, meer willen. Wilders zou graag net zo veel macht hebben, maar voorlopig komt hij niet verder dan baasje spelen in zijn eenmanspartij. En bovendien, hij wil niet meer, meer, meer, maar juist minder, minder, minder. Rare inleiding van een cd-recensie, maar sommige dingen wil je gewoon een keer gezegd hebben. Net zoals Mark Rubin het niet kon laten om zich uit te spreken over de genocide in Gaza. Dat doet hij op Dispatches: Songs From A World Gone Mad (eigen beheer). Wat heb ik te verliezen, vroeg hij zich af. En besloot dat hij niet langer kon zwijgen.

Rubin is vooral bekend van Bad Livers, waarin hij samen met Danny Barnes in de jaren 90 bluegrass, folk en punk door elkaar gooide. Daarnaast is hij ook al sinds de vorige eeuw actief in klezmer. Hij werkt ook veelvuldig met musici uit de Roma-gemeenschap. En verder hielp hij begin jaren 90 Santiago Jimenez Jr. aan een platencontract toen hij in diens band speelde. Een veelzijdig artiest dus. En iemand met een mening. De laatste tien jaren is hij nog veel dieper in de Joodse cultuur gedoken en gebruikt hij Jew Of Oklahoma om zich als artiest te omschrijven. Op zijn nieuwste album staat folk, bluegrass en klezmer. Een mengvorm welteverstaan. Eigenlijk wilde Rubin een album maken over de invloed van Joden op Amerikaanse folk, maar 7 oktober 2023 veranderde alles. De aanval van Hamas was een enorme schok. Maar de reactie van het leger van Israël leidde misschien tot nog veel meer onbegrip. En het antisemitisme dat daarna volgens Rubin de kop opstak, liet hem ook niet onberoerd. Verdoofd was Rubin een jaar lang nauwelijks in staat om zijn creativiteit te ontplooien. Bovendien was hij bang om zich uit te spreken. 

Op 11 september vorig jaar sloeg de inwoner van New Orleans op de vlucht voor orkaan Francine. Onderweg kreeg hij barstende hoofdpijn en begon hij dubbel te zien. Hij besefte dat hij een hartinfarct had en reed rechtstreeks naar een ziekenhuis. Hij was op tijd en is inmiddels vrijwel volledig hersteld. Hij kwam tot de conclusie dat hij eigenlijk niets te verliezen had na deze gebeurtenis. En besloot om zich uit te spreken. Moedig omdat het hem vast niet in dank zal worden afgenomen in de Joodse gemeenschap. Hij herinnerde zich zijn bar mitswa en dat daarbij Deuteronomium 16:18 uit de Torah was voorgelezen, waarbij de rechters wordt voorgehouden dat hun taak draait om gerechtigheid. 

Opeens kwamen er weer liedjes uit zijn pen. Politiek geladen teksten. Over bommen die vallen op Blues For The Innocent. Over de Horrors Of The War. Wat te doen? Demonstreren? Of zorgt dat alleen maar voor meer polarisatie? Het zijn vraagstukken die aan de orde komen. Staying Put gaat over de kernwapens die Israël bezit en de macht die daarmee gepaard gaat. Er is ook aandacht voor andere problematiek trouwens. Op Goon With The Hammer neemt hij het op voor de latino’s die in het Amerika van nu zomaar van straat kunnen worden geplukt en afgevoerd naar El Salvador.

Na dit in mei verschenen album is Rubin niet gestopt zich uit te spreken. Op de digitale track Epstein Jailhouse Blues is hij ervan overtuigd dat Jeffrey Epstein zich niet zelf om het leven heeft gebracht, ook al is dat de versie van de waarheid die het Witte Huis graag in stand houdt. Het eveneens louter digitaal verkrijgbare (Don’t Be A) Good German handelt over de Duitsers die in de jaren 30 wegkeken toen het onheil van het Derde Rijk zich aankondigde. De ‘Good Germans’ waarover de vader van Rubin sprak merkten het onrecht niet op of het interesseerde ze niet en anders dachten ze dat ze toch niets konden veranderen aan de situatie. Rubin waarschuwt dat het weer zo dreigt te gaan. Dus kijk niet weg, maar spreek je uit: (Don’t Be A) Good German.

Rubin zingt en speelt gitaar op de in Austin en New Orleans opgenomen nummers. Op twee songs is Dylan Blackthorn te gast op accordeon en Matt Smith zingt mee op één nummer. Inhoudelijk verdient Dispatches: Songs From A World Gone Mad vier sterren, maar muzikaal is de combinatie van folk en klezmer wel wat vermoeiend. Zoals vaker het geval is bij protestmuziek staat de boodschap onbekommerd genieten nogal in de weg. Misschien was het slimmer geweest om het protest uit te serveren tussen liedjes met een luchtiger toon. De sandwichformule. Maar daar had Rubin om begrijpelijke redenen geen boodschap aan en ook dat valt te waarderen.