Playing My Dues (Dixiefrog/Bertus) is een exceptioneel album dat veel te lang op de stapel nog te recenseren cd’s heeft gelegen. Het werkstuk is van Mathis Haug, die gitaar leerde spelen van zijn oma, die het weer had geleerd van Amerikaanse soldaten aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. Haug verhuisde in 1982 met zijn familie van Duitsland naar Frankrijk en vertoeft tegenwoordig ook veel in Spanje. Dat alles zal zeker hebben bijgedragen aan zijn kleurrijke kijk op folk en blues die hij hier tentoon spreidt. Zijn muzikale zoektocht ging van de Duitse liedjes van zijn oma naar van alles waaronder funk, jazz en hiphop. Een cd van zijn band Math and the Mathematiks werd door een invloedrijke Spaanse popjournalist omschreven als rootstronica. Komen we bij Playing My Dues aan en noemen we direct nog wat invloeden. Want het prachtige titelnummer waarmee wordt geopend doet denken aan Dirtmusic en No Blues. Aan Noordafrikaanse sferen dus. En in zekere zin ook aan Australische muziek, vooral door de enorme weidsheid die opgeroepen wordt door Haug. Het met hoge stem gezongen Birthday Cake heeft een doortikkend ritme en golven van elektrische gitaar. Workless had van Junkhouse kunnen zijn (vooral door die stem!), terwijl Family Fire aan Mark Lemhouse doet denken, mede door dat begin met banjo. En als iemand ooit kennis heeft genomen van het briljante oeuvre van de Duitse band Buddy and the Huddle, ook daar lijkt dit alles wel op, vooral het nummer 5 mn Conspiracy. Op Pickpocket kruipt Haug in de huid van een zwerver en dat levert soul van de straat op. Beetje laat, maar niettemin een vette aanrader, dit Playing My Dues.
06/02/2013 Permalink
Deze CD klopt aan alle kanten, muzikaal en tekstueel; kopen dat ding!
06/02/2013 Permalink
Weer bedankt voor de tip vind dit een gave cd hele aparte sfeer roepen deze nummers op
21/02/2013 Permalink
Zo, lekker plaatje zeg. Wat een heerlijke lome blues is dit. Brengt me helemaal in zomerse sferen. Dat rare accent neem ik graag voor lief. Deed ik bij Harry Muskee ook niet moeilijk over.